บทที่ 362 ฉันอิจฉาตาร้อนจะแย่อยู่แล้ว
"เจตต์!"
บุริศร์หมดความอดทนต่อเขาแล้วนะ
ในขณะที่เขายังคิดอยากจะชกเจตต์ไปหนึ่งหมัด ก็ได้ยินนรมนพูดอย่างเย็นชาว่า:"วันนี้หากคุณลงมืออีกครั้ง คืนนี้คุณก็ไปนอนที่ห้องหนังสือเลยนะ"
หมัดของบุริศร์หยุดนิ่งอยู่ที่กลางอากาศ และมองดูนรมนอย่างหดหู่ใจ
ผู้หญิงคนนี้ถึงกับเอาข้อเรียกร้องนี้มาข่มขู่เขาในเวลาเช่นนี้เชียวหรอ!
เขาโมโหจนอยากจะอาเจียนเลือดออกมา ชัดเจนมากส่วนเจตต์ที่อยู่ข้างๆได้รับการกระตุ้นเสียแล้ว
"พวกคุณหมายความว่าอะไรเนี้ยะ?ทำมาเป็นกะหนุงกะหนิงต่อหน้าฉันแบบนี้?ฉันถูกชกไปแล้วนะ ที่สำคัญหนักกว่าบุริศร์เยอะมากเลยด้วย?นรมน ต่อให้เป็นเพื่อนก็ตามเถอะ คุณก็ควรเอ็นดูฉันบ้างสิ?"
"เพื่อนเหรอ?คุณแน่ใจหรือว่าเรายังเป็นเพื่อนกันอยู่?"
นรมนหันหน้ากลับมา และมองหน้าเจตต์อย่างเย็นชา
"นับตั้งแต่วินาทีที่คุณลงมือกับคมทิพย์ คุณก็ควรรู้แล้วว่า เราไม่สามารถเป็นเพื่อนกันอีกแล้ว ทิพย์เป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดของฉัน คุณกลับลงมือกับเธออย่างโหดเหี้ยม ตอนนี้ก็ผ่านไปตั้งหลายวันแล้วนะ คำขอโทษสักคำคุณก็ไม่มีเลยด้วยซ้ำ คุณยังรู้สึกว่าตัวเองไม่ผิด เป็นเพื่อนกับคนอย่างคุณเนี้ยนะ ฉันฝันไปยังสะดุ้งตื่นเลย"
คำพูดนี้ของนรมนทำให้เจตต์ปล่อยมือของตัวเองอย่างกะทันหัน ไม่ค่อยกล้าเชื่อหูของตัวเอง และยิ่งไม่กล้าเชื่อว่านี่เป็นคำพูดที่ออกมาจากปากของนรมน
"ฉันเป็นคนแบบไหนคุณยังไม่รู้อีกหรือ?คุณก็รู้สึกว่าฉันทำเรื่องอย่างนั้นกับคมทิพย์ใช่มั้ยหล่ะ?"
"หรือว่าเรื่องในวันนั้นฉันตาบอดเอง?หรือว่าทุกคนตาบอดกันไปหมดแล้ว?หรือว่าไม่ใช่คุณเรียกคมทิพย์ไปสบประมาท?เจตต์ คนเราทำผิดมันไม่น่ากลัวหรอกนะ ที่น่ากลัวคือเขารู้ทั้งรู้ว่าตัวเองทำผิดไปแล้ว ยังจะแสดงความใสซื่อต่อหน้าฉัน และแสดงความบริสุทธิ์ใจอีกด้วย เรื่องนี้ฉันไม่อภัยคุณแน่ ฉันควรขอบคุณคุณใช่มั๊ยหล่ะ ขอบคุณที่คุณคบหากับฉันแล้วไม่ได้ลงมือทำอนาจารกับฉัน?"
คำพูดสุดท้ายของนรมนทิ่มแทงใจของบุริศร์โดยตรง
มือของเขาจับมือถือในกระเป๋าอีกครั้ง คิดถึงรูปถ่ายที่เปลือยกายรูปนั้น แววตาคู่นั้นแทบอยากจะฟันเจตต์เป็นหมื่นๆชิ้นไปเลย
ไม่ได้ทำอนาจารกับนรมนงั้นหรือ?
