แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 323
บทที่ 323 อย่างไรเสียต้องขึ้นค่าเรียนสักหน่อย
นรมนจัดการกับความรู้สึกของตนเอง มองภาพของชินทรในห้องของคุณนายทวีทรัพย์ธาดา นึกถึงความฝันเมื่อสักครู่ มันช่างชัดเจนมาก มันเหมือนจริงมาก
เธอกระซิบว่า：“คุณพ่อคะ วางใจได้ หนูจะไม่ยอมให้เกิดเรื่องขึ้นกับคุณย่าและตระกูลทวีทรัพย์ธาดาแน่นอน ไม่มีทาง！”
พูดจบเธอลุกขึ้น นั่งลงตรงตำแหน่งเจ้าของบ้านบนโซฟาอีกครั้ง และตอบออกไปอย่างเย็นชา
“เข้ามา！”
ประตูถูกเปิดออก ธิดาเดินเข้ามา
ท่าทางของเธอดูแตกต่างจากหลายวันก่อน ตอนนี้ธิดาผอมลงไปเยอะ ดูซีดเซียวมาก เมื่อมองเห็นนรมน เธอมีความตื่นเต้นอย่างยิ่ง
“เธอบอกว่านาวินยังมีชีวิตอยู่？ นี่มันคือเรื่องจริงหรือเรื่องโกหก？”
เสียงของเธอสั่นไหว
ตอนนาวินตายเธอมองเห็นด้วยตาของตนเอง แต่น่าเสียดายที่เธอไม่สามารถนำร่างของนาวินมาได้ ต่อมาป้าโอบอกว่าจะช่วยเธอตามหาเถ้ากระดูกของเขา แต่เสียดายที่ไม่มีข่าวคราวมาตลอด
มีคนบอกว่านาวินถูกบุริศร์หั่นเป็นชิ้นๆ บ้างก็บอกว่าเถ้ากระดูกของนาวินกระจัดกระจายไปในทะเล ไม่ว่าจะเป็นแบบไหน ธิดาไม่อาจรับได้ นี่คือหนึ่งในเหตุผลหลักที่เธอจัดการบุริศร์กับนรมนตามป้าโออย่างไม่ลังเล
เธอไม่สามารถทำให้นาวินตายอย่างไร้ศพ และไม่ได้ทำพิธีฝัง เธอจำเป็นต้องทวงคืนความยุติธรรมให้แก่นาวิน
วันนี้ได้ยินข่าวว่านาวินยังมีชีวิต ธิดารู้สึกตื่นเต้น มากเสียจนมีความหวัง
นรมนมองเห็นท่าทางของธิดา ถึงแม้ธิดาจะน่าเกลียดชัง และทำเรื่องเลวร้ายมากมาย แต่ความรู้สึกที่มีต่อนาวิน ไม่เคยจางหายไป
เธออดไม่ได้ที่จะชื่นชมวิธีการของบุริศร์ รู้วิธีการใช้จุดอ่อนของคนๆหนึ่ง ทำให้คนๆนั้นยินยอมทำเพื่อเขาทุกอย่าง
ตอนแรกที่ปล่อยธิดาไป คือความตั้งใจของบุริศร์ เหลือนาวินเอาไว้ ก็เป็นทางหนีทีไล่ของบุริศร์ วันนี้มองดู ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นไปตามที่บุริศร์วางเอาไว้
เหมือนเขากำลังเล่นหมากรุก ไม่ช้าไม่เร็วเกินไป แต่สามารถควบคุมทิศทางการเคลื่อนไหวของทุกคนไว้ในกำมือของตนเอง
นรมนรู้สึกว่าตนเองยังมีสิ่งที่ต้องเรียนรู้จากบุริศร์อีกมากมาย อย่างไรเสียตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เธอจะมาคิดเรื่องเหล่านี้
มองเห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความหวังของธิดา นรมนหยิบมือถือของตนเองขึ้น นำวิดีโอที่บุริศร์เพิ่งจะส่งมาให้ตนเองให้ธิดา
นาวินอยู่ในสถานพักฟื้นผู้ป่วย ตอนนี้ยังคงรักษาตัว เพียงแต่ยังดูค่อนข้างโอเค ใบหน้ามีเนื้อมีหนังมากขึ้น
ธิดาคว้ามือถือไป ในที่สุดน้ำตาก็ไหลออกมา
แววตาของเธอดูร้ายกาจตลอด แต่กลับไม่สามารถยับยั้งความตื่นเต้นและความดีใจของตนเอง
