แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 319
บทที่ 319 ฉันไม่ได้หมายถึงจะโทษคุณ
บุริศร์ขมวดคิ้วเบาๆ เหลือบไปมองโดยจิตใต้สำนึก ธรณีโทรมา
เขามองกมลโดยจิตสำนึกไปทีหนึ่ง แล้วกดรับโทรศัพท์
“บุริศร์ นายมาหาที ป้าโอผิดเหมือนปกติไปหน่อย”
เสียงของธรณีไม่ดังมาก แต่กลับทำให้คิ้วของบุริศร์ขมวดขึ้นอีกครั้ง
“ฉันจะรีบไป”
เดิมทีเขากะจะไปพรุ่งนี้ แต่ไม่คิดว่าป้าโอจะเล่นแผนการอะไรอีก
กมลถามอย่างไม่อยากให้ไป “พ่อคะ พ่อจะไปอีกแล้วเหรอคะ? ขนาดพ่อป่วยก็อยู่เป็นเพื่อนหนูไม่ได้เหรอคะ?”
คำพูดนี้ทำให้บุริศร์รู้สึกอยากน้ำตาไหล
จริงๆแล้วเขาอยากอยู่เป็นเพื่อนกับกมล แต่เสียดายสวรรค์ไม่ให้ตามปรารถนา
“รอพ่อจัดการเรื่องพวกนี้เสร็จ ลูกดูแลสุขภาพให้ดี พ่อพาลูกและพี่ชายออกไปเที่ยวดีไหม?”
“จริงเหรอคะ? ห้ามโกหกหนูนะ! ใครโกหกนั้นเป็นลูกหมา!”
กมลรีบยื่นนิ้วก้อยออกมาให้บุริศร์
“ได้ ใครที่โกหกลูกนั้นเป็นลูกหมา”
บุริศร์ยื่นนิ้วมือเกี่ยวก้อยกับกมล และกดลายนิ้วมือลงไป
ครั้งนี้กมลดีใจกว่าหน่อย หยิบเครื่องเล่นเกมที่กานต์เหลือไว้ให้แล้วพูด “ดู พี่ชายทำให้หนู ถ้าวันไหนพ่อก็ให้ของขวัญหนูสักชิ้นนะคะ”
“ได้ครับ ลูกอยากได้อะไรครับ?”
“หนูต้องคิดก่อน ตอนนี้ยังคิดไม่ออก”
กมลเอียงคอยิ้มหวานมาก
ดูท่าทีแบบนี้ของลูกสาว จู่ๆบุริศร์ก็รู้สึกอยากให้สิ่งที่ดีที่สุดในโลกนี้ให้กับเธอยังได้เลย
“โอเคครับ เอาลูกว่าเลย ลูกอยากได้ทั้งโลกพ่อก็จะให้”
“คุณพ่อดีที่สุดเลย”
กมลอ้อนในอ้อมกอดของบุริศร์ไปสักพัก นรมนก็เข้ามา
พอเธอเข้ามาก็เห็นบุริศร์กับกมลจู๋จี๋กัน อดที่จะหัวเราะไม่ได้ “พวกนายทำอะไรกันอยู่เนี่ย?”
“แม่คะ พ่อบอกจะซื้อของขวัญให้หนูค่ะ!”
“เจ้าคนโลภ วันๆคิดแต่อยากได้ของขวัญ”
นรมนแตะหัวเธอไปทีหนึ่ง
กมลแลบลิ้นออกมา และยิ้มอย่างซุกซน
เมื่อเห็นอาการของลูกสาวดีขึ้น อารมณ์ของนรมนก็ดีขึ้นเช่นกัน
บุริศร์มองดูพวกเขาแม่ลูกแบบนี้ ก็ลังเลที่จะพูดอะไรบางอย่าง
“เป็นอะไรเหรอ?”
นรมนรอบคอบมาก ดูออกว่าบุริศร์เหมือนมีเรื่องอะไร เลยอดไม่ได้ที่จะถาม
บุริศร์พูดเสียงต่ำว่า “เมื่อกี้ธรณีโทรมา เหมือนว่าป้าโอเกิดอะไรขึ้นอีก ให้ผมไปดูที”
นรมนชะงักไปสักพัก ดูออกได้ชัดว่าไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
“ฉันไปกับนายด้วยไหม?”
