แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 39

บทที่ 39 ฉันไม่ถอดกางเกงเธอหรอก

นรมนรีบเช็ดน้ำตาให้แห้ง แต่ถูกบุริศร์คว้ามือไว้

“เป็นอะไร？”

เขาก้าวขึ้นมาข้างหน้า ก็เห็นว่านรมนถือโทรศัพท์อยู่ในมือ และในตอนนี้หน้าจอโทรศัพท์ก็ยังไม่ดับลง นั่นก็แสดงว่านรมนกำลังคุยกับรเมศอยู่ ชัดเจนว่าเมื่อยังวีดีโอคอลกันด้วย

บุริศร์มองไปยังตาคู่แดงก่ำของนรมน ยิ่งมองไปที่ท่าทางที่เธอแทบอยากจะฆ่าตัวเองโดยใช้สายตา ความโกรธที่เขาเพิ่งจะข่มมันลงไปเมื้อกี้ก็ปะทุขึ้นมาอีกครั้ง

“วีดิโคอลไปฟ้องรเมศใช่ไหม？ บอกเขาว่าฉันบุริศร์ไม่มีปัญญาดูแลเธอให้ดี ทำให้เธอกลับมาก็เกิดเรื่องเลยใช่ไหม？รเมศปลอบใจเธอไหมล่ะ？ได้ให้เธอรีบกลับอเมริกาเลยไหม？หรือจะพูดว่าเธอบอกเขาว่าเมื่อกี้ฉันขโมยจูบเธอไป เขาอยากจะนั่งเครื่องบินข้ามคืนมาจัดการฉันเลยใช่ไหม？”

คำพูดของบุริศร์ยิ่งทำให้อารมณ์ของนรมนไม่เป็นสุขเพิ่มขึ้นไปอีก โดยเฉพาะที่เขาพูดถึงเรื่องจูบเมื่อกี้นั่น

นั่นทำให้เธอใจลอยไม่ได้สติ จนกระทั่งคิดถึงรอยจูบ

คิดถึงท่าทางอิดโรยของกมลอีกครั้ง นรมนเกลียดบุริศร์มาก เกลียดตัวเองมาก

“บุริศร์ ออกไปจากฉัน！ออกไป！”

ตอนนี้เธอไม่อยากแกล้งความเกลียดชังที่มีต่อเขาอีกต่อไปแล้วถ้าหากว่าการฆ่าคนไม่ผิดกฎหมายล่ะก็ เธอก็จะฆ่าเขาจริงๆ！

แต่เธอทำไม่ได้!

เพื่อกมลเธอก็ทำไม่ได้！

นรมนโกรธจนสั่นไปทั้งตัว ท่าทางปฏิเสธขับไล่นั้นเหมือนจะมีกระดูกโผล่ออกมาจากข้างใน ทำให้บุริศร์ตกใจ

“เธอเกลียดฉันขนาดนั้นเลยเหรอ？นรมน ตกลงเธอ……”

“ประธานบุริศร์ แย่แล้วครับ คุณชายน้อยเกิดเรื่องแล้ว”

ประโยคของบุริศร์ยังถามไม่หมดปาก พฤกษ์ก็บุกเข้ามาแล้ว

ตอนที่เขาเห็นท่าทางดาบปะทะธนูกันของบุริศร์กับนรมนในตอนนี้ เหงื่อก็ซกออกมาทันที

เขามาผิดเวลาใช่ไหม？

สายตาของบุริศร์แหลมคมราวกับปลายธนู ยิ่งทำให้พฤกษ์ยืนไม่อยู่ เขาเพียงแค่ยื่นหัวเข้ามาแล้วพูด “ประธานบุริศร์ครับ ที่บ้านส่งข่าวมาว่า คุณชายน้อยเป็นไข้ครับคุณชายน้อย”

“เกิดอะไรขึ้น？”

ถึงแม้บุริศร์จะเกลียดที่ พฤกษ์มาขัดจังหวะประโยคคำถามของตัวเอง แต่ได้ยินข่าวว่ากิจจาเป็นไข้ เขาก็เป็นห่วงและรีบร้อน

นรมนมองที่สายตา หัวเราะเยาะตัวเองอยู่ในใจ

“เห็นหรือยัง？นี่คือผู้ชายที่เมื่อก่อนเธอเคยรักหมดทั้งหัวใจ！นี่คือพ่อแท้ๆของลูกเธอ！ตอนนี้กลมเป็นตายเท่ากัน เขาเคยรู้สักนิดไหม？ถึงต่อให้รู้ เขาจะเป็นห่วงกานต์กับกมลเหมือนกับลูกของเขมิกาได้ยังไงกัน？”

บุริศร์กลับไม่รู้ความคิดของนรมนในตอนนี้ เห็นพฤกษ์พูดอย่างอึกอักกลืนไม่เข้าคายไม่ออก แววตาก็ลุกวาว เสียงต่ำตะโกนอย่างใจร้อน

