แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 318
บทที่ 318 ทำไมตอนนี้เธอถึงได้ใจถึงขนาดนี้
“อายุเท่าไหร่แล้ว? แค่เดินยังสะดุดล้มอีก?”
บุริศร์ตกใจจนเหงื่อแตก
ผู้หญิงคนนี้ไม่ทำให้เขาใจวายวันหนึ่งไม่ได้ใช่ไหม? โชคดีที่หัวใจเขาแข็งแรงดี ไม่งั้นสักวันคงทำให้เขาใจวายจนเป็นโรคหัวใจก็ได้
นรมนรู้สึกแค่ว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้านั้นหล่อมาก
ประสบการณ์ห้าปีที่มามาของเขาทำให้เขายิ่งมีกลิ่นไอของผู้ชาย ไม่ว่าจะท่วงท่าเยื้องย่างกรีดกรายทำให้คนไม่สามารถละสายตาได้
เธอยื่นแขนออกไป คล้องคอของบุริศร์ พูดเสียงเบา “ไม่ทำแบบนี้ นายจะเข้าอ้อมกอดฉันก่อนเหรอ?”
“ใครเข้าอ้อมกอดใครกัน? นรมน ความสามารถในการกลับผิดเป็นถูกของคุณในตอนนี้นั้นสุดยอดจริงๆ ผมเห็นแล้ว......อุ๊บ......”
บุริศร์ยังพูดไม่จบ ก็ถูกนรมนเขย่งเท้า กลบคำพูดของเขาด้วยปากที่นุ่มนวล
จูบของนรมนนั้นเอาแต่ใจเล็กน้อย มีเร่าร้อนบ้าง ถึงขั้นรู้สึกว่ารีบ
หลังบุริศร์ที่อึ้งจากแรกๆ ก็รีบควบคุมเป็นฝ่ายรุกอย่างรวดเร็ว ไม่นานนรมนก็เริ่มรู้สึกทนไม่ไหว
เธอหายใจหอบ แววตาของบุริศร์ลึกซึ้งจนตกใจ
“คุณรู้ไหมว่า ทำแบบนี้กับผมหมายถึงอะไร?”
น้ำเสียงของบุริศร์แหบเล็กน้อย
นรมนยิ้มแล้วพูด “เรามามีลูกกันอีกคนเถอะนะ ถ้าหากเป็นฝาแฝดละก็ คนหนึ่งนามสกุลธนาศักดิ์ธน คนหนึ่งนามสกุลทวีทรัพย์ธาดา ดีไหม?”
บุริศร์อึ้งไปอีกครั้ง ถามอย่างจริงจัง “นี่คุณจริงจังหรือเปล่า?”
“อืม! ทำไม? นายไม่อยากได้ลูกเหรอ?”
จู่ๆในใจของนรมนก็รู้สึกกระสับกระส่าย
บุริศร์กลับกอดนรมนไว้ พูดอย่างหวั่นไหวว่า “ผมพลาดการเกิดและการเติบโตของกานต์และกมลไป ย่อมอยากได้ลูกคนหนึ่งเพื่อชดเชยทุกสิ่งทุกอย่างนี้อยู่แล้ว แต่ถ้าทุกอย่างนี้ต้องให้คุณลำบากละก็ ผมว่าตอนนี้ที่พวกเรามีอยู่ก็ดีนะ”
“ฉันอยากคลอดลูกให้นายอีกคน”
นรมนพูดอย่างเขินอาย
ความคิดแบบนี้กลั้นอยู่ในใจเธอมานาน ตั้งแต่ที่ชัดเจนกับบุริศร์ความสัมพันธ์ เธอก็อยากมีลูกกับบุริศร์อีกคน
ไม่เพื่ออะไรทั้งนั้น เพื่อแค่ชดเชยความเสียใจของบุริศร์
ห้าปีก่อน พวกเขาจากกันด้วยความเข้าใจผิด และทำให้ลูกๆขาดความรักของคุณพ่อไป ทำให้บุริศร์เสียสิทธิ์ในการเป็นคุณพ่อไป
แม้ว่าตอนนี้ลูกๆจะกลับมาแล้ว แต่ความเสียใจนั้นไม่เคยจางหาย
นรมนไม่อยากให้ตัวเองและบุริศร์ต้องเสียใจ อีกอย่างทางตระกูลทวีทรัพย์ธาดาและตระกูลธนาศักดิ์ธนต้องทำการทดเชยแทนสักอย่างจริงๆ
เธอสามารถเลือกได้ว่าจะนรมนสกุลอะไร แต่เธอไม่สามารถทำให้คนแก่ทั้งสองฝั่งเสียใจ
บุริศร์เห็นว่านนรมนแววตารักใคร่ จึงพูดอย่างลึกซึ้ง “ทุกอย่างปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติเถอะ ไม่ต้องฝืนเกินไป”
เขายังจำความทุกข์ทรมานที่นรมนต้องแบกรับในห้าปีก่อนนั้นได้ พอตอนนี้มาคิดแล้ว เขารู้สึกปวดใจอย่างยิ่ง
ถ้าต้องให้นรมนเป็นแบบนั้นเพื่อแลกกับไม่มีความเสียใจในชีวิตของตัวเขาเอง เขายอมไม่เอา
เมื่อเห็นความปวดใจในแววตาของบุริศร์ ใจของนรมนละลายไปหมด
เธอคล้องคอบุริศร์อีกครั้งแล้วพูดว่า “คุณได้พูดไหมว่าร่างกายนายโอเค?”