นรมนพูดโดยจิตใต้สำนึก
บุริศร์พยักหน้า
พวกเขาหาพยาบาลพิเศษมา ดูแลกมลให้ดี ถึงจะไปตระกูลทวีทรัพย์ธาดา
เมื่อเธอมาถึงตระกูลทวีทรัพย์ธาดา นรมนรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย โดยเฉพาะตอนที่เห็นคิม เธอยิ่งไม่รู้ว่าควรทำตัวอย่างไรดี
คิมเห็นนรมน รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย แต่ก็ควบคุมตัวเองได้
“มาแล้วเหรอ?”
น้ำเสียงของคิมปนด้วยความตื่นเต้นเล็กน้อย
“อืม”
จู่นรมนก็ไม่รู้ว่าควรพูดกับคิมอย่างไรดี
ต้องเรียกคุณน้าคิม? หรือเรียกแม่?
ไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะมีตัวตนอย่างอื่น
ตอนที่อยู่สหรัฐอเมริกา ทั้งสองเข้ากันได้ดีมาก แต่พอเปิดเผยตัวตน เธอรู้สึกเหมือนหาความรู้สึกตอนเข้ากันกับคิมนั้นไม่เจอ
บุริศร์เห็นฉากนี้ พูดเสียงเบาว่า “คุณอยู่กับหัวหน้าคิมสักพักนะ เดี๋ยวผมเข้าไป”
“ได้”
สำหรับป้าโอ นรมนไม่ได้อยากเจออะไรขนาดนั้น
หลังจากธรณีได้ยินว่าบุริศร์มา ก็ออกมาเลย ทักทายกับเขาเสียงหนึ่ง ก็พาบุริศร์เข้าไปในคุกใต้ดิน สีหน้าไม่ค่อยดีนัก
นรมนยืนแข็งทื่ออยู่ตรงหน้าเล็กน้อย
คิมมองลูกสาวที่อยู่ใกล้ชิดตรงหน้า อยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่กลับไม่รู้จะเริ่มพูดอย่างไร
ไม่เจอกันมายี่สิบกว่าปี ตอนนี้ลูกสาวก็อยู่ตรงหน้า เธอมีคำพูดเยอะแยกมากมายอยากพูด แต่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดี
นรมนกระแอมเสียงหนึ่ง “คุณนายทวีทรัพย์ธาดาล่ะ?”
“พักผ่อนอยู่ข้างใน ช่วงนี้สุขภาพไม่ค่อยดี เพิ่งนอนลง เดี๋ยวสักพักตื่นแล้วเธอไปเยี่ยมเขาหน่อยนะ”
“ค่ะ”
นรมนเงียบอีกครั้ง
คิมดูท่าทีที่ไม่เป็นธรรมชาติของนรมน พูดเสียงเบา “มานั่งนี่สิ กลับมาบ้านไม่จำเป็นต้องเกรงใจ”
“ค่ะ”
นรมนพยักหน้า นั่งลงบนโซฟา
ไม่ได้เป็นครั้งแรกที่มาตระกูลทวีทรัพย์ธาดา แต่ความรู้สึกของครั้งนี้แตกต่างจากเมื่อก่อน
คิมเริ่มต้มชาให้นรมน ต้มไปสักพักเหมือนคิดอะไรได้ แล้วเทชาทิ้ง
คิมอยู่ในกระทรวงการต่างประเทศมาตลอดชีวิต ตอนนี้กลับตื่นเต้นราวกับเด็ก
นรมนไม่สามารถทนดูอีกต่อไป เลยห้ามเธอไว้
“คุณไม่ต้องทำแบบนี้ ฉันดื่มน้ำเปล่าสักหน่อยก็ดีแล้ว คุณต้อนรับแบบกระตือรือร้นแบบนี้ ฉันไม่รู้จะเข้ากับคุณอย่างไร”
คิมอึ้งไปนิดๆ แววตาไม่รู้จะทำอย่างไร
สุดท้ายนรมนถอนหายใจออกมา
“ฉันไม่ได้หมายถึงจะโทษคุณ แค่อยากให้คุณนั่งลง พวกเราสองแม่ลูกคุยกันสักหน่อย”
คำพูดนี้ทำให้น้ำตาของคิมไหลออกมา
“ขอโทษ ยี่สิบปีก่อนฉันไม่ดีเอง ฉันเข้าใจว่าถ้าเธอจะแค้นฉันเกลียดฉัน ฉันไม่มีอะไรจะพูด แต่ว่าฉัน......”
