แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 362

บทที่ 362 ฉันอิจฉา​ตาร้อนจะแย่อยู่แล้ว

"เจตต์​!"

บุริศร์​หมดความอดทนต่อเขาแล้วนะ

ในขณะที่​เขายังคิดอยากจะชกเจตต์ไปหนึ่งหมัด ก็ได้ยินนรมนพูดอย่างเย็นชาว่า:"วันนี้​หากคุณ​ลงมืออีกครั้ง คืนนี้คุณก็ไปนอนที่ห้องหนังสือเลยนะ"​

หมัดของบุริศร์หยุดนิ่งอยู่ที่กลางอากาศ และมองดูนรมนอย่างหดหู่ใจ

ผู้หญิง​คนนี้ถึงกับเอาข้อเรียกร้องนี้มาข่มขู่เขาในเวลาเช่นนี้เชียวหรอ!

เขาโมโหจนอยากจะอาเจียนเลือดออกมา ชัดเจนมากส่วนเจตต์ที่อยู่ข้างๆได้รับการกระตุ้นเสียแล้ว

"พวกคุณ​หมายความ​ว่า​อะไร​เนี้ยะ​?ทำมาเป็น​กะหนุงกะหนิง​ต่อหน้าฉันแบบนี้?ฉันถูกชกไปแล้วนะ ที่สำคัญหนักกว่าบุริศร์เยอะมากเลยด้วย?นรมน ต่อให้​เป็นเพื่อนก็ตามเถอะ คุณ​ก็​ควรเอ็นดูฉันบ้างสิ?"

"เพื่อนเหรอ?คุณ​แน่ใจหรือว่าเรายังเป็นเพื่อนกันอยู่?"

นรมนหันหน้ากลับมา และมองหน้าเจตต์อย่างเย็นชา

"นับตั้งแต่วินาทีที่คุณลงมือ​กับคมทิพย์​ คุณ​ก็ควรรู้แล้วว่า เราไม่สามารถเป็นเพื่อนกันอีกแล้ว ทิพย์​เป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดของฉัน คุณ​กลับลงมือกับเธออย่างโหดเหี้ยม ตอนนี้​ก็ผ่านไปตั้งหลายวันแล้วนะ คำ​ขอโทษ​สักคำคุณก็ไม่มีเลยด้วยซ้ำ คุณ​ยังรู้สึกว่าตัวเองไม่ผิด เป็นเพื่อนกับคนอย่างคุณเนี้ยนะ ฉันฝันไปยังสะดุ้งตื่นเลย"

คำพูดนี้ข​องนรมนทำให้เจตต์ปล่อยมือของตัวเองอย่างกะทันหัน ไม่ค่อยกล้าเชื่อหูของตัวเอง และยิ่งไม่กล้าเชื่อว่านี่เป็นคำพูดที่ออกมาจากปากของนรมน

"ฉันเป็นคนแบบไหนคุณยังไม่รู้อีกหรือ?คุณ​ก็รู้สึ​กว่า​ฉันทำเรื่องอย่างนั้น​กับคมทิพย์​ใช่มั้ย​หล่ะ?"

"หรือว่าเรื่องในวันนั้นฉันตาบอดเอง?หรือว่าทุกคนตาบอดกันไปหมดแล้ว?หรือว่าไม่ใช่คุณเรียกคมทิพย์ไปสบประมาท?เจตต์​ คนเราทำผิดมันไม่น่ากลัวหรอกนะ ที่น่ากลัวคือเขารู้ทั้งรู้ว่าตัวเองทำผิดไปแล้ว ยังจะแสดงความใสซื่อต่อหน้าฉัน และแสดงความบริสุทธิ์​ใจอีกด้วย เรื่อง​นี้​ฉันไม่อภัยคุณแน่ ฉันควรขอบคุณคุณใช่มั๊ยหล่ะ ขอบคุณ​ที่​คุณ​คบหากับฉันแล้วไม่ได้ลงมือทำอนาจารกับฉัน?"