“ไม่ได้พูด แต่ลองดูได้”
บุริศร์ถูกนรมนเต๊าะจนร้อนเป็นไฟไปทั้งตัว แม้ว่าตอนนี้คุณหมอจะบอกว่าไม่ได้ เขาก็ไม่สนใจแล้ว
ความหื่นกระหายขึ้นสมอง ในตอนที่เขาพบเจอนรมน ก็ทนเป็นพระไม่ได้อีกต่อไป
นรมนยิ้มอย่างหลงใหล บุริศร์อุ้มเธอขึ้นมา เดินตรงไปยังห้องข้างๆ
ทำเรื่องน่าอายแบบนั้นต่อหน้าลูกสาว บุริศร์ยังไม่ได้ถึงขั้นไร้ยางอายขนาดนั้น
ทั้งสองคนทำอย่างว่าอยู่ข้างห้องตั้งนาน นรมนถึงจะฟุบบนตัวของบุริศร์อย่างเหนื่อยๆ พูดอย่างหอบว่า “นี่นายป่วยจริงเหรอเนี่ย?”
“คุณควรรู้สึกโชคดีที่ผมป่วย ไม่งั้นก่อนพรุ่งนี้เช้าอย่าหวังว่าจะได้ลงจากเตียง”
บุริศร์พอใจอย่างมาก
แม้ว่าแผลจะฉีกออกเล็กน้อย แต่ทุกเซลล์ในร่างกายนั้นสบายราบรื่นมาก
นรมนรู้สึกว่าตัวเองตัดสินใจผิด ทำไมถึงคิดว่าบุริศร์ที่ป่วยอยู่จะมีกำลังหนุนต่ำลง?
นี่มันเป็นเสือชัดๆ?
จ้องไปที่บุริศร์ นรมนรู้สึกง่วงซิมเล็กน้อย
บุริศร์เห็นว่าเธอเหนื่อย ดึงผ้าห่มมาห่มให้เธอ พูดเสียงเบา “คุณพักผ่อนดีๆนะ”
“นายจะไปไหน?”
นรมนราวกับเด็กดึงมือของบุริศร์ไว้ ไม่อยากให้เขาไป
เธอรู้สึกว่ายิ่งโตขึ้นเธอก็ดูเหมือนเด็กมากขึ้นโดยเฉพาะต่อหน้าบุริศร์
บุริศร์ยิ้มแล้วพูด “ผมต้องไปเฝ้ากมลสิ เผื่อเธอตื่นมาแล้วไม่เจอพวกเราสองคน จะต้องกังวลแน่ๆ”
“โอเค ตอนนี้นายมีลูกสาวแล้วก็ไม่เอาฉันแล้วนิ”
นรมนพูดอย่างน้อยใจ ราวกับเด็กที่ถูกทอดทิ้ง
บุริศร์เห็นว่าเธอหึงลูกตัวเอง ก็อดที่จะหัวเราะไม่ได้
“คุณก็ มีแววแค่นั้นเอง ในใจของผม คุณกับกมลสำคัญเท่ากัน”
นรมนก็รู้สึกว่าตัวเองเริ่มออเซาะ
เธอปล่อยมือของบุริศร์แล้วพูด “ใช่สิ คมทิพย์ ก็อยู่ที่โรงพยาบาลแห่งนี้เหมือนกัน ให้พฤกษ์อยู่เป็นเพื่อน ถ้านายไม่มีอะไรละก็ ไม่ต้องสั่งงานพฤกษ์นะ ให้เขาอยู่เป็นเพื่อน คมทิพย์”
“หมายความว่ายังไง?”
บุริศร์อึ้งเล็กน้อย
นรมนยิ้มแล้วพูด “จู่ๆฉันก็รู้สึกว่าพวกเขาเหมาะสมกันดี อยากจะให้โอกาสเขาอยู่ด้วยกันสักหน่อย อีกอย่าง นายห้ามเจาะจงคมทิพย์ไว้ อย่างไรก็ตามเธอเป็นเพื่อนสนิทของฉัน และก็เพิ่งประสบเรื่องน่ากลัวมา”
“เกิดอะไรขึ้น?”
