แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 409

บทที่ 409 ประธานตรินท์รู้จักดักฟังจริงๆ เหรอ?

“คุณรีบไปซะ!”

การตอบสนองแรกของนรมนคือผลักบุริศร์ให้รีบออกไปจากที่นี่ ท่าทางนั้นเหมือนบุริศร์เหมือนไม่ใช่สามีเธอ แต่เป็นชายชู้

สีหน้าบุริศร์ย่ำแย่ลงทันที

“นี่คุณใช้ฉันจบแล้วก็ขับไล่ฉันเลยเหรอ? ฉันเป็นสามีคุณนะ มันไม่ได้น่าอายสักหน่อย คุณจะให้ฉันไปไหน?”

เสียงบุริศร์เสียใจมาก

นรมนได้ยินเสียงฝีเท้าด้านนอกเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ก็อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น “โอ๊ย ตอนนี้ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร คุณก็รีบๆ ไปซะ ฉันไม่อยากให้คนอื่นเห็นว่าในห้องฉันมีผู้ชาย”

สีหน้าบุริศร์ยิ่งแย่แล้ว

“เจตต์ไม่ใช่ผู้ชายเหรอ? เขาไม่ได้มาทุกวันเหรอ? เขามาได้ทำไมฉันมาไม่ได้?”

“เขาไม่ได้มาอยู่บนเตียงกับฉันแบบนี้!”

“อะไรวะ? คุณอยากอยู่บนเตียงกับมันแบบนี้เหรอ?”

เสียงบุริศร์ดังขึ้นอย่างเร็ว ทำให้นรมนตกใจรีบเอื้อมมือปิดปากเขา

“คุณเสียงดังทำไม? เสียงดังทำไม? คุณพูดอะไรไร้สาระน่ะ? ฉันกับเจตต์บริสุทธิ์ใจกัน โอ๊ย ทำให้คุณโกรธจนยุ่งเหยิงไปหมดแล้ว คุณรีบไปก่อน!”

นรมนผลักบุริศร์อย่างแรง ถึงขนาดไม่ให้เวลาเขาใส่เสื้อผ้าเลยด้วยซ้ำ ผลักเขาไปที่ระเบียงทันที ยัดเสื้อผ้าและกางเกงไว้ในอ้อมแขนเขา แล้วเกิดเสียงดัง ‘ปัง’ ประตูระเบียงก็ปิดลง

ข้างนอกมีลมหนาวพัดมา บุริศร์โดนลมพัดจนตัวสั่น มองผู้หญิงไร้หัวใจคนนั้นอีกครั้ง แล้วรีบจัดการตัวเองอย่างรวดเร็ว ถึงขนาดพับผ้าห่มขึ้นมาด้วยความเร็วระดับกองทหาร

บุริศร์มองสภาพย่ำแย่ของตัวเอง กัดฟันกรอดด้วยความเกลียดชัง!

เธอกล้าดีจริงๆ!

ไม่เคยมีใครไล่เขาลงจากเตียง ถึงขนาดโดนลากมาที่ระเบียงเหมือนคนลับๆ ล่อๆ

ผู้หญิงไร้หัวใจคนนี้ ไม่กลัวคนข้างนอกเห็นคุณชายบุริศร์ผู้ทรงเกียรติอย่างเขายืนล่อนจ้อนที่ระเบียงห้องเธอเหรอ?

ถึงจะโกรธแทบตาย บุริศร์ก็ยังใส่เสื้อผ้าอย่างไม่เต็มใจ

ไอ้บ้าเอ๊ย!

เขายังไม่ได้อาบน้ำเลย!

พอคิดถึงตรงนี้ สีหน้าบุริศร์ก็อารมณ์เสียอย่างมาก

นรมนไม่สนว่าตอนนี้เขาจะคิดอย่างไร ไม่เพียงแต่พับผ้าห่มเท่านั้น แต่ยังเปิดหน้าต่าง กลัวว่าในห้องจะทิ้งร่องรอยอะไรไว้

ในตอนนี้ ด้านนอกก็มีเสียงเคาะประตู

“คุณนรมน คุณชายเจตต์ให้ฉันเอาอาหารมื้อดึกมาให้คุณ กลัวคุณหิวกลางดึก”

เสียงของบริกรดังขึ้น นรมนรีบตอบตกลงอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เดินไปเปิดประตู

บุริศร์ได้ยินว่าเป็นเรื่องนี้ก็โกรธจนแทบวิ่งออกไปด่าบริกรสักหนึ่งยก

กำลังคิดว่าหลังจากบริกรไปแล้ว บุริศร์จะเข้าไปอาบน้ำสักหน่อย ไม่อย่างนั้นจะรู้สึกแย่เกินไปจริงๆ ก็ได้ยินนรมนพูดขึ้น “ข้างนอกเป็นยังไงบ้าง?”

