แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 371

บทที่ 371 พี่ธนธีไม่ใช่คนไม่ดี

บุริศร์ค้นหารอบๆด้วยความรวดเร็ว เมื่อไม่เห็นแม้แต่เงาของกมล ในใจก็อดรู้สึกกังวลขึ้นมาไม่ได้

เขาจึงให้ผู้หญิงที่อยู่แถวๆนั้นเข้าไปดูให้ว่ากมลยังอยู่หรือไม่

ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเงินสามารถบันดาลได้ทุกสิ่ง หญิงสาวจึงเต็มใจช่วยหาอย่างสุดความสามารถ แต่เมื่อเธอบอกว่าไม่เห็นกมล บุริศร์ก็ร้อนรนขึ้นมาทันที

นี่เขาทำลูกหายอีกแล้วเหรอ!

คนเยอะขนาดนี้ สมมติถ้ากมลเจอแก๊งลักพาตัวไปจะทำยังไง?

บุริศร์กังวลเป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่กล้าบอกนรมนในตอนนี้ กลัวว่าจะทำให้เธอกังวลตามไปด้วย เขาจึงเริ่มใช้เส้นสายของตัวเองตามหากมล

ตามหาตามกล้องวงจรปิดทั่วทุกมุมแล้ว แต่ก็ยังหากมลไม่เจอ

ตรงห้องน้ำไม่มีกล้องวงจรปิด ดังนั้นกมลออกมาตอนไหน หรือตามใครไป บุริศร์ก็ไม่สามารถรู้ได้เลย

ในตอนที่เขากำลังกระวนกระวายใจ นรมนก็ดันโทรมาหา

“บุริศร์ พวกคุณอยู่ไหนเนี่ย? อีกสักพักเราก็ต้องไปหาซื้ออะไรกินแล้วนะ คุณรีบพากมลกลับมาได้แล้ว”

นรมนยังไม่หายตื่นเต้นกับรถไฟเหาะ ข้างๆกันมีเสียงร่าเริงของกานต์ดังขึ้นมาด้วย

เมื่อได้ยินเสียงร่าเริงของภรรยาและลูก บุริศร์ก็พูดเสียงทุ้มต่ำออกมาว่า “พวกคุณไปซื้อกันก่อนเลย เดี๋ยวผมกับกมลตามไป”

“ก็ได้ รีบตามมานะ เรารอพวกคุณอยู่!”

นรมนไม่ได้สงสัยอะไร จึงตัดสายไปทั้งอย่างนั้น

หัวใจของบุริศร์ร้อนรนเหมือนวางอยู่ในหม้อเดือดๆ

เจ้าหญิงของเขา ยอดดวงใจของเขา แค่พริบตาเดียวทำไมถึงหายไปซะแล้วล่ะ?

บุริศร์เดินถามผู้คนไปทั่ว ทันใดนั้นก็มีคุณตาขายไอศกรีมคนหนึ่งพูดกับเขาว่า “คุณกำลังตามหาเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนหนึ่งอยู่ใช่ไหม? เด็กที่ใส่ชุดเจ้าหญิงสีขาว ติดกิ๊บสวยๆบนหัว พูดจาอ่อนหวาน แล้วก็สูงประมาณนี้ใช่หรือเปล่า?”

เมื่อคุณตาพูดมาอย่างนี้ บุริศร์ก็รีบพยักหน้ารัวๆ

“ใช่ครับๆๆ คุณตารู้ไหมครับว่าลูกสาวผมไปไหน?”

“แม่หนูนั่นน่ะ เดินตามเด็กผู้ชายคนหนึ่งไปทางนั้น คุณลองเดินไปตามทางนี้ดูสิ ข้างในนั้นเป็นป่าไผ่ด้วยล่ะ มีหมีแพนด้าอยู่สองสามตัว เลยไม่ค่อยมีคนเข้าไปเท่าไหร่ บางทีเด็กสองคนนั้นอาจจะอยู่ที่นั่นก็ได้นะ”

เมื่อคุณตาบอกมาแบบนี้ บุริศร์ก็ไม่รอให้เสียเวลา รีบวิ่งตรงไปยังทางนั้นทันที

เข้ามาได้ประมาณร้อยเมตรกว่าๆ เสียงเป่าขลุ่ยที่ฟังดูรื่นหูก็ดังขึ้นมา

แต่บุริศร์ไม่มีอารมณ์มาชื่นชมอะไรทั้งนั้น เขาเดินตามเสียงนั้นไป จากนั้นก็เห็นศาลากลางป่าไผ่ ตรงนั้นมีกมลกับเด็กผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ด้วยกัน

เด็กชายกำลังเป่าขลุ่ย ส่วนกมลนั่งเอามือทั้งสองข้างเท้าคางฟังด้วยใบหน้าเคลิบเคลิ้ม แววตาแบบนั้นทำให้บุริศร์รู้สึกไม่ค่อยชอบใจ

เมื่อก่อนเธอมีแววตาชื่นชมแบบนี้ให้เฉพาะคนเป็นพ่ออย่างเขาเท่านั้น ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เธอเผยแววตาชื่นชมแบบนี้ให้ไอ้เด็กแปลกหน้าคนนี้?

“กมล!”

