แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 320

บทที่ 320 คนที่ผมแคร์ที่สุดคือคุณ

“เสียงอะไร?”

นรมนช้าไปเล็กน้อย แต่คิมรีบลุกขึ้นมา

“คุณย่าเธอ!”

เธอรีบวิ่งไปทางห้องของคุณนายทวีทรัพย์ธาดา

นรมนอึ้งไปเล็กน้อย ไหวตัวไม่ค่อยทัน

คุณย่า?

เธอคิดไปสักพักถึงเข้าใจ ที่แท้ก็คือคุณนายทวีทรัพย์ธาดา

คุณนายทวีทรัพย์ธาดา นรมนก็รีบตามไป

“แม่——”

เสียงของคิมลอยมาทันที ปะปนกับความเร่งรีบ

ในใจของนรมนอดไม่ได้ที่จะบีบแน่นขึ้น

เธอรีบเปิดประตูห้องและเดินเข้าไป ก็เห็นคุณนายทวีทรัพย์ธาดาล้มลงบนพื้น มุมปากและมือข้างขวาชัก คล้ายอาการอัมพฤกษ์ อัมพาต

คุณนายทวีทรัพย์ธาดามีอายุมากแล้ว เรื่องที่หาเรื่องเธอในตอนนั้นทำให้เธอไม่ได้รู้สึกดีอะไรกับคุณนายคนนี้สักเท่าไหร่แต่พอหลังจากที่รู้ว่าเธอทำเพื่อหลานสาวของตัวเอง นรมนก็เข้าใจแล้ว

แต่บนโลกนี้ช่างมีเรื่องมหัศจรรย์ที่ไม่คาดคิด เธอกลับเป็นหลานสาวของคุณนายทวีทรัพย์ธาดา

“อย่าเพิ่งแตะต้องเธอ รีบเรียกรถพยาบาล!”

นรมนรีบวิ่งเข้าไป พยุงคุณนายทวีทรัพย์ธาดา

ในขณะที่คุณนายทวีทรัพย์ธาดาเห็นนรมนนั้นตื่นเต้นมาก แต่เสียดายเธอไม่สามารถพูดได้

“ท่านอย่าเพิ่งพูดนะคะ ฉันรู้ว่าท่านอยากพูดอะไร ฉันกลับมาแล้ว ไม่ว่ายังไง ฉันก็กลับมาบ้านแล้ว ถ้าคราวหลังฉันมีเวลาจะอยู่เป็นเพื่อนท่านดีไหมคะ?”

นรมนรู้สึกเสียใจทีหลังเล็กน้อย

ถ้าหากตัวเองมาพบคนแก่ท่านนี้ คงไม่เป็นสภาพแบบนี้ใช่ไหม?

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาพึมพำเหมือนอยากพูดอะไรสักอย่าง แต่พูดไม่ค่อยชัด น้ำตาไหลลงมาไม่หยุด

เธอกุมมือนรมนแน่น แม้ว่าจะออกแรงไม่ได้ แต่ก็ไม่ยอมปล่อยมือ คล้ายกับว่ากลัวนรมนจะวิ่งหนีไป

แววตาของเธออยากจะสื่ออะไรสักอย่าง แต่ตอนนี้นรมนดูไม่เข้าใจ

คิมเรียกรถพยาบาลอยู่ข้างๆ รีบโทรหาธรณีพวกเขา

ในตอนที่ธรณีและบุริศร์ออกมา สีหน้าไม่สบายใจเล็กน้อย หลังจากที่เห็นคุณนายทวีทรัพย์ธาดาเป็นอัมพฤกษ์อัมพาตก็ยิ่งเครียดกว่าเดิม

“เรียกรถพยาบาลหรือยัง?”

ธรณีถามคิม

“เรียกแล้ว เดี๋ยวก็มา แต่ว่าก่อนหน้านี้แม่แค่รู้สึกไม่สบาย ทำไมจู่ๆก็กลายเป็นอย่างนี้?”

