แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 324

บทที่ 324 ให้เวลาฉันสักหน่อย

หลังจากนรมนกับกิมจิออกมาจากตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ทั้งสองขึ้นรถอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นเองกานต์ก็โทรเข้ามา

“หม่ามี้！”

“กานต์？ ว่าไงลูก？ คุณตากับคุณยายเป็นอะไรหรือเปล่า？”

สิ่งแรกที่นรมนคิดถึงคือพ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธน

ตอนนี้เธอรู้สึกหวาดกลัวเสียเหลือเกิน

คนเหล่านี้คือคนในครอบครัวที่ใกล้ชิดกับเธอที่สุด คือจุดอ่อนของเธอ ตอนที่เธอยังไม่เติบโตเป็นผู้ใหญ่ เธอหวาดกลัวว่าจะมีคนต่อต้านพวกเขาอีก แต่เธอกลับไม่มีทางสู้

ความรู้สึกแบบนี้ช่างแย่เหลือเกิน

กานต์กลับทำหน้ามุ่ยและกล่าวว่า：“หม่ามี้ หม่ามี้ดูถูกผมมากเกินไปแล้ว มีผมอยู่ด้วย ใครจะทำอะไรคุณตาคุณยายได้？”

เด็กแสบคนนี้เต็มไปด้วยความมั่นใจในตนเองสุดๆ ทำให้นรมนรู้สึกภูมิใจ ความกังวลภายในใจหายไปเล็กน้อย

“จ้า ลูกชายของหม่ามี้เก่งที่สุด”

นรมนรีบชมเชย

“นั่นคือความจริง！รู้ๆกันอยู่ว่าผมเป็นลูกชายของใคร！ หม่ามี้เก่งขนาดนี้ ผมจะโง่ได้อย่างไรจริงไหมครับ？”

กานต์พูดอย่างปากหวาน นรมนแอบยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

“เอาล่ะ เลิกโม้ได้แล้ว โทรมาหาหม่ามี้ตอนนี้มีเรื่องอะไรหรือเปล่า？”

“มีครับ แด๊ดดี้ให้ผมติดตั้งระบบระบุตำแหน่งของหม่ามี้ เมื่อกี้ผมเห็นหม่ามี้ไปตระกูลทวีทรัพย์ธาดา จึงเชื่อมต่อระบบระบุตำแหน่งกับกล้องวิดีโอของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ผมพบเรื่องน่าสนุกมากเรื่องหนึ่งครับ！”

กานต์กล่าวด้วยความตื่นเต้นสุดๆ

หัวใจของนรมนเต้นแรงขึ้นฉับพลัน

“ลูกเจออะไร？”

“ผมส่งเข้าไปในมือถือของหม่ามี้แล้วครับ หม่ามี้สามารถดูได้ เพียงแต่ว่าหม่ามี้ ผมขอรางวัลครับ”

กานต์เอียงศรีษะพูด

นรมนไม่กลัวกานต์ขอรางวัล หลังจากตอบตกลงกับลูกชายก็วางสายไป จากนั้นเปิดคลิปวิดีโอที่กานต์ส่งมาให้เธอ

ในคลิปวิดีโอมีสาวใช้ผู้ต่ำต้อยคนหนึ่งหลังจากได้ยินนรมนพูดว่าคุณนายทวีทรัพย์ธาดาออกจากห้องผ่าตัดแล้ว ก็แวบหายไปจากห้องครัว จากนั้นออกมาทางประตูหลังของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาอย่างรวดเร็ว แล้วใช้โทรศัพท์สาธารณะข้างทาง ไม่รู้ว่าโทรหาใคร

อย่างไรเสียสีหน้าของนรมนเปลี่ยนไปเล็กน้อยชั่วขณะ

“กิมจิ ให้คนของพวกเราคุมตัวผู้หญิงคนนี้เอาไว้ ฉันอยากรู้ว่าเธอโทรไปที่ไหน มันไม่ยากใช่ไหม？”