ถ้าอย่างนั้นรูปถ่ายเปลือยกายนั้นมาได้ยังไง?
หรือจะเป็นคนอื่น?
ความอาฆาตของบุริศร์ไม่ปกปิดเลยแม้แต่นิดเดียว
นรมนรู้สึกได้อย่างชัดเจน กลับประหลาดใจบ้าง เพียงแต่ว่าก็ไม่ได้พูดอะไร หน้าของเจตต์ต่างหากที่ขาวซีดอย่างกับกระดาษ
"ที่แท้ในใจของคุณ คิดแบบนี้กับฉัน"
"ฉันควรคิดยังไงกับคุณหล่ะ?คุณทำเรื่องแบบนั้นออกมา แล้วยังไม่รับผิดชอบอะไรด้วย ยิ่งไปกว่านั้นยังโทษแอลกอฮอล์ และพูดว่าคนอื่นมอมยาคุณ ถ้าคุณไม่ได้มีความคิดแบบนั้น จะทำเรื่องสกปรกแบบนั้นออกมาได้ไง?เจตต์ คุณทำให้ฉันผิดหวังจริงๆเลย!
นรมนพูดจบปุ๊บและหันหลังไปทันที ยังไม่ลืมดึงตัวบุริศร์ออกไปพร้อมกันอีกด้วย
บุริศร์ในตอนนี้ก็เหมือนกับสัตว์ที่หลุดจากการควบคุมพอเธอปล่อยมือปุ๊บ ยังไม่รู้ว่าบุริศร์จะทำเรื่องอะไรออกมา?
คิดถึงหน้าตาที่โกรธแค้นของบุริศร์ปุ๊บ นรมนจนคำพูดไปเลยทีเดียว
ทั้งคู่ขึ้นไปบนรถ ไม่พูดไม่จามาตลอดทาง
เดิมทีวันนี้เป็นวันที่น่าฉลองที่สุด ตอนนี้ไม่เพียงไม่ได้ฉลองแล้ว คาดว่าแม้แต่กลับไปที่บ้านตระกูลโตเล็กก็เป็นไปไม่ได้เสียแล้ว
นี่ถ้าหากให้คุณนายท่านกับกิจจาเห็นบาดแผลที่หน้าของบุริศร์ นรมนไม่รู้ว่าควรอธิบายยังไงดี
เธอมองดูหน้าตาที่โมโหของบุริศร์ พูดและถอนหายใจโดยไม่รู้ตัวว่า:"คุณก็จริงๆเลย ตัวเองฐานะอะไรหล่ะ?ชกต่อยกับคนเหี้ยๆอย่างเจตต์แบบนั้น และอยู่บนถนนอีกต่างหาก ไม่กลัวคนที่เมืองชลธีหัวเราะเยาะรึไง ถ้าแพร่ออกไป และส่งไปทางอินเตอร์เน็ต ซึ่งถูกคุณแม่เห็นเข้า ฉันไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าควรจะอธิบายกับแม่ยังไงดี"
บุริศร์มองหน้านรมนนึงครั้ง
แววตาของนรมนสดใส กระพริบความเป็นห่วงกับความรักที่มีต่อเขาออกมา ไม่มีอารมณ์อื่นๆโดยสิ้นเชิง
เขาสบายใจขึ้นมาบ้างแล้ว
ดูท่ารูปถ่ายเปลือยกายนรมนไม่รู้เรื่องรู้ราว
เธออาจจะเป็นผู้ถูกกระทำก็ได้
ถึงแม้คิดแบบนี้ก็ตาม แต่ว่าบุริศร์ก็ยังไม่สบายใจอยู่ดี
"ฉันพาคุณไปดูที่โรงบาลเถอะนะ"
เห็นบุริศร์ไม่พูดไม่จา นรมนกะจะพาเขาไปจัดการที่โรงบาลสักหน่อย กลับได้ยินบุริศร์พูดว่า:"ไม่ต้องหรอทายาสักหน่อยก็ดีแล้ว กระดูกและเส้นเอ็นไม่ได้รับบาดเจ็บ"
ในที่สุดบุริศร์ก็เอ่ยปากออกมาจนได้
นรมนรีบถามว่า:"ทำไมถึงต่อสู้กับเขา?คุณออกมาซื้อมะม่วงไม่ใช่หรือ?ทำไมถึงวิ่งมาลงไม้ลงมือกับเจตต์ไกลขนาดนี้?หากคุณหมั่นไส้เขาจริงๆ หาคนสั่งสอนเขาสักหน่อยก็พอแล้วนี่น่ะ ทำไมต้องลงมือเองหล่ะ?อีกอย่าง เรื่องของคมทิพย์มอบให้พฤกษ์จัดการแล้วไม่ใช่หรือ?หรือว่าเกิดเรื่องอะไรอีกแล้ว?"
