แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 318

บทที่ 318 ทำไมตอนนี้เธอถึงได้ใจถึงขนาดนี้

“อายุเท่าไหร่แล้ว? แค่เดินยังสะดุดล้มอีก?”

บุริศร์ตกใจจนเหงื่อแตก

ผู้หญิงคนนี้ไม่ทำให้เขาใจวายวันหนึ่งไม่ได้ใช่ไหม? โชคดีที่หัวใจเขาแข็งแรงดี ไม่งั้นสักวันคงทำให้เขาใจวายจนเป็นโรคหัวใจก็ได้

นรมนรู้สึกแค่ว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้านั้นหล่อมาก

ประสบการณ์ห้าปีที่มามาของเขาทำให้เขายิ่งมีกลิ่นไอของผู้ชาย ไม่ว่าจะท่วงท่าเยื้องย่างกรีดกรายทำให้คนไม่สามารถละสายตาได้

เธอยื่นแขนออกไป คล้องคอของบุริศร์ พูดเสียงเบา “ไม่ทำแบบนี้ นายจะเข้าอ้อมกอดฉันก่อนเหรอ?”

“ใครเข้าอ้อมกอดใครกัน? นรมน ความสามารถในการกลับผิดเป็นถูกของคุณในตอนนี้นั้นสุดยอดจริงๆ ผมเห็นแล้ว......อุ๊บ......”

บุริศร์ยังพูดไม่จบ ก็ถูกนรมนเขย่งเท้า กลบคำพูดของเขาด้วยปากที่นุ่มนวล

จูบของนรมนนั้นเอาแต่ใจเล็กน้อย มีเร่าร้อนบ้าง ถึงขั้นรู้สึกว่ารีบ

หลังบุริศร์ที่อึ้งจากแรกๆ ก็รีบควบคุมเป็นฝ่ายรุกอย่างรวดเร็ว ไม่นานนรมนก็เริ่มรู้สึกทนไม่ไหว

เธอหายใจหอบ แววตาของบุริศร์ลึกซึ้งจนตกใจ

“คุณรู้ไหมว่า ทำแบบนี้กับผมหมายถึงอะไร?”

น้ำเสียงของบุริศร์แหบเล็กน้อย

นรมนยิ้มแล้วพูด “เรามามีลูกกันอีกคนเถอะนะ ถ้าหากเป็นฝาแฝดละก็ คนหนึ่งนามสกุลธนาศักดิ์ธน คนหนึ่งนามสกุลทวีทรัพย์ธาดา ดีไหม?”

บุริศร์อึ้งไปอีกครั้ง ถามอย่างจริงจัง “นี่คุณจริงจังหรือเปล่า?”

“อืม! ทำไม? นายไม่อยากได้ลูกเหรอ?”

จู่ๆในใจของนรมนก็รู้สึกกระสับกระส่าย

บุริศร์กลับกอดนรมนไว้ พูดอย่างหวั่นไหวว่า “ผมพลาดการเกิดและการเติบโตของกานต์และกมลไป ย่อมอยากได้ลูกคนหนึ่งเพื่อชดเชยทุกสิ่งทุกอย่างนี้อยู่แล้ว แต่ถ้าทุกอย่างนี้ต้องให้คุณลำบากละก็ ผมว่าตอนนี้ที่พวกเรามีอยู่ก็ดีนะ”

“ฉันอยากคลอดลูกให้นายอีกคน”

นรมนพูดอย่างเขินอาย

ความคิดแบบนี้กลั้นอยู่ในใจเธอมานาน ตั้งแต่ที่ชัดเจนกับบุริศร์ความสัมพันธ์ เธอก็อยากมีลูกกับบุริศร์อีกคน

ไม่เพื่ออะไรทั้งนั้น เพื่อแค่ชดเชยความเสียใจของบุริศร์

ห้าปีก่อน พวกเขาจากกันด้วยความเข้าใจผิด และทำให้ลูกๆขาดความรักของคุณพ่อไป ทำให้บุริศร์เสียสิทธิ์ในการเป็นคุณพ่อไป

แม้ว่าตอนนี้ลูกๆจะกลับมาแล้ว แต่ความเสียใจนั้นไม่เคยจางหาย

นรมนไม่อยากให้ตัวเองและบุริศร์ต้องเสียใจ อีกอย่างทางตระกูลทวีทรัพย์ธาดาและตระกูลธนาศักดิ์ธนต้องทำการทดเชยแทนสักอย่างจริงๆ

เธอสามารถเลือกได้ว่าจะนรมนสกุลอะไร แต่เธอไม่สามารถทำให้คนแก่ทั้งสองฝั่งเสียใจ

บุริศร์เห็นว่านนรมนแววตารักใคร่ จึงพูดอย่างลึกซึ้ง “ทุกอย่างปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติเถอะ ไม่ต้องฝืนเกินไป”

เขายังจำความทุกข์ทรมานที่นรมนต้องแบกรับในห้าปีก่อนนั้นได้ พอตอนนี้มาคิดแล้ว เขารู้สึกปวดใจอย่างยิ่ง

ถ้าต้องให้นรมนเป็นแบบนั้นเพื่อแลกกับไม่มีความเสียใจในชีวิตของตัวเขาเอง เขายอมไม่เอา

เมื่อเห็นความปวดใจในแววตาของบุริศร์ ใจของนรมนละลายไปหมด

เธอคล้องคอบุริศร์อีกครั้งแล้วพูดว่า “คุณได้พูดไหมว่าร่างกายนายโอเค?”