“ไม่ยากครับ นายน้อยสามารถทำได้”

กิมจิตอบด้วยความภูมิใจสุดๆ

นรมนชะงักงันเล็กน้อย รู้สึกไม่สบายใจอยู่บ้าง

ตอนนี้ลูกชายทำได้มากกว่าเธอ เธอผู้เป็นแม่ก็ต้องพยายามเข้าหน่อยใช่ไหม？

“เข้าใจแล้ว พยายามอย่าให้นายน้อยเสี่ยงอันตราย”

นรมนยังคงเป็นห่วงกานต์

ไม่ว่ากานต์จะมีความอัจฉริยะแค่ไหน อย่างไรเสียเขาก็คือเด็กคนหนึ่ง และยังเป็นลูกชายของนรมน！เธอหวังว่าจะไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับลูกชายของตนเองอีก

กิมจิพยักหน้า รีบโทรหาคนของตนเองทันที

ถ้ากานต์ไม่ส่งคลิปวิดีโอนี้แก่นรมน เธอยังคิดว่าในตระกูลทวีทรัพย์ธาดามีเพียงผู้ช่วยพยาบาลที่เป็นคนของป้าโอ ตอนนี้ดูเหมือนตระกูลทวีทรัพย์ธาดาถูกคนแทรกแซงเข้ามาไม่น้อย

นรมนรู้สึกกดดัน

ตระกูลธนาศักดิ์ธน ตระกูลทวีทรัพย์ธาดา และตระกูลโตเล็กถูกคนแทรกแซงเข้ามา ตระกูลโตเล็กค่อนข้างวุ่นวาย เพราะวางแผนฝังรากลึกลงไป แต่คนของตระกูลธนาศักดิ์ธนกับตระกูลทวีทรัพย์ธาดา นรมนจำเป็นต้องกำจัดออกไปตั้งแต่เนิ่นๆ ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่สามารถนอนหลับลงได้

รถขับมาถึงโรงพยาบาลหัวเฉียวอย่างรวดเร็ว

นรมนลงจากรถทันที เพราะเป็นห่วงคุณนายทวีทรัพย์ธาดาจริงๆ วิ่งตรงไปที่ห้องผ่าตัด

ห้องผ่าตัดปิดไฟลงเรียบร้อย

นรมนจึงถามพยาบาลและคุณหมอ หลังจากได้เบอร์ห้องของคุณนายทวีทรัพย์ธาดามา เธอจึงวิ่งไปอย่างรวดเร็ว

เธอเปิดประตูออก คิมกับธรณีชะงักเล็กน้อย

มองเห็นนรมนเหงื่อออกไปทั้งตัว คิมรีบลุกขึ้นด้วยความเป็นห่วง ส่งผ้าเช็ดหน้าให้

“ทำไมถึงวิ่งมาจนเหงื่อออกแบบนี้？คุณย่าของลูกเพิ่งออกจากห้องผ่าตัด ยังไม่ฟื้น ลูกไม่ต้องรีบร้อนเกินไป”

คำพูดของคิมไม่สามารถทำให้นรมนรู้สึกสบายใจได้

เธอเดินมาตรงหน้าคุณนายทวีทรัพย์ธาดา ธรณีหลีกทางให้ นรมนนั่งลงไปด้านข้าง

นรมนยื่นมือออกไป จับมือของคุณนายทวีทรัพย์ธาดาเอาไว้ กล่าวเสียงเบาว่า：“คุณย่า หนูมาอยู่เป็นเพื่อนแล้วค่ะ”

ส่งเสียงเรียกออกไป เธอรู้สึกแสบจมูกขึ้นมาทันที

นี่คือคุณย่าแท้ๆของเธอ！

คนในครอบครัวที่มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับเธอที่สุดบนโลก

