แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 40

บทที่40 เรื่องนี้ต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ

แน่นอนว่าพยาบาลพิเศษไม่กล้าละเมิดคำสั่งของบุริศร์ รีบเข้าไปข้างในและเฝ้าอย่างใกล้ชิด

บุริศร์เห็นว่านอนหลับอย่างฝันหวาน กำเส้นผมของเธอที่อยู่ในมือแล้วกลับบ้านไปอย่างรวดเร็ว

เขมิกาเห็นว่าบุริศร์กลับมาเขมิกา จึงรีบออกมารับ ร้องไห้น้ำมูกน้ำตาไหล

“บุริศร์บุริศร์ ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ ฉันแค่อยากให้บทลงโทษเล็กๆน้อยกับกิจจาแค่นั้น ฉันไม่คิดว่าเด็กคนนี้จะมีนิสัยหัวแข็งแบบนี้ ขอโทษ ขอโทษจริงๆ ฉันไม่ดีเอง ”

บุริศร์เห็นท่าทางร้องไห้ของเธอแล้วหงุดหงิดใจ

“เอาหละ ฉันรู้ว่าเธอทำไปเพราะเป็นห่วง กิจจาเป็นยังไงบ้างแล้ว？ให้หมอประจำตระกูลไปดูอาการหรือยัง？”

“หมอยังตรวจอยู่”

เขมิการ้องไห้จนตาแดง ดูแล้วเป็นห่วงกิจจาจริงๆ

บุริศร์หันเท้าเดินไปทางห้องของกิจจาทันที

เขมิกาเดินตามเข้ามา

สีหน้าของกิจจาแดงเป็นเลือดฝาด ร้องว่าหนาวอยู่ตลอด บุริศร์ปวดใจที่เห็นท่าทางนั้น

“ทีหลังจะอบรมสั่งสอนเด็กห้ามลงไม้ลงมือ ”

“เข้าใจแล้ว ฉันไม่กล้วอีกต่อไปแล้ว ฉันไม่คิดว่าเขาจะให้บริษัทสูญเสียเงินมากมายขนาดนี้ ยังไงเขาก็ไม่ยอมพูด ฉันก็เลยโกรธ ที่ฉันทำก็เพื่อตระกูลโตเล็กนะ ”

เขมิกาไม่เคยเห็ลูกชายดื้ออย่างนี้มาก่อน เธอกังวลอย่างมากว่าบุริศร์จะกล่าวโทษเธอกับลูกชายเพราะการสูญเสียทรัพย์สินครั้งนี้ใหญ่หลวงมาก ดึงนั้นจึงอยากที่จะอบรมสั่งสอนกิจจาเองสักหน่อย คิดไม่ถึงว่าเด็กคนนี้จะป่วยขึ้นมา

บุริศร์คลำหน้าผากร้อนของกิจจา เสียงต่ำถาม：“เดชา กิจจาเป็นยังไงบ้างแล้ว？”

“คุณชายน้อยได้รับกับอากาศที่หนาวเย็นครับ บวกกับภายในร่างกายมีอาการอักเสบ ดังนั้นเลยเกิดอาการไข้ขึ้น แต่ว่าเมื่อกี้ผมได้ตรวจรักษาคุณชายน้อยแล้ว เขาเหมือนว่าจะมีต่อมทอนซิลอักเสบ ไข้จึงยังไม่ลด สำหรับเด็กอายุเท่านี้พบเจออาการแบบนี้ถือว่าเป็นเรื่องปกติมากครับ วางใจเถอะ ให้น้ำเกลือเพื่อให้ไข้ลดลงก่อน หลังจากนั้นค่อยค่อยๆรักษาร่างกายนะครับ ”

เดชาพูดกับบุริศร์จบ ก็เริ่มให้น้ำเกลือกิจจา

เขมิการ้องไห้หนักมาก นั่นทำให้บุริศร์รู้สึกหงุดหงิดใจเสียจริง

“เธอกลับห้องไปก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันให้ป้าโอเฝ้าเอง เธออยู่ที่นี่ก็ทำอะไรไม่ได้ เรื่องของบริษัทก็โทษกิจจาไม่ได้ ทีหลังถ้าหายังสาเหตุของเรื่องได้ไม่ชัดก็อย่างลงโทษเด็กมั่วๆ ”

ได้ยินว่าบุริศร์ไม่พอใจ เขมิกาก็ยิ่งกล้าๆกลัวๆ

“บุริศร์ คือฉันไม่ได้ตั้งใจนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ คุณให้ฉันอยู่ที่นี่ต่อเถอะนะ ฉันเป็นแม่แท้ๆของเขา ฉันอยู่ต่อดูแลเขาสบายใจได้มากกว่า ”

“งั้นตกลง เธอดูแลเขาดีๆก็แล้วกัน เดชา นายมาที่ห้องหนังสือฉันหน่อย ฉันอยากถามเรื่องอาการไข้ของกิจจาให้แน่ชัด ”

