แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 406

บทที่ 406 ในที่สุดสมองนายก็กลับมาแล้ว

“ไปไหน?”

พฤกษ์ค่อนข้างสับสน รีบจอดรถ

บุริศร์รู้สึกว่าวันนี้พฤกษ์ออกมาโดยไม่ได้เอาสมองมาด้วย จ้องมองพฤกษ์อย่างเย็นชา

พฤกษ์รู้สึกลำคอเย็นเฉียบ

“แค่กๆ ฉันคิดก่อน”

เขาเริ่มนึกย้อนกลับไป ไม่นานนักพฤกษ์ก็เข้าใจแล้ว

“ประธานบุริศร์ คุณจงใจนี่!”

“จงใจอะไร?”

“คุณตั้งใจเสียเงินไป เพื่อให้ทุกคนคิดว่าคุณเล่นพนันแย่มาก และเปลี่ยนบ่อนการพนันไปมากมาย ไม่เคยชนะที่บ่อนการพนันไหนเลย เพื่อให้ทุกคนรู้สึกว่าคุณเสียพนัน เลยเปลี่ยนบ่อนการพนัน จริงๆ แล้วจุดประสงค์ที่แท้จริงของคุณก็คือเจตต์และบ่อนการพนันตะวันใช่ไหม?”

ในที่สุดสมองของพฤกษ์ก็กลับมามีชีวิตแล้ว

เขาก็บอกแล้วไง บุริศร์ราบรื่นทุกอย่างในแวดวงธุรกิจ จะแพ้อย่างเวทนาในโต๊ะพนันได้อย่างไรกัน

เห็นพฤกษ์ทำท่าพอใจในตัวเอง บุริศร์ก็หัวเราะเยาะแล้วพูดขึ้น “ก่อนหน้านี้ใครมันบอกเสียดายเงินยี่สิบล้าน?”

“ยังไงมันก็คือเงินไงครับ? และตั้งยี่สิบล้าน”

พฤกษ์พึมพำหัวเราะ เอาล่ะเขายอมรับว่าตัวเองไม่ได้ใจกล้าแบบบุริศร์จริงๆ แต่เอาเงินยี่สิบล้านมาเป็นหน้ากาก มีแค่คนอย่างบุริศร์เท่านั้นแหละที่สามารถทำได้ลง

บุริศร์จ้องมองเขาแล้วพูดขึ้น “ก่อนหน้านี้ตอนร่วมทุน เงินที่ควักออกมามากกว่ายี่สิบล้านอีก? เพราะนายไม่เชื่อใจฉันต่างหาก ดูเหมือนบนโลกใบนี้คนที่เชื่อใจฉันมีแค่นรมนคนเดียว คนอื่นพูดจาไร้สาระ นายอยู่กับฉันมาหลายปีเสียเปล่าแล้ว”

พฤกษ์โดนบุริศร์วิพากษ์วิจารณ์ไม่รู้ว่าควรพูดอะไร แต่พอได้ยินชื่อนรมน พฤกษ์ก็ไม่ค่อยเข้าใจ

“แน่นอนว่าคุณนายต้องเข้าใจคุณอยู่แล้ว แต่วันนี้ถึงแม้คุณนายจะอยู่ที่นี่ ก็ไม่ใช่ว่าจะมองออกเสมอไป คุณไม่รู้ เงินแต่ละล้านที่คุณโยนออกไป เหมือนไม่ใช่เงิน ไม่มีใครคุยได้อย่างใจเย็นหรอกครับ”

“ก็ไม่แน่นะ นายจำได้ไหมหลังจากที่เจตต์เสียพนันไปสิบล้าน แล้วมีบริกรลงมาจากชั้นบน แล้วกระซิบข้างหูเจตต์?”

“เห็นแล้วครับ แล้วมันทำไม?”

พฤกษ์ยิ่งพูดก็ยิ่งสับสน

บุริศร์จ้องมองเขาอีกครั้ง ขี้เกียจอธิบายจริงๆ

พฤกษ์รู้สึกว่าวันนี้ตัวเองโดนบุริศร์ดูหมิ่น หรือเขาอาจจะลืมเอาสมองออกมาด้วยจริงๆ?

เขาพยายามคิดอย่างหนักเกี่ยวกับเหตุและผล จู่ๆ ก็นึกอะไรได้

“คุณจะบอกว่าบริกรคนนั้นคุณนายเป็นคนส่งมาเตือนเจตต์ให้เลิกเล่นกับคุณเหรอ?”