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาไม่มีการตอบสนอง เพียงแต่คิมกลับน้ำตาคลอ ธรณีก็รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

“ถ้าคุณย่าของหลานรู้ว่าหลานร้องเรียก เดาว่าคงดีใจมาก แต่ตอนนี้คงไม่ได้ยิน”

ธรณีรู้สึกเสียดายอยู่บ้าง

“ได้ยินสิ คุณย่าจะต้องได้ยิน ฉันเชื่อว่าพระเจ้าจะต้องไม่โหดร้ายกับพวกเราตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเกินไป เขาจะทำให้คุณย่าฟื้นขึ้นมา ยิ่งไปกว่านั้นตระกูลทวีทรัพย์ธาดาของพวกเรากล้าหาญมากเช่นนี้ สิ่งศักดิ์สิทธิ์จะต้องคุ้มครองคุณย่า”

นรมนกล่าวอย่างสะอึกสะอื้น

ในที่สุดเมื่อได้ยินนรมนยอมรับว่าเป็นคนตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ความรู้สึกที่ยุ่งเหยิงของธรณี กลับตื้นตันขึ้นอีกครั้ง

เขาเอื้อมมือออกไป ตบบนไหล่ของนรมนเบาๆ กล่าวด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า：“หลานอย่ากังวลมากเกินไป ทุกอย่างจะต้องดีขึ้น หลายปีนี้คุณนายทวีทรัพย์ธาดาต้องการตามหาหลานกลับมา จนแทบจะกลายเป็นเรื่องที่ติดค้างอยู่ในใจของเธอ วันนี้ในที่สุดก็ตามหาหลานจนเจอ เธอยังไม่ทันได้พูดกับหลานสักประโยค เธอไม่มีทางให้ตนเองจากไปแบบนี้หรอก”

ธรณีก็รู้สึกไม่สบายใจ

หลายปีที่ผ่านมา ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเหลือเพียงแค่เขากับคุณนายทวีทรัพย์ธาดาสองคน เพื่อรักษาสายเลือดเดียวที่เหลืออยู่ของตระกูล คุณนายทวีทรัพย์ธาดาไม่รู้สึกอายเลย เขารู้ดีกว่าใครๆ ถ้าไม่อย่างนั้นก็คงไม่เกิดเรื่องขึ้นตอนที่คุณนายทวีทรัพย์ธาดาพบกับเครื่องปั้นดินเผาของนรมนโดยบังเอิญ

เพียงแต่ไม่มีใครคิดว่าโชคชะตาจะเล่นตลกเช่นนี้ ตอนแรกที่อาหลานได้เจอกัน กลับไม่รู้จักกัน

วันนี้ไม่ง่ายเลยที่นรมนจะกลับมา แต่ดันเกิดเรื่องขึ้นกับคุณนายทวีทรัพย์ธาดาอีก ไม่ว่าจะเป็นใคร ก็ต้องรู้สึกทรมานใจ

นรมนมองคุณนายทวีทรัพย์ธาดาที่อยู่ภายใต้การสลบไสล กลั้นน้ำตามากมายไว้ไม่อยู่

เธอยังจำครั้งแรกที่เจอกับคุณนายทวีทรัพย์ธาดาได้ คุณนายทวีทรัพย์ธาดาคนนี้ช่างไร้เหตุผลจริงๆ จะเป็นจะตายก็ต้องสัมผัสเครื่องปั้นดินเผาของเธอให้ได้ ความจริงแล้วตอนนั้นเธอค่อนข้างไม่ชอบคนแก่คนนี้มาก

แต่ตอนนี้รู้ว่าคนแก่คนนี้ทำทุกอย่างไปเพื่อตามหาเธอ เธอจึงรู้สึกผิดอย่างมาก

เธออายุเยอะแล้ว ต้องการเพียงตามหาทายาทที่แท้จริงของตระกูลกลับมา

นรมนบีบมือของคุณนายทวีทรัพย์ธาดาแน่น ในตอนนี้ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร

