แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 407
บทที่ 407 ฉันไม่อยากอยู่กับคุณแล้ว
“เมื่อกี้คุณว่าไงนะ? พูดสิ่งที่คุณพูดเมื่อกี้อีกทีสิ”
เสียงบุริศร์ไม่ดัง แต่นรมนก็รู้ว่าเขาโกรธแล้ว
จริงๆ เธอเชื่อใจบุริศร์ อย่างไรแล้วก็ไม่มีใครรู้จักสภาพร่างกายของบุริศร์ในช่วงนี้ไปมากกว่าเธอ แต่เธอก็ยังอดไม่ได้ที่จะพูดโพล่งออกไป
ตั้งแต่เริ่มต้นเล่นฉากนี้ ถึงจะรู้ก็ตาม แต่ภายในใจก็ยังมีความคับข้องใจอยู่
ตอนนี้เห็นบุริศร์โกรธ นรมนก็ไม่กลัว เธอพูดขึ้นตามคอ “ทำไม? คุณทำมันได้แต่ฉันพูดไม่ได้เหรอ? ต่อหน้าต่อตาฉันก็พูดว่าไม่ได้ ฉันก็ยังต้มยาให้คุณ ปรับสภาพร่างกายให้คุณ ทำไมฉันไม่รู้ว่าคุณมีแรงขนาดนั้น? สามารถทำให้ผู้หญิงคนนั้นเข้าโรงพยาบาลไปได้ บุริศร์ คุณว่าคุณยังมีอะไรอีกที่ฉันไม่รู้? คุณคิดจะหลอกฉันไปถึงเมื่อไร?”
คำถามกลับของนรมนทำให้บุริศร์โกรธจนเจ็บหน้าอก
“ในใจของคุณ ฉันเป็นคนแบบนี้เหรอ? ฉันเป็นคนหิวกระหายที่ต้องการผู้หญิงแบบตุลยามาระบายอารมณ์ตัวเองเหรอ? ฉันที่เป็นคนเกลียดความสกปรกทางร่างกายและความรู้สึกขนาดนั้น คุณไม่รู้เหรอ? ฉันคิดว่าคนอื่นไม่เข้าใจฉัน ทำไมคุณก็ไม่เข้าใจ? คุณเองก็เชื่อว่าเรื่องตุลยาฉันเป็นคนทำเหรอ?”
“ฉันเข้าใจอะไรคุณ? ฉันอยู่กับคุณมาหลายปี ฉันไม่รู้ว่าหลังจากคุณพบรูปของฉันแล้วจะไปทะเลาะกับเจตต์ ฉันไม่รู้ว่าเพราะรังเกียจฉัน คุณเลยต้องการยาอะไรกับป้อง ให้ตัวเองกลายเป็นตายด้านไม่แตะต้องตัวฉัน! บุริศร์ ถ้าคุณรังเกียจฉันจริงๆ คุณก็พูดให้ฉันรู้ไปเลย คุณเอาแต่พูดว่าฉันไม่เชื่อใจคุณ แล้วคุณเชื่อใจฉันไหม? เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น คุณเคยถามฉันไหม? คุณไม่เคย! คุณไม่เพียงแต่ไม่ถาม แต่คุณยังรังเกียจฉันอีก! ต่อหน้าคุณแสร้งเป็นเอาอกเอาใจฉัน ดีกับฉันมากแค่ไหน ลับหลังกลับทำกับฉันแบบนี้! ถ้าคุณบอกฉันเรื่องนี้ตั้งแต่เนิ่นๆ ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่ยุ่งกับคุณ นรมนคนนี้ไม่ได้ชั้นต่ำขนาดนั้น!”
