บทที่ 325 ฉันหวังให้คุณปลอดภัย
นรมนรีบหยิบมือถือขึ้นอย่างรวดเร็ว พบว่าเป็นสายเรียกเข้าจากบุริศร์
บุริศร์โทรมาในตอนนี้ นรมนรู้สึกไม่สบายใจมาก
“บุริศร์? ว่าไงคะ?”
เสียงของนรมนมีความร้อนรน
หลังจากบุริศร์ได้ยินก็เอ่ยถามเสียงเบาว่า:“กังวลมากหรอ?”
“อืม นิดหน่อย เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันทำอะไรแบบนี้”
นรมนไม่ได้ปิดบังบุริศร์
ระหว่างเธอและบุริศร์ พวกเขาไม่มีความลับต่อกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งทั้งหมดนี้บุริศร์เป็นคนสอนเธอ เธอจึงยิ่งไม่มีอะไรที่ไม่สามารถพูดกับบุริศร์ได้
บุริศร์เอ่ยถาม:“ให้ผมไปอยู่เป็นเพื่อนไหม?”
“ไม่ต้องหรอก”
นรมนปฏิเสธทันที สิ่งนี้ทำให้บุริศร์รู้สึกหดหู่ไม่น้อย
“ตอนนี้คุณปฏิเสธผมอย่างตรงไปตรงมาจังเลยนะ!”
“แค่กๆ!”
นรมนอดกระแอมออกมาทันทีและแก้ตัวว่า:“คุณก็รู้ว่าฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น ฉันเป็นห่วงคุณ จากสภาพร่างกายของคุณฉันไม่อยากให้เหนื่อยเกินไป”
“ผมเข้าใจ”
มุมปากของบุริศร์โค้งขึ้นเล็กน้อย
เขาจะไม่รู้ว่านรมนคิดอะไรอยู่ได้อย่างไร?เพียงแค่อยากแกล้งผู้หญิงคนนี้เล่น เพื่อหลีกเลี่ยงความตึงเครียดมากเกินไป
“คุณไม่ต้องกังวลเรื่องธิดา ถึงแม้เวลาจากผ่านไปนานแล้ว แต่จะต้องอดทนสักหน่อย ธิดาได้รับการฝึกฝนอย่างเชี่ยวชาญตั้งแต่เด็ก ถึงแม้จะพบกับเรื่องอะไร ไม่มีทางมีพิรุธ ยิ่งไปกว่านั้นความรู้สึกที่เธอมีต่อนาวิน ไม่มีทางเกิดเรื่องหรอก ”
ได้ยินบุริศร์พูดแบบนี้ นรมนถอนหายใจเล็กน้อยและกล่าวว่า:“คุณว่าพวกเราไม่ร้ายกาจไปใช่ไหม?ใช้ความรู้สึกของคนอื่นมาคุกคามให้ธิดาทำงานให้พวกเรา ความจริงฉันรู้สึกไม่ค่อยดี”
“คุณยังคงใจอ่อน”
บุริศร์คาดเดาล่วงหน้าว่านรมนจะต้องเป็นแบบนี้ เนื่องจากเธอเพิ่งทำเรื่องแบบนี้เป็นครั้งแรก มักจะคิดว่าเรื่องมากมายจะต้องจบลงอย่างสวยงาม แต่บนโลกใบนี้มีเรื่องมากมายจบลงอย่างสวยงามที่ไหนกัน?
นรมนก็รู้ว่าแบบนี้ไม่ดี เพียงแต่เมื่ออยู่ต่อหน้าบุริศร์ถึงจะสามารถพูดสิ่งที่อยู่ในใจของตนเองได้
“ก็มีบ้าง รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย”
“เดี๋ยวก็ชินไปเอง”
บุริศร์พูดอย่างเรียบเฉย ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
นรมนชะงักไปเล็กน้อย รู้สึกตึงเครียดขึ้นมาอีกครั้ง
“ข่าวจากธิดาหรือเปล่า?”
“ผมวางสายก่อนนะ ดูว่าสถานการณ์เป็นอย่างไร ผมจะแจ้งคุณอีกที”
บุริศร์พูดจบก็วางสายทันที
ได้ยินเสียงร้อนรนจากปลายสาย นรมนรู้สึกกระสับกระส่ายมาก
สำเร็จหรือเปล่านะ?