“พอเถอะ มันผ่านไปแล้ว ยังจะไปพูดถึงทำไมอีก? ตอนอยู่สหรัฐอเมริกาถ้าใช่คุณละก็ คงไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันจะเป็นไงบ้างแล้ว ทั้งชีวิตของคน ก็แค่โชคชะตาไม่ใช่เหรอ? คุณกับฉันเป็นแม่ลูกกัน นี่ก็คือโชคชะตาที่พระเจ้าให้มา โชคชะตาแบบนี้ใช่ว่าฉันจะไม่เอาก็ไม่เอา ฉันยอมรับว่ากะทันหันเล็กน้อย แต่ฉันไม่คิดว่าได้แม่มาเพิ่มคนหนึ่งอย่างคุณจะไม่ดี อีกอย่างยี่สิบปีมานี้ ฉันไม่ได้ใช้ชีวิตแย่อย่างที่คุณคิด ก็โอเคดี จริงๆ”
จู่ๆนรมนก็รู้สึกเห็นใจผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้านี้
ทั้งชีวิตนี้เธอรักแค่ผู้ชายคนเดียว แต่กับไม่มีเวลาอยู่ด้วยกัน
ทั้งชีวิตของคน สิ่งที่น่าเศร้าที่สุดก็คงเป็นเรื่องนี้แหละ
ถ้าหากเวลาสามารถพัดพาความเศร้าไปได้ สามารถทำให้คิมลืมทุกสิ่งทุกอย่างนี้ บางทีอาจจะเป็นทางเลือกที่ดี แต่เสียดายคิมลืมชินทรไม่ลงสักที
บางครั้งสิ่งที่เสียไปอาจเป็นสิ่งที่ดีที่สุด นี่ทำให้นรมนยิ่งเห็นค่าในช่วงเวลาที่อยู่กับบุริศร์
เธอไม่อยากให้ในอนาคตตัวเองจะเสียใจเพราะไม่ได้พยายามที่จะอยู่กับบุริศร์
คิมได้ยินว่านรมนไม่โทษตัวเธอ น้ำตายิ่งไหลมากขึ้น
“ขอโทษ เรื่องของตุลยา ฉันสั่งสอนไม่ดีเอง เธอ......”
“เธอคือเธอ คุณคือคุณ อีกอย่างเธอก็ไม่ถือว่าเลวขนาดนั้น ตอนนั้นเธอแค่อยากให้ฉันจากไป เลยทำให้เรื่องมีผลกระทบตามมา ฉันว่าเธอก็คงไม่คาดคิดเหมือนกัน”
สำหรับตุลยา นรมนพูดไม่ว่าว่าจะให้อภัยหรือไม่อภัย
ตุลยาคอยคิดถึงบุริศร์ ในใจเธอก็อึดอัด แต่ผู้หญิงคนนี้ดันเป็นน้องสาวที่ต่างสายเลือดกับเธอ มันทำให้นรมนไม่รู้ว่าควรคิดหยุมหยิมหรือเปล่า
แม้ว่าสภาพความเป็นอยู่ของตุลยาจะดีกว่า แต่ถ้าเทียบขึ้นมา จริงแล้วเธอก็โชคร้ายเหมือนกัน นอกจากคุณพ่อของเธอจะรักเธอมากนั้น ทางคิมไม่เคยให้ความอบอุ่นใดๆกับเธอเลย
คิมไม่รู้ว่าตัวเองจะพูดอะไรสักพัก จู่ๆเธอกับหยุดแล้วพูด “เธอรอแปปนะ ฉันมีของจะให้เธอ”
พูดเสร็จ เธอก็รีบเข้าไปในห้อง
นรมนมองดูห้องรับแขกที่คุ้นเคย ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาที่คุ้นเคย จู่ๆก็มีความรู้สึกเหมือนกลับบ้าน
คำว่าบ้าน มันอัศจรรย์จริงๆ เพราะคนรอบข้างและเรื่องบางเรื่องนั้นล้วนมีความรู้สึกกับอาคารที่เย็นยะเยือก
เธอมองดูทุกสิ่งทุกอย่างในที่นี่ สิ่งที่อเมซิ่งที่สุดคือ ตัวเองกลับเป็นสามารถของครอบครัวนี่ด้วย
ในขณะที่คิมออกมาอีกครั้ง ในมือจับของเยอะแยะมากมาย มีทั้งหนังสือแสดงสิทธิ์ที่ดิน สมุดบัญชี และหุ้นส่วนของบริษัท
นรมนตะลึงไปสักพัก
“นี่ทำอะไร?”