“ไม่ได้พูด แต่ลองดูได้”

บุริศร์ถูกนรมนเต๊าะจนร้อนเป็นไฟไปทั้งตัว แม้ว่าตอนนี้คุณหมอจะบอกว่าไม่ได้ เขาก็ไม่สนใจแล้ว

ความหื่นกระหายขึ้นสมอง ในตอนที่เขาพบเจอนรมน ก็ทนเป็นพระไม่ได้อีกต่อไป

นรมนยิ้มอย่างหลงใหล บุริศร์อุ้มเธอขึ้นมา เดินตรงไปยังห้องข้างๆ

ทำเรื่องน่าอายแบบนั้นต่อหน้าลูกสาว บุริศร์ยังไม่ได้ถึงขั้นไร้ยางอายขนาดนั้น

ทั้งสองคนทำอย่างว่าอยู่ข้างห้องตั้งนาน นรมนถึงจะฟุบบนตัวของบุริศร์อย่างเหนื่อยๆ พูดอย่างหอบว่า “นี่นายป่วยจริงเหรอเนี่ย?”

“คุณควรรู้สึกโชคดีที่ผมป่วย ไม่งั้นก่อนพรุ่งนี้เช้าอย่าหวังว่าจะได้ลงจากเตียง”

บุริศร์พอใจอย่างมาก

แม้ว่าแผลจะฉีกออกเล็กน้อย แต่ทุกเซลล์ในร่างกายนั้นสบายราบรื่นมาก

นรมนรู้สึกว่าตัวเองตัดสินใจผิด ทำไมถึงคิดว่าบุริศร์ที่ป่วยอยู่จะมีกำลังหนุนต่ำลง?

นี่มันเป็นเสือชัดๆ?

จ้องไปที่บุริศร์ นรมนรู้สึกง่วงซิมเล็กน้อย

บุริศร์เห็นว่าเธอเหนื่อย ดึงผ้าห่มมาห่มให้เธอ พูดเสียงเบา “คุณพักผ่อนดีๆนะ”

“นายจะไปไหน?”

นรมนราวกับเด็กดึงมือของบุริศร์ไว้ ไม่อยากให้เขาไป

เธอรู้สึกว่ายิ่งโตขึ้นเธอก็ดูเหมือนเด็กมากขึ้นโดยเฉพาะต่อหน้าบุริศร์

บุริศร์ยิ้มแล้วพูด “ผมต้องไปเฝ้ากมลสิ เผื่อเธอตื่นมาแล้วไม่เจอพวกเราสองคน จะต้องกังวลแน่ๆ”

“โอเค ตอนนี้นายมีลูกสาวแล้วก็ไม่เอาฉันแล้วนิ”

นรมนพูดอย่างน้อยใจ ราวกับเด็กที่ถูกทอดทิ้ง

บุริศร์เห็นว่าเธอหึงลูกตัวเอง ก็อดที่จะหัวเราะไม่ได้

“คุณก็ มีแววแค่นั้นเอง ในใจของผม คุณกับกมลสำคัญเท่ากัน”

นรมนก็รู้สึกว่าตัวเองเริ่มออเซาะ

เธอปล่อยมือของบุริศร์แล้วพูด “ใช่สิ คมทิพย์ ก็อยู่ที่โรงพยาบาลแห่งนี้เหมือนกัน ให้พฤกษ์อยู่เป็นเพื่อน ถ้านายไม่มีอะไรละก็ ไม่ต้องสั่งงานพฤกษ์นะ ให้เขาอยู่เป็นเพื่อน คมทิพย์”

“หมายความว่ายังไง?”

บุริศร์อึ้งเล็กน้อย

นรมนยิ้มแล้วพูด “จู่ๆฉันก็รู้สึกว่าพวกเขาเหมาะสมกันดี อยากจะให้โอกาสเขาอยู่ด้วยกันสักหน่อย อีกอย่าง นายห้ามเจาะจงคมทิพย์ไว้ อย่างไรก็ตามเธอเป็นเพื่อนสนิทของฉัน และก็เพิ่งประสบเรื่องน่ากลัวมา”

“เกิดอะไรขึ้น?”

คำถามของบุริศร์ทำให้นรมนถอนหายใจเสียงหนึ่ง เล่าตัวตนของคมทิพย์และเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานให้บุริศร์ฟัง

“เจตต์ซวยแน่”