“เขายังมีชีวิตอยู่！เขายังมีชีวิตอยู่จริงๆ！เขาอยู่ที่ไหน？ ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน？”
ธิดามองนรมนด้วยความตื่นเต้น
นรมนกล่าวอย่างนิ่งเฉย：“ฉันไม่อาจบอกเธอได้ว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน แต่ถ้าเธอช่วยฉัน ฉันสัญญากับเธอ หลังจากเรื่องทุกอย่างจบลงฉันจะปล่อยพวกเธอสองคนไป ฉันสามารถให้บุริศร์ช่วยจัดการให้พวกเธออพยพไปใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศ พวกเธอออกไปจากเมืองชลธี หาที่ที่ไม่มีใครรู้จักพวกเธอ เอาเงินไปจำนวนหนึ่ง ใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ของพวกเธอ ต่อจากนี้ไป พวกเธอกับฉัน และตระกูลโตเล็กไม่มีอะไรติดค้างกันอีก”
ธิดาเงียบไปทันที
เธอเอาแต่มองนรมน อยากเห็นอะไรบางอย่างจากแววตาของเธอ แต่สิ่งที่น่าเสียดายก็คือ แววตาของนรมนใสสะอาด ตรงไปตรงมา
“ฉันจะเชื่อเธอได้หรอ？”
ในที่สุดธิดาก็เอ่ยขึ้น เห็นได้ชัดว่ากลับคืนสู่ความสงบ
ในความจริงนรมนรู้สึกกดดันเล็กน้อย แต่กลับตอบไปอย่างนิ่งเฉย：“เธอจะเลือกไม่เชื่อก็ได้นะ สามารถทำเรื่องเลวร้ายกับป้าโอต่อไปได้ เพียงแต่ถึงตอนนั้นเธอกับนาวินจะไม่มีทางเป็นไปได้อีก และถ้าเป็นไปได้ พวกเราจะลบความทรงจำของนาวิน สำหรับเธอ เขาอาจจะไม่เคยจำได้ไปตลอดชีวิต”
“เธอกำลังขู่ฉัน？”
จู่ๆธิดาก็เผยความอาฆาต
กิมจิเป็นกังวลอยู่ด้านนอก อยากเข้ามาขัดขวาง กลับถูกนรมนห้ามไว้
“เธอจะพูดอย่างไรก็ตาม ตอนนี้ขึ้นอยู่กับการเลือกของเธอ ในเมื่อฉันสามารถช่วยนาวินจากสถานการณ์ตอนนั้น ก็สามารถมองเห็นได้ว่าตอนนี้นาวินมีทัศนคติต่อฉันอย่างไร เธออยากสู้กับเขา ก็ตามใจเธอ เพียงแต่เธอต้องนึกถึงผลลัพธ์ให้ดี”
นรมนพูดอย่างไม่เร่งรีบ อันที่จริงในมือเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ
บุริศร์สอนเธอได้ไม่เลว？
เธอพูดอย่างรอบคอบ？
ทั้งหมดนี้ไม่สามารถฝึกซ้อมล่วงหน้า เธอทำได้เพียงปรับตัว พยายามแสร้งทำเป็นนิ่งเฉย เพียงแต่เผชิญหน้ากับความบีบคั้นของธิดา นรมนยังคงรู้สึกกดดันมาก
ธิดายังคงมองนรมน เธอกำลังไตร่ตรองว่าคำพูดของนรมนมีความจริงมากน้อยเพียงใด แต่บนหน้าจอมือถือมีนาวินมีอยู่จริงๆ มากเสียจนสามารถมองเห็นได้ นาวินไม่จงเกลียดจงชังโลกภายนอก เขาดูสงบมาก
หรือว่านาวินเลือกอยู่กับบุริศร์และนรมนแล้ว？
นรมนคิดไม่ออก เธอเอาแต่จ้องมองวิดีโอ แววตามีความปรารถนาและความโหยหา
นรมนเข้าใจแววตาแบบนี้ดี เป็นผู้หญิงด้วยกัน อันที่จริงเธอเข้าใจความรู้สึกในตอนนี้ของธิดามาก น่าเสียดายทั้งสองมีจุดยืนต่างกัน เธอไม่สามารถใจดีได้
ในที่สุดธิดาก็ยอมประนีประนอม
