บทที่ 39 ฉันไม่ถอดกางเกงเธอหรอก
นรมนรีบเช็ดน้ำตาให้แห้ง แต่ถูกบุริศร์คว้ามือไว้
“เป็นอะไร?”
เขาก้าวขึ้นมาข้างหน้า ก็เห็นว่านรมนถือโทรศัพท์อยู่ในมือ และในตอนนี้หน้าจอโทรศัพท์ก็ยังไม่ดับลง นั่นก็แสดงว่านรมนกำลังคุยกับรเมศอยู่ ชัดเจนว่าเมื่อยังวีดีโอคอลกันด้วย
บุริศร์มองไปยังตาคู่แดงก่ำของนรมน ยิ่งมองไปที่ท่าทางที่เธอแทบอยากจะฆ่าตัวเองโดยใช้สายตา ความโกรธที่เขาเพิ่งจะข่มมันลงไปเมื้อกี้ก็ปะทุขึ้นมาอีกครั้ง
“วีดิโคอลไปฟ้องรเมศใช่ไหม? บอกเขาว่าฉันบุริศร์ไม่มีปัญญาดูแลเธอให้ดี ทำให้เธอกลับมาก็เกิดเรื่องเลยใช่ไหม?รเมศปลอบใจเธอไหมล่ะ?ได้ให้เธอรีบกลับอเมริกาเลยไหม?หรือจะพูดว่าเธอบอกเขาว่าเมื่อกี้ฉันขโมยจูบเธอไป เขาอยากจะนั่งเครื่องบินข้ามคืนมาจัดการฉันเลยใช่ไหม?”
คำพูดของบุริศร์ยิ่งทำให้อารมณ์ของนรมนไม่เป็นสุขเพิ่มขึ้นไปอีก โดยเฉพาะที่เขาพูดถึงเรื่องจูบเมื่อกี้นั่น
นั่นทำให้เธอใจลอยไม่ได้สติ จนกระทั่งคิดถึงรอยจูบ
คิดถึงท่าทางอิดโรยของกมลอีกครั้ง นรมนเกลียดบุริศร์มาก เกลียดตัวเองมาก
“บุริศร์ ออกไปจากฉัน!ออกไป!”
ตอนนี้เธอไม่อยากแกล้งความเกลียดชังที่มีต่อเขาอีกต่อไปแล้วถ้าหากว่าการฆ่าคนไม่ผิดกฎหมายล่ะก็ เธอก็จะฆ่าเขาจริงๆ!
แต่เธอทำไม่ได้!
เพื่อกมลเธอก็ทำไม่ได้!
นรมนโกรธจนสั่นไปทั้งตัว ท่าทางปฏิเสธขับไล่นั้นเหมือนจะมีกระดูกโผล่ออกมาจากข้างใน ทำให้บุริศร์ตกใจ
“เธอเกลียดฉันขนาดนั้นเลยเหรอ?นรมน ตกลงเธอ……”
“ประธานบุริศร์ แย่แล้วครับ คุณชายน้อยเกิดเรื่องแล้ว”
ประโยคของบุริศร์ยังถามไม่หมดปาก พฤกษ์ก็บุกเข้ามาแล้ว
ตอนที่เขาเห็นท่าทางดาบปะทะธนูกันของบุริศร์กับนรมนในตอนนี้ เหงื่อก็ซกออกมาทันที
เขามาผิดเวลาใช่ไหม?
สายตาของบุริศร์แหลมคมราวกับปลายธนู ยิ่งทำให้พฤกษ์ยืนไม่อยู่ เขาเพียงแค่ยื่นหัวเข้ามาแล้วพูด “ประธานบุริศร์ครับ ที่บ้านส่งข่าวมาว่า คุณชายน้อยเป็นไข้ครับคุณชายน้อย”
“เกิดอะไรขึ้น?”
ถึงแม้บุริศร์จะเกลียดที่ พฤกษ์มาขัดจังหวะประโยคคำถามของตัวเอง แต่ได้ยินข่าวว่ากิจจาเป็นไข้ เขาก็เป็นห่วงและรีบร้อน
นรมนมองที่สายตา หัวเราะเยาะตัวเองอยู่ในใจ
“เห็นหรือยัง?นี่คือผู้ชายที่เมื่อก่อนเธอเคยรักหมดทั้งหัวใจ!นี่คือพ่อแท้ๆของลูกเธอ!ตอนนี้กลมเป็นตายเท่ากัน เขาเคยรู้สักนิดไหม?ถึงต่อให้รู้ เขาจะเป็นห่วงกานต์กับกมลเหมือนกับลูกของเขมิกาได้ยังไงกัน?”
บุริศร์กลับไม่รู้ความคิดของนรมนในตอนนี้ เห็นพฤกษ์พูดอย่างอึกอักกลืนไม่เข้าคายไม่ออก แววตาก็ลุกวาว เสียงต่ำตะโกนอย่างใจร้อน
“นายรีบพูด กิจจาเป็นอะไร?”
