แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 34

บทที่ 34 เมื่อกี้นายเรียกเธอว่าอะไรนะ

“คมทิพย์ ทางที่ดีเธออย่าพูดจาแปลกๆแบบนี้กับฉันดีกว่านะ ฉันเองไม่ได้อยากให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับเธอ”

บุริศร์อารมณ์ไม่คงที่ แต่เพราะว่าคมทิพย์เป็นเพื่อนนรมน เขากำลังควบคุมอารมณ์อยู่

คมทิพย์ไม่ซาบซึ้งในบุญคุณ พูดนิ่งๆ“คุณเองก็ไม่อยากให้เกิดขึ้นงั้นเหรอ？ดีนะที่คุณไม่อยากเธอเลยเป็นแบบนี้ ถ้าเกิดคุณอยากให้เกิดขึ้นมา แคทเธอรีจะเป็นเหมือนนรมนเมื่อห้าปีก่อนหรือเปล่าก็ไม่รู้ ถูกคุณฝังอยู่ในกองไฟ”

“คมทิพย์！”

บุริศร์เหมือนสิงโตที่ถูกยั่วโมโหขึ้นทันที เบ้าตาแดงก่ำ

ผู้คนในเมืองชลธีต่างก็รู้กันดีว่า นรมนคือคำพูดต้องห้ามของบุริศร์ นอกจากคมทิพย์แล้ว ก็คาดว่าไม่มีใครกล้าเอ่ยชื่อนรมนต่อหน้าเขา เหตุการณ์ไฟไหม้ครั้งนั้นยิ่งม่ต้องพูดถึงเลย ตอนนี้คมทิพย์ไม่ได้รู้สึกว่ากำลังท้าทายการควบคุมตัวเองเฮือกสุดท้ายของบุริศร์

ตามองไปที่บุริศร์ที่กำลังจะสูญเสียการควบคุมตัวเอง กานต์พูดขึ้นนิ่งๆ“มามี้แพ้ Cephalosporin”

“อะไรนะ？”

บุริศร์ฟังไม่ชัดที่กานต์เรียกนรมน แต่ได้ยินแล้วว่า“แพ้ Cephalosporin”สี่คำ

“นายบอกว่าเธอแพ้Cephalosporinเหรอ？ทำไมถึงไม่มีใครบอกฉัน？”

เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่านรมนแพ้Cephalosporin จำได้แค่เธอไม่ค่อยป่วย แต่ถึงต่อให้ป่วย เธอก็จะดื่มน้ำเยอะๆ น้อยครั้งที่จะไปฉีดยากินยา

เขาคิดมาตลอดว่าเมื่อก่อนเป็นเจตนาเสแสร้งของนรมน หรืออยากใช้วิธีแบบนี้เพื่อดึงดูดตัวเองให้มาสนใจและดูแลเธอ เขาหัวเราะเยาะเธอมาโดยตลอดในตอนแรก พอเวลาผ่านไปนานเข้ากลับเริ่มเอาใจใส่เธอมากขึ้น แต่ก็เพียงแค่ใช้ให้แม่บ้านไปต้มน้ำขิงให้เธอดื่มแค่นั้น

เป็นสามีภรรยากันมาตั้งหลายปี เขาเป็นคนที่นอนหมอนข้างๆเธอ กลับไม่รู้ว่าภรรยาตัวเองแพ้Cephalosporin！

บุริศร์ตอนนี้หงุดหงิดใจจนพูดไม่ออกและรู้สึกเสียใจภายหลัง จนอารมณ์ของเขาตีกันมั่วไปหมด เหมือนกับสัตว์ป่ากำลังฉีกขย้ำหัวใจของเขาอย่างโหดเหี้ยมทารุณ

คมทิพย์ไม่รู้สึกเห็นใจเขาแม้แต่นิด

“แคทเธอรีของเราแพ้อะไร จำเป็นต้องบอกประธานบุริศร์ด้วยเหรอคะ？ประธานบุริศร์เป็นใครของแคทเธอรีงั้นเหรอ？”

“คมทิพย์ ทางที่ดีตอนที่ฉันยังมีความอดทนกับเธออยู่หุบปากซะนะ ไม่อย่างงั้น……”

“จะทำไมเหรอคะ？จะใช้อำนาจ เหมือนกับตอนห้าปีที่แล้วที่ทำกับนรมน จะทำแบบนั้นกับฉันเหรอคะ？”