“ได้ ฉันตกลงกับเธอ ฉันจะเป็นไส้ศึกให้ ช่วยเหลือป้าโอ เพื่อหาสิ่งของที่พวกเธอต้องการ เพียงแต่เธอต้องรักษาสัญญา หลังจากเรื่องนี้จบลง เธอต้องปล่อยฉันกับนาวิน พวกเราไม่ต้องการให้พวกเธอทำเอกสารอะไรให้ ขอเพียงแค่ให้เงินพวกเราสักก้อน พวกเราจะออกไปจากเมืองชลธีเอง และจะไม่กลับมาให้เธอกลับบุริศร์เห็นหน้าอีกตลอดชีวิต”
“ได้ ฉันสัญญา！”
ในใจของนรมนรู้สึกยินดี เพียงแต่ไม่แสดงออกมา
ธิดากลับถามอย่างสงสัย：“คำพูดของเธอใช้ได้หรอ？”
“เธอคิดว่าอย่างไรล่ะ？บุริศร์สามารถตายเพื่อฉันได้ ยังจะมีอะไรที่ไม่ฟังฉันอีก？”
ได้ยินนรมนพูดแบบนี้ ธิดาถึงจะวางใจ
“ฉันสามารถคัดลอกวิดีโอนี้มาได้ไหม？”
“เกรงว่าจะไม่ได้ วิดีโอนี้คือสภาพปัจจุบันของนาวิน ป้าโอเป็นคนขี้ระแวงมาก ถ้าหากถูกเธอเห็นเขา แผนการของพวกเราคงไม่สำเร็จ เรื่องนี้มีผู้เกี่ยวข้องมากเกินไป ตอนนี้ฉันไม่สามารถให้วิดีโอนี้แก่เธอได้”
นรมนรู้ว่าธิดาต้องการวิดีโอนี้ แต่น่าเสียดายที่เธอไม่สามารถใจอ่อนได้
เห็นได้ชัดเจนว่าธิดาก็ไม่ได้ดื้อดึงต้องการวิดีโอนี้ เมื่อได้ฟังนรมนพูดเช่นนี้ เธอมองนาวินบนวิดีโอด้วยความโหยหา เหมือนต้องการจดจำนาวินจากวิดีโอนี้เข้าไปในสมอง
นรมนก็ไม่ได้เร่งรัดเธอ
หลังจากผ่านไปนาน ธิดาจึงส่งมือถือคืนให้นรมน และกล่าวด้วยเสียงทุ้มต่ำ：“ป้าโอเป็นคนขี้ระแวงมากจริงๆ ดังนั้นฉันไม่กล้ารับประกันว่าจะสามารถได้ข้อมูลตั้งแต่ครั้งแรก อย่างไรเสียฉันจะพยายามให้ถึงที่สุด แต่ก่อนอื่น พวกเธอต้องทำอะไรกับฉันสักหน่อย ไม่อย่างนั้นการไปปรากฏตัวต่อหน้าเธออย่างปกติดี เธอจะไม่มีทางเชื่อ”
ฟังธิดาพูดเช่นนี้ นรมนพยักหน้าและกล่าวว่า：“กิมจิสามารถจัดการเรื่องนี้ได้”
พูดจบ กิมจิพาธิดาไป
เมื่อภายในห้องเหลือแค่เพียงนรมนเพียงคนเดียวอีกครั้ง แผ่นหลังของเธอเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ
ปกติมองดูบุริศร์วางกลยุทธ์ ด้วยท่าทางนิ่งเฉย เธอมักจะคิดว่าง่ายมาก วันนี้เธอเพิ่งเข้าใจ ว่าจำเป็นต้องใช้ทักษะทางจิตวิทยาที่แข็งแกร่ง
นรมนทรุดตัวลงบนโซฟา
เธอมองรูปถ่ายของคุณนายทวีทรัพย์ธาดาที่วางอยู่บนหัวเตียง กล่าวเสียงเบาๆว่า：“คุณย่า วางใจเถอะค่ะ หนูจะเข้มแข็ง ปกป้องคุณย่าให้ดี ปกป้องตระกูลทวีทรัพย์ธาดาและคุณพ่อคุณแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธน หนูจะไม่ทำให้คนใกล้ตัวที่สุดของหนูได้รับอันตรายอีก”
ภาพของคุณนายทวีทรัพย์ธาดามีรอยยิ้มบางๆ เหมือนตอบกลับคำพูดของนรมน
ในไม่ช้า เสียงอันเจ็บปวดของธิดาก็ดังขึ้น เห็นได้ชัดว่ากำลังถูกทรมาน
ผู้หญิงคนนี้ถึงแม้จะเลวร้ายไปบ้าง แต่ความรู้สึกที่เธอมีต่อนาวินยังคงน่าเคารพ
เมื่อนรมนโทรหาบุริศร์ เขาถามด้วยความเป็นห่วง：“ยังไหวอยู่ใช่ไหม？”
“ดูคุณสิ เอาแต่พูดแบบนี้ ในสายตาคุณฉันมันไร้ความสามารถหรอ？”
