แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 363

บทที่ 363 คุณ​บุริศร์​ครับคุณนี่ช่างเอาถ่านจริงๆเลยนะครับ

"กมล หนูพูดอะไรหล่ะเนี้ย？"

นรมนยังไม่ได้เอ่ยปากเลย กานต์​ก็ฟังต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว

ยายเด็กน้อยคนนี้ถึงแม้ชอบบุริศร์มาโดยตลอดก็ตาม แต่ว่าปกป้องเขาเช่นนี้ไม่ได้หรอกนะ？

"หนูไม่ได้พูดผิดสักหน่อย เป็นแบบนั้นจริงๆนี่น่ะ"

กมลไม่มีความรู้สึกเลยแม้แต่นิดเดียวว่าตัวเองพูดอะไรผิดไป

กานต์​มอ​งห​น้าบุริศร์​อย่างดูถูกดูแคลน​และพูดว่า:"เป็นถึงลูกผู้ชายทั้งแท่งออกจาก​บ้าน​ยังต้องให้ผู้หญิงคอยปกป้อง น้องรู้สึกว่าผู้ชายแบบนี้มีอะไรดีหรือ？"

"กานต์​ อย่าพูดมั่วๆนะลูก"

นรมนกลัวว่ากานต์จะกระตุ้นถึงบุริศร์ วันนี้อารมณ์ของบุริศร์ไม่ค่อยดีอย่างเห็นชัด

บุริศร์​หรี่ตาขึ้นมาแล้วจริง

"ไอ้เด็กบ้าคนนี้อยากลองดีกับฉันใช่มั๊ย？"

"พ่ายแพ้ที่ข้างนอก กลับมาเอาเด็กอย่างผมมาระบายความโกรธ คุณ​บุริศร์​ครับ คุณนี่ช่างเอาถ่านจริงๆเลยนะครับ"

กานต์​ไม่กลัวใบหน้าที่เย็นชาของบุริศร์เลยแม้แต่นิดเดียว ประชดประชันออกไปนึงคำ บุริศร์​โมโหซะจนแทบอยากจะกระอักเลือด

เดิมทีเรื่อง​รูปถ่ายนั้นก็ทำให้​บุริศร์​หดหู่​ใจมากพออยู่แล้ว ตอนนี้​กลับมายังต้องถูกลูกแท้ๆมาพูดจาดูถูกดูแคลน​อีกสีหน้าของเขาจึงเข้มขรึมขึ้นมาทันที

"ฉันเอาถ่านอยู่แล้ว！"

พูดจบ เขายกขาขึ้นมาและเดินขึ้นไปที่ข้างบนตึกโดยตรง ดูๆไปแล้วน่าจะโกรธแล้วจริงๆแหละ

นรมนอึ้งไปเลยทั้งคน

กมลเกือบจะร้องไห้แล้วด้วยซ้ำ

"พี่คะ ทำไม​พี่ถึงเป็นแบบนี้ค่ะ？พี่เกรงใจแด๊ดดี้หน่อยไม่ได้หรอกคะ？หนูไม่ชอบพี่แล้ว！"

พูดจบ เธอกระทืบเท้า และวิ่งไปตามบุริศร์โดยตรง

"แด๊ดดี้​ แด๊ดดี้..........."

เพียงแต่ว่าบุริศร์เหมือนไม่ได้ยิน "ปั้ง"เสียงดังขึ้นมานึงครั้ง ปิดประตู​ห้อง​ไปเรียบร้อย​แล้ว​

กมลหยุดนิ่ง ณ ที่นั่น​ทั้งคน มองดูประตูห้องที่ปิดไปแล้ว หันหน้า​กลับมาจ้อ​งหน้ากานต์​กับนรมนอย่างดุๆและพูดว่า:"หนูเกลียดพวกพี่！เชอะ！"

พูดจบ เธอวิ่งช้าๆกลับมาถึงห้องของตัวเอง เลียนแบบท่าทางของบุริศร์ ปิดประตู​แรงๆอย่างเสียงดังกังวาน​

ที่นี่คนที่เบลอที่สุดก็คือนรมนกับกานต์

โดยทั่วไป​แล้วบุริศร์ไม่เคยถือสากับเด็กเลยนะ วันนี้เป็นอะไรไปเนี้ย？

กานต์​ใช้นิ้วมือทิ่มนรมน ถามเสียงต่ำว่า:"นี่คุณ​บุริศร์เป็นอะไรไปครับเนี้ย？”

