แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 364

บทที่ 364 ยั่วโมโห​ผู้หญิง​ไม่ได้

"ขึ้นมา！"

บุริศร์​เห็นหน้าตาที่ไร้เดียงสาของเธอ ยิ่งโมโหมากขึ้น

กานต์​กลับขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจและพูดว่า:"คุณ​บุริศร์​ครับ วันนี้คุณทานยาลืมเขย่าขวดใช่มั๊ยครับ？"

"วันนี้ฉันทานระเบิดเข้าไป เพราะฉะนั้น​นายอย่ามายั่วโมโหฉันดีกว่า"

ตอนนี้​บุริศร์​ยังบ้าพลัง มองใครก็ไม่ถูกชะตาไปหมด

กานต์​ยังอยากพูดอะไรต่อ กลับถูก​นรมนขัดขวางไว้

"เด็กดี เข้าไปเล่นที่ห้องเองนะ"

"หม่ามี้ ท่านอย่าตามใจเขามากเกินไปเลยนะครับ ผู้ชาย​ทั้งแท่งเสียงดังใส่ผู้หญิง ไม่กลัวไม่มีความเป็น​สุภาพบุรุษ​เลยหรอ"

คำพูดของกานต์พูดได้อย่างพอเหมาะ กลับทำ​ให้​บุริศร์​ได้ยินอย่างชัดถ้อยชัดคำ

บุริศร์​โมโหแทบตาย

นี่ไม่เห็นหัวกันแล้วใช่มั๊ย？

เห็นว่า​บุริศร์​โกรธ​แล้วจริงๆ นรมนรีบพูดกับกานต์ว่า:"พูดกับแด๊ดดี้ยังไงเนี้ย？รีบ​กลับไปทบทวนคิดผิดในห้องไปเลย"

กานต์​รู้ว่านรมนกำลังปกป้องตัวเอง และขี้เกียจถือสากับบุริศร์ที่ดื้อรั้นในเวลานี้ แค่พูดเสียงต่ำไปว่า:"ถ้าเขารังแกท่าน ท่านก็ตะโกนเลยนะครับ คุณ​ตาและคุณยายต่างก็อยู่ ผมไม่เชื่อหรอกนะต่อหน้าพ่อตาแม่ยายเขายังกล้ารังแกท่านอีก"

นรมนอยากหัวเราะเหลือเกิน

ทำไม​ถึงรู้สึกว่าอยู่ต่อหน้ากานต์ เธอผู้เป็นแม่กลับเหมือนเด็ก ส่วนลูกชายกลับเหมือนผู้ใหญ่

"รู้​แล้วจ้า รีบไปเถอะ"

นรมนเกลี้ยกล่อม​กานต์​ไปแล้ว ถึงได้วางมะม่วงในมือลงไป จากนั้น​ล้างมือ ถึงยกขาขึ้นไปข้างบนตึก

บุริศร์​เห็น​เธอไม่รีบร้อน และรู้ทั้งรู้ว่าเรื่องนี้อาจไม่เกี่ยวข้องกับนรมน แต่ว่าดื้อรั้นก็เป็นเพราะว่านรมนไม่สนใจใยดี

"คุณ​เป็นภรรยาภาษาอะไรเนี้ย？คุณ​ไม่เห็นรึไงหน้าผมบาดแผลเต็มไปหมดแล้ว？ทำไม​ไม่รู้​จัก​มาทายาให้กับผมหน่อย？"

บุริศร์​เห็น​ว่า​นรมนขึ้นมาแล้ว น้ำเสียงจึงอ่อนโยนขึ้นมาบ้าง

นรมนรู้สึก​ว่าบุริศร์ในตอนนี้ก็เหมือนกับเด็กที่ดื้อรั้น ทำให้​คนอื่นไม่สามารถสื่อสารปกติ

"ฉันอยากทายาให้คุณ ต้องให้คุณชายบุริศร์อย่างท่านยอมสิคะถึงจะได้ ลูกสาวที่น่ารักของคุณทายาให้คุณๆยังไม่ยอมเลย ทำไม​ฉันต้องเอาอกเอาใจคุณโดยที่คุณไม่เห็นค่าเลยหล่ะ？”

คำพูดนรมนคำนี้ทำ​ให้​บุริศร์​แทบอยากจะกระอักเลือดตายไปเลยด้วยซ้ำ

สุดท้าย​พูดด้วยความโมโหว่า:"ผมเจ็บ！เร็วๆเลยนะ！คุณ​อยากให้หน้าผมทิ้งรอยแผลเป็นหรือไง？

"วางใจเถอะ ผู้ชาย​แผลเป็นเยอะก็ไม่เป็นไรหรอก อีกอย่างคุณชายบุริศร์อย่างคุณก็ไม่ได้พึ่งรูปร่างหน้าตาอยู่แล้ว"

ถึงแม้​พูดแบบนี้ก็ตาม แต่ว่านรมนก็ยังหากล่องยาออกมา และเริ่มทายาให้กับบุริศร์

การกระทำของเธออ่อนโยนมาก แววตามีความเอ็นดูอีกด้วย

ความบ้าคลั่งของบุริศร์​นิ่งสงบ​อย่างกะทันหัน​

"คุณ​เคยทายาให้ใครบ้างหล่ะ？"