เดิมทีไม่ได้ร้องไห้ แต่เมื่อถูกบุริศร์กระตุ้นแบบนี้ นรมนก็เก็บความน้อยใจของตัวเองไม่อยู่
เพื่อตระกูลโตเล็ก เพื่อเด็กๆ เธอก็เลยซ่อนตัว แต่ความแค้นในใจที่มีต่อบุริศร์ก็มีไม่น้อย
เธอไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น ก็ได้รับความอยุติธรรมมากขนาดนี้ บุริศร์ไม่เพียงแต่ไม่ปลอบใจเธอ แต่ยังทำเรื่องแบบนั้นอีก
ลองถามดูว่าบนโลกใบนี้ มีผู้หญิงกี่คนที่ทนได้กับความจริงที่ว่าผู้ชายตัวเองยอมกินยาแกล้งเป็นตายด้านไม่ยอมแตะต้องตัวเอง?
เรื่องนี้นรมนผ่านพ้นมันไปไม่ได้ ไม่ว่าเธอจะโน้มน้าวตัวเองอย่างไร ก็โน้มน้าวไม่ได้
เมื่อบุริศร์ได้ยินนรมนพูดแบบนี้ ทั้งร่างก็ตกตะลึง
“คุณรู้ตั้งแต่เมื่อไร?”
“ทำไม? ตอนนี้อย่าบอกฉันนะว่าไม่ใช่เรื่องจริง? คุณมีความสามารถที่จะหลอกฉันไปตลอดชีวิตสินะ! ให้ฉันไม่รับรู้ไปตลอดชีวิต ฉันอยู่ในการหลอกลวงของคุณตลอดชีวิต ยังรู้สึกดีกว่าตอนนี้เลย บุริศร์ ฉันจะบอกคุณให้ ฉันไม่เคยทำ! ไม่ว่ารูปพวกนั้นจะใช่ของจริงหรือเปล่า นรมนคนนี้ไม่เคยทำเรื่องที่ทำให้คุณเสียใจเลย! คุณอย่าเอาเรื่องพวกนี้มารังเกียจฉันเลย ฉันจะบอกคุณว่า เรื่องนี้หลังจากสืบรู้เรื่องแล้ว คุณกับฉันต่อไปนี้เราแยกกันอย่างจริงจังเถอะ เลิกกันอย่างเด็ดขาด ไม่ต้องเกี่ยวข้องกันอีก”
นรมนยิ่งพูดยิ่งน้อยใจ น้ำตาไหลไม่หยุด ยิ่งเป็นหวัดยังไม่หายดี ใบหน้าไม่รู้ว่าโกรธหรือเพราะหายใจไม่ออก มันแดงก่ำ
บุริศร์รีบพูดขึ้น “เก็บคำพูดของคุณเมื่อกี้เลย เลิกกันอย่างเด็ดขาด ไม่ต้องเกี่ยวข้องกันอีกอะไรกัน? คุณคิดจริงๆ เหรอว่าส่งข้อตกลงการหย่ามา คุณก็สุดยอดแล้ว? ฉันจะบอกคุณให้ ถ้าบุริศร์คนนี้ไม่ตกลง คุณก็อย่าคิดว่าจะได้หย่า!”
“ทำไมคุณเอาแต่ใจขนาดนั้น? ทำไมคุณเลวแบบนั้น? คุณทำในสิ่งที่คุณอยากทำได้ ทำไมฉันทำไม่ได้? ฉันไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น ก็โดนข่าวลือจากข้างนอกจนเป็นแบบนี้ คุณยังดี ใช้ชีวิตอย่างอิสระและสุขสบาย มีข่าวลือกับตุลยาได้ ก็ยังวางแผน คิดหาวิธีอย่างมีฝีมือในบ่อนการพนันได้อีก บนโลกใบนี้ ไม่ใช่ทุกคนที่เป็นหมากของคุณชายใหญ่บุริศร์นะ? ฉันจะบอกคุณให้ ฉันไม่อยากอยู่กับคุณแล้ว! คุณพูดอะไรก็ไม่มีประโยชน์! คุณหลบไป! หลบ!”
