แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 294

บทที่ 284 ยังไม่มีข้อกำหนดที่ไม่ตีผู้หญิง

นรมนไม่ได้คุยกับธรณีในสายโดยตรง แต่คุยกันในวีแชท

นลินเห็นนรมนส่งข้อความนี้ในโทรศัพท์อย่างไม่หยุด พูดอย่างเย็นชาว่า：“ดูท่าแล้วสามเดือนข้างหน้าคุณคงไม่เหงามากหรอก ถึงจะไม่มีบุริศร์อยู่ข้างๆ คุณก็มีคนเป็นห่วงเยอะแยะเลยนิ”

สายตาของนรมนเย็นชาในทันที เหมือนดาบคมที่เพิ่งทำออกมา ทิ่มแทงตรงไปที่นลิน

“ทางที่ดีคุณอย่าพูดถึงข้อตกลงสามเดือนตลอดเวลาอีก ถ้าไม่อย่างงั้น……”

“ไม่งั้นทำไม？คุณยังจะไม่ผ่าตัดให้ลูกสาวคุณหรอ ？”

แต่นลินมั่นใจมาก นรมนที่รู้สึกน่าหดหู่อยากโดดลงจากรถซะเลย

ใช่！

เธอทำไม่ได้！

งั้นต้องถูกนลินรังแกแบบนี้งั้นเหรอ？

นรมนก้มศีรษะด้วยความโกรธ พูดเรื่องในโรงพยาบาลกับธรณีอย่างต่อเนื่อง เพื่อหันเหความสนใจของตัวเอง ไม่งั้นเธอกลัวว่าถึงแม้ตัวเองจะไม่กระโดดลงรถ แต่ก็จะถีบนลินลงไปแทน

หลังจากที่ธรณีได้ยินคำพูดของนรมน ก็เป็นห่วงมาก

“ คุณอย่าเพิ่งรีบผ่าตัด ผมให้คนไปตรวจที่โรงพยาบาลหัวเฉียวก่อน ”

ดูวิธีการจัดการของธรณีแล้ว นรมนไม่เห็นด้วย

“คุณอา เราไม่มีเวลาที่จะไปตรวจหมอพวกนั้น และมันไม่สามารถตรวจชัดเจนในเวลาไม่นานได้ ฉันมีหมอคนนึง รู้อาการของกมลเป็นอย่างดี ฉันสามารถให้เขามาผ่าตัดได้ แต่ต้องการให้คุณประสานงานกับทางโรงพยาบาล ”

ก่อนที่จะส่งกมลกลับประเทศ นรมนก็ได้รับหมอจากศูนย์ดูแลผู้ป่วยพักฟื้นมาด้วย จะให้เขาเป็นคนผ่าตัดให้กมล

หมอคนนั้นเป็นคนของไมค์ ไมค์เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของบุริศร์ จะต้องรับผิดชอบกับการผ่าตัดครั้งนี้เป็นอย่างดีแน่ๆ

แต่ว่านรมนคิดไม่ถึงเลยว่าจะเกิดเรื่องเยอะขนาดนี้ ยังดีที่หมอคนนั้นยังอยู่ แต่เป็นไปไม่ได้ที่โรงพยาบาลหัวเฉียวจะให้หมอจากที่อื่นมาผ่าตัดง่ายขนาดนี้

ธรณีได้ยินนรมนพูดแบบนี้ กล่าวเบาๆว่า：“ เรื่องนี้ให้ผมจัดการเอง เดี๋ยวผมจะโทรหาผู้อำนวยการโรงพยาบาลตอนนี้เลย หลังจากที่คุณถึงแล้วรอผมด้วย รอให้ผมมาถึงแล้วคุณค่อยทำอย่างอื่น ใช่แล้ว ทางฝั่งบุริศร์มีกำลังคนเพียงพอไหม ？ให้ผมส่งคนไปหน่อยไหม ？”

“ไม่ต้องละ ทางนั้นมีคนของฉันและกานต์อยู่ และฉันก็โทรไปให้พฤกษ์แล้ว พฤกษ์จะไปทันที คุณอาเราเจอกันที่โรงพยาบาลหัวเฉียวนะคะ”

