แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 35

บทที่ 35 พ่อบุญธรรมคือผู้ชายที่ดีที่สุดในโลก

กลิ่นนมอ่อนๆทำให้บุริศร์ตั้งสติได้ เขามองไปที่ซาลาเปาเล็กที่อยู่ตรงหน้า เขาสับสนไปหมด คิดไม่ออกว่าระหว่างนี้ควรพูดอะไรดี

กานต์เองก็ไม่พูดอะไร เพียงแค่นั่งเงียบอยู่ข้างเขา เหมือนว่าเพียงแค่อยากจะหาที่นั่งเฉยๆ ส่วนคนที่นั่งอยู่ๆข้างคือใครนั้น เขาไม่ได้สนใจว่าเป็นใคร

บุริศร์รู้สึกไม่สบายใจทันที

กิจจาก็สีขวบเหมือนกัน แต่ชีวิตของกิจจานั้นช่างมีอิสระ จนบางทีก็แอบดื้อ เวลาดีใจก็หัวเราะเสียงดัง เวลาไม่พอใจก็ร้องจนไม่ลืมหูลืมตา แต่เมื่อมองกลับมาที่กานต์ เขานิ่งเงียบสุขุมราวกับไม่ใช่เด็ก

ความทรงจำครั้งแรกที่เจอกานต์ในห้องน้ำสนามบิน ขาที่หนีบกันกับคิ้วที่ขมวดกันไว้ ใบหน้าราวกับซาลาเปาน้อยอ้อนวอนที่มองเขา กับกานต์ที่อยู่ตรงหน้าเขาในตอนนี้แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

สภาพแวดล้อมแบบไหนกันที่ทำให้กานต์มีนิสัยแบบนี้？

ถ้าหากว่าเขาเป็นลูกชายของเขาจริง ห้าปีให้หลังมานี้เขากับนรมนต้องเจอกับความยากลำบากยังไงมาบ้าง？

มีคำถามมากมายอยู่ในใจของบุริศร์ แต่กลับไม่รู้ว่าจะเอ่ยปากออกมายังไง

ในขณะที่กำลังลังเลอยู่ กานต์ก็เปิดปาก

“ทำไมมามี้ผมถึงได้รับบาดเจ็บครับ？”

บุริศร์อึ้งนิดหน่อย พูดเสียงต่ำ“ระบบความปลอดภัยของรถเกิดปัญหาขึ้นมา มามี้ของนายคือนักออกแบบรถยนต์ของบริษัทฉัน เกิดอุบัติเหตุที่คาดคิดขึ้นขณะทดลองรถ เรื่องนี้ฉันต้องรับผิดชอบฉันไม่ได้ทดลองสมรรถนะความปลอดภัยของรถก่อน ขอโทษนะ”

เขาคือผู้นำของเมืองชลธี ทั้งชีวิตนี้น้อยครั้งมากที่พูดขอโทษคน แต่ตอนนี้มาขอโทษต่อหน้าเด็กสี่ขวบตัวน้อยๆอย่างกานต์ เขาพูดสามคำนั้นออกมาอย่างธรรมชาติ

หลังพูดจบ บุริศร์รู้สึกเหลือเชื่อในตัวเอง

สายตากานต์มองตรงไปยังบุริศร์

บุริศร์มองไปยังดวงตางอนสวยคู่นั้นที่เหมือนตัวเองมาก หัวใจเต้นขึ้นมา จนเขาอยากจะดึงกานต์เข้ามากอดในอ้อมแขน แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ทำ เพียงแค่มองกลับไปที่กานต์แบบนั้นและก็ไม่ได้พูดอะไร

กานต์ดูสายตาของบุริศร์ไม่ออกว่ามีร่องรอยการโกหกหรือเปล่า ยังไงเขาก็ยังเด็กอยู่ ยังดูคนไม่ออกว่าคนไหนเป็นอันตราย แต่ในใจกลับโกรธแค้น

