แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 296

บทที่ 296 ฉันรักษาคำพูดที่เคยให้เอาไว้แล้ว

ตอนที่ธรณีเจอนรมนอีกครั้ง ก็เกิดอารมณ์สับสนขึ้นมา แต่ว่าตอนนี้เขาเองก็รู้ว่าตอนนี้นรมนรักกมลหมดหัวใจ

เขารีบจัดแจงทุกอย่าง เมื่อเห็นท่าทีเป็นกังวลและเศร้าหมองของนรมน ก็พูดเสียงเบาว่า： “ไม่ต้องกลัว คุณยังมีพวกเราอยู่นะ”

นรมนมองธรณีสักพัก ก็คิดว่าผู้ชายคนนี้ค่อนข้างคุ้นตา แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นน้าชายของตัวเอง ตอนนี้มีเรื่องมากมายที่ไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดอย่างไร เลยทำได้เพียงพยักหน้า

อันที่จริงบางทีเธอก็ตามใจชินทร ค่อนข้างเก็บตัวเงียบ และไม่ค่อยรู้ว่าจะพูดอะไร

“แม่คุณได้ฟังสิ่งที่เกิดขึ้นของคุณแล้ว ตอนแรกอยากจะมาหา แต่ว่าที่ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาจะไม่มีคนอยู่ไม่ได้ คุณก็รู้ ป้าโอกับธิดายังอยู่ที่ตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ดังนั้น……”

คำพูดของธรณีทำให้นรมนอึ้งไป

เธอไม่สามารถตอบสนองอย่างทันทีว่าคิมเป็นแม่ของตัวเอง ดังนั้นเลยอึ้งชะงักไปสักพัก แต่หลังจากที่เข้าใจแล้ว เลยพยักหน้า แต่ไม่ได้พูดอะไร

นลินเปลี่ยนเป็นชุดผู้ป่วยและนอนอยู่บนเตียงผ่าตัดแล้ว

“เดี๋ยวก่อน！”

คุณนายโตเล็กเดินเข้ามา เมื่อมองเห็นนลินที่อยู่บนรถ ก็พูดกับหมอข้างๆ ว่า： “ไม่ว่าจะอย่างไรก็ต้องดูแลเด็กคนนี้ให้ดี หลานสาวฉันใช้ไตต่อชีวิต เด็กคนนี้ยังเด็กอยู่ อย่าได้ทำให้เธอเกิดผลข้างเคียงอะไรภายหลังเลย”

นลินอึ้งชะงักไป หางตาก็มีน้ำตาซึมออกมา

หลายปีมานี้ นี่เป็นคนแรกที่ทำดีกับเธอ

ไม่ว่าคนนี้จะเป็นเพราะเธออยากจะช่วยชีวิตหลานสาวของเธอหรือไม่ แต่ท่าทางการแสดงออกนี้ก็ทำให้นลินรู้สึกซาบซึ้งใจ

แต่ผู้หญิงคนนี้เป็นแม่ของบุริศร์นะ！

นลินยิ่งคิดก็ยิ่งอยากเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันกับพวกเขา

“ขอบคุณนะ คุณนายโตเล็ก ฉันจะต้องไม่เป็นอะไร”

นลินมองไปทางคุณนายโตเล็กพลางยิ้มเบาๆ

“ขอบคุณคุณจริงๆ นะ”

คุณนายโตเล็กพยักหน้า ก่อนจะปล่อยนลิน

นรมนมองนลิน ด้วยอารมณ์สับสน แต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไร

ในตอนนี้เอง นลินกลับยิ้มขึ้น

“วางใจเถอะ ฉันแข็งแรงขนาดนี้ ไม่เกิดเรื่องอะไรหรอก”

นรมนพยักหน้า แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

นลินกับกมลถูกเข็นเข้าไปในห้องผ่าตัดพร้อมกัน เมื่อไฟในห้องผ่าตัดเปิดขึ้น ใจของนรมนก็เริ่มกล้ำกลืนจนรู้สึกฝืดคอ

เธอจะยังดีอยู่ไหม？

นรมนขาดความเชื่อมั่นใจใน

สำหรับกมลแล้วนี่เป็นอีกครั้งที่อยู่บนเส้นความเป็นความตาย สำหรับเธอแล้วอย่างไรต่องั้นเหรอ？

ธรณีเห็นนรมนแบบนี้ ก็อยากจะปลอบแต่ก็ไม่รู้จะเริ่มปลอบอย่างไรดี

กิจจายืนอยู่ข้างๆ คุณนายโตเล็กอย่างสงบนิ่ง เหมือนกับเด็กที่ไม่พูดอะไรเลย พลางมองไปที่ห้องผ่าตัดอยู่แบบนั้น