นรมนส่ายหน้าแบบงงๆและเบลอๆ

"ฉันก็ไม่รู้ จู่​ๆแด๊ดดี้เขาก็เหมือนอย่างกับเด็กต่อสู้กับเจตต์ที่ข้างนอก หม่ามี้​ลากเขากลับมาก็เป็นแบบนี้แล้ว"

นรมนรู้สึกว่าบุริศร์ในวันนี้ดื้อดึง​สุดๆ แต่เขากลับไม่ยอมพูด

ได้ยินหม่ามี้พูดแบบนี้ กานต์​เอียงหัวและขมวดคิ้วถามว่า:"หรือเป็นเพราะว่าหึงหวง？"

"หึงหวงอะไรกัน？"

นรมนตอบลูกชายอย่างเชื่องช้า

กานต์​จนคำพูดไปเลยทีเดียว

"ห​ม่ามี้ครับ​ ก่อนหน้านี้​ท่าน​กับคุณอาเจตต์ไปมาหาสู่กันค่อนข้างบ่อย คุณ​บุริศร์​คนนั้นถึงแม้ดูๆไปแล้วค่อนข้างเย็นชาก็ตาม เพียงแต่ว่าขี้น้อยใจมาก แม้แต่ผมนอนกับท่านเขาก็ยังทนไม่ได้เลย ยิ่งไปกว่านั้น​ยังเป็นคนนอกอย่างคุณอาเจตต์แบบนั้นอีกด้วย"​

"พูดเหลวไหลอะไรเนี้ย？ฉันกับ​เจตต์​ไม่ได้​ติดต่อ​กันตั้งนานแล้ว ต่อให้หึงหวง เขาก็ไม่ควรมาหึงหวงตอนนี้หรอกนะ หรือว่าศิลปะการสะท้อนของเขามันยาวขนาดนั้นเลย？ถึงมีปฏิกิริยา ณ ตอนนี้？"

"ก็ใช่นะครับ！"

กานต์​รู้สึก​ว่า​นรมนพูดมีเหตุผล

"อ้อ ผมรู้แล้วครับ"

"อะไร​？"

ทันทีนั้นนรมนมอ​งหน้ากานต์​ด้วยหน้าตาที่แบบเข้าอกเข้าใจ ซึ่ง​ตั้งใจฟังโดยไม่รู้ตัว​

กานต์​พูดอย่างหัวเราะว่า:"คุณ​บุริศร์​เข้าสู่วัยทองแล้วแน่ๆเลยครับ！"

"ไอ้เด็กบ้าคนนี้ พูดเหลวไหลอะไร"

นรมนตบไปที่หัวของกานต์โดยตรง

"อุ๊ยยย​ หม่ามี้ เจ็บ​นะครับ หากไม่ได้เข้าสู่วัยทอง ทำไม​เขาถึงโกรธแบบไม่มีเหตุผลแบบนี้หรอกครับ？”

กานต์​รู้สึก​ว่า​ตัวเองเดาไม่ผิด

นรมนกลับถอนหายใจพูดว่า:"ไปเลยไป อย่าพูดเหลวไหล แด๊ดดี้​นายเพิ่งอายุเท่าไหร่เอง ยังมีอีกนะ วันๆก็เรียกแต่คุณบุริศร์คุณบุริศร์ เรียกแด๊ดดี้ดีๆสักคำจะได้มั๊ย？"

"ครับ รู้แล้วครับ จริงๆ​ซะด้วยสิผู้หญิงมีสามีแล้วไม่ต้องการลูกแล้วจริงๆ

กานต์​ผิดหวัง​เล็กน้อย​ทั้งถอนหายใจและส่ายหน้า เหมือนกับคนแก่แดด ทำให้นรมนหัวเราะออกมาโดยตรง

"ผีน้อยผู้ฉลาด"​

เขาจับหัวของกานต์อย่างยิ้มแย้ม ตัวเองก็ยังหดหู่ใจอยู่บ้าง วันนี้​บุริศร์​ลงมือกับเจตต์ประหลาดใจอยู่บ้าง ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรกันแน่

ในขณะนี้ พฤกษ์​กลับมาจากข้างนอกแล้ว ขณะที่​เห็นนรมนอึ้งไปแป๊บนึง

"คุณ​นายครับ ท่านกลับมาแล้ว？"

"อืม นี่นายไปซื้อของกินมาให้กับทิพย์หรอ？"