คำถามของบุริศร์ทำให้นรมนถอนหายใจเสียงหนึ่ง เล่าตัวตนของคมทิพย์และเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานให้บุริศร์ฟัง
“เจตต์ซวยแน่”
หลังจากที่บุริศร์ฟังจบ ก็พูดอย่างขำในความโชคร้าย
แบบนี้ก็ดี เผื่อเจตต์เอาแต่จ้องมองนรมนของเขา ตอนนี้ให้คมทิพย์ทรมานเขา ก็ทำให้บุริศร์รู้สึกโล่งใจหน่อยๆ
“ได้เลยครับ คำสั่งของคุณเมีย ผมเชื่อฟังอยู่แล้ว คุณพักผ่อนก่อนเลยนะ พรุ่งนี้พวกเราไปที่ตระกูลทวีทรัพย์ธาดา มีหลายๆเรื่องที่ต้องจัดการให้จบๆไป”
ในขณะที่บุริศร์พูดมาถึงตรงนี้ แววตาเริ่มขรึมลง
นรมนเพิ่งนึกได้ว่ายังมีอีกหลายเรื่องที่พวกเขาไม่ได้จัดการ
อย่างเช่นป้าโอ ธิดา เช่นคิมกับตระกูลทวีทรัพย์ธาดา และตัวตนยืนยันของเธอนรมน
พอคิดถึงพวกนี้ อารมณ์ของนรมนก็ตึงเล็กน้อย
“พอแล้ว ยังไม่ต้องคิด คุณรีบนอนเถอะ ตอนเย็นอยากกินอะไร? เดี๋ยวผมทำให้คุณ”
บุริศร์พูดแบบนี้ นรมนรู้สึกมีความสุขมาก
“นายเป็นถึงประธานของบริษัทฮัวยูกรุ๊ปจำกัด ทำกับข้าวให้ฉันทุกวัน ถ้าหากคนในบริษัทนายรู้เข้า คงจะตกใจมากแน่ๆ”
นรมนหัวเราะ
บุริศร์กลับพูดอย่างเรียบๆว่า “หลังเลิกงานผมเป็นแค่สามีของคุณนรมน ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น”
ในใจของนรมนอุ่นขึ้นมาอีกครั้ง
“ถ้าทุกอย่างจัดการเสร็จเรียบร้อย ฉันอยากกลับมาทำงานที่บริษัทฮัวยูกรุ๊ปจำกัด”
“ได้”
“ฉันอยากออกแบบรถคันหนึ่งให้นาย”
“เพื่อเป็นรถแต่งงานของพวกเรา?”
พอบุริศร์พูดแบบนี้ นรมนตะลึงไปทันที
“รถแต่งงาน?”
“ผมเคยพูดแล้ว ผมบุริศร์ต้องแต่งงานใหม่กับคุณอีกครั้ง ให้คนทั้งเมืองชลธีรู้ไปเลยว่า คุณคือภรรยาของผมบุริศร์! ผมจะทำให้คุณมีความสุขไปตลอดชีวิต!”
บุริศร์ลึกซึ้งจริงจัง จู่ๆนรมนก็รู้สึกน้ำตาคลอเบ้า
เธอรู้สึกอยากร้องไห้ขึ้นมา
“ไอ่บ้า จะพูดคำพูดที่ปลุกเร้าอารมณ์ทำไมเนี่ย? ทำให้ฉันอยากร้องไห้ขึ้นมาเลย”
“คนขี้แย”
บุริศร์ยื่นนิ้วออกมา บีบจมูกนรมนเบาๆ มองเธออย่างเอ็นดู เหมือนกับจะเอาของที่ดีที่สุดบนโลกนี้ให้เธอไปหมด
นรมนเก็บตายในสายตาเอ็นดูของเขา
ครั้งแรกที่พบว่าตาเฉี่ยวคู่นั้นของบุริศร์นั้นดึงดูดคนมาก
“นายรีบไปเถอะ! ถ้ากมลตื่นขึ้นมา ฉันจะนอนอีก”
นรมนรีบผลักบุริศร์
ขืนให้เขาอยู่ต่อไป เธอไม่กล้ารับประกันว่าตัวเองจะหื่นกระหายขึ้นมาจู่โจมเขาอีกครั้งหรือเปล่า
ที่แท้ความหล่อก็สามารถยั่วคนได้ อีกทั้งยังเป็นแบบที่นำภัยพิบัติมาสู่ประเทศชาติอีกด้วย
บุริศร์ขำเสียงหนึ่ง จากไปอย่างพอใจ
นรมนนึกถึงทุกอย่างที่ทำกับบุริศร์ในเมื่อกี้ แก้มแดงไปถึงโคลนคอเลย
จริงๆเลย ทำไมตอนนี้เธอถึงได้ใจถึงขนาดนี้?