“นายรีบพูด กิจจาเป็นอะไร？”

“ประธานบุริศร์ เพราะเรื่องที่คุณชายถูกชายน้อยถูกประธานตำหนิที่โรงเรียนอนุบาลคุณเขมิกาเลยดุคุณชายน้อยครับ พร้อมกับได้ยินว่าที่ความลับบริษัทรั่วไหลนั้นเพราะว่าคุณชายน้อยมีส่วนเกี่ยวข้องในเวลาเดียวกัน คุณเขมิกาโกรธจึงตีคุณชายน้อย ตอนนั้นคุณชายน้อยปากแข็งยังไงก็ไม่ยอมพูด คุณเขมิกาเลยลงโทษไม่อนุญาตให้เขาทานข้าว แต่คาดไม่ถึงว่าเขามาคุชายน้อยจะเป็นไข้ครับ ”

พฤกษ์เล่าสาเหตุผลรับของเรื่องราวทั้งหมดอย่างเร็ว

สีหน้าของบุริศร์ยุ่งเหยิงอย่างมาก

“เขมิกา！ใครให้เธอมีอำนาจทำอะไรก็ได้กับทายาทตระกูลโตเล็ก？บอกเขมิกา ถ้าเกิดเรื่องอะไรไม่ดีขึ้นกับกิจจา ให้เธอไปโลง！”

และเป็นเพราะว่าเขาทะเลาะกับนรมนเมื่อกี้เลยอารมณ์เสีย อารมณ์โกรธของบุริศ์ฉุนเฉียวมาก

เขาไม่เคยมีอาการควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่แบบนี้มาหลายปีมากแล้ว

พฤกษ์ถอยหลังออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆ แล้วรีบโทรศัพท์หาเขมิกา

นรมนเห็นท่าทางเป็นกังวลแบบนี้ของบุริศร์ พูดเสียงเย็นชา：“ในเมื่อประธานบุริศร์มีเรื่องที่บ้าน ก็กลับไปจัดการเรื่องที่บ้านเถอะค่ะ ถึงยังไงสุขภาพของทายาทตระกูลโตเล็กก็สำคัญที่สุด”

เธอไม่ได้อยากพูดจาเสียดสีขนาดนี้ แต่เธออดไม่ได้จริงๆ

กานต์ของเธอ กมลของเธอไม่เคยได้รับความรักความเมตตาของบุริศร์เลยสักนิด แม้กระทั่งได้รับความทุกข์ทรมานเพราะพ่อแท้ๆคนนี้ซะมากกว่า เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ววันนี้ นรมนก็รู้สึกว่าไม่เป็นธรรมอยู่ในใจ

บุริศร์มองมาที่นรมน เห็นว่าเธอหันหลังไปไม่สนใจเขา เขาไม่พูดอะไร เพียงแค่โค้งตัวลงไปอุ้มนรมนขึ้นมาใหม่

“นี่คุณทำอะไร？บุริศร์ คุณวางฉันลงนะ！คุณจะทำอะไรอีก？”

นรมนตกตระหนักขึ้นมาทันที

เหมือนว่าตอนนี้บุริศร์จะทำให้คนเดาทางไม่ออก ตอนนี้สับสนงงงวยไปหมดแล้ว โดยเฉพาะคือเมื่อกี้ยังทะเลาะกันอยู่เลย นรมนไม่อยากอยู่กับเขาแล้ว

บุริศร์ถอนหายใจไปหนึ่งครั้ง พูดอย่างจนปัญญา：“เธอจะเข้าห้องน้ำไม่ใช่เหรอ？หรือเปลี่ยนใจจะอยู่บนเตียงแล้ว？”

ถูกเขาพูดใส่แบบนี้ นรมนถึงนึกเรื่องที่เธอจะไปเข้าห้องน้ำเมื่อกี้ได้ แต่จะให้เขาอุ้มตัวเองเข้าไป ยังไงนรมนก็ไม่ยอมเด็ดขาด

“คุณให้พยาบาลพิเศษมาช่วยฉัน ฉันไม่ต้องการคุณ！”

“เธอวางใจเถอะ ฉันไม่ถอดกางเกงเธอหรอก ”

บุริศร์อุ้มเธอไปจนถึงชักโครกห้องน้ำก็หลีกตัวออกมา

“เสร็จแล้วเรียกฉันนะ”

นรมนคาดไม่ถึงเมื่อกี้ยังเป็นบุริศร์ที่บุ่มบ่ามกับตัวเองอยู่เลย ตอนนี้กลับสุภาพขึ้นมาแบบผู้ดี เธอรีบปิดประตูห้องน้ำ พยุงตัวเองขึ้นมาโดยจับกำแพงห้องน้ำ ถอดกางเกงออก

หลังทำธุระเสร็จ เธอก็ใช้แรงที่เหลืออยู่สวมกางเกงขึ้นมาอีกครั้ง และไม่อยากเรียกที่จะเรียกบุริศร์เข้ามาอีก