แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 292

บทที่ 292 ฉันขอเอาคุณบุริศร์

นรมนนึกไม่ถึงเลยว่าจะเจอนลินที่นี่

ในเวลาที่นลินหันไปมองเธอ นรมนคิดว่าตัวเองมีภาพหลอน

“นลิน？”

นรมนเดินไปอย่างสงสัย

นลินไม่ค่อยเหมือนกัน กับลักษณะท่าทางเมื่อไม่นานมานี้

เธอสวมชุดยีนทั้งตัว สวมเสื้อผ้ามีรูโพรงขาดๆ ดูดื้อรั้นเป็นพิเศษ และดูมีแฟชั่นที่อ่อนเยาว์ดูสดใส

เมื่อเห็นสีหน้าประหลาดใจของนรมน เธอยิ้มอ่อนๆ

“ เจอกันอีกแล้วนะ”

“ทำไมคุณถึงมาที่นี่ ？”

นรมนพยายามระงับความรู้สึกและสงสัยของตัวเอง เอ่ยปากพูดเบาๆ

“ ต้องการเงินใช่ไหม ？ หรือว่าต้องการความช่วยเหลืออะไร ？ตอนนี้ฉันน่าจะไม่มีเวลาช่วยคุณแล้ว ทางฝั่งนี้ฉันยังมีเรื่องที่ต้องจัดการ เพราะฉะนั้นแล้ว……”

นรมนยังพูดไม่จบ นลินก็โบกมือแล้วพูดว่า：“อย่าทำเหมือนฉันเป็นขอทานได้ไหม？ฉันไม่ได้มาแบล็กเมล์คุณ”

ได้ยินนลินพูดคำพูดที่ไม่น่าฟังแบบนี้ นรมนไม่รู้ว่าจะตอบกลับยังไงดีเป็นเวลาสักพัก

ความรู้สึกต่อนลินนั้น เนื่องจากความสัมพันธ์ของบุริศร์ทำให้ไม่ชอบหน้ากัน พอมาเจอกันตอนนี้ก็ทำให้รู้สึกอึดอัด

นรมนรู้สึกตลอดว่าชาตินี้ตัวเองคงจะไม่ได้เจอกับนลินอีกแล้ว นึกไม่ถึงเลยว่าพวกเขาจะได้เจอกันอีกครั้ง ในช่วงเวลาที่ห่างกันสั้นขนาดนี้

บุริศร์เคยพูดว่าให้เธอออกไปจากเมืองชลธี เห็นได้ชัดว่าเธอไม่คิดจะทำแบบนี้ และบุริศร์ในตอนนี้ก็ดี เธอก็เถอะ ก็ล้วนไม่มีเวลาและความคิดที่จะไปสนใจว่านลิน จะไปที่ไหน

“คุณมาหาฉันมีธุระอะไร？”

นรมนถอนหายใจหนึ่งครั้ง แล้วพูดออกไปตรงๆ

แทนที่จะหมุนเวียนอยู่แบบนี้ ถามตรงๆเลยจะดีกว่า ระหว่างเธอและนลินไม่มีความสัมพันธ์อะไรต่อกันอีกแล้ว

นลินมองนรมน หยิบใบรับรองแพทย์ออกมาจากในกระเป๋าเสื้อแล้วเอาให้นรมน

“ดูอันนี้ก่อน ”

นรมนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

เนื้อเรื่องนี้เหมือนฉากในละครที่เมียน้อยถือผลตรวจการตั้งครรภ์มาบังคับกดขี่ เพื่อให้ตนเองได้เลื่อนตำแหน่งขึ้น

นรมนรู้สึกตนเองมึนงงเล็กน้อย

ในเวลานี้ ในสมองตัวเองกลับมีความคิดแบบนี้ขึ้นมา ทำให้คนรู้สึกไม่รู้ว่าจะพูดไม่ออกบอกไม่ถูกเลยจริงๆ

นรมนหยิบกระดาษใบนั้นมา

เป็นใบรับรองแพทย์แผ่นนึงจริงๆ แต่ใบรับรองแพทย์แผ่นนี้กลับไม่ใช่ใบยืนยันตรวจการตั้งครรภ์ กลับทำให้นรมนหรี่ตาลง

“นี่คือ……”