“ตอนคุณให้คนทดลองรถคุณไม่ระวังแบบนี้เหรอ？หรือจะบอกว่าคุณตั้งใจทำให้มันเป็นแบบนี้？”

“ทำไมฉันต้องตั้งใจทำให้เป็นแบบนี้ด้วยล่ะ？”

บุริศร์สัมผัสได้ถึงเจตนาของกานต์

เด็กคนนี้เกลียดเขา！

ถึงแม้ว่าเขาจะพยายามอย่างสุดที่จะปิดบัง

“เพราะว่าคุณ……”

อีกนิดกานต์ก็เกือบพูดไปว่าคุณไม่ชอบมามี้ ไม่ชอบผม！คุณอยากให้ผมกับมามี้ตายใช่ไหม？

แต่คำพูดค้างอยู่ที่ปาก เขาก็หยุดลงเหมือนกับตัวเองที่ไร้ความสามารถ เขาหมุนคอหันหลังใส่บุริศร์ทันที ท่าทางไม่สบอารมณ์แบบนั้นทำให้หัวใจของบุริศร์แทบจะละลายลง

“เพราะว่าฉันทำไม？”

บุริศร์เสียงของเขาเบาอ่อนโยนลงอย่างไม่รู้ตัว

แต่กานต์ไม่สนใจเขาแล้ว ลุกขึ้นยืนแล้วพูดเสียงเย็น“คุณรีบไปจากที่นี่เถอะครับ มามี้ผมฟื้นเธอคงไม่อยากเจอคุณ”

“ฉันคือหัวหน้าของมามี้นาย”

“ผมสามารถบอกให้มามี้ลาออกได้”

กานต์หันกลับมาอีกครั้ง โดยที่ตาคู่นั้นไม่ปกปิดความเกลียดชังและความเคียดแค้นที่มีต่อบุริศร์แล้ว

บุริศร์รู้สึกใจไม่ดีขึ้นมา

“ตัวเล็ก นายบอกฉันได้ไหม ว่าห้าปีมานี้นายกับมามี้นายเป็นอยู่กันยังไง มากันยังไง？”

“เกี่ยวอะไรกับคุณ？คุณรีบไปซะ！”

กานต์พูดจบก็ลุกขึ้นยืน รีบกลับไปที่ห้องคนไข้อย่างเร็ว พร้อมกับปิดประตูห้องลง

บุริศร์ไม่เคยถูกใครรังเกียจแบบนี้มาก่อน ในตอนนี้คนที่รังเกียจเขาคือเป็นเด็กคนนี้ แต่เขากลับเกลียดเด็กคนนี้ไม่ลง

เขามองไปที่เส้นผมตอนที่กานต์จับไปที่หัวอย่างไม่ทันระวัง หรี่ตาลงเล็กน้อย หมุนปลายเท้าแล้วเดินไปยังอีกแผนกหนึ่งของโรงพยาบาล

หลังจากที่กานต์กลับมาถึงห้องคนไข้ สีหน้ายังคงเศร้าหมอง เบะปากเล็กๆ ท่าทางที่ไม่มีความสุขตั้งแต่แรกเห็น

คมทิพย์เห็นเขาแบบนี้ ขำแล้วพูด “ตัวเล็ก เป็นไรไป？ใครทำเธอโกรธล่ะ？”

กานต์ไม่พูดอะไรเดินไปนั่งลงข้างๆนรมน เวลาผ่านไปครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้น“น้าคมทิพย์ครับ น้าบอกว่ามามี้เป็นดีมาก แล้วทำไมถึงมีคนไม่ชอบมามี้ล่ะครับ？”

คมทิพย์นิ่งอึ้งกะทันหัน

เรื่องนี้ก็ทำให้เธอไม่เข้าใจเหมือนกัน

นรมนเป็นคนดีขนาดนั้น ทำไมบุริศร์ถึงทำร้ายเธอได้ลง？

“เอาล่ะ เรื่องของผู้ใหญ่เธอเป็นเด็กไม่ต้องยุ่งหรอกเข้าโอเคไหม？”