นรมนรู้สึกโล่งใจมาก
บุริศร์สามารถฟังน้ำเสียงของเธอออก รู้สึกวางใจทันที
“ผมจะไม่เป็นห่วงว่าคุณจะรู้สึกประหม่าในครั้งแรกหรือไง？”
“ความจริงก็รู้สึกเครียดอยู่บ้าง เพียงแต่ทั้งหมดเป็นไปตามที่พวกเราวางเอาไว้ บุริศร์ คุณดูแลนาวินให้ดีนะ ฉันตกลงกับธิดาไว้ หลังจากจบเรื่องนี้จะปล่อยพวกเขาไป ถึงแม้พวกเขาจะทำเรื่องแย่ๆมากมาย แต่ท้ายที่สุดแล้วก็ยังเป็นคู่รักที่ต้องพลัดพรากจากกัน ดังนั้น……”
นรมนรู้สึกว่าตนเองยังใจแข็งไม่พอ แต่เธอไม่มีทางเลือกจริงๆ
ดูเหมือนบุริศร์จะรู้มาก่อนว่าเธอจะต้องพูดแบบนี้ เขากล่าวเบาๆว่า：“เข้าใจแล้ว ถ้าเสร็จเรื่องทั้งหมดแล้ว ก็กลับมาเถอะ คุณนายทวีทรัพย์ธาดาน่าจะออกมาจากห้องผ่าตัดแล้ว ตอนนี้คงอยากเจอคุณที่สุด ให้กิมจิพาคุณกลับมา ได้จังหวะให้โอกาสสักครั้งแก่ธิดากับป้าโอ”
“เข้าใจแล้วค่ะ คุณครู”
นรมนเรียกอย่างซุกซน
เสียงเรียกคำว่าคุณครูกลับทำให้บุริศร์รู้สึกระรื่นหูขึ้นมากะทันหัน
“อืม จากนี้ก็ตั้งใจเรียนกับคุณครูให้ดี อย่างไรเสียต้องขึ้นค่าเรียนสักหน่อย”
“ค่าเรียน ？ค่าเรียนอะไร？”
นรมนมึนงงเล็กน้อย
บุริศร์กลับตอบด้วยรอยยิ้ม：“อยากได้เกรดดี ก็ต้องเอาตัวเข้าแลก คุณไม่เคยได้ยินประโยคนี้หรอ？”
ใบหน้าของนรมนแดงขึ้นเล็กน้อย
“ในสมองของคุณเอาแต่คิดเรื่องแบบนี้หรอ？เอาเถอะ ไม่คุยกับคุณแล้ว ฉันจะไปโรงพยาบาลกับกิมจิ คุณอยู่ไหม？”
“ผมกลับห้องผู้ป่วยแล้ว ไม่ค่อยวางใจกมลและพวกเขา”
“โอ้ ได้ๆ ฉันขอตัวไปดูคุณนายทวีทรัพย์ธาดาก่อนนะ”
“ระวังตัวด้วย”
“ค่ะ！”
นรมนกับบุริศร์คุยกันอย่างหวานเลี่ยนอีกสองประโยค ถึงจะวางสายไป
ความเหนื่อยล้าเมื่อสักครู่หายไปหมดสิ้น
เธอลุกขึ้นยืน วางรูปถ่ายของคุณนายทวีทรัพย์ธาดาให้เรียบร้อย จากนั้นมองห้องของคุณนายทวีทรัพย์ธาดาอีกครั้งหนึ่ง ถึงจะก้าวเท้าออกจากห้อง
กิมจิรออยู่ด้านนอกแล้ว เมื่อมองเห็นนรมนออกมา เขารีบเดินมาตรงหน้าและกล่าวว่า：“ทุกอย่างเป็นไปตามแผนที่วางไว้”
“บอกคนของพวกเรา ตอนนี้พวกเราจะออกจากตระกูลทวีทรัพย์ธาดา”
“ครับ！”
กิมจิเข้าใจทันที จากนั้นจึงกล่าวเสียงดัง：“คุณนายครับ ดูเหมือนคุณนายทวีทรัพย์ธาดาจะออกจากห้องผ่าตัดแล้ว พวกเราไปดูเธอกันไหมครับ？”
“รีบไป！”
เห็นได้ชัดว่านรมนร้อนใจมาก เมื่อได้ยินข่าวนี้แทบจะล้มลง โชคดีที่กิมจิพยุงเอาไว้
เธอกลับพูดอย่างติดๆขัดๆ：“รีบพาฉันไป ไม่รู้ว่าตอนนี้คุณนายทวีทรัพย์ธาดาเป็นอย่างไรบ้าง ฉันต้องไปดู”
พูดจบกิมจิพานรมนออกไปด้านนอกอย่างรวดเร็ว
สาวใช้ผู้ต่ำต้อยคนหนึ่งเดินออกมาจากห้องครัว หลังจากมองเห็นความเคลื่อนไหวของนรมนกับกิมจิ ดวงตาขยับไปมาอย่างใคร่ครวญ จากนั้นแวบผ่านไปอย่างรวดเร็ว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แค้นรักสามีตัวร้าย