บุริศร์ถามออกมาคำนึงโดยด้วยไม่รู้ตัว

ถามจบไปแล้ว เขาอยากตบตัวเองเลยจริงๆ

นี่เขาเป็นอะไรไปเนี้ย？

ทำไมถึง​คิดแต่เรื่องรูปถ่ายรูปนั้น？

นรมนนิ่​งไปแป๊บนึง​ จากนั้นเอียงหัวและคิดอย่างจริงจังพูดว่า:"น่าจะสามคนนะ"​

"สามคน？"

เสียงของบุริศร์ดังขึ้นมาทันที ทำให้นรมนตกอกตกใจ

"มีอะไรน่าแปลกหรอ？พ่อฉัน คุณ​ และยังมีเด็กผู้ชายที่เคยช่วยเหลือในตอนเด็กๆ"

ได้ยินนรมนพูดแบบนี้ บุริศร์​สบายใจขึ้นมาอีกครั้ง

"อ๋อ"

นรมนรู้สึก​ว่าวันนี้บุริศร์แปลกมากจริงๆ

"คุณ​เป็นอะไรกันแน่？"

"ไม่ได้เป็นอะไร"

บุริศร์​ไม่ตอบคำถามของเธอโดยตรง แต่ถามด้วยเสียงทุ้มต่่ำว่า:"เด็กผู้ชายตอนเด็กๆหรอ？ไม่เคยได้ยินคุณพูดถึงเลย"

"นั่นเป็นเรื่องนานมากแล้ว ฉันก็เกือบลืมไปแล้ว ครั้งก่อน​ได้ยินใครพูดขึ้นมานะ จึงนึกขึ้นได้"​

ใครคนนั้นเป็นใคร ถึงแม้​นรมนไม่พูดให้ชัดเจน แต่ว่าท่าทางที่ขมวดคิ้วก็ทำให้​บุริศร์​เดาออกแล้ว

เป็นเจตต์？

เขาคาดเดาแบบนี้ แต่ไม่ได้ถาม

"ตอนเด็กๆคุณยังเคยเป็นซุปเปอร์ฮีโร่​？"

"ถูกต้อง​ ไม่รู้​ว่า​เป็นเรื่องบังเอิญรึเปล่า หลังจาก​ฉันช่วยเหลือเด็กที่โกดังในชานเมือง หลังจาก​นั้นโกดังก็ระเบิดขึ้นมาเลย ฉันตกใจจะแย่อยู่แล้ว วิ่งกลับไปที่บ้านตั้งหลายวันก็ไม่กล้าออกจากบ้าน สุดท้าย​พ่อฉันพูดว่าไม่มีอะไรแล้ว ฉันถึงลากพ่อออกไปด้วย"

นรมนพูดอย่างเลือนราง บุริศร์​ก็รู้แล้วว่าเป็นเรื่องอะไร

ตอนนั้น​เรื่องที่เจตต์ถูกลักพาตัวไปเป็นข่าวครึกโครมขึ้นมา เขาย่อมเข้าใจดี เพียงแต่ว่าไม่รู้ว่าระหว่างภรรยาตัวเองกับเจตต์ยังมีที่มาที่ไปแบบนี้อีกด้วย

ถึงว่าหล่ะ​ไอ้เจตต์ตัวแสบคนนั้นมีเยื่อใยกับนรมนอย่างตัดไม่ขาด ที่แท้มีเหตุผลนี้อีกด้วย

แต่เป็นเพราะว่าคิดถึงตรงนี้ อารมณ์​ของ​บุริศร์​จึงหดหู่ขึ้นมาอีกครั้ง

"วันหลังอยู่ห่างๆเจตต์เข้าไว้นะ"

"เ​ป็นไปได้ไง​ที่​ฉันยังไปสัมผัสกับเขาอีก？เขาทำเรื่องหนักหนาสาหัสกับคมทิพย์ขนาดนั้น ตอนนี้ยังทำหน้าทำตาเหมือนคนมีเหตุผล ทำให้​คนอภัยไม่ได้เลยจริงๆ"

อารมณ์​ของ​นรมนเสียใจเล็กน้อย เพียงแต่ว่าเมื่อกี้เห็นหน้าตาท่าทางที่คืนดีกันแล้วของพฤกษ์กับคมทิพย์ เธอจับมือของบุริศร์อย่างดีอกดีใจและพูดว่า:"พฤกษ์​กับทิพย์​คืนดีกันแล้วนะ"

"อืม"

สำหรับเรื่องนี้บุริศร์ไม่มีอะไรจะพูด เพียงแต่ว่าได้เห็นรอยยิ้มที่มีความสุขของนรมน เขาก็สงบจิตสงบใจแล้ว

"เรื่องของคนอื่นคุณเป็นห่วงกันจัง เรื่อง​ของ​ผมคุณกลับไม่สนใจใยดีเลยสักนิด เร็วๆหน่อย ยังทาไม่เสร็จเลย"

บุริศร์​พูดแบบไม่พอใจ