แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 360

บทที่ 360 เธอตั้งใจแส่หาเรื่องใช่ไหม

ตุลยากอดตัวเองไว้ด้วยความตกใจ จนใบหน้าขาวซีด

“เกิดอะไรขึ้น? ใครกันที่ตั้งใจหาเรื่องฉัน? หรือว่าตระกูลทวีทรัพย์ธาดากัน? เร็วเข้า! โทรหาคุณย่า! บอกเธอว่าเกิดเรื่องกับฉัน!”

ตุลยาจับมือของคนขับรถเอาไว้พร้อมออกคำสั่งด้วยความร้อนรน ยังไม่มันขาดคำ รถข้างหลังได้แซงรถของเธอเสียก่อน ปิดทางของเธอเอาไว้

คนขับรถเป็นคนของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา มากประสบการณ์ ขณะนี้ชายหนุ่มขมวดคิ้วอย่างประหลาดใจ พร้อมกับเปิดประตูรถ “เห้เพื่อน ผิดคนหรือเปล่า? เราเป็นคนของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา”

บุริศร์จ้างนักเลงทั่วไปในการปฏิบัติการ แน่นอนว่าต้องไม่รู้จักคนขับรถของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาแน่นอน แต่ก็ยังเอ่ยด้วยความเย็นชา “โทษที เราไม่มีความแค้นใดต่อตระกูลทวีทรัพย์ธาดา เพียงแต่ผู้หญิงบนรถมีปัญหากับนายจ้างเรา เรารับเงินของคนอื่น ก็ต้องกำจัดตามคำสั่ง หวังว่านายจะไม่ขัด”

ตุลยาเข้าใจทันทีว่าทุกอย่างนี่มาเพราะตน เธอตระหนกจนเปิดประตูรถหวังวิ่งหนี แต่กลับถูกใครบางคนกระชากหัวเอาไว้

“โอ๊ย! ปล่อยฉันนะ! ปล่อย! ช่วยด้วย! กลางวันแสกๆ แบบนี้ ยังมีกฎบ้านกฎเมืองอยู่ไหม ฉันจะบอกอะไรพวกแกให้ ฉันเป็นลูกบุญธรรมของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา หากพวกแกทำอะไรฉัน ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาไม่ปล่อยพวกแกเอาไว้แน่!”

ตุลยาตะโกนเสียงดังลั่น

บุริศร์และพฤกษ์นั่งฟังอยู่บนรถที่จอดไม่ไกล เผยสายตาดูถูก

“เรายังไม่ทันได้ทำอะไรเลย ก็ยกตระกูลทวีทรัพย์ธาดาขึ้นมาขู่ซะแล้ว ตุลยานี่น่ารังเกียจชะมัด”

แม้ว่าบุริศร์จะไม่ปริปาก แต่สายตาเขากลับเยือกเย็นราวภูเขาน้ำแข็ง

“ทีแรกตัดสินใจว่าจะโยนเธอลงทะเลเลย แต่ตอนนี้รอก่อน หาที่รกร้าง ให้เธอทนหิวสักหลายวันก่อน”

เมื่อได้ยินคำสั่งของบุริศร์ พฤกษ์รีบโทรแจ้งลูกน้องทันที

เมื่อตุลยาได้ยินเสียงของปลายสาย เธอคิดที่จะถือโอกาสนี้วิ่งหนี แต่คนพวกนี้ใช่พวกที่เธอสามารถหลอกล่อได้อย่างนั้นเหรอ?

คนขับรถเองก็คิดที่จะหาวิธีเช่นเดียวกัน แต่กลับถูกฟาดจนสลบไป

ตุลยาถูกยัดเข้าไปในรถอันคับแคบ นำตัวออกไป

หลังจบทุกอย่างนี้ บุริศร์ยืดแขนทั้งสองข้างพร้อมเอ่ย “ไปกันเถอะ กลับบ้าน นรมนของเราคงจะตื่นแล้ว”

พฤกษ์เศร้าสลด เมื่อเห็นทีท่าของเขา

บุริศร์เหลือบมองเขาพร้อมกับเอ่ยขึ้น “ยังทำให้คมทิพย์ดีขึ้นไม่ได้อีกเหรอ?”

“ยัง”

พฤกษ์รู้สึกว่าตนไร้ประโยชน์

“แล้วทางด้านตระกูลรัตติกรวรกุลยังไงบ้าง?”