คมทิพย์พูดด้วยอารมณ์โกรธอย่างไม่ปกปิด

เพียงแค่นึกถึงความเจ็บปวดทั้งหมดที่นรมนต้องแบกรับเมื่อห้าปีมานี้ เธอก็เกลียดจนอยากจะฉีกผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าออกเป็นชิ้นๆ

บุริศร์โกรธตาแดงฉาน เดินขึ้นมาข้างหน้าหนึ่งก้าวแล้วพูด“เธอคิดว่าฉันไม่กล้าใช่ไหม？”

“พอได้แล้ว！ถ้าพวกคุณอยากทะเลาะก็ไปทะเลาะกันข้างนอก！”

กานต์ตะโกนขึ้นมาด้วยโมโห

เสียงเด็กอ่อนวัยทำให้ทุกคนต้องตกใจกลัวทันที

คมทิพย์เพิ่งนึกได้ว่ากานต์ยังอยู่ตรงนี้ เขาโกรธไปชั่วขณะ แต่ทำให้บุริศร์แปลกใจ เขานึกไม่ถึงว่าจะตอนเด็กตัวกะเปี๊ยกตวาดใส่？

แต่ว่าจนถึงตอนนี้ เขาเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า ทำไมกานต์ยังอยู่ตรงนี้？แล้วทำไมถึงเป็นกังวลขนาดนี้？

ในขณะที่เขากำลังงงและสงสัยไม่เข้าใจอยู่นั้น หมอก็เปิดประตูห้องผ่าตัดแล้วเดินออกมา

“หมอ เธอเป็นยังไงบ้าง？”

บุริศร์รีบวิ่งไปด้านหน้า ท่าทางวิตกประหม่าทำให้หมออึดอัดตัวเล็กลง

“ประธานบุริศร์ครับ พวกเราไม่เคยรู้มาก่อนว่าคุณผู้หญิงตระกูลธนาศักดิ์ธนมีอาการแพ้ยา เลยมองข้ามจุดนี้ไป โชคดีที่พบทันเวลา ตอนนี้พ้นขีดอันตรายแล้ว แต่ว่าร่างกายยังคงอ่อนแออยู่ ยังต้องการการพักผ่อน ขณะนี้ยังไม่ฟื้นเพียงแต่ยาตอนนี้……”

“หายาอื่นที่เธอรับได้แทนCephalosporin แพงเท่าไหร่ก็ช่าง เพียงแค่ให้เธอดีขึ้น”

ในตาบุริศร์เจ็บปวด

“ครับ！”

นรมนถูกย้ายมาที่ห้องคนไข้อีกครั้ง

บุริศร์ต้องการไปข้างหน้าเพื่อตรวจเช็คอีกครั้ง แต่ถูกคมทิพย์ขวางไว้ก่อน กานต์จึงเดินตรงไปที่เตียง ยืนอยู่ตรงหน้าเตียงของนรมน จับมือนรมนแล้วพูด“มามี้ หยุดนอนได้แล้ว ตื่นมาเร็วหน่อยได้ไหมครับ？กานต์กลัวนะ”

คมทิพย์อยากให้บุริศร์รีบออกไปเร็วๆ แต่พอได้ยินกานต์พูดแบบนี้ ทำให้บุริศร์นิ่งอึ้งไปทั้งตัว

เขารู้สึกว่าสามสิบปีที่มีชีวิตอยู่มานี้ สมองคงไม่พอใช้

เมื่อกี้เด็กคนนี้เรียกนรมนว่าอะไรนะ？

มามี้งั้นเหรอ？

เขาคือลูกชายของนรมนงั้นเหรอ？

“ตัวน้อย เมื้อกี้นายเรียกเธอว่าอะไรนะ？”

บุริศร์รีบเดินไปข้างหน้า คมทิพย์จะขวาง แต่ถูกบุริศร์ผลักออก

เขามองไปที่กานต์อย่างตื่นเต้นตกใจแบบที่ไม่มีอะไรเทียบได้

กานต์ นรมน ทั้งคู่นามสกุลตระกูลธนาศักดิ์ธน！

มองอย่างละเอียดวันนี้ อวัยวะบนหน้าของกานต์มีส่วนที่เหมือนเขากับนรมนจริงๆ เพียงแต่เพราะว่าเหมือนนรมนในตอนนั้น ไม่เหมือนกับนรมนในตอนนี้ เขาถึงไม่ได้มีการติดต่อกับพวกเขา