“ ใบรับรองแพทย์ของฉัน ฉันไปทำการตรวจจับคู่อวัยวะกับคุณหนูกมลที่โรงพยาบาลแล้ว โชคดีมาก ฉันกับเธอจับคู่ได้อย่างพอเหมาะพอดี หมอบอกว่าถ้าฉันเต็มใจละก็ สามารถทำการผ่าตัดเพื่อบริจาคได้ตลอดเวลา”

นลินกล่าวอย่างเบาๆ เหมือนกำลังพูดเรื่องของคนอื่นอยู่

นรมนไม่สามารถพูดได้ว่าอารมณ์ในตอนนี้เป็นยังไง เธอแค่รู้สึกว่าเธอเห็นแสงสว่างเล็กน้อยในตอนที่รู้สึกหมดหวัง

ถึงแม้แสงสว่างเล็กน้อยนี้อาจทำให้เธอต้องแลกด้วยอะไรมากมายแค่ไหนก็ตาม

“คุณรู้ทุกอย่างแล้วใช่ไหม ？”

นรมนมองนลินที่มั่นใจมาก อดไม่ได้ที่จะถาม

นลินพยักหน้า และไม่ได้ปิดบังอะไร

“ใช่ ฉันรู้ทั้งหมด ที่จริงในตอนที่เขามารับมีดแทนคุณฉันได้เห็นกับตา และในตอนที่พวกคุณขึ้นเครื่องฉันก็แอบตามขึ้นเครื่องบินด้วย”

ตอนที่พูดถึงเรื่องนี้ แววตานรมนก็จมลง

เธอสามารถขึ้นเครื่องบินส่วนตัวของพวกเขาภายใต้สายตาของกิมจิได้ ต้องบอกว่ารายละเอียดของนลินทำให้นรมนต้องระมัดระวังเล็กน้อย

“คุณเป็นใครกันแน่ ？”

เมื่อเห็นว่านรมนระมัดระวังตัวขนาดนี้ นลินก็หัวเราะ แต่การหัวเราะนี้ดูเศร้าๆ

“ ฉันจะเป็นใครล่ะ？ถ้าฉันมีครอบครัวที่เหมือนคุณกับบุริศร์ คุณคิดว่าฉันจะถูกพวกค้ามนุษย์ไหม？ ฉันเป็นแค่เด็กกำพร้า ถูกพ่อแม่ทิ้งตั้งแต่เด็กถูกสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ารับเลี้ยง หลังจากนั้นก็ถูกกลุ่มขโมยขโมยไป ถูกเลี้ยงให้เป็นขโมย เวลาออกมาข้างนอกก็จะถูกควบคุม จับตาเฝ้ามอง และยังต้องขโมยเงินให้ครบจำนวนนึงทุกวันถึงจะได้อยู่ดีกินอิ่ม วิธีของฉันเป็นแค่ทักษะการเอาตัวรอดเท่านั้น”

คำพูดของนลิน นรมนแค่ฟัง และไม่ได้แสดงความคิดเห็นอะไร

คิดว่านลินเป็นผู้หญิงอ่อนแอมาโดยตลอด อายุน้อย ดังนั้นในตอนที่ช่วยเธอ เธอตามเธอมาด้วย นรมนไม่รู้สึกอะไร

แต่หลังจากที่ได้เห็นความสามารถในการเอาตัวรอดของนลินแล้ว นรมนก็รู้สึกว่าตัวเองจะใจดีและเมตตามากเกินไปละ

หลายคนไม่ได้เหมือนอย่างที่คุณเห็นว่าเขาจะมีชีวิตอยู่ไม่ได้อีกต่อไป เขาก็จะมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้อีก ในสังคมนี้ หลายคนพยายามดิ้นรนที่จะมีชีวิตอยู่ ไม่ว่าเป็นใคร ก็ล้วนกำลังพยายาม

นรมนถอนหายใจหนึ่งครั้ง มองดูใบแสดงผลการทดสอบทางการแพทย์ในมือ ในใจสับสนมาก

ไม่มีอะไรที่จะต้องพูด ตอนนี้เธอต้องการคนแบบนลินที่จะบริจาคไตให้กมล เพราะสำหรับกมลแล้วมันเป็นโอกาสการมีชีวิตครั้งใหม่ และแผลของบุริศร์ในตอนนี้ยังต้องการการพักฟื้น ทำให้เขาสบายใจได้ก็คงจะดีที่สุด