คำพูดสุดท้ายของนรมนทิ่มแทงใจของบุริศร์โดยตรง

มือของเขาจับมือถือในกระเป๋าอีกครั้ง คิดถึง​รูป​ถ่ายที่เปลือยกาย​รูปนั้น แววตาคู่นั้นแทบอยากจะฟันเจตต์เป็นหมื่นๆชิ้นไปเลย

ไม่ได้​ทำอนาจารกับนรมนงั้นหรือ?

ถ้าอย่างนั้น​รูปถ่ายเปลือยกายนั้นมาได้ยังไง?

หรือจะเป็นคนอื่น?

ความอาฆาต​ของบุริศร์​ไม่ปกปิดเลยแม้แต่นิดเดียว

นรมนรู้สึก​ได้อย่างชัดเจน กลับประหลาดใจบ้าง เพียงแต่ว่าก็ไม่ได้พูดอะไร หน้าของเจตต์ต่างหากที่ขาวซีดอย่างกับกระดาษ

"ที่แท้ในใจของคุณ คิดแบบนี้กับฉัน"

"ฉันควรคิดยังไงกับคุณหล่ะ?คุณ​ทำเรื่องแบบนั้นออกมา แล้วยังไม่รับผิดชอบอะไรด้วย ยิ่งไปกว่านั้น​ยังโทษ​แอลกอฮอล์​ และพูดว่า​คนอื่นมอมยาคุณ ถ้าคุณไม่ได้มีความคิดแบบนั้น จะทำเรื่องสกปรกแบบนั้นออกมาได้ไง?เจตต์​ คุณ​ทำให้​ฉันผิดหวังจริงๆเลย!

นรมนพูดจบปุ๊บและหันหลังไปทันที ยังไม่ลืมดึงตัวบุริศร์ออกไปพร้อมกันอีกด้วย

บุริศร์​ในตอนนี้ก็เหมือนกับสัตว์ที่หลุดจากการควบคุมพอเธอปล่อยมือปุ๊บ ยัง​ไม่​รู้ว่า​บุริศร์​จะทำเรื่องอะไรออกมา?

คิดถึงหน้าตาที่โกรธแค้นของบุริศร์ปุ๊บ นรมนจนคำพูดไปเลยทีเดียว

ทั้งคู่​ขึ้น​ไปบนรถ ไม่พูดไม่จามา​ตลอดทาง

เดิมทีวันนี้เป็นวันที่น่าฉลองที่สุด ตอนนี้ไม่เพียงไม่ได้ฉลองแล้ว คาดว่​าแม้แต่​กลับไปที่บ้านตระกูลโตเล็กก็เป็นไปไม่ได้เสียแล้ว

นี่ถ้าหากให้คุณนายท่านกับกิจจาเห็นบาดแผลที่หน้าของบุริศร์ นรมนไม่รู้ว่าควรอธิบายยังไงดี

เธอมองดูหน้าตาที่โมโหของบุริศร์ พูดและถอนหายใจโดยไม่รู้ตัว​ว่า:"คุณ​ก็จริงๆเลย ตัวเองฐานะอะไรหล่ะ?ชกต่อยกับคนเหี้ยๆอย่างเจตต์แบบนั้น และอยู่บนถนนอีกต่างหาก ไม่​กลัวคนที่เมืองชลธีหัวเราะเยาะ​รึไง ถ้าแพร่ออกไป และส่งไปทางอิน​เตอร์เน็ต​ ซึ่งถูกคุณแม่เห็นเข้า ฉันไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าควรจะอธิบายกับแม่ยังไงดี"

บุริศร์​มองหน้านรมนนึงครั้ง

แววตาของนรมนสดใส กระพริบ​ความเป็นห่วงกับความรักที่มีต่อเขาออกมา ไม่มีอารมณ์อื่นๆ​โดยสิ้นเชิง​

เขาสบายใจขึ้นมาบ้างแล้ว

ดูท่ารูปถ่ายเปลือยกายนรมนไม่รู้เรื่องรู้ราว​

เธออาจจะเป็นผู้ถูกกระทำก็ได้

ถึงแม้​คิดแบบนี้ก็ตาม แต่​ว่าบุริศร์ก็ยังไม่สบายใจอยู่ดี

"ฉันพาคุณไปดูที่โรงบาลเถอะนะ"