บุริศร์พูดจบก็หมุนตัวเดินออกไป

เขมิกายังอยากอยู่กับบุริศร์ต่อ แต่เสียดายเมื่อเห็นท่าทางเย็นชาเป็นน้ำแข็งไปทั้งตัวของเขา จึงไม่กล้าเอ่ยปากอีก

เดชาตามบุริศร์เข้าไปที่ห้องหนังสือ

“ประธานบุริศร์ อาการป่วยของคุณชายน้อยไม่ได้มีอะไรร้ายแรง หลังจากนั้นแค่ค่อยๆรักษาไปก็จะดีขึ้นเองครับ เด็กน้อยวันนี้มักจะค่อนข้างทำให้คนเป็นห่วงครับ”

เดชาพูดอย่างรับผิดชอบในการปฏิบัติหน้าที่อย่างเต็มที่

บุริศร์ดึงลิ้นชักโต๊ะหนังสือออกมา หยิบผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งออกมาจากด้านใน ในผ้าเช็ดหน้าคือห้าปีก่อนหลังจากที่เขารู้ว่านรมนตกอยู่ในกองไฟ เขากลับมาพบหวีบนโต๊ะเครื่องแป้งของเธอ บนหวีนั้นมีเส้นผมยาวของนรมนร่วงหลงเหลืออยู่

ตอนนั้นเขาพบนรมนแบบอยู่ไม่พบคน ตายไม่พบศพ เพื่อเก็บไว้แทนความคิดถึงให้กับตัวเอง จึงเก็บผมยาวนี้เอาไว้ แล้วยิ่งเก็บไว้ในลิ้นชักห้องหนังสือ ใครก็ห้ามแตะ

วันนี้เขาผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ออกมา นำเส้นผมยาวของนรมนทีเพิ่งดึงออกมาได้ไม่นานยื่นไปให้เดชาพร้อมกับผ้าเช็ดหน้า

“เดชา ฉันวานนายเรื่องนึง ช่วยดูให้ฉันหน่อยว่าผมสองเส้นนี้ใช่ของคนคนเดียวกันหรือเปล่า ”

เสียงของบุริศร์ไม่ดัง แต่มีความจริงจัง

เดชาอึ้ง ถามด้วยเสียงต่ำ：“ประธานบุริศร์ นี่ท่านจะให้ผมตรวจดีเอ็นเอเหรอครับ？”

“ใช่ ฉันคิดว่ารูปลักษณ์ภายนอกของคนๆนึงนั้นเปลี่ยนได้ นิสัยเปลี่ยนได้ แต่เส้นผมและDNAน่าจะเปลี่ยนไม่ได้เหมือนกับใบหน้าและนิสัยหรอกใช่ไหม？”

“ไม่ได้อยู่แล้วครับ ”

ถึงแม้ว่าเดชาจะไม่รู้ว่าเส้นผมนี้เป็นของใคร แต่ว่าสามารถทำให้บุริศร์เห็นค่าได้ขนาดนี้ ต้องไม่ใช่ของคนธรรมดาแน่ๆ

เขารับของมาอย่างระมัดระวัง

“เดชา เรื่องนี้ นอกจากระหว่างนายกับฉัน ฉันหวังว่าจะไม่มีคนที่สามมารับรู้นะ ถ้าผลออกแล้ว ขอให้เดชาโทรหาฉันเพียงลำพัง ฉันจะไปรับผลด้วยตัวเอง ”

“ครับ ”

เดชาพูดจบก็ออกจากห้องหนังสือ

เขมิกาจ้องไปที่ห้องหนังสือของบุริศร์ตลอด พอเห็นว่าเดชาออกมาแล้ว ก็รีบเข้าไปสกัดทาง

“เดชา บุริศร์เรียกนายมีเรื่องอะไร？ ลูกฉันมีเรื่องอะไรที่บอกไม่ได้ใช่ไหม？นายต้องบอกฉันนะ！เดชา ฉันเป็นแม้แท้ๆที่ให้กำเนิดกิจจา ถ้าหากว่าเขามีเรื่องป่วยจริงๆ นายจะปิดบังฉันไม่ได้นะ ”

เขมิกาน้ำตาเอ่อ เดชาทนไม่ได้

“คุณเขมิกาครับ คุณชายน้อยไม่ได้เป็นอะไร ประธานบุริศร์แค่เรียกผมไปสอบถามเรื่องการดูแลอย่างละเอียด ”

“จริงเหรอ？”

เขมิกาไม่สนิทใจ

“จริงครับ ”

เดชาพูดจบก็จากไป แต่สายตาของเขมิกายังมีความสงสัย

ถ้าแค่ถามเรื่องการรักษาหลังจากนี้ของกิจจา ทำไมถึงต้องไปถามลับหลังคนเป็นแม่แท้ๆกันนะ？

เรื่องนี้ต้องไม่ใช่เรื่องธรรมดาแน่！

ขณะที่เขมิกากำลังหันหลังกลับเข้าไปในห้อง ก็พฤกษ์ที่รีบเข้ามาด้วยความรีบร้อน

“พฤกษ์ ทำอะไรถึงได้รีบขนาดนี้？มีเรื่องขึ้นที่บริษัทอีกแล้วใช่ไหม？”