คำพูดของพฤกษ์ทำให้บุริศร์มองดีขึ้นหน่อย

“พระเจ้า ประธานบุริศร์ คุณจะบอกว่าคุณนายอยู่ในบ่อนการพนัน คุณนายอยู่ในบ่อนการพนันของเจตต์มาตลอดเหรอ? คุณเลยมาที่นี่เพราะคุณนาย แต่คุณไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่าคุณนายอยู่ที่นี่ ก็เลยไปทุกบ่อนการพนัน ให้คนอื่นคิดว่าคุณไปทุกที่เพราะชอบการพนันจริงๆ ที่จริงแล้วคุณมีจุดประสงค์ และตอนแรกคุณแพ้มาตลอด ให้คนรู้สึกว่าคุณคือเด็กชายกระจายเงิน เป็นคนล้างผลาญ เพื่อตามหาบ่อนการพนันที่สามารถชนะเงินได้ จริงๆ แล้วจุดประสงค์ที่แท้จริงของคุณคือทำให้เจตต์เลือดออกใช่ไหม? คุณกำลังโกรธ โกรธที่เจตต์ซ่อนคุณนายไว้แต่ไม่บอกคุณ ก็เลยลงโทษเจตต์ คุณให้ฉันตามบริกรคนนั้นไปเพื่อดูว่าบริกรคนนั้นไปที่ห้องไหน จริงๆ แล้วห้องนั้นก็คือห้องที่คุณนายอยู่!”

ในที่สุดพฤกษ์ก็เข้าใจทุกอย่างกระจ่างแล้ว

บุริศร์ถึงได้พูดขึ้นเรียบๆ “ในที่สุดสมองนายก็กลับมาแล้ว ฉันนึกว่านายมีความรักจนกินสมองไปหมดแล้ว”

ทันใดนั้นพฤกษ์รู้สึกเขินนิดหน่อย

อย่าว่าแต่คนอื่น แม้แต่เขาก็ไม่เข้าใจความหมายของการกระทำนี้ของบุริศร์ ดังนั้นกลยุทธ์นี้ฉลาดมากจริงๆ

“ประธานบุริศร์ คุณรู้ได้ยังไงว่าคุณนายอยู่ที่เจตต์? เราตามหาทั้งเมืองชลธีก็ไม่เจอ คุณคิดได้ยังไงว่าคุณนายอยู่ที่เจตต์?”

“เรื่องที่ฉันคิดได้ถ้านายคิดได้ง่ายๆ นายก็ไม่ใช่ผู้ช่วยของฉันแล้ว ยังรออะไรอีก? รีบขับรถ!”

ให้ตายอย่างไรบุริศร์ก็ไม่บอกพฤกษ์หรอกว่ากานต์เป็นคนหาเบาะแสนรมนเจอ ไม่อย่างนั้นพูดออกไปจะน่าขายหน้ามาก

พฤกษ์โดนบุริศร์ว่าจนเสียหน้า ก็ไม่ถามอีก ต้องเลี้ยวรถ รีบขับไปด้านหลังบ่อนการพนัน

“นายอยู่ที่นี่ดูต้นทาง ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นแจ้งฉันทันทีนะ”

คำพูดบุริศร์ทำให้พฤกษ์รีบพยักหน้า

เขาจะมีความรู้สึกออกมาอย่างลับๆ ล่อๆ กับบุริศร์ได้อย่างไร?

บุริศร์ไม่สนใจว่าในใจพฤกษ์คิดอย่างไร ตอนนี้เขาตื่นเต้นอย่างมาก อยากเจอนรมนเดี๋ยวนี้ และไม่รู้ว่าช่วงนี้เธอจะผอมลงหรือเปล่า อยู่ที่นี่ทานอาหารอย่างดีไหม?

บ่อนการพนันสถานที่มีบรรยากาศเลวร้ายแบบนี้ มันก็อยุติธรรมกับเธอ ไม่คิดว่าจะซ่อนอยู่ที่นี่จริงๆ

บุริศร์ถอดเสื้อคลุมออกมาอย่างรวดเร็ว แล้วรีบปีนท่อระบายน้ำขึ้นมา

ปีนมาถึงชั้นสาม บุริศร์เพิ่งกระโดดขึ้นระเบียง ก็ได้ยินเสียงเจตต์ดังขึ้นมาจากในห้อง

“บุริศร์มันเป็นไอ้เลวฉันบอกคุณแล้ว มันจงใจ! ไม่งั้นทำไมมันไม่ชนะพนันที่อื่น แต่ดันมาชนะพนันที่ฉันเยอะขนาดนี้? ฉันนับแล้ว เงินที่มันเอาจากฉันไปในวันนี้ เท่ากับที่มันเสียพนันไปที่อื่นๆ ก่อนหน้านี้เลย เหมือนฉันเข้าไปยุ่งแล้วไม่ได้รับผลประโยชน์ใดๆ เลย”

เจตต์เดินไปรอบๆ ห้องด้วยความโกรธ