“ไม่！ผมอยากให้มามี้มีความสุขผมต้องการหาแฟนให้มามี้ มามี้คือผู้หญิงที่ดีที่สุดในโลกนี้ เหมาะสมกับผู้ชายที่ดีที่สุดในโลกที่จะมาชอบ”

กานต์พูดโดยที่ไม่ลังเลใจ ทำให้คมทิพย์หัวเราะขำ

“เด็กน้อย เธอยังเด็ก รู้แล้วเหรอว่าแฟนเป็นยังไง？อีกอย่าง เธอคิดว่าใครเหมาะสมที่สุดกับมามี้คนเก่งของเธอล่ะ？”

“พ่อบุญธรรมของผมไง！”

กานต์เงยหน้าขึ้นอย่างกะทันหัน ส่งสายตาแล้วพูด“พ่อบุญธรรมของผมคือผู้ชายที่ดีที่สุดในโลก！อีกอย่างเขาดีกับผมกับมามี้ของผมมากมากมากเลย พ่อบุญธรรมบอกว่าแค่เพียงมามี้ยินยอม เขาก็พร้อมที่จะเป็นดาดี้ของผมทุกเวลา！”

“พ่อบุญธรรมของเธอคือใครกันล่ะ？”

คมทิพย์ไม่เคยรู้ว่านรมนใช้ชีวิตอยู่ยังไงที่อเมริกา จนวันนี้ได้ยินกานต์พูดถึงพ่อบุญธรรม แล้วยังส่งสายตาที่ดูเหมือนจะมีท่าทางพอใจแบบนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะอยากรู้เรื่องผู้ชายคนนั้น

กานต์พูดแบบภูมิใจในตัวเองมาก“พ่อบุญธรรมผมขื่อรเมศ เขาคือคนที่ดีกับผมและมามี้ที่สุด”

“รเมศ？”

คมทิพย์ไม่ใช่คนในวงการนักธุรกิจ จึงไม่ค่อยคุ้นหูกับชื่อนี้นัก เพียงหัวเราะแล้วพูด“ในเมื่อเขาดีกับเธอกับมามี้มาก แล้วเพราะอะไรถึงกลับมาพร้อมมามี้ล่ะ？อยู่กับพ่อบุญธรรมที่นั่นไม่ดีกว่าเหรอ？”

“นั่นก็เพราะว่า……”

หรือว่าจะเป็นของฝีมือคนทำที่ทำตกหล่นไว้？

เขารีบเก็บลิปสติกแท่งนั้นมาห่อไว้ แล้วส่งไปให้หน่วยงานพิเศษตรวจสอบ

นรมนประสบอุบัติเหตุที่คาดไม่ถึงแบบนี้ เขาจะไม่มีทางให้อภัยตัวเองเด็ดขาด ส่วนคนที่อยู่เบื้องหลังการกระทำนี้ เขายิ่งไม่ปล่อยไว้แน่

เวลาหนึ่งวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ตอนที่พระอาทิตย์ขึ้นทางฝั่งทางตะวันออกในวันที่สอง บุริศร์ขนอาหารเช้ามาเยอะแยะมาที่โรงพยาบาล

คมทิพย์เห็นว่ากานต์กับนรมนยังไม่ตื่น เลยออกไปซื้ออาหารเช้า บุริศร์มาถึงตอนที่ไม่มีคนอยู่พอดี

มองไปที่คนใหญ่กับตัวเล็กที่นอนหลับอยู่บนเตียง อยู่ๆบุริศร์ก็รู้สึกฟูขึ้นมาเต็มหน้าอก

เคยเขาเคยคิดภาพสามคนพ่อแม่ลูกอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน คิดไม่ถึงเลยว่าหลังจากห้าปีผ่านจะเกิดขึ้นจริง