เวลาผ่านไปเรื่อยๆ นรมนรู้สึกร้อนรนใจ เดินไปเดินมา แถมอยากจะเข้าไปดูสถานการณ์ด้วย

การที่เธอเครียดและเป็นห่วงแบบนี้ทำให้ใจของคุณนายโตเล็กเองก็ไม่ค่อยสบายใจ แต่กลับไม่ได้พูดอะไร

เจตต์ส่งข้อความให้นรมน บอกว่าคนในโรงพยาบาลทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว ให้เธอไม่ต้องกังวลเกินไป

เมื่อเห็นฉากนั้น นรมนก็วางใจลงเล็กน้อย

ถ้าเกิดไม่มีคนของป้าโอมายุ่มย่ามอะไร เปอร์เซ็นต์ในการที่กมลจะผ่าตัดสำเร็จก็จะมากขึ้น

ทางเดินมันโล่งมาก โรงพยาบาลใหญ่มาก แต่กลับไม่มีใครพูดอะไร บรรยากาศมันกดดันจนทำให้คนแทบจะหยุดหายใจ

ธรณีเดินออกไปซื้อน้ำ ก่อนจะส่งให้คุณนายโตเล็กกับนรมน แต่ว่านรมนยังไม่มีอารมณ์จะกิน

เมื่อเวลาผ่านไปหนึ่งชั่วโมงก็แล้ว สองชั่วโมงก็แล้ว ยังไม่มีข่าวอะไรออกมาจากข้างใน ไฟในห้องผ่าตัดนั้นมันค่อนข้างแสบตา นรมนคิดว่าตัวเองหน้ามืด จนเหมือนจะเป็นลมล้มไป ยังดีที่ธรณีมองเธออยู่ตลอด เลยมาพยุงเธอเอาไว้ได้ทัน

“คุณอยากจะไปพักก่อนไหม？การผ่าตัดแบบนี้ต้องใช้เวลานานมาก ถ้าเกิดคุณไม่ไหว……”

“ฉันทนได้ ฉันต้องได้เห็นกมลทันทีที่เธอออกมา”

นรมนดื้อดึง

คุณนายโตเล็กเห็นว่าธรณีอยากจะพูดอะไร เลยอดไม่ได้ที่จะพูด： “งั้นเธอไปเถอะ เธอเป็นแม่ คนที่ไม่เคยเป็นแม่คนมาก่อนไม่มีทางเข้าใจความรู้สึกปวดใจนั้น บางที เมื่อเห็นลูกเจ็บปวด คนที่เป็นแม่ก็อยากจะเจ็บปวดกับทุกอย่างแทน”

ธรณีไม่พูดอะไรอีกแล้ว ถึงแม้ว่าจะสงสาร แต่กลับรู้ว่าคงจะโน้มน้าวอะไรนรมนไม่ได้แล้ว

เขาส่งนมอุ่นๆ ให้นรมนก่อนจะพูดว่า： “ถึงจะไม่ไปพัก ดื่มสักหน่อย อย่างน้อยคุณก็ต้องรักษาตัวเองให้มีแรงในการดูแลลูกอีกไม่ใช่เหรอ？”

คำพูดนี้มันโดนใจนรมนไม่มากก็น้อย เลยรับนมอุ่นๆ ไปดื่ม

อันที่จริง เธอไม่รู้รสชาติของนมเลย รู้เพียงว่าไม่อยากให้ตัวเองล้มไป เลยต้องเติมพลังสักหน่อยเท่านั้นเลย

โทรศัพท์ดังขึ้นมาในตอนนั้นเอง ตอนแรกนรมนไม่อยากรับสาย แต่ว่าเห็นเบอร์ของกานต์ เลยรีบรับทันที

“กานต์ แด๊ดดี้ของคุณเป็นอย่างไรบ้าง？”

ใจของนรมนนั้นเจ็บปวดขึ้นมาอีกครั้ง

ถ้าเกิดเป็นไปได้ เธอหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะได้อยู่ข้างกายของบุริศร์ แต่ทว่าเธอไม่สามารถแยกร่างไปได้

เมื่อคุณนายโตเล็กได้ยินคำถามของนรมน เลยหูผึ่งขึ้นมา ด้วยความเป็นห่วงเป็นอย่างมาก

กานต์พูดด้วยความดีใจ： “หม่ามี้ แด๊ดดี้ไม่เป็นไร แด๊ดดี้เพิ่งออกจากห้องผ่าตัด หมอบอกว่าต้องพักผ่อน ตอนนี้ยาชายังไม่หมด เลยยังไม่ฟื้นขึ้นมา ถ้าฟื้นแล้วฉันจะไปดูน้องสาว กมลเป็นอย่างไรบ้างล่ะ？”

“ยังผ่าตัดอยู่ แต่น่าจะไม่เป็นไร คุณดูแลแด๊ดดี้ดีๆ เถอะ ดูแลแด๊ดดี้แทนหม่ามี้ให้หน่อยได้ไหม？”

“ได้ หม่ามี้คุณวางใจเถอะ”