แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 366

บทที่ 366 ถูกบุริศร์ข่มขู่

ถึงแม้นรมนอยากจะยอมให้เขา แต่บุริศร์ก็ฝืนใจทนไว้ไม่แตะต้องเธอ แล้วไปอาบน้ำตัวคนเดียว

นรมนรู้สึกข้างกายไม่มีคนแล้ว จู่ๆก็อ้างว้างขึ้นมา

เตียงนอนที่กว้างใหญ่ เหมือนรู้สึกว้าเหว่เป็นพิเศษ

เธอม้วนผ้าห่มเอาไว้ มองหน้าบุริศร์ที่เพิ่งออกจากห้องน้ำอย่างหน้าตาเศร้า แววตานั้น ทำให้บุริศร์รู้สึกว่าตัวเองเป็นเหมือนคนบาปที่ไม่อาจให้อภัยอย่างไรอย่างนั้น

“คุณอยากขนาดนั้นเลยหรอ？”

“คุณสิอยาก！”

นรมนรู้สึกหน้าแดงร้อนในทันที

ถึงจะอยากจริง รู้สึกอ้างว้างว้าเหว่จริง แต่เวลานี้จะยอมรับไม่ได้โดยเด็ดขาด

บุริศร์แอบยิ้มแล้วขึ้นเตียงไปกอดเธอไว้ในอ้อมกอดทั้งที่ห่มผ้าไว้

“ต้องรออีกหน่อย ตอนนี้ร่างกายของคุณบอบบางมาก ผมจะทรมานคุณไม่ได้เด็ดขาด ชีวิตเรายังอีกยาวไกล รออีกแค่ไม่กี่วันก็ไม่เป็นไรหรอก ถูกมั้ย？ผมอยากให้คุณมีสุขภาพร่างกายที่แข็งแรง จะได้อยู่กับผมจนแก่เฒ่า รอเราสองคนผมหงอกทั้งหัวแล้ว ผมยังสามารถจับมือคุณดูพระอาทิตย์ตกดินด้วยกันได้ นั่นถึงเป็นชีวิตที่ผมอยากได้”

นรมนจู่ๆรู้สึกพูดอะไรไม่ออก

มีสามีที่คิดแทนเธอทุกอย่างแบบนี้ เธอยังจะมีอะไรให้พูดอีก？

“รีบเข้ามาห่มผ้าได้แล้ว เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอกคะ”

นรมนรีบเปิดผ้าห่มออก เหมือนกำลังชวนเขาทำอะไรกัน

แต่พอเธอสังเกตถึงท่าทีของเธอแล้วนั้น ก็หน้าแดงขึ้นอีกครั้ง

“ช่างเถอะค่ะ คุณไปนอนห้องทำงานดีกว่า”

“ได้”

เดิมที นรมนก็แค่พูดเล่นกับเขา ไม่คิดเลยว่าบุริศร์กลับรับปากจริงๆ ทำให้เธออึ้งไปครู่นึง

“คุณจะไปจริงหรอคะ？”

พูดจบ นรมนก็รู้สึกว่าตัวเองขี้งอนเกินไป

บุริศร์หัวเราะแล้วพูด：“ผมไปจัดการงานที่ค้างที่ห้องทำงานหน่อย อีกอย่าง ผมเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จตัวเย็น กลัวคุณจะหนาว คนดี นอนก่อนนะ เดี๋ยวผมกลับมานะครับ”

พูดจบ เขาก็ปรับอุณหภูมิของแอร์ให้สูงอยู่หลายองศา จากนั้นถึงออกจากห้องนอน

จู่ๆนรมนก็รู้สึกอ้างว้างขึ้นมา

ความรู้สึกนั้น เหมือนถูกคนทอดทิ้งในชั่วข้ามคืนอย่างไรอย่างนั้น

ความรู้สึกแบบนี้ ทำให้เธอไม่รู้ควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

ทำไม จู่ๆถึงได้วิตกกังวลกลัวจะเสียเขาไปขนาดนี้นะ？

หรือว่าช่วงนี้ เธอจะตกหลุมรักบุริศร์เข้าแล้ว？

นรมนเขย่งหัวแล้วถอนหายใจ ตามด้วยกอดผ้าห่มแล้วนอนลงไป

ในอากาศเหมือนยังมีกลิ่นไอของบุริศร์อยู่ เธอยิ้มขึ้นมาอีกครั้งแล้วกอดผ้าห่มไว้ ไม่นานก็หลับไป