คิมนำของพวกนี้ยัดใส่มือของนรมน พูดเสียงเบา “ของพวกนี้ให้เธอทั้งนั้น หลายปีที่ผ่านมานี้ฉันเก็บของพวกนี้ให้เธอตลอด ฉันกลัวว่าเธอจะใช่ชีวิตได้ไม่ดี ฉันกลัวว่าเธอจะใช่ชีวิตอย่างลำบาก ฉันกลัวว่าเธอจะเจออุปสรรค วันเกิดทุกปีของเธอ ฉันจะออมเงินจำนวนหนึ่งให้ เงินพวกนี้ก็เก็บมายี่สิบกว่าปีแล้ว ฉันให้เธอ ไม่ว่าเธอจะปฏิเสธยังไง ฉันก็จะให้ นี่เป็นน้ำใจของฉัน เธอรับเถอะ”
นรมนก็เป็นคุณแม่คนหนึ่ง เข้าใจอยู่แล้วกับความรู้สึกที่คิดถึงลูก
ตอนนั้นคิมสลับเธอไป จริงๆก็หวังดีกับเธอ แต่คุณแม่ที่จากลูกไป ในใจเหมือนขาดไปส่วนหนึ่งอยู่แล้ว
ความเสียใจและคิดถึงแบบนั้น หลังจากที่นรมนเป็นคุณแม่เธอนั้นก็เข้าใจ
เธอไม่ได้ปฏิเสธ ยื่นมือรับสมุดบัญชีมา
เลขบนนั้นทำให้นรมนตกใจเล็กน้อย
ยี่สิบกว่าปีออมเงินได้เยอะขนาดนี้ ดูออกว่าคิมใช้อย่างประหยัด ซึ่งอาจจะไม่ยุติธรรมกับตัวเอง
“คุณจะลำบากไปทำไม?”
“นี่เป็นสิ่งที่ฉันติดเธอ ฉันรู้ว่าตอนนี้เธอแต่งงานกับบุริศร์ เธอไม่ขาดเงินแค่นี้หรอก เธอสามารถให้กานต์หรือกมล หรือจะจัดการด้วยตัวเองก็ได้ ขอแค่เธอรับเงินส่วนนี้ไป ฉันถึงจะสบายใจหน่อย”
“ได้”
นรมนไม่ได้ปฏิเสธ
แต่ว่าสมุดแสดงสิทธิ์บ้านตรงหน้า นรมนไม่ได้รับ
“บ้านนี้ฉันไม่ต้องการ คุณเก็บไว้เถอะ หรือมอบให้ตุลยาก็ได้”
“ได้อย่างไรกัน? อันนี้ฉันให้เธอ ก็คือให้เธอ ตุลยามีคุณพ่อของเธอ เธอไม่ต้องการหรอก”
คำพูดของคิมทำให้นรมนรู้สึกเห็นใจตุลยา
“จริงๆแล้วเธอต้องการความรักจากแม่ ถ้าท่านคลอดเธอมาแล้ว ก็ควรให้ทุกสิ่งที่คุณคนหนึ่งควรให้ คุณดูไม่ออกเหรอว่า ตุลยาคาดหวังกับคุณมาก?”
จริงๆนรมนไม่ได้อยากช่วยตุลยาพูดหรอก แต่ก็อดไม่ได้ที่จะพูดออกมา
คิมชะงักเล็กน้อย ทำให้ไม่รู้จะทำอย่างไร
“เธอเป็นแค่อุบัติเหตุ จริงๆแล้วฉันไม่ได้อยากให้กำเนิดเธอ”
“แต่ว่าคุณให้กำเนิดเธอแล้ว สำหรับแม่คนหนึ่ง ในส่วนของฉัน คุณไม่ได้ทำหน้าที่นั้น แต่ส่วนของตุลยา คุณเสียเวลาไปยี่สิบกว่าปี จริงๆแล้วคุณสามารถมีลูกสาวที่น่ารักคนหนึ่งตุลยาเป็นแบบนี้ ก็ไม่ใช่ผลของคุณพ่อเธอตามใจเกินไป ลูกที่เติบโตในครอบครัวที่เลี้ยงเดี่ยว จริงๆแล้วน่าสงสารกว่าฉันอีก ”
พอนรมนพูดแบบนี้ คิมอึ้งไปทันที
“เธอไม่โทษเธอเหรอ?”
“โทษสิ เป็นเพราะเธอ ฉันเกือบมีเรื่อง แต่ว่าเรื่องส่วนนั้นอยู่ส่วนนั้น พูดตามความจริงแล้ว ตุลยาน่าสงสารกว่าฉันเยอะ”
นรมนมองดูคิม พยุงเธอไปที่โซฟา
ในขณะนี้ จู่ๆก็มีเสียงดังขึ้นจากข้างใน ดึงดูดความสนใจของทั้งสองคนทันที
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แค้นรักสามีตัวร้าย
ตอนต่อไปจนจบ หาอ่านได้ที่ไหนคะ...