นรมนร้องไห้จนหายใจไม่ออก ยิ่งผลักบุริศร์แรงขึ้น แต่บุริศร์ก็เหมือนภูเขาลูกใหญ่ที่ทับร่างกายเธออยู่ ทำให้เธอไม่สามารถขยับได้
“ในเมื่อไม่อยากสัมผัสฉัน ตอนนี้ทำอะไร? คุณทำได้เหรอ? ยาคุณได้ผลไหม? ตอนนี้คิดจะทำอะไรฉันเหรอ? บุริศร์ คุณคิดจริงๆ เหรอว่าทุกคนต้องเชื่อฟังคุณ คุณพูดอะไรแล้วต้องเป็นอย่างนั้นเหรอ?”
นรมนโกรธมากจนพูดจาน่าเกลียด ไม่สนเกียรติของบุริศร์สักนิด และไม่สนว่าตัวเองจะทำให้บุริศร์โกรธเคือง อย่างไรแล้วความน้อยใจภายในจิตใจก็เหมือนน้ำท่วม ตอนนี้ถ้าเปิดประตูออกมา มันก็เก็บไว้ไม่อยู่เลย
ตอนนี้ไม่ว่าบุริศร์จะพูดอะไร นรมนก็ไม่ฟังทั้งนั้น
เห็นนรมนที่สะเทือนใจและน้อยใจเช่นนี้ หัวใจบุริศร์ก็สลาย
ทันใดนั้นเขาก็ก้มหน้าลงจูบปากนรมนทันที
นรมนไม่ทันได้เตรียมตัว ตกตะลึงไปทั้งร่าง เมื่อเธอตอบสนอง ความโกรธเธอก็พุ่งขึ้นสูง
ไอ้ผู้ชายน่ารังเกียจคนนี้!
เขาเห็นเธอเป็นอะไร?
ทุกครั้งที่ทะเลาะก็ใช้วิธีนี้!
เขาคิดว่าเธอจะยอมเขาเหมือนแต่ก่อนเหรอ?
นรมนโกรธจนกัดลงไปทันที
“โอ๊ย——”
บุริศร์โดนกัดจนได้กลิ่นคาวลอยมา จึงปล่อยนรมนทันที ในดวงตาเปื้อนไปด้วยความขุ่นเคือง
“คุณบ้าเหรอ?”
“คุณสิบ้า! อย่าคิดว่าฉันจะประนีประนอมกับคุณนะ! บุริศร์ฉันจะบอกคุณให้ ฉันไม่ชอบคุณแล้ว! ตั้งแต่คุณใช้ยาควบคุมตัวเองไม่ให้แตะต้องตัวฉัน ฉันก็ไม่ชอบคุณแล้ว ในเมื่อคุณรังเกียจฉัน ตอนนี้จะทำอะไร? คุณเป็นคนเกลียดความสกปรกทางร่างกายและจิตใจไม่ใช่เหรอ? คุณไม่กลัวเหรอว่าฉันจะนอนกับใครหลายคน แล้วทำให้คุณปนเปื้อน! อื้อ……”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แค้นรักสามีตัวร้าย
หล่อนบอกพฤกษ์ได้ย่ะนังนรมน โง่ซ้ำซาก...
อ้าว ขอตุลยาให้ช่วย แล้วทีงี้ทำไมไม่กลัวคนแอบมองจะรู้ว่าขอให้คนอื่นช่วย ไม่สงสัยเลยเว้ยว่าอาจจะมีกล้องซ่อนอยู่เพื่อแอบดูตัวเอง แทนที่จะขอมือถือใหม่มาใช้ สรุป ตอนนี้ไม่มีโทรศัพท์ โทรขอความช่วยเหลือไม่ได้...