คิมไม่เข้าใจเลย แต่ก็กังวลมากๆ

บุริศร์จับไหล่ของนรมนแล้วถาม “คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?”

“ยังโอเค”

อารมณ์ของนรมนกังวลมาก

หลังจากที่รถพยาบาลมา นรมนและคิมขึ้นรถไป และบุริศร์กับธรณีขับรถตัวเองตามหลังรถพยาบาล

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาถูกส่งเข้าห้องฉุกเฉิน

ธรณีและคิมรออยู่ข้างนอกอย่างกังวล บุริศร์กลับลากนรมนมาข้างๆ

“มีอะไร?”

ในใจของนรมนตอนนี้ลนลานไปหมด

คนที่นอนอยู่ข้างในนั้นคือคุณย่าแท้ๆของเธอนะ!

หลายปีที่ผ่านมานี้ เธอไม่เคยรู้เลยว่าตัวเองมีคุณย่าท่านหนึ่งอยู่บนโลกนี้

คนแก่คนนี้เสียลูกไปตอนวัยผู้ใหญ่ ก่อนหน้านั้นก็เสียสามีไป ตอนนี้ดูท่าจะได้กลับมารวมครอบครัวอีกครั้ง แต่ไม่คิดว่าจู่ๆก็เป็นอัมพฤกษ์อัมพาต

ตอนจบแบบนี้ทำให้คนรู้สึกไม่สบายใจจริงๆ

เธอไม่ควรเป็นแบบนี้!

เธอเหนื่อยมาทั้งชีวิต อุทิศสามีและลูกของตัวเองให้กับประเทศชาติ พอมาถึงวัยสูงอายุ ยังไม่ได้รวมครอบครัวก็เป็นแบบนี้

บุริศร์กอดนรมนไว้ในอ้อมกอด พูดเสียงเบา “ขอโทษ”

“นายพูดบ้าอะไรของนาย? คนเกิดแก่เจ็บตายเป็นปกติอยู่แล้ว ฉันแค่รู้สึกเสียดาย ถ้ารู้ว่าคุณย่าจะเป็นแบบนี้ บางทีฉันอาจควรมาเร็วกว่านี้”

พอนรมนพูดถึงตรงนี้ก็รู้สึกเสียใจ

เธออกตัญญูจริงๆ

กลับมาจากสหรัฐอเมริกา หลังจากที่รู้ความสัมพันธ์ของตัวกับตระกูลทวีทรัพย์ธาดา นรมนก็หลบหลีกมาโดยตลอด เธอไม่รู้ว่าควรเผชิญหน้ากับตระกูลทวีทรัพย์ธาดาอย่างไร เผชิญหน้ากับคุณนายทวีทรัพย์ธาดาอย่างไร และไม่รู้ว่าตัวเองควรยอมรับตัวตนใหม่ของตัวเองอย่างไร ดังนั้นเธอรู้อยู่แล้วว่าตระกูลทวีทรัพย์ธาดารออยู่ รอเธอกลับมา รอเธอกลับมาไว้บรรพบุรุษ แต่ว่าเธอไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้ก่อน

แต่ตอนนี้ คุณย่าเป็นอัมพฤกษ์อัมพาตแล้ว ไม่สามารถขยับได้ เธอจะชดเชยความเสียใจนี้อย่างไร

นรมนรู้สึกผิด โทษตัวเอง ทำให้บุริศร์ยิ่งไม่สบายใจ

“เรื่องนี้ไม่ใช่อุบัติเหตุ คุณย่าถูกคนวางแผนใส่!”

คำพูดนี้ของบุริศร์พูดได้เบามาก ได้ยินเพียงแค่นรมนเท่านั้น

เธอชะงักทันที เงยหน้ามองตาของบุริศร์

“เมื่อกี้นายกับคุณอาไปพบป้าโอ เกี่ยวกับเรื่องที่คุณย่าของฉันเป็นอัมพฤกษ์อัมพาต?”

นรมนฉลาดขนาดไหน?