คิมเห็นฉากนี้ เอามือปิดปากเดินออกไป

ธรณีเหลือบมองคิม และกล่าวเสียงเบากับนรมนว่า：“อารู้ว่าตอนนี้หลานคงไม่อยากได้ยินอาพูดเรื่องเหล่านี้ แต่ในเมื่อหลานสามารถยอมรับตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ยอมรับคุณย่าของหลาน ก็ถึงเวลาที่จะเรียกหล่อนว่าแม่แล้วไหม？หลายปีที่ผ่านมา หล่อนเป็นผู้หญิงตัวคนเดียวก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย”

นรมนชะงักงันเล็กน้อย เมื่อหันไปมองคิม คิมหล่อนกลับไม่อยู่แล้ว

เธอนิ่งไปเล็กน้อย

“คุณอา ให้เวลาฉันสักหน่อย มีเรื่องมากมายที่ฉันต้องการเวลาจริงๆ”

นรมนกล่าวเสียงเบา แววตาเคร่งขรึม

ธรณีรู้ว่าไม่ควรกดดันเธอมากเกินไป จึงพยักหน้าและกล่าวว่า：“อาแจ้งไปทางฝั่งของบุริศร์แล้ว ตอนนี้เขาก็เป็นคนป่วย อาจึงไม่ให้เขามา ถ้าหลานเหนื่อยก็พักก่อน รอคุณย่าของหลานฟื้น อาจะรีบบอกหลานอีกครั้ง”

“ไม่ ฉันอยากอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนเธอ”

นรมนพูดเสียงเบา

ธรณีเห็นเธอดึงดันเช่นนี้ ก็ไม่ห้ามปราม หมุนล้อรถเข็นหันตัวออกจากห้องผู้ป่วย

เมื่อภายในห้องเหลือเพียงนรมนกับคุณนายทวีทรัพย์ธาดา นรมนลุกขึ้นไปรองน้ำอุ่นใส่กะละมัง หยิบผ้าขนหนูเริ่มเช็ดตัวและฝ่ามือให้คุณนายทวีทรัพย์ธาดา

เธอเช็ดไปพูดไปว่า：“รู้ไหมคะ？หนูอิจฉาคนอื่นที่มีคุณย่าเป็นของตนเองมาตลอดเลย เพราะใครๆต่างก็พูดถึงความรักความผูกพันระหว่างปู่ย่าตายายกับหลานว่า พวกท่านจะดีกับหลานมากกว่าพ่อแม่ น่าเสียดายที่คุณปู่คุณย่าจากไปเร็ว หนูไม่เคยได้รับความรักจากพวกท่าน วันนี้โชคดี หนูยังมีคุณย่าอีกคน คุณย่าบอกว่าการตามหาหนูกลับมาตระกูลทวีทรัพย์ธาดาไม่ใช่เรื่องง่าย ยังไม่ได้คุยกับหนูเลย ก็ต้องมานอนอยู่แบบนี้ รอหนูปรนนิบัติรับใช้คุณย่า มันจะไม่แย่ไปหน่อยหรอคะ？ คุณย่า？”

นรมนพูดไป คอยสังเกตความเคลื่อนไหวของคุณนายทวีทรัพย์ธาดา

เครื่องช่วยหายใจกระพริบอย่างเป็นจังหวะ

นรมนพูดต่อ：“หนูคิดไว้แล้ว หลังจากนี้หนูจะขอห้องของหนูห้องหนึ่งในบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ทุกวันศุกร์หนูจะกลับไปพักดีไหม？ไม่ว่าคุณย่าจะตกลงหรือไม่ หนูจะตัดสินใจแบบนี้ ถึงคุณย่าไม่ตกลงหนูก็ไม่สนใจ”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดายังคงไม่มีการตอบสนอง