โอ๊ย มีปัญญาบอกพฤกษ์ให้ไปบอกสามีได้ แต่ไม่ยอมบอกเค้าว่ามีคนส่งข้อความมาและคนๆนั้นน่าจะอยู่ในสถานพักฟื้นนี่แหล่ะ แล้วจะยังไง ตัวเองจะปกป้องลูกๆและแม่สามีได้ไง แต่งเรื่องได้ไม่เมคเซ้นส์เลย แต่เราว่าดูแล้วเหมือนไปก๊อปเรื่องอื่นมาแล้วเปลี่ยนชื่อคนเอา แล้วไอ้เรื่องที่เอามามันคงใช้บอทแปลมาอีกที เพราะนอกจากภาษาแหม่ง ๆ ยังใช้สรรพนามมั่ว เดี๋ยวเธอเดี๋ยวเขา เดี๋ยวเรียกลูกว่าคุณเดี๋ยวเรียกหนู เดี๋ยวเรียกยายเดี่ยวเรียกย่า ฯลฯ ถ้าคนเขียนหรือแปล มันไม่น่าจะผิดตรงจุดนี้...
นี่กอีกจุดที่ไม่สมจริง นรมนควรจะรีบบอกบุริษร์ตั้งแต่ต้น ไม่ใช่โอ้เอ้ ทำนั่นทำนี่ตั้งนาน เพราะก็ต้องเข้าใจสิว่าพ่อก็ทุกข์ใจเรื่องลูกหาย...
รู้ว่ามันฆ่าสามีและวางยาลูกคนเล็ก แต่ก็ทำเฉย เก็บมันไว้ใกล้ชิดกับลูกอีกคน ปล่อยให้มันสร้างฐานอำนาจมากขึ้นๆ แถมไม่แอบบอกลูกด้วยว่าต้องระวังอีนี่ อ่านแล้วงงตรรกะ...
น่าแบ่งคนเป็นสองกลุ่มตั้งแต่ต้น ตัวเองกับไมค์พาคนบุกบ้าน ค้นหาตัวนรมน อีกกลุ่มให้คนสนิทไมค์ซึ่งเป็นเจ้าถิ่นพาไปรับตัวแม่กับลูกออกจากรพ. ไม่งั้นอย่างเลวสุดคือเอาลูกและแม่ออกจากรพ. ได้แล้ว ให้ไมค์พาไปค้นบ้าน ช่วยนรมนออกมาด้วย ลองคิดตามความเป็นจริง พอรเมศรู้ว่าพาคนออกจากรพ.แล้ว มันก็ต้องเอะใจแล้วว่าต้องรีบเปลี่ยนที่ซ่อนนรมน รเมศมันก็ไม่น่าโง่นิ เป็นถึงเจ้าพ่อแถบนั้นได้...
แล้วแทนที่จะบอกลูกน้องว่ารเมศไว้ใจไม่ได้ ขังนรมนไว้และจะวางยากมล ก็ไม่บอกอีก แถมไม่เรียกตำรวจ ไม่ขอกำลังเสริม ทั้งๆที่รู้ว่าเลขากำลังจะโทรสั่งคนที่รพ. คือ ไม่คิดเหรอว่าอาจจะหนีออกจากรพ.ไม่ทัน...
กรูจะบ้า แอบเข้ามาคนเดียวอีกแล้ว ไหนว่ารวยมากมีอำนาจมาก ทำไมอนาถาจัง...
ป้าโอก็ใบ้ไว้ชัดมากนะ พระเอกฉลาดก็น่าจะสงสัยว่านางเป็นแม่แท้ ๆ หรือเปล่า พอฟังแม่พูดแล้ว อาจจะว่านางโอวางยาแม่บุริศร์ พอคลอดเด็กผู้หญิงมาก็แอบเปลี่ยนกับแฝดของตัวเอง เพราะงี้ถึงได้รักพระเอกกับน้องมากๆ แต่ก็งงว่าทำไมวางยากิจจา และทำร้ายกานต์ นั่นหลานแท้ๆนี่หว่า...
จะบ้าตาย ทำไมไม่ถามป้าโอว่าลูกอยู่ที่ไหน นักเขียนหลับเหรอ ชั้นงงมาก เขียนเรื่องได้แบบ เรื่องไม่คงเส้นคงวา เปลี่ยนรายละเอียดกลางทาง มีช่องโหว่เต็มไปหมด...