แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 293

บทที่ 293 คุณช่างเป็นแม่ที่ยอดเยี่ยมจริงๆ

“ว่ามา！”

เสียงของนรมนนั้นเคร่งขรึมมาก

ถ้าไม่ใช่บุริศร์ เธอยอมได้ทุกอย่าง แม้ว่าจะล้มละลายก็ตาม

นลินพูดกระซิบว่า “ฉันขอบุริศร์!”

“คุณอยากตายใช่ไหม? คุณคิดว่าฉันจะไม่ฆ่าคุณจริงๆหรือ?”

นรมนรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะบ้าแล้ว

เธอไม่เคยรู้เลยว่าจะถูกเด็กผู้หญิงอายุ 18กว่าๆบังคับให้ถึงทำเช่นนี้

ต้องการให้เธอปล่อยบุริศร์ไป ก็เหมือนกับความทรมานที่ถูกกรีกเนื้อแยกชิ้นส่วนกระดูกของร่างกาย

ในหลายปีนี้เธอยังไม่สามารถขับไล่บุริศร์ออกจากหัวใจของเธอได้เลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลยว่าบุริศร์และเธอรักกันมากแค่ไหน

นลินไม่สนใจความโกรธของนรมนเลย ไม่สนใจแม้กระทั่งแรงมือของเธอ

เธอพูดเบาๆว่า “ฉันแค่อยากให้เขาอยู่กับฉันสามเดือน! แค่สามเดือนก็พอ! ฉันไม่ต้องการตลอดชีวิตของเขา! นรมน ฉันใช้ไตข้างหนึ่งของฉัน บวกกับชีวิตที่ไม่รู้อนาคตของฉันให้เขาอยู่กับฉันสามเดือน นี่ไม่เกินไปใช่ไหม?”

นรมนตกตะลึง

“คุณพูดอะไรนะ?”

นลินหลุดพ้นจากมือของนรมน มองเข้าไปในทางระยะไกล กล่าวด้วยสีหน้างุนงง “ฉันเป็นเด็กกำพร้ามาตั้งแต่เด็ก ยังไม่ได้สัมผัสกับความอบอุ่นใดๆ ยิ่งไม่รู้ว่าเวลาถูกคนอื่นรักมันเป็นไง ฉันเห็นว่าบุริศร์ดีกับคุณมาก ฉันก็แค่อยากจะได้รับความอบอุ่นบ้าง ฉันอยากรู้เป็นพิเศษว่าความรู้สึกที่เวลาถูกผู้ชายอย่างเขาดูแลปกป้อง ทะนุถนอมอย่างดีมันเป็นยังไงกัน รู้ว่าตนเองมีกำลังมากน้อยแค่ไหน ฉันยังรู้ด้วยว่าผู้ชายอย่างบุริศร์คือคนที่สูงเกินที่ฉันจะเอื้อมถึงในชีวิตนี้ แต่เป็นแบบนั้นแล้วไงล่ะ? พระเจ้าให้โอกาสนี้แก่ฉัน ฉันก็ต้องคว้าไว้สิใช่ไหม?”

คำพูดของเธอทำให้นรมนตกใจ ยังไม่รอให้เธอพูดอะไร นลินก็พูดต่อ “หากความสัมพันธ์ของพวกคุณแน่นแฟ้นพอ ก็ไม่ต้องกลัวว่าจะถูกคนนอกอย่างฉันแทรกเข้ามาในช่วงสามเดือนนี้ใช่ไหม? ถ้าเกิดในสามเดือนนี้ เขาตกหลุมรักฉัน นั้นก็ขอโทษด้วย ฉันจะไม่ปล่อยเขาแน่ แต่เงื่อนไขของเรามีแค่สามเดือนเอง ฉันจะขอเขาแค่สามเดือน เขาต้องอยู่กับฉันตลอดสามเดือนนี้ คุณไม่สามารถมาหาเขาได้ ไม่สามารถพบเขา ยิ่งไม่สามารถคุยเรื่องความรักกับเขาได้ นี่ก็คือเงื่อนไขของฉัน ”

นลินพูดจบ แล้วมองตรงไปที่นรมน

สมองของนรมนสับสนไปหมด

เธอไม่เคยคิดเลยว่าจะมีผู้หญิงอย่างนลินในโลกใบนี้?

“คุณต้องการผู้ชายแบบไหนก็ได้ แต่ทำไมต้องเป็นเขาด้วย?”