“ประธานบุริศร์ เพราะเรื่องที่คุณชายถูกชายน้อยถูกประธานตำหนิที่โรงเรียนอนุบาลคุณเขมิกาเลยดุคุณชายน้อยครับ พร้อมกับได้ยินว่าที่ความลับบริษัทรั่วไหลนั้นเพราะว่าคุณชายน้อยมีส่วนเกี่ยวข้องในเวลาเดียวกัน คุณเขมิกาโกรธจึงตีคุณชายน้อย ตอนนั้นคุณชายน้อยปากแข็งยังไงก็ไม่ยอมพูด คุณเขมิกาเลยลงโทษไม่อนุญาตให้เขาทานข้าว แต่คาดไม่ถึงว่าเขามาคุชายน้อยจะเป็นไข้ครับ ”
พฤกษ์เล่าสาเหตุผลรับของเรื่องราวทั้งหมดอย่างเร็ว
สีหน้าของบุริศร์ยุ่งเหยิงอย่างมาก
“เขมิกา!ใครให้เธอมีอำนาจทำอะไรก็ได้กับทายาทตระกูลโตเล็ก?บอกเขมิกา ถ้าเกิดเรื่องอะไรไม่ดีขึ้นกับกิจจา ให้เธอไปโลง!”
และเป็นเพราะว่าเขาทะเลาะกับนรมนเมื่อกี้เลยอารมณ์เสีย อารมณ์โกรธของบุริศ์ฉุนเฉียวมาก
เขาไม่เคยมีอาการควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่แบบนี้มาหลายปีมากแล้ว
พฤกษ์ถอยหลังออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆ แล้วรีบโทรศัพท์หาเขมิกา
นรมนเห็นท่าทางเป็นกังวลแบบนี้ของบุริศร์ พูดเสียงเย็นชา:“ในเมื่อประธานบุริศร์มีเรื่องที่บ้าน ก็กลับไปจัดการเรื่องที่บ้านเถอะค่ะ ถึงยังไงสุขภาพของทายาทตระกูลโตเล็กก็สำคัญที่สุด”
เธอไม่ได้อยากพูดจาเสียดสีขนาดนี้ แต่เธออดไม่ได้จริงๆ
กานต์ของเธอ กมลของเธอไม่เคยได้รับความรักความเมตตาของบุริศร์เลยสักนิด แม้กระทั่งได้รับความทุกข์ทรมานเพราะพ่อแท้ๆคนนี้ซะมากกว่า เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ววันนี้ นรมนก็รู้สึกว่าไม่เป็นธรรมอยู่ในใจ
บุริศร์มองมาที่นรมน เห็นว่าเธอหันหลังไปไม่สนใจเขา เขาไม่พูดอะไร เพียงแค่โค้งตัวลงไปอุ้มนรมนขึ้นมาใหม่
“นี่คุณทำอะไร?บุริศร์ คุณวางฉันลงนะ!คุณจะทำอะไรอีก?”
นรมนตกตระหนักขึ้นมาทันที
เหมือนว่าตอนนี้บุริศร์จะทำให้คนเดาทางไม่ออก ตอนนี้สับสนงงงวยไปหมดแล้ว โดยเฉพาะคือเมื่อกี้ยังทะเลาะกันอยู่เลย นรมนไม่อยากอยู่กับเขาแล้ว
บุริศร์ถอนหายใจไปหนึ่งครั้ง พูดอย่างจนปัญญา:“เธอจะเข้าห้องน้ำไม่ใช่เหรอ?หรือเปลี่ยนใจจะอยู่บนเตียงแล้ว?”
ถูกเขาพูดใส่แบบนี้ นรมนถึงนึกเรื่องที่เธอจะไปเข้าห้องน้ำเมื่อกี้ได้ แต่จะให้เขาอุ้มตัวเองเข้าไป ยังไงนรมนก็ไม่ยอมเด็ดขาด
“คุณให้พยาบาลพิเศษมาช่วยฉัน ฉันไม่ต้องการคุณ!”
“เธอวางใจเถอะ ฉันไม่ถอดกางเกงเธอหรอก ”
บุริศร์อุ้มเธอไปจนถึงชักโครกห้องน้ำก็หลีกตัวออกมา
“เสร็จแล้วเรียกฉันนะ”
นรมนคาดไม่ถึงเมื่อกี้ยังเป็นบุริศร์ที่บุ่มบ่ามกับตัวเองอยู่เลย ตอนนี้กลับสุภาพขึ้นมาแบบผู้ดี เธอรีบปิดประตูห้องน้ำ พยุงตัวเองขึ้นมาโดยจับกำแพงห้องน้ำ ถอดกางเกงออก
หลังทำธุระเสร็จ เธอก็ใช้แรงที่เหลืออยู่สวมกางเกงขึ้นมาอีกครั้ง และไม่อยากเรียกที่จะเรียกบุริศร์เข้ามาอีก
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แค้นรักสามีตัวร้าย