บุริศร์กลับนอนยังไงก็ไม่หลับ

ร่างกายของเขามีความต้องการอย่างร้อนแรง แต่เขาทำไม่ได้

เขายังจำสิ่งที่คุณหมอพูดเกี่ยวกับสภาพร่างกายของนรมนได้ และสภาพร่างกายแย่ของเธอในตอนนั้น เขาไม่สามารถลืมมันได้เลย

พฤกษ์เคาะประตูแล้วเข้ามา

“ประทานบุริศร์ครับ”

“ฝั่งนักข่าวเป็นยังไงบ้าง？มีการเคลื่อนไหวอะไรมั้ย？”

“ไม่มีเลยครับ เงียบสงบ”

ได้ยินพฤกษ์พูดแบบนี้แล้ว แววตาของบุริศร์ยิ่งดูคมลึก

“หรือว่าเจตต์ไม่กล้าเปิดเผยเรื่องนี้ครับ”

พฤกษ์นึกถึงความสัมพันธ์ของนรมนกับเจตต์ในอดีต เลยอดไม่ได้พูดขึ้นมาคำนึง

แววตาของบุริศร์ดูเย็นชา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย：“ฝั่งของตุลยาเป็นยังไงบ้าง？”

“ร้องไห้โวยวายตลอดทั้งวันเลยครับ ก็ไม่มีใครสนใจ ตอนนี้คงหมดแรงแล้วล่ะครับ”

“คนของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาไม่มีใครไปหาเลยหรอ？”

บุริศร์จุดไฟบุหรี่ขึ้นมาหนึ่งม้วน

ผมของเขายังไม่แห้งและมีน้ำหยดอยู่ เพิ่มความมีเสน่ห์ให้เขาในตัว

พฤกษ์หัวเราะแล้วพูด：“คนขับรถกลับไปบอกว่า คุณตุลยาสั่งให้เขารออยู่ที่หน้าห้างครับ สุดท้ายรอจนค่ำมืดก็ไม่เห็นเธอออกมา ตอนที่เข้าไปหาก็ไม่เจอคนแล้ว ไม่รู้ว่าเธอไปไหน และนี่ก็เพิ่งกลับไปรายงานคุณนายทวีทรัพย์ธาดาครับ”

“คนขับคนนี้ ทำงานฉลาดดี”

“ครับ เป็นคนของคุณชายธรณีครับ”

ได้ยินพฤกษ์พูดแบบนี้แล้ว บุริศร์ก็เข้าใจเลย

ตอนนี้ ธรณีก็คงอยากจะให้ตุลยาหายตัวไปได้ก็ยิ่งดี ไม่ต้องกลับมาอีก

“ให้เธออดอาหารอีกคืนนึง แล้วพรุ่งนี้โยนลงที่ทะเล จะเป็นหรือตายก็แล้วแต่เวรกรรมของเธอแล้วกัน”

“ครับ”

พฤกษ์เห็นบุริศร์สูบบุหรี่แล้วอดไม่ได้พูดออกมาคำนึง

“คุณอย่าสูบบุหรี่มากเลยนะครับ มันไม่ดีต่อสุขภาพ อีกอย่าง ถ้าให้คุณนายจับพิรุธคุณได้ เธออาจจะเกิดความสงสัยได้นะครับ”

“รู้แล้ว เรื่องนี้ นายบอกคมทิพย์ด้วย ว่าอย่าพูดกับนรมนจะดีที่สุด ถ้าเป็นไปได้ เรื่องรูปถ่ายฉันยอมเก็บเป็นความลับตลอดไป เพราะเรื่องของนรมน คมทิพย์ถึงถูกดึงเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย ไว้ภายหลัง ฉันจะให้ความยุติธรรมกับเธอเอง”

“ท่านประธานบุริศร์ครับ เรื่องของคมทิพย์ไม่ต้องรบกวนถึงท่านหรอกครับ ผู้หญิงของผมๆจัดการเอง”

คำพูดของพฤกษ์ทำให้บุริศร์อึ้งไปครู่นึง แต่เขาก็ได้พยักหน้า

“ถ้านายจะกลับไปที่ตระกูลรัตติกรวรกุล ฉันก็จะไม่ห้ามนายไว้ นายรู้นะ”

“ผมไม่มีความสนใจต่อตระกูลรัตติกรวรกุลหรอกนะครับ คุณเองก็น่าจะรู้ดี”

พฤกษ์และบุริศร์สบตากันแล้วหัวเราะ ความสัมพันธ์ของผู้ชายสองคนไม่ต้องพูดก็รู้

รู้ว่าบุริศร์ยังมีเรื่องส่วนตัวจะจัดการ พฤกษ์ก็ได้รู้ตัวออกจากห้องทำงานไปด้วยตนเอง