เขามาที่หน้าเตียงของนรมน นำอาหารเช้ามาวางไว้บนโต๊ะ แต่พบว่ามีคนดึงกระตุกเสื้อของเขาอยู่

บุริศร์หันหัวไปเล็กน้อย ก็เห็นว่านรมนลืมตาขึ้นมาแล้ว อยากจะพูด แต่ก็รู้สึกว่าคอแห้ง

“เธอฟื้นแล้วเหรอ？ ดื่มน้ำหน่อยไหม？ฉันจะไปตามหมอมาให้”

บุริศร์รีบกดกริ่งเรียกพยาบาล แล้วก็เทน้ำอุ่นให้นรมนนั่งลงตรงหน้าเตียงของเธอ พยุงนรมนขึ้นมาอย่างระมัดระวัง แล้วค่อยๆป้อนน้ำเธอ

“เธอเพิ่งฟื้น ไม่กล้าให้เธอดื่มน้ำเยอะ ทำให้คอเธอชื้น รอหมอมาเช็คเสร็จแล้วค่อยว่ากัน”

น้อยครั้งนักที่บุริศร์จะพูดจาอ่อนโยนกับนรมน อย่างน้อยที่สุดหลังแต่งงานมาสามปีเขาก็ไม่เคยพูดเลย

นรมนมีโมเม้นแบบนี้ ถึงขนาดที่คิดว่าตัวเองเหมือนฝันอยู่

จนถึงตอนที่หมอและพยาบาลเดินเข้ามา เสียงรบกวนปลุกกานต์ที่อยู่ข้างๆ ตอนที่หน้าตาอ่อนวัยตาสะลึมสะลือกวาดสายตาควานหานรมน ตอนเรียกนุ่มๆ“มามี้”ส่งไปถึงส่วนลึกของหัวใจ นรมนถึงตื่นจากฝัน

เธอกำลังคิดอะไรอยู่กันนะ？

อุบัติเหตุครั้งนี้ทำให้สมองเขากระทบกระเทือนขึ้นอย่างคาดไม่ถึงเหรอ？

บุริศร์ดีกับทุกคน ไม่ดีแค่กับเธอคนเดียว ถ้าไม่ใช่เพราะว่าหน้าใบนี้ไม่เหมือนกับใบหน้าที่แล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเขาทำให้ บุริศร์แปลกใจหลายอย่าง เขาจะอ่อนโยนกับได้ขนาดนั้นได้ยังไงกัน？

นรมนยิ้มเจื่อนๆออกมา ไม่ได้สนใจบุริศร์อีก หันหัวไปทางกานต์

กานต์วิ่งเข้ามาหา แล้วจับที่มือของเธอ

“มามี้ มามี้ทำผมตกใจหมดเลย”

น้ำตาของกานต์ไหลลงมาเป็นทาง สิ่งที่อดทนกลั้นไว้มาตลอดตอนนี้เขาควบคุมไม่อยู่แล้ว

นรมนรู้จักตอนที่กานต์หวาดกลัวดีกว่าใคร เขาไม่ได้แกล้ง เขากลัวจริงๆ！

อายุน้อยๆ เขาเห็นกมลผ่านความเป็นความตายมาหลายครั้ง มองดูความอ่อนแอและความหม่นหมองที่กมลดิ้นรนต่อสู้จากความตายมาครั้งแล้วครั้งเล่า พี่ชายฝาแฝดคนนี้จะไม่มีความรู้สึกเหมือนเขาได้ยังไงกัน？วันนี้เขาต้องมานอนตัวติดกับมามี้อยู่บนเตียงคนไข้ จะให้เด็กสี่ขวบแบกรับได้ทุกอย่างงั้นเหรอ？

อัพเดทครั้งหน้า วันที่17 ธ.ค. 2019

จะมาในเร็วๆนี้ โปรดอดใจรอก่อน