ป้าโอจับพิรุธได้หรือเปล่า?
นี่เกี่ยวข้องกับคุณนายทวีทรัพย์ธาดาและคุณนายตระกูลโตเล็ก จนแม้กระทั่งชีวิตของคนอื่นๆ
นรมนรอคอยด้วยความร้อนใจ
คุณนายทวีทรัพย์ธาดายังคงไม่ฟื้นขึ้นมา เครื่องช่วยหายใจก็กระพริบอย่างเป็นจังหวะเช่นเคย แต่สำหรับนรมน ทั้งหมดนี้มันช่างทรมานเหลือเกิน
ในที่สุดขณะที่เธอกำลังจะทนไม่ไหว บุริศร์ก็โทรเข้ามาอีกครั้ง
“นรมน ธิดาเกิดเรื่องขึ้นเล็กน้อย ผมจะอาจจะไปดูสักหน่อย”
เสียงของบุริศร์เคร่งขรึม
หัวใจของนรมนหล่นวูบทันที
“ไหนบอกว่าธิดาได้รับการฝึกอย่างเชี่ยวชาญตั้งแต่เด็ก ไม่มีทางเกิดเรื่องได้?”
“ไม่มีอะไรที่เป็นเรื่องใหญ่ ผมจะไปที่นั่น คุณอย่าเป็นห่วง วางใจได้ ผมจะทำให้คุณย่าของคุณหายดี”
คำพูดของบุริศร์ทำให้นรมนรู้สึกกังวลขึ้นมาอีกครั้ง
“บอกฉันมา ฉันจะไป คุณอยู่ในโรงพยาบาลไปเถอะ”
นรมนพูดออกมาทันที
“ไม่ได้!”
บุริศร์ก็รีบปฏิเสธทันที
เขารู้ความสามารถของนรมน ไม่ว่าฝีมือของนรมนจะเป็นอย่างไร เขาจะไม่ยอมให้นรมนต้องเจอกับอันตราย
แต่สำหรับนรมน ตอนนี้ร่างกายของบุริศร์ก็แย่มากๆ
เธอเป็นห่วงบุริศร์ ยิ่งกังวลว่าจะเป็นกับดัก
แต่ถ้าตอนนี้เถียงกับบุริศร์ นรมนรู้ว่าตนเองไม่มีทางชนะเขาได้
เมื่อคิดแบบนี้ นรมนจึงส่งเสียงโอดโอยออกมาทันที จนบุริศร์ตกใจร้องถาม
“เป็นอะไรไป?”
“ไม่มีอะไร เพียงแค่ปวดท้องขึ้นมากะทันหัน คุณอากับแม่ของฉันออกไปแล้ว ไม่รู้ว่าไปไหนกัน ตอนนี้ฉันเฝ้าคุณย่าอยู่ออกไปไหนไม่ได้ คุณสามารถแวะมาหาฉันได้ไหม?เอาของมาให้ฉันหน่อยสิ”
เสียงของนรมนอ่อนแอเล็กน้อย
บุริศร์รู้สึกตึงเครียดขึ้นมาทันที
“คุณต้องการอะไร ผมจะรีบเอาไปให้คุณ”
“ผ้าอนามัย ประจำเดือนของฉันน่าจะมา”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แค้นรักสามีตัวร้าย
หล่อนบอกพฤกษ์ได้ย่ะนังนรมน โง่ซ้ำซาก...
อ้าว ขอตุลยาให้ช่วย แล้วทีงี้ทำไมไม่กลัวคนแอบมองจะรู้ว่าขอให้คนอื่นช่วย ไม่สงสัยเลยเว้ยว่าอาจจะมีกล้องซ่อนอยู่เพื่อแอบดูตัวเอง แทนที่จะขอมือถือใหม่มาใช้ สรุป ตอนนี้ไม่มีโทรศัพท์ โทรขอความช่วยเหลือไม่ได้...