นรมนยังคงไม่ยอมแพ้ พูดพึมพำคนเดียวต่อไป

เมื่อคิมกลับมา จึงมองเห็นฉากนี้เข้า

เหมือนเธอกำลังมองเห็นชินทรนั่งตรงหน้าคุณนายทวีทรัพย์ธาดาและพูดอะไรสักอย่าง

ชินทรก็เคยเป็นคนกตัญญูแบบนี้

ดวงตาของคิมแดงขึ้นมาอีกครั้ง

เธอไม่ได้รบกวนนรมน และค่อยๆปิดประตูเบาๆเดินออกไป

ธรณีมองเห็นคิม จึงกล่าวว่า：“พี่สะใภ้ พวกเราไปดื่มกาแฟสักหน่อยไหม ช่วงนี้ครอบครัวของพวกเรามีเรื่องเยอะ ไม่มีเวลานั่งคุยกันดีๆเลย พี่ชายของผมมีหลายอย่างที่ไม่ทันได้พูดกับพี่ ผมจึงอยากบอกพี่”

คิมชะงักไป จากนั้นจึงพยักหน้า

เธอเข็นธรณีไปที่ร้านกาแฟด้านข้าง

นรมนพูดกับคุณนายทวีทรัพย์ธาดาอยู่นานมาก พูดจนเจ็บคอ ไม่มีอะไรมากไปกว่าเรื่องเล็กๆน้อยๆของตนเอง อย่างไรเสียเธอเล่าอย่างมีความสุขอย่างยิ่ง ราวกับว่าคุณนายทวีทรัพย์ธาดาเพียงแค่หลับไป

พูดไปพูดมา เธอก็รู้สึกทุกข์ใจ

บางทีถ้าเธอโตเป็นผู้ใหญ่เร็วกว่านี้ เตรียมการป้องกันป้าโอได้แต่เนิ่นๆ คุณย่าอาจจะไม่เป็นแบบนี้

แต่เรื่องราวมาถึงตอนนี้แล้ว การต่อว่าตนเองก็ไม่มีประโยชน์อะไร นรมนหวังแค่เพียงทุกอย่างจะเป็นไปตามแผนที่เธอกับบุริศร์วางเอาไว้

แต่ยังไม่มีข่าวคราวจากทางตระกูลทวีทรัพย์ธาดาสักนิดเดียว

พูดตามหลักแล้ว ตอนนี้ธิดาควรจะไปที่คุกใต้ดินเรียบร้อย และทางตระกูลทวีทรัพย์ธาดาควรจะส่งข่าวมาให้ ทำไมตอนนี้ถึงยังไม่มีการเคลื่อนไหวสักนิดเดียว？

นรมนอดรู้สึกไม่สบายใจไม่ได้

เธออยากโทรกลับไปถาม แต่นึกถึงคำพูดของบุริศร์ ทำเรื่องอะไรต้องใจเย็น และต้องมีความอดทน เรื่องบางเรื่องไม่สามารถใจร้อนได้ นรมนจึงเปลี่ยนใจ มีแค่เพียงความรู้สึกที่ยิ่งไม่สบายใจขึ้นเรื่อยๆ

บางทีอาจเป็นเพราะครั้งแรก หรืออาจเป็นเพราะกังวลมากเกินไป นรมนนั่งอย่างไม่เป็นสุข จนรู้สึกค่อนข้างร้อนรน

เธอรู้สึกว่าเวลาผ่านไปช้ามาก เธอยกข้อมือขึ้นดูเวลาอยู่บ่อยครั้ง เข็มนาฬิกาเพิ่งจะเดินผ่านไปไม่กี่ช่องแค่นั้น

คงจะไม่เกิดเรื่องเกินความคาดหมายขึ้นใช่ไหม？

นรมนเริ่มคิดฟุ้งซ่าน

ในขณะที่เธอนั่งอย่างไม่เป็นสุข ในที่สุดมือถือของเธอก็ดังขึ้น