เห็น​บุริศร์​ไม่พูดไม่จา​ นรมนกะจะพาเขาไปจัดการที่โรงบาลสักหน่อย กลับได้ยินบุริศร์พูดว่า:"ไม่ต้องหรอทายาสักหน่อยก็ดีแล้ว กระดูกและเส้นเอ็นไม่ได้รับบาดเจ็บ"

ในที่สุด​บุริศร์​ก็เอ่ยปากออกมาจนได้

นรมนรีบถามว่า:"ทำไมถึง​ต่อสู้​กับเขา?คุณ​ออกมา​ซื้อมะม่วงไม่ใช่หรือ?ทำไมถึง​วิ่งมาลงไม้ลงมือกับเจตต์ไกลขนาดนี้?หากคุณหมั่นไส้เขาจริงๆ หาคนสั่งสอนเขาสักหน่อยก็พอแล้วนี่น่ะ ทำไมต้องลงมือเองหล่ะ?อีกอย่าง เรื่อง​ของ​คมทิพย์มอบให้พฤกษ์จัดการแล้วไม่ใช่หรือ?หรือว่าเกิดเรื่องอะไรอีกแล้ว?"

ตอนนี้ที่นรมนคิดได้ก็มีแต่เรื่องคมทิพย์กับพฤกษ์แล้วเพราะฉะนั้นเธอได้แต่คิดถึงด้านนี้

บุริศร์​ไม่พูดไม่จา​ มองหน้านรมนและจุดบุหรี่ขึ้นมาหนึงม้วนอย่างไม่เคยทำมาก่อน แต่​นึกถึงร่างกายของนรมน รีบเปิดกระจกรถ กลับไม่ได้ดับไฟบุหรี่ แต่สูบไปอย่างทีละคำทีละคำ

บุริศร์​แบบนี้นรมนไม่เคยเห็นมาก่อน

"คุณ​เป็นอะไรกันแน่เนี้ย?"

เธอรู้สึกว่าวันนี้บุริศร์ผิดปกติมากเป็นพิเศษ คำพูดที่บุริศร์ไม่อยากพูด ใครก็ไม่ได้คำตอบ ชั่วขณะหนึ่ง​ทำให้​นรมนหดหู่ใจเล็กน้อย

บุริศร์​สูบบุหรี่​หมดไปหนึ่งม้วนโดยตรง หลัง​จากโยนออกไปแรงๆถึงพูดขึ้นมาว่า:"ไม่มีอะไรหรอก จู่ๆก็เกิด​เบื่อหน่าย​ขึ้นมา จึงอยากหาใครสักคนฝึกฝีมือสักหน่อย"​

เหตุผล​นี้ทำให้คนรู้สึกตลกสิ้นดี นรมนยิ่งไม่เชื่อใหญ่เลย เพียงแต่ว่าก็ยังรู้ดีว่า เธอไม่มีวิธีได้ข่าวคราวอะไรจากปากของบุริศร์

"ถ้าอย่างนั้น​ตอนนี้อารมณ์ดีขึ้นและสบายใจบ้างหรือยัง?"

คำถามของนรมนคำนี้ถามซะจน บุริศร์​หดหู่​ใจมากยิ่งขึ้น

เขาจะสบายใจได้ยังไงกันเล่า?

รูปถ่ายใบนั้นเหมือนกับเข็มเล่มนึงที่ทิ่มแทงหน้าอกของเขา ทำให้เขาขยับตัวปุ๊บก็รู้สึกเจ็บมากๆ

เพียงแต่ว่าเห็นแววตาที่เป็นห่วงเป็นใยของนรมน เขาก็พยักหน้า​โดยไม่รู้ตัว​และพูดว่า​:"อืม ดีขึ้น​มากแล้วหล่ะ"

"ถ้าอย่างนั้น​เรากลับบ้านกันแล้วนะ?"

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แค้นรักสามีตัวร้าย