บุริศร์รีบเดินเข้าไปหาด้วยความรวดเร็ว

เมื่อเห็นบุริศร์เดินลิ่วๆเข้ามา เด็กชายก็วางขลุ่ยลงทันที ยังไม่ทันได้เอ่ยปากพูดอะไร ก็เห็นบุริศร์อุ้มกมลขึ้นไปแล้ว พร้อมกับพูดเชิงตำหนิออกมาว่า “ไปไหนทำไมไม่บอกแด๊ดดี้ก่อน? หนูรู้ไหม แด๊ดดี้ตกใจแทบบ้า นึกว่าหนูโดนแก๊งลักพาตัวจับไปซะอีก ถ้าหม่ามี้กับพี่ชายรู้เข้าล่ะก็ ต้องเสียใจมากแน่ๆ”

กมลเพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองไม่ได้บอกบุริศร์เอาไว้ จึงรู้สึกผิดขึ้นมา

“แด๊ดดี้ หนูขอโทษ”

“ครั้งต่อไปห้ามทำอย่างนี้อีก เข้าใจไหม?”

เมื่อบุริศร์เห็นลูกสาวสำนึกผิด ก็ใจอ่อนและเริ่มโทษตัวเอง

เด็กชายมองภาพเบื้องหน้าอยู่ด้านข้าง จากนั้นก็อดพูดขึ้นมาไม่ได้ว่า “คุณอา ผมขอโทษครับ ผมพาเธอมาเอง”

“นายเป็นใคร?”

บุริศร์หันกลับมามองเด็กชาย

บุคลิกท่าทางของเด็กผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดา คงไม่ใช่ลูกเต้าคนธรรมดาทั่วไปแน่ๆ

เด็กชายรีบลุกขึ้น แล้วพูดออกมาอย่างสุภาพเรียบร้อยว่า “ผมชื่อธนธี ผมเห็นน้องกมลดูเบื่อๆ ก็เลยพาออกมาเดินเล่นที่นี่ครับ”

“นี่ไอ้หนู การที่ไม่บอกคนในครอบครัวของอีกฝ่ายก่อน แล้วแอบพาลูกสาวฉันออกมาแบบนี้ เข้าข่ายลักพาตัวนะรู้ไหม?”

จริงๆแล้วบุริศร์ไม่อยากถือสาหาความกับเด็กหรอก แต่ว่าตอนนี้มันแค่อดไม่ได้เท่านั้นเอง

แค่คิดว่าลูกสาวตัวเองโดนไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมคนนี้ล่อลวงเข้าให้ ในใจของเขาก็รู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก

ธนธีชะงักไปนิด คิดไม่ถึงเลยว่าตัวเองจะมีชนักติดหลังใหญ่ขนาดนี้ จึงพูดเสียงเบาออกมาว่า “ขอโทษครับ ครั้งหน้าผมจะไม่ทำอีก”

“ยังคิดว่าจะมีครั้งหน้าอีกเหรอ? ฉันจะบอกให้นะ นายควรอยู่ห่างๆลูกสาวฉันหน่อย”

บุริศร์พูดพร้อมกับกระชับกอดกมลแน่นอย่างหวงแหน ราวกับกลัวว่าลูกสาวจะถูกแย่งไปอย่างไรอย่างนั้น

กมลเริ่มไม่พอใจ

“แด๊ดดี้ พี่ธนธีเป็นคนดีมากเลยนะคะ พี่เขาซื้อไอศกรีมให้หนูด้วย แต่พอรู้ว่าหนูกินไม่ได้ พี่เขาก็กลัวว่าหนูจะหิวตาม เขาก็เลยไม่กินเหมือนกัน เห็นไหม ละลายหมดแล้วเนี่ย”

เมื่อเห็นลูกสาวออกตัวแทนเด็กชายแปลกหน้ามากขนาดนี้ บุริศร์ก็ยิ่งกลัดกลุ้ม

“ลูกรู้อะไรไหม? บนโลกใบนี้จิตใจคนน่ากลัวที่สุดแล้ว ข้างนอกดูเป็นคนดี แต่ข้างในอาจจะไม่ใช่คนดีจริงๆก็ได้ อีกอย่างแค่ไอศกรีมอันเดียวก็ซื้อใจหนูได้แล้วเหรอ? เป็นผู้หญิงน่ะ ต้องรู้จักรักตัวเองรู้ไหม?”

ไม่บ่อยที่บุริศร์จะพูดกับกมลแบบนี้

กมลรู้สึกน้อยใจขึ้นมาในทันที

“แด๊ดดี้นิสัยไม่ดี! พี่ธนธีเป็นคนดี ทำไมแด๊ดดี้ต้องมาว่าพี่ธนธีอย่างนี้ด้วย? อีกอย่างพี่ธนธีก็เป่าขลุ่ยเป็น แถมยังเป่าเพราะอีกด้วย!”

ยิ่งกมลพูดออกตัวแทนธนธีเท่าไหร่ บุริศร์ก็ยิ่งไม่ชอบใจ และยิ่งรู้สึกไม่ชอบหน้าธนธีมากกว่าเดิม

“พ่อพูดคำไหนก็คำนั้น เอาล่ะ เราไปกันได้แล้ว หม่ามี๊กับพี่ของหนูรอนานแล้ว”

บุริศร์พูดพร้อมกับอุ้มกมลเตรียมจะเดินออกไป

แต่กมลกลับดิ้นแล้วกระโดดลงจากอ้อมกอดของบุริศร์ จากนั้นก็ดึงกิ๊บที่ปักอยู่บนหัวลงมา แล้วยื่นให้ธนธี