“ก็ฉันชอบ จะทำไงล่ะ ฉันชอบเขาตั้งแต่แรกเห็น ในเมืองชลธีฉันยังไม่เคยพบผู้ชายที่ทำให้ฉันชอบมากเท่าบุริศร์เลย จะโทษก็ต้องโทษคุณที่ทำให้ฉันได้พบเขา”

นลินกล่าวอย่างไร้ยางอาย นรมนอยากจะตบเธอจริงๆ แต่ตอนนี้เธอพบว่าเธอไม่มีความแรงเหมือนผู้ใหญ่เลย

เธอพยายามเตือนสติตัวเองให้ตื่น พูดด้วยเสียงต่ำว่า “บุริศร์ไม่ใช่สิ่งของ ไม่ใช่แค่ฉันบอกยอมให้ก็ให้ได้นะ นอกจากนี้เขายังมีความคิดเป็นของตัวเอง เป็นไปไม่ได้ที่ฉันตอบตกลงเธอ แล้วเขาจะไม่สนใจฉันและลูกๆอีก ”

“นี่ก็เป็นปัญหาของฉัน ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ แค่คุณสัญญาว่าจะไม่มาหาเขา ไม่พบเขาไม่ติดต่อเขาเป็นเวลาสามเดือนก็พอแล้ว ”

คำพูดของนลินทำให้นรมนไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรดี

พูดตามความจริง ระหว่างสามเดือนและตลอดชีวิตไม่ต่างกันเลย แต่ตอนนี้เธอยังมีทางเลือกไหม?

ในขณะนี้ มีสายเรียกเข้าโทรศัพท์ของคุณนายโตเล็กอีกครั้ง

“นรมน คุณกับบุริศร์จะกลับมาอีกทีเมื่อไหร่? ฝั่งนี้กมลทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ฉัน......”

มือของนรมนจับโทรศัพท์ไว้แน่น

ช่วงเวลานี้ ไม่มีใครรู้ว่าเธอเคยเจอกับอะไรในใจมาบ้าง เธออยากจะฆ่าตัวตายที่นี่ด้วยซ้ำ จะดีขึ้นหน่อยไหม?

แต่นี่เป็นเพียงจินตนาการ

ฟังเสียงกังวลของคุณนายโตเล็ก นรมนพูดเบาๆว่า “เราจะรีบกลับไป ”

หลังจากวางสาย มุมปากของนลินเลื่อนขึ้นเพิ่มขึ้นเล็กน้อย

แม้ว่านรมนไม่ได้พูดอะไร แต่คุยในสายโทรศัพท์ก็เพียงพอแล้วที่นลินจะเข้าใจ เงื่อนไขของเธอนรมนก็ตกลงแล้ว

“คุณเป็นแม่ที่ยอดเยี่ยมจริงๆ! ”

“อย่ามาแสร้งพูดประจบสอพลอกับฉันนลิน ไม่มีประโยชน์หรอกที่ฉันตกลงกับเธอ ยังคงเป็นคำนั้น บุริศร์ไม่ใช่สิ่งของ เขามีความคิดและพฤติกรรมของตัวเอง ฉันสัญญาได้แค่ว่าจะไม่เจอเขาเป็นเวลาสามเดือน ไม่ติดต่อเขา ส่วนอื่น ฉันไม่สามารถสัญญาได้ ”

“โอเค ฉันก็ไม่ใช่คนใจร้ายขนาดนั้น ไม่ว่ายังไง คุณก็เคยช่วยฉัน แบบนี้ละกัน หลังจากที่ฉันทำการผ่าตัดกับลูกสาวเสร็จ ก่อนบุริศร์ที่จะดีขึ้น ฉันจะไม่ไปหาคุณเลย แต่ถ้าอาการฉันดีขึ้นแล้ว และร่างกายของบุริศร์ก็หายเป็นปกติแล้ว ข้อตกลงระหว่างเราก็จะมีผลบังคับใช้ ”

คำพูดของนลินไม่ได้ทำให้นรมนซาบซึ้งเลย

เธอมองไปที่นลิน พูดอย่างเย็นชาว่า “ตอนนี้ไปรับการผ่าตัดได้แล้ว?”

“ได้เลย!”

นลินกระฉับกระเฉงจริงๆเลย แต่นรมนไม่สามารถไปได้ทันที

“ฉันทำธุระก่อน คุณรอฉันก่อน ”

“ได้!”

ตอนนี้นลินก็เหมือนที่นรมนได้พบเธอครั้งแรก

แต่นรมนมีความขมขื่นทางจิตใจ

เธอไม่รู้ว่าถ้าบุริศร์รู้ผลลัพธ์จะเป็นอย่างไร จะตำหนิเธอไหม และไม่รู้ด้วยซ้ำว่าบุริศร์จะโกรธหรือไม่ แต่เธอไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว

จะให้เธอเฝ้าดูกมลตายอย่างสิ้นหวังหรอ?

เธอเคยสัญญาว่ากับกมลไว้หลายๆเรื่องยังไม่เคยได้ทำเลย เธออายุแค่สี่ปี ยังไม่เคยเห็นชีวิตที่ดีเลย เธอมีสิทธิ์อะไรที่จะกีดกันสิทธิในการมีชีวิตรอดของลูก?

นลินบอกแค่สามเดือน!

เธอต้องเชื่อในสามเดือนนี้บุริศร์จะไม่เปลี่ยนใจใช่ไหม?

ในเวลาห้าปีก็ผ่านไป ในใจของบุริศร์ยังคงมีเธอ แค่สามเดือนไม่เป็นอะไรใช่ไหม?

นรมนพยายามปลอบใจตัวเองอย่างต่อเนื่อง แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไร หัวใจของเธอก็ยังเจ็บมาก เกือบถึงกับหายใจไม่ออก