“ไม่มีอะไร มีนักพนันคนหนึ่งแพ้ ต้องการให้ภรรยาอยู่ที่นี่ ตอนนี้ยังโวยวายอยู่”

“ต้องการให้ฉันลงไปดูไหม?”

“ไม่ต้องครับ แต่คุณชายเจตต์อยากให้คุณนรมนเปลี่ยนห้อง กลัวว่าเดี๋ยวเรื่องใหญ่โต คนมาเยอะแล้วบังเอิญเจอคุณนรมนมันจะไม่ดี”

คำพูดบริกรทำให้นรมนชะงักไปสักพัก แต่ก็ยังพยักหน้า

“ไปห้องไหน?”

“ห้องในสุดเป็นห้องส่วนตัวของคุณชายเจตต์ ปกติไม่มีใครกล้าเข้าไป คุณนรมนไปที่นั่นเถอะ”

“โอเค”

นรมนชำเลืองมองไปทางระเบียงเหมือนคิดอะไรบางอย่างอยู่ แล้วเดินไปกับบริกร

ในใจบุริศร์ร้องออกมาด้วยความโกรธ!

เขาเป็นสามีที่ชอบด้วยเหตุผล ตอนนี้กลายเป็นอะไรไปแล้ว?

แล้วผู้หญิงไร้หัวใจคนนั้น ตอนนี้ก็ทิ้งคำพูดให้ตนแม้แต่ประโยคเดียว?

เดิมทีเขาอยากจะออกไป วางแผนรอให้บริกรออกไปก่อนแล้วค่อยไปอาบน้ำ แต่ตอนนี้ไม่มีความคิดอะไรแล้ว

ด้านล่างโวยวาย ถ้าเขาอยู่ที่นี่ต่อไป ก็ไม่แน่ว่าอาจจะถูกคนเห็นเข้า ถึงตอนนั้นก็ไม่รู้ว่าจะส่งผลกระทบอะไรกับนรมนบ้าง

คิดถึงตรงนี้ บุริศร์ก็กระโดดลงจากระเบียงอย่างขุ่นเคือง แล้วกลับไปที่รถ

พฤกษ์ได้กลิ่นพิเศษ จึงถามขึ้นด้วยความงงงวยเล็กน้อย “ประธานบุริศร์ คุณไปทำอะไรมา? ตัวมีกลิ่นอะไร?”

“กลิ่นอะไรแล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย? ขับรถ!”

บุริศร์อ้าปากก็พูดจารุนแรงเลย ทำให้พฤกษ์ยิ่งไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็รู้สึกว่าบุริศร์อาจจะไม่เจอคุณนาย ก็เลยโมโหแบบนี้?

พฤกษ์คิดตามใจชอบ จากนั้นก็ขับรถไปส่งบุริศร์ที่คฤหาสน์หลังเก่าตระกูลโตเล็ก

เดิมทีคิดว่าทุกคนหลับไปแล้ว ไม่คิดว่ากานต์จะชะโงกศีรษะเล็กออกมา เมื่อเห็นบุริศร์ก็เดินออกมา

“คุณบุริศร์ คุณเจอหม่ามี้ไหม?”

หน้าบุริศร์หนักอึ้งเล็กน้อย

“เจอแล้ว รีบไปนอน เรื่องของผู้ใหญ่ลูกไม่ต้องยุ่ง”

ขณะที่พูดบุริศร์ก็จะขึ้นข้างบน ร่างกายรู้สึกแย่เกินไปจริงๆ

แต่กานต์กลับดึงแขนเขาไว้แล้วพูดขึ้น “คุณไปทำอะไรมา?”

“พ่อจะทำอะไรล่ะ? ไปหาหม่ามี้ลูกไง”

“ไม่ใช่ บนตัวคุณยับยู่ยี่ คุณไปเกลือกกลั้วกับผู้หญิงคนไหนมา?”

กานต์เหมือนนักสืบตัวน้อย จมูกดมกลิ่นบนตัวบุริศร์ ท่าทางนั้นทำให้บุริศร์ร้องไห้ไม่ค่อยออก

“เจ้าเด็กเมื่อวานซืนอย่างลูกจะรู้จักผู้หญิงอะไรกัน? เกลือกกลั้วอะไร? รีบไปนอนซะ”