ตอนนี้ที่นรมนคิดได้ก็มีแต่เรื่องคมทิพย์กับพฤกษ์แล้วเพราะฉะนั้นเธอได้แต่คิดถึงด้านนี้
บุริศร์ไม่พูดไม่จา มองหน้านรมนและจุดบุหรี่ขึ้นมาหนึงม้วนอย่างไม่เคยทำมาก่อน แต่นึกถึงร่างกายของนรมน รีบเปิดกระจกรถ กลับไม่ได้ดับไฟบุหรี่ แต่สูบไปอย่างทีละคำทีละคำ
บุริศร์แบบนี้นรมนไม่เคยเห็นมาก่อน
"คุณเป็นอะไรกันแน่เนี้ย?"
เธอรู้สึกว่าวันนี้บุริศร์ผิดปกติมากเป็นพิเศษ คำพูดที่บุริศร์ไม่อยากพูด ใครก็ไม่ได้คำตอบ ชั่วขณะหนึ่งทำให้นรมนหดหู่ใจเล็กน้อย
บุริศร์สูบบุหรี่หมดไปหนึ่งม้วนโดยตรง หลังจากโยนออกไปแรงๆถึงพูดขึ้นมาว่า:"ไม่มีอะไรหรอก จู่ๆก็เกิดเบื่อหน่ายขึ้นมา จึงอยากหาใครสักคนฝึกฝีมือสักหน่อย"
เหตุผลนี้ทำให้คนรู้สึกตลกสิ้นดี นรมนยิ่งไม่เชื่อใหญ่เลย เพียงแต่ว่าก็ยังรู้ดีว่า เธอไม่มีวิธีได้ข่าวคราวอะไรจากปากของบุริศร์
"ถ้าอย่างนั้นตอนนี้อารมณ์ดีขึ้นและสบายใจบ้างหรือยัง?"
คำถามของนรมนคำนี้ถามซะจน บุริศร์หดหู่ใจมากยิ่งขึ้น
เขาจะสบายใจได้ยังไงกันเล่า?
รูปถ่ายใบนั้นเหมือนกับเข็มเล่มนึงที่ทิ่มแทงหน้าอกของเขา ทำให้เขาขยับตัวปุ๊บก็รู้สึกเจ็บมากๆ
เพียงแต่ว่าเห็นแววตาที่เป็นห่วงเป็นใยของนรมน เขาก็พยักหน้าโดยไม่รู้ตัวและพูดว่า:"อืม ดีขึ้นมากแล้วหล่ะ"
"ถ้าอย่างนั้นเรากลับบ้านกันแล้วนะ?"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แค้นรักสามีตัวร้าย
หล่อนบอกพฤกษ์ได้ย่ะนังนรมน โง่ซ้ำซาก...
อ้าว ขอตุลยาให้ช่วย แล้วทีงี้ทำไมไม่กลัวคนแอบมองจะรู้ว่าขอให้คนอื่นช่วย ไม่สงสัยเลยเว้ยว่าอาจจะมีกล้องซ่อนอยู่เพื่อแอบดูตัวเอง แทนที่จะขอมือถือใหม่มาใช้ สรุป ตอนนี้ไม่มีโทรศัพท์ โทรขอความช่วยเหลือไม่ได้...