นรมนและธรณีติดต่อกันเสร็จ ค่อยตัดสายออก หันไปค่อยเห็นนลินจ้องมองเธอนานมาก ก็ไม่รู้ว่ากำลังสำรวจอะไรเธออยู่

เห็นนรมนมองมาที่ตัวเอง นลินรีบหันไปมองบรรยากาศข้างนอก

ตลอดทางทั้งสองคนไม่คุยกันเลย ไม่นานก็มาถึงโรงพยาบาลหัวเฉียวในเมือง

ธรณีจะมาในเวลาอีกสักพัก ตอนนี้นรมนเป็นห่วงสถานการณ์ของกมลมาก ก็เลยรีบลงจากรถ

นลินก็ไม่ได้กังวลอะไร ตามหลังนรมนเข้าโรงพยาบาล

“หยุด พวกคุณเป็นใคร ？”

นรมนยังไม่ได้เข้าไปห้องผู้ป่วยในโรงพยาบาล ก็ถูกคนมาขวางไว้ข้างนอก ดูลักษณะรูปร่างของอีกฝ่ายแล้วเหมือนเป็นคนที่มีฐานะสูงของโรงพยาบาลนี้

นลินมองไปที่นรมนอย่างไม่แยแส ทำท่าทางเหมือนคุณจะทำอะไรก็ไม่เกี่ยวกับฉัน แต่ว่าถ้านรมนอยากจะเข้าไปช่วยกมลจริงๆ ก็ต้องตีสนิทกับที่นี่

นรมนขมวดคิ้วเล็กน้อย สายตาเย็นชาลง

“ลูกสาวของฉันพักอยู่ที่นี่ เดี๋ยวต้องผ่าตัด เชิญถอยไป”

“บัตรประชาชน”

อีกฝ่ายมองนรมนด้วยสีหน้าดูถูก เหมือนฐานะอย่างนรมนไม่มีทางที่จะเข้ามาได้

จะดูถูกไปหน่อยละ

แต่นรมนขี้เกียจจะไปสนใจคนคนนี้ ตอนที่เธอกำลังคิดจะเอาบัตรประชาชนออกมา ก็ได้ยินเสียงล้อที่คุ้นเคยดังขึ้นมา

“โรงพยาบาลหัวเฉียวเริ่มทำงานของตำรวจตั้งแต่เมื่อไหร่ ？”

เสียงนี้ออกมา นรมนตะลึงในทันที แต่คนตรงหน้ากลับสะดุ้งขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงนี้

“คุณชายเจตต์”

เขาเรียกอย่างตัวสั่น

เจตต์มาจากไม่ไกล ตอนเห็นนรมน ก็เป่าปากเสียงนกหวีดทันที

“ ไม่เจอกันนานนะ คนสวย คิดถึงผมไหม ？”

เจตต์ยังคงทำท่าทางเอ้อระเหยแบบนี้ แต่กลับทำให้มุมปากของนรมนยกขึ้นมาทีละน้อย

“ทำไมคุณถึงอยู่นี่ ？”

“ผมก็อยากรู้ ว่าทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่ ？ บอกว่าไปอเมริกาแล้วไม่ใช่เหรอ？กลับมาก็ไม่ติดต่อผมเลย ทำไม ลืมผมแล้วจริงๆเหรอ ？หรือว่าคุณบุริศร์ไม่อนุญาต？”

เจตต์ยังคงพูดด้วยสารรูปแบบนั้น แต่ว่านรมนกลับไม่ค่อยถือสา

“เรื่องเยอะมาก ก็เลยดูแลไม่ทั่วถึง เดี๋ยวลูกสาวฉันต้องผ่าตัดแล้ว ฉันก็เลยรีบมา ยังไม่มีเวลาโทรไปให้คุณเลยไงล่ะ ？”

คำพูดของนรมนทำให้เจตต์รู้สึกตะลึง

“เดี๋ยวนะ ลูกสาวคุณ ？คุณมีแค่ลูกชายไม่ใช่เหรอ ？”

“ ที่ฉันคลอดคือฝาแฝด ลูกสาวฉันสุขภาพไม่ดีมาโดยตลอด เมื่อก่อนพักฟื้นที่สหรัฐอเมริกา”