อันที่จริงบุริศร์เองก็ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของตระกูลรัตติกรวรกุล แต่ตอนนี้พฤกษ์เองยังไม่สามารถจัดการได้ ทำให้จิตใจของเขาไม่สู้ดีนัก

คมทิพย์เป็นเพื่อนที่นรมนรักที่สุด หากเรื่องนี้ไม่สามารถจัดการให้เรียบร้อยได้ นรมนเองก็คงจะเศร้าสลดไปด้วย

พฤกษ์เอ่ยตอบ “ไม่ว่าจะทำยังไงเจตต์ก็ยืนยันว่าถูกวางยา เขาไม่ได้ตั้งใจ ตอนนี้สถานะของผมได้ถูกเปิดเผย เขายิ่งจะหาเรื่องผมเข้าไปใหญ่ ไม่ยอมถอยเลย”

“เขาคงต้องการสู้กับนายจนถึงที่สุดเหรอ?”

“อาจจะ ใช่สิ ประธานบุริศร์ ผมสืบเรื่องอะไรบางอย่างได้”

พฤกษ์ขมวดคิ้วเข้าหากันพร้อมเอ่ย “ตอนนั้นคมทิพย์ได้รับสายจากคนอื่นถึงได้ไปหาเจตต์ ผมถามมาแล้ว เจตต์ไม่ได้เป็นคนโทร แต่คนที่โทรเป็นพวกเพลย์บอยที่อยู่กับเจตต์ พวกเขาอ้างในนามคุณนายถึงได้นัดเธอออกไปได้”

“หมายความว่ายังไง?”

เมื่อได้ยินชื่อของนรมน บุริศร์หรี่ตาลงฟังอย่างตั้งใจ

หรือว่านี่อาจไม่ใช่แค่การที่เจตต์เที่ยวผู้หญิง?

พฤกษ์ส่ายหน้า “เรื่องนี้ผมได้ถามคมทิพย์แล้ว แต่เธอไม่ยอมบอกอะไรเลย ผมรู้จากปากคนอื่น ฝ่ายตรงข้ามเหมือนว่ามีภาพถ่ายของคุณนายอยู่ เป็นภาพเปลือยของคุณนาย หากคมทิพย์ไม่ยอมไป พวกเขาจะปล่อยภาพเหล่านั้น คมทิพย์ถึงได้ไปตามนัด

“แกว่าไงนะ?”

ดวงตาของบุริศร์ในตอนนี้เต็มไปด้วยความอาฆาตโกรธแค้น

“ภาพเปลือยของนรมนงั้นเหรอ? ส่งไปคมทิพย์ดูแล้วงั้นเหรอ?”

“ครับ ผมสืบเห็นจากโทรศัพท์ของคมทิพย์สองใบ แม้จะเบลอภาพเอาไว้ แต่ว่า…..”

พฤกษ์ไม่กล้าเอ่ยประโยคต่อไป

จะให้เขาบอกบุริศร์ว่าเขาได้เห็นแล้วอย่างนั้นเหรอ?

ความพยาบาทแผ่ซ่านออกมาจากตัวของบุริศร์

“นายถามคมทิพย์แล้วหรือยัง? เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงใช่ไหม? ภาพถ่ายนั่นของจริงใช่ไหม?”

เผชิญกับความโกรธแค้นของบุริศร์ พฤกษ์ได้แต่เอ่ยเสียงแผ่ว “ผมไม่กล้าถามครับ มันเกี่ยวกับชื่อเสียงของคุณนาย”

“ไป กลับบ้าน จะไปถามคมทิพย์ให้รู้เรื่อง”

บุริศร์รอไม่ไหวอีกต่อไปแม้สักนาที

พฤกษ์ไม่รีรอ เขากลับไปที่คฤหาสน์กับบุริศร์ทันที

คมทิพย์ถือโอกาสที่พฤกษ์ไม่อยู่ออกไปสูดอากาศ แต่กลับเห็นพฤกษ์ขับรถกลับมาอีกครั้ง เธอตกใจจนต้องรีบวิ่งกลับเข้าบ้านไปดั้งเดิม

หากแต่บุริศร์ไวกว่าเขาคว้าข้อมือของ หญิงสาวเอาไว้ “ขึ้นรถกับผม ผมมีเรื่องที่จะต้องถามคุณ!”

“ฉันไม่ไป!”

หลังจากที่คมทิพย์ประสบกับเรื่องนั้นเข้า เธอไม่ออกจากบ้านอีกเลย

เธอรู้สึกว่าหากเธอออกไปจะต้องพบกับสายตาของทุกคนที่จับจ้องเธออยู่ ทำให้เธอไม่สามารถประเชิญหน้าได้

นี่เป็นปัญหาทางจิต เธอรู้ดี แต่เธอไม่สามารถควบคุมมันได้