โอ๊ย มีปัญญาบอกพฤกษ์ให้ไปบอกสามีได้ แต่ไม่ยอมบอกเค้าว่ามีคนส่งข้อความมาและคนๆนั้นน่าจะอยู่ในสถานพักฟื้นนี่แหล่ะ แล้วจะยังไง ตัวเองจะปกป้องลูกๆและแม่สามีได้ไง แต่งเรื่องได้ไม่เมคเซ้นส์เลย แต่เราว่าดูแล้วเหมือนไปก๊อปเรื่องอื่นมาแล้วเปลี่ยนชื่อคนเอา แล้วไอ้เรื่องที่เอามามันคงใช้บอทแปลมาอีกที เพราะนอกจากภาษาแหม่ง ๆ ยังใช้สรรพนามมั่ว เดี๋ยวเธอเดี๋ยวเขา เดี๋ยวเรียกลูกว่าคุณเดี๋ยวเรียกหนู เดี๋ยวเรียกยายเดี่ยวเรียกย่า ฯลฯ ถ้าคนเขียนหรือแปล มันไม่น่าจะผิดตรงจุดนี้...
นี่กอีกจุดที่ไม่สมจริง นรมนควรจะรีบบอกบุริษร์ตั้งแต่ต้น ไม่ใช่โอ้เอ้ ทำนั่นทำนี่ตั้งนาน เพราะก็ต้องเข้าใจสิว่าพ่อก็ทุกข์ใจเรื่องลูกหาย...
รู้ว่ามันฆ่าสามีและวางยาลูกคนเล็ก แต่ก็ทำเฉย เก็บมันไว้ใกล้ชิดกับลูกอีกคน ปล่อยให้มันสร้างฐานอำนาจมากขึ้นๆ แถมไม่แอบบอกลูกด้วยว่าต้องระวังอีนี่ อ่านแล้วงงตรรกะ...
น่าแบ่งคนเป็นสองกลุ่มตั้งแต่ต้น ตัวเองกับไมค์พาคนบุกบ้าน ค้นหาตัวนรมน อีกกลุ่มให้คนสนิทไมค์ซึ่งเป็นเจ้าถิ่นพาไปรับตัวแม่กับลูกออกจากรพ. ไม่งั้นอย่างเลวสุดคือเอาลูกและแม่ออกจากรพ. ได้แล้ว ให้ไมค์พาไปค้นบ้าน ช่วยนรมนออกมาด้วย ลองคิดตามความเป็นจริง พอรเมศรู้ว่าพาคนออกจากรพ.แล้ว มันก็ต้องเอะใจแล้วว่าต้องรีบเปลี่ยนที่ซ่อนนรมน รเมศมันก็ไม่น่าโง่นิ เป็นถึงเจ้าพ่อแถบนั้นได้...
แล้วแทนที่จะบอกลูกน้องว่ารเมศไว้ใจไม่ได้ ขังนรมนไว้และจะวางยากมล ก็ไม่บอกอีก แถมไม่เรียกตำรวจ ไม่ขอกำลังเสริม ทั้งๆที่รู้ว่าเลขากำลังจะโทรสั่งคนที่รพ. คือ ไม่คิดเหรอว่าอาจจะหนีออกจากรพ.ไม่ทัน...
กรูจะบ้า แอบเข้ามาคนเดียวอีกแล้ว ไหนว่ารวยมากมีอำนาจมาก ทำไมอนาถาจัง...
ป้าโอก็ใบ้ไว้ชัดมากนะ พระเอกฉลาดก็น่าจะสงสัยว่านางเป็นแม่แท้ ๆ หรือเปล่า พอฟังแม่พูดแล้ว อาจจะว่านางโอวางยาแม่บุริศร์ พอคลอดเด็กผู้หญิงมาก็แอบเปลี่ยนกับแฝดของตัวเอง เพราะงี้ถึงได้รักพระเอกกับน้องมากๆ แต่ก็งงว่าทำไมวางยากิจจา และทำร้ายกานต์ นั่นหลานแท้ๆนี่หว่า...
จะบ้าตาย ทำไมไม่ถามป้าโอว่าลูกอยู่ที่ไหน นักเขียนหลับเหรอ ชั้นงงมาก เขียนเรื่องได้แบบ เรื่องไม่คงเส้นคงวา เปลี่ยนรายละเอียดกลางทาง มีช่องโหว่เต็มไปหมด...