โอ๊ย มีปัญญาบอกพฤกษ์ให้ไปบอกสามีได้ แต่ไม่ยอมบอกเค้าว่ามีคนส่งข้อความมาและคนๆนั้นน่าจะอยู่ในสถานพักฟื้นนี่แหล่ะ แล้วจะยังไง ตัวเองจะปกป้องลูกๆและแม่สามีได้ไง แต่งเรื่องได้ไม่เมคเซ้นส์เลย แต่เราว่าดูแล้วเหมือนไปก๊อปเรื่องอื่นมาแล้วเปลี่ยนชื่อคนเอา แล้วไอ้เรื่องที่เอามามันคงใช้บอทแปลมาอีกที เพราะนอกจากภาษาแหม่ง ๆ ยังใช้สรรพนามมั่ว เดี๋ยวเธอเดี๋ยวเขา เดี๋ยวเรียกลูกว่าคุณเดี๋ยวเรียกหนู เดี๋ยวเรียกยายเดี่ยวเรียกย่า ฯลฯ ถ้าคนเขียนหรือแปล มันไม่น่าจะผิดตรงจุดนี้...
นี่กอีกจุดที่ไม่สมจริง นรมนควรจะรีบบอกบุริษร์ตั้งแต่ต้น ไม่ใช่โอ้เอ้ ทำนั่นทำนี่ตั้งนาน เพราะก็ต้องเข้าใจสิว่าพ่อก็ทุกข์ใจเรื่องลูกหาย...
รู้ว่ามันฆ่าสามีและวางยาลูกคนเล็ก แต่ก็ทำเฉย เก็บมันไว้ใกล้ชิดกับลูกอีกคน ปล่อยให้มันสร้างฐานอำนาจมากขึ้นๆ แถมไม่แอบบอกลูกด้วยว่าต้องระวังอีนี่ อ่านแล้วงงตรรกะ...
น่าแบ่งคนเป็นสองกลุ่มตั้งแต่ต้น ตัวเองกับไมค์พาคนบุกบ้าน ค้นหาตัวนรมน อีกกลุ่มให้คนสนิทไมค์ซึ่งเป็นเจ้าถิ่นพาไปรับตัวแม่กับลูกออกจากรพ. ไม่งั้นอย่างเลวสุดคือเอาลูกและแม่ออกจากรพ. ได้แล้ว ให้ไมค์พาไปค้นบ้าน ช่วยนรมนออกมาด้วย ลองคิดตามความเป็นจริง พอรเมศรู้ว่าพาคนออกจากรพ.แล้ว มันก็ต้องเอะใจแล้วว่าต้องรีบเปลี่ยนที่ซ่อนนรมน รเมศมันก็ไม่น่าโง่นิ เป็นถึงเจ้าพ่อแถบนั้นได้...
แล้วแทนที่จะบอกลูกน้องว่ารเมศไว้ใจไม่ได้ ขังนรมนไว้และจะวางยากมล ก็ไม่บอกอีก แถมไม่เรียกตำรวจ ไม่ขอกำลังเสริม ทั้งๆที่รู้ว่าเลขากำลังจะโทรสั่งคนที่รพ. คือ ไม่คิดเหรอว่าอาจจะหนีออกจากรพ.ไม่ทัน...
กรูจะบ้า แอบเข้ามาคนเดียวอีกแล้ว ไหนว่ารวยมากมีอำนาจมาก ทำไมอนาถาจัง...
ป้าโอก็ใบ้ไว้ชัดมากนะ พระเอกฉลาดก็น่าจะสงสัยว่านางเป็นแม่แท้ ๆ หรือเปล่า พอฟังแม่พูดแล้ว อาจจะว่านางโอวางยาแม่บุริศร์ พอคลอดเด็กผู้หญิงมาก็แอบเปลี่ยนกับแฝดของตัวเอง เพราะงี้ถึงได้รักพระเอกกับน้องมากๆ แต่ก็งงว่าทำไมวางยากิจจา และทำร้ายกานต์ นั่นหลานแท้ๆนี่หว่า...
จะบ้าตาย ทำไมไม่ถามป้าโอว่าลูกอยู่ที่ไหน นักเขียนหลับเหรอ ชั้นงงมาก เขียนเรื่องได้แบบ เรื่องไม่คงเส้นคงวา เปลี่ยนรายละเอียดกลางทาง มีช่องโหว่เต็มไปหมด...