เป็นเพราะบุริศร์นั่นแหละ!
ความผิดของเขาทั้งหมด!
นรมนคิดแบบนี้ แต่มุมปากกลับชี้ขึ้น ดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มตัวเอง
บนผ้าห่มยังมีกลิ่นไอของบุริศร์ ทำให้เธอนึกถึงความกล้าหาญของบุริศร์อีกครั้ง
นรมนกอดผ้าห่มและนอนไปอย่างร้ายๆ
หลังจากที่บุริศร์ออกจากห้องผู้ป่วยไปก็กลับเข้ามาห้องผู้ป่วยของกมล เมื่อเห็นว่ากมลยังไม่ตื่น เขาก็ไปอาบน้ำที่ห้องน้ำ
“ว้าว! พ่อคะพ่อสวยจังเลย!”
กมลอ้าปาก มองกล้ามตรงอกของบุริศร์ที่เผยออกมา อดที่จะอุทานไม่ได้
บุริศร์อึ้งไปสักพัก รีบเอาเสื้อคลุมอาบน้ำที่ด้ามข้างมาสวมใส่ ยื่นมือออกมาแตะหัวของกมล ยิ้มแล้วพูด “ลูกยังเด็กขนาดนี้ รู้ว่าอะไรคือสวยด้วยเหรอครับ?”
“หนูรู้สิ พี่ชายชอบดูรายการที่โชว์เรือนร่างบ่อยๆ ผู้ชายในนั้นก็เป็นแบบพ่อเลย สวยจริงๆ!”
มองดูท่าทีน้ำลายจะไหลของลูกสาว บุริศร์รู้สึกปวดหัวขึ้นมา
เด็กนี้คงไม่หื่นตั้งแต่เด็กแบบนี้หรอกมั้ง?
“คราวหลังห้ามดูรายการแบบนี้อีก”
“แต่พี่ชายชอบดูนิคะ”
กมลโยนความผิดให้กานต์เฉยเลย
บุริศร์ถอนหายใจแล้วพูด “พี่ดูแต่ลูกก็ดูไม่ได้ ลูกเป็นผู้หญิง ต้องมีท่าทีของผู้หญิง ต้องรักนวลสงวนตัวรู้ไหม?”
“พ่อคะ อะไรคือรักนวลสงวนตัวคะ?”
กมลถามอย่างไม่อาย กลับทำให้บุริศร์อึ้งไปเลย
คำถามนี้เขาควรจะตอบอย่างไรดี?
คิดตั้งนาน บุริศร์กระแอมเสียงหนึ่ง “รอลูกโตลูกก็จะรู้เอง”
“เชอะ ผู้ใหญ่มักพูดแบบนี้ทุกครั้งเลย เรื่องที่ตัวเองไม่รู้ก็จะบอกพวกเราว่าเดี๋ยวโตขึ้นก็รู้เอง พ่อพูดตรงๆก็ได้แล้วนิ”
ถูกลูกสาวสวนจนเกือบสำลัก
บุริศร์กุมหน้าอกตัวเองแล้วพูด “เมื่อกี้ฉันอาบน้ำโดนแผล ต้องให้หมอช่วยดูหน่อย ลูกอยู่ในห้องอย่าไปไหนนะ เดี๋ยวพ่อกลับมา รู้ไหม?”
กมลกอดแขนบุริศร์ไว้ พูดเสียงเบาว่า “พ่อต้องไปเปลี่ยนเสื้อก่อนค่อยออกไป ถ้าพ่อออกไปแบบนี้ แม่เห็นแล้วจะโกรธนะ ข้างนอกมีคุณน้าพยาบาลเยอะแยะไปหมด ถ้าหากพวกเขาเห็นหุ่นของพ่อ พวกเขาคงน้ำลายไหล อาจจะกรี๊ดก็ได้ และคงล้อมรอบพ่อนะ! ถึงเวลานั้นหนูไม่มีแรงช่วยพ่อนะ”
เมื่อได้ยินลูกสาวพูดแบบนี้ บุริศร์กลุ้มใจไปเลย
เจ้าเด็กนี้ไปฟังคำพวกนี้มาจากไหนกัน?
ในขณะที่บุริศร์กับกมลพัวพันไม่หยุด โทรศัพท์ของบุริศร์ก็ดังขึ้น
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แค้นรักสามีตัวร้าย