แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 319

บทที่ 319 ฉันไม่ได้หมายถึงจะโทษคุณ

บุริศร์ขมวดคิ้วเบาๆ เหลือบไปมองโดยจิตใต้สำนึก ธรณีโทรมา

เขามองกมลโดยจิตสำนึกไปทีหนึ่ง แล้วกดรับโทรศัพท์

“บุริศร์ นายมาหาที ป้าโอผิดเหมือนปกติไปหน่อย”

เสียงของธรณีไม่ดังมาก แต่กลับทำให้คิ้วของบุริศร์ขมวดขึ้นอีกครั้ง

“ฉันจะรีบไป”

เดิมทีเขากะจะไปพรุ่งนี้ แต่ไม่คิดว่าป้าโอจะเล่นแผนการอะไรอีก

กมลถามอย่างไม่อยากให้ไป “พ่อคะ พ่อจะไปอีกแล้วเหรอคะ? ขนาดพ่อป่วยก็อยู่เป็นเพื่อนหนูไม่ได้เหรอคะ?”

คำพูดนี้ทำให้บุริศร์รู้สึกอยากน้ำตาไหล

จริงๆแล้วเขาอยากอยู่เป็นเพื่อนกับกมล แต่เสียดายสวรรค์ไม่ให้ตามปรารถนา

“รอพ่อจัดการเรื่องพวกนี้เสร็จ ลูกดูแลสุขภาพให้ดี พ่อพาลูกและพี่ชายออกไปเที่ยวดีไหม?”

“จริงเหรอคะ? ห้ามโกหกหนูนะ! ใครโกหกนั้นเป็นลูกหมา!”

กมลรีบยื่นนิ้วก้อยออกมาให้บุริศร์

“ได้ ใครที่โกหกลูกนั้นเป็นลูกหมา”

บุริศร์ยื่นนิ้วมือเกี่ยวก้อยกับกมล และกดลายนิ้วมือลงไป

ครั้งนี้กมลดีใจกว่าหน่อย หยิบเครื่องเล่นเกมที่กานต์เหลือไว้ให้แล้วพูด “ดู พี่ชายทำให้หนู ถ้าวันไหนพ่อก็ให้ของขวัญหนูสักชิ้นนะคะ”

“ได้ครับ ลูกอยากได้อะไรครับ?”

“หนูต้องคิดก่อน ตอนนี้ยังคิดไม่ออก”

กมลเอียงคอยิ้มหวานมาก

ดูท่าทีแบบนี้ของลูกสาว จู่ๆบุริศร์ก็รู้สึกอยากให้สิ่งที่ดีที่สุดในโลกนี้ให้กับเธอยังได้เลย

“โอเคครับ เอาลูกว่าเลย ลูกอยากได้ทั้งโลกพ่อก็จะให้”

“คุณพ่อดีที่สุดเลย”

กมลอ้อนในอ้อมกอดของบุริศร์ไปสักพัก นรมนก็เข้ามา

พอเธอเข้ามาก็เห็นบุริศร์กับกมลจู๋จี๋กัน อดที่จะหัวเราะไม่ได้ “พวกนายทำอะไรกันอยู่เนี่ย?”

“แม่คะ พ่อบอกจะซื้อของขวัญให้หนูค่ะ!”

“เจ้าคนโลภ วันๆคิดแต่อยากได้ของขวัญ”

นรมนแตะหัวเธอไปทีหนึ่ง

กมลแลบลิ้นออกมา และยิ้มอย่างซุกซน

เมื่อเห็นอาการของลูกสาวดีขึ้น อารมณ์ของนรมนก็ดีขึ้นเช่นกัน

บุริศร์มองดูพวกเขาแม่ลูกแบบนี้ ก็ลังเลที่จะพูดอะไรบางอย่าง

“เป็นอะไรเหรอ?”

นรมนรอบคอบมาก ดูออกว่าบุริศร์เหมือนมีเรื่องอะไร เลยอดไม่ได้ที่จะถาม

บุริศร์พูดเสียงต่ำว่า “เมื่อกี้ธรณีโทรมา เหมือนว่าป้าโอเกิดอะไรขึ้นอีก ให้ผมไปดูที”

นรมนชะงักไปสักพัก ดูออกได้ชัดว่าไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

“ฉันไปกับนายด้วยไหม?”

นรมนพูดโดยจิตใต้สำนึก

บุริศร์พยักหน้า

พวกเขาหาพยาบาลพิเศษมา ดูแลกมลให้ดี ถึงจะไปตระกูลทวีทรัพย์ธาดา

เมื่อเธอมาถึงตระกูลทวีทรัพย์ธาดา นรมนรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย โดยเฉพาะตอนที่เห็นคิม เธอยิ่งไม่รู้ว่าควรทำตัวอย่างไรดี

คิมเห็นนรมน รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย แต่ก็ควบคุมตัวเองได้

“มาแล้วเหรอ?”

น้ำเสียงของคิมปนด้วยความตื่นเต้นเล็กน้อย

“อืม”

จู่นรมนก็ไม่รู้ว่าควรพูดกับคิมอย่างไรดี

ต้องเรียกคุณน้าคิม? หรือเรียกแม่?

ไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะมีตัวตนอย่างอื่น

ตอนที่อยู่สหรัฐอเมริกา ทั้งสองเข้ากันได้ดีมาก แต่พอเปิดเผยตัวตน เธอรู้สึกเหมือนหาความรู้สึกตอนเข้ากันกับคิมนั้นไม่เจอ

บุริศร์เห็นฉากนี้ พูดเสียงเบาว่า “คุณอยู่กับหัวหน้าคิมสักพักนะ เดี๋ยวผมเข้าไป”

“ได้”

สำหรับป้าโอ นรมนไม่ได้อยากเจออะไรขนาดนั้น

หลังจากธรณีได้ยินว่าบุริศร์มา ก็ออกมาเลย ทักทายกับเขาเสียงหนึ่ง ก็พาบุริศร์เข้าไปในคุกใต้ดิน สีหน้าไม่ค่อยดีนัก

นรมนยืนแข็งทื่ออยู่ตรงหน้าเล็กน้อย

คิมมองลูกสาวที่อยู่ใกล้ชิดตรงหน้า อยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่กลับไม่รู้จะเริ่มพูดอย่างไร

ไม่เจอกันมายี่สิบกว่าปี ตอนนี้ลูกสาวก็อยู่ตรงหน้า เธอมีคำพูดเยอะแยกมากมายอยากพูด แต่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดี

นรมนกระแอมเสียงหนึ่ง “คุณนายทวีทรัพย์ธาดาล่ะ?”

“พักผ่อนอยู่ข้างใน ช่วงนี้สุขภาพไม่ค่อยดี เพิ่งนอนลง เดี๋ยวสักพักตื่นแล้วเธอไปเยี่ยมเขาหน่อยนะ”

“ค่ะ”

นรมนเงียบอีกครั้ง