แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 410

บทที่ 410 คุณชายเจตต์เสียพนันแล้ว?

เขาวางแผนจะหลับตาพักผ่อน แต่พอหลับตาก็เป็นสภาพของนรมน ทั้งร่างกายก็ร้อนผ่าวอย่างมาก

อย่างไรแล้วก็เป็นพระมาหนึ่งเดือนกว่า จู่ๆ ก็ลาศีล ในใจจะไม่หวั่นไหวได้อย่างไร?

บุริศร์ลุกขึ้นมาอีกครั้ง แล้วไปอาบน้ำเย็นสักหน่อย ทำไมรู้สึกว่าเตียงนั้นดูขัดหูขัดตา ใครก็ไม่สามารถหลับได้ลง

เมื่อก่อนก็ไม่รู้สึก หลังจากวันนี้กลับมาก็พบว่าเตียงนี้ไม่มีนรมนอยู่ มันใหญ่อย่างไม่มีเหตุผล ใหญ่จนทำให้เขารู้สึกไม่ปลอดภัย

แม่ง ตั้งแต่เมื่อไรกันที่ผู้ชายตัวโตอย่างเขาต้องการความรู้สึกปลอดภัย?

แต่บุริศร์ก็ยังคงมองเตียงคู่ด้วยความรังเกียจ สวมชุดนอนแล้วไปที่ห้องกานต์

กานต์ยังไม่หลับ เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูก็ตกตะลึงเล็กน้อย พอเห็นว่าเป็นบุริศร์ที่มาหาจริงๆ ก็พูดไม่ออกไปชั่วขณะ

“คุณบุริศร์ ดึกดื่นไม่นอน คุณมาหาผมทำไมฮะ?”

“เข้าไปข้างในหน่อย”

บุริศร์ไม่พูดแม้แต่คำเดียว เหยียดขายาวออกไป แล้วเตะกานต์ทันที

มุมปากกานต์กระตุกเล็กน้อย

“นี่คุณคิดจะมาแย่งเตียงนอนกับผมเหรอ?”

“แย่งอะไรกัน? ลูกเป็นของพ่อนะ อย่าว่าแต่เตียงนี้ รีบเข้าไปข้างในซะ”

บุริศร์ตัวสูงใหญ่ ทั้งร่างเมื่อนอนบนเตียงกานต์ เตียงก็ดูแคบมากเป็นพิเศษ

กานต์รู้สึกร้องไห้ไม่ค่อยออก

“คุณบุริศร์ ผมผ่านอายุที่ต้องมีแด๊ดดี้นอนด้วยแล้วนะครับ คุณไม่ไปนอนกับกมลล่ะ? ไม่ก็กิจจาก็ได้”

“เงียบแล้วนอน จะนอนบนเตียงหรือโซฟา ลูกเลือกเอา”

บุริศร์พูดอย่างเอาแต่ใจมาก

กานต์รู้สึกว่าตัวเองโชคดีอะไรในชีวิตนี้ มีพ่อไร้เหตุผลแบบนี้ได้อย่างไร?

แต่ถ้าให้เขาไปนอนที่โซฟา กานต์ก็รู้สึกว่าช่างเถอะ

พิงในอ้อมแขนของบุริศร์อย่างไม่สบอารมณ์ ค่อนข้างรู้สึกอึดอัดเกินไป

บุริศร์กอดเจ้าเด็กดื้อในอ้อมแขน สุดท้ายแล้วก็รู้สึกว่าที่นี่ไม่ได้โดดเดี่ยวเงียบเหงาขนาดนั้น รู้สึกค่อนข้างพอใจในชั่วขณะหนึ่ง โดยเฉพาะร่างเล็กของกานต์นุ่มนิ่ม มีกลิ่นน้ำนมเล็กน้อย ทำให้เขารู้สึกสบายใจอย่างมาก

“นอน”

ประโยคหนึ่งของบุริศร์ตัดสินผลลัพธ์สุดท้ายของกานต์ในคืนนี้

กานต์ทำได้แค่ถอนหายใจแล้วหลับตา

นอนด้วยกันกับบุริศร์ถือเป็นประสบการณ์ใหม่

ถึงกานต์จะบอกว่าตนผ่านช่วงวัยที่ให้พ่อนอนกอดแล้ว แต่อย่างไรแล้วมันก็เป็นครั้งแรก

อ้อมกอดบุริศร์ไม่เหมือนนรมน มันไม่ได้นุ่มนวลแบบนั้น แต่กลับมีความรู้สึกปลอดภัยของผู้ชายเล็กน้อย

กานต์หลับไปโดยไม่รู้ตัว มุมปากยังยกยิ้มพึงพอใจ

ได้ยินเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอของลูกชายดังขึ้น บุริศร์ก็ลืมตาขึ้นมา

ภายใต้แสงสลัว กานต์หลับอย่างสงบมาก ดวงตาเขาอ่อนโยนลงอย่างช่วยไม่ได้ เส้นประสาทบริเวณใบหน้าก็อ่อนโยนตามอย่างมาก

เจ้าเด็กแสบคนนี้ ถึงจะดื้อก็ตาม แต่สุดท้ายแล้วก็ยังเป็นเด็ก

บุริศร์แค่รู้สึกความเหนื่อยล้าถาโถมเข้ามา กอดกานต์แน่นขึ้น จากนั้นก็หลับลึกไป

เช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อบุริศร์ตื่นขึ้นมาทั้งร่างก็ปวดไปหมด

อย่างไรแล้วเตียงกานต์ดูเหมือนจะใหญ่มาก มันเหมาะสมกับรูปร่างและอายุของกานต์ แต่คนตัวสูงใหญ่อย่างบุริศร์ นอนที่นี่หนึ่งคืนก็รู้สึกว่ามันไม่ได้จริงๆ

เขาชักแขนตัวเองกลับเบาๆ รู้สึกว่าทั้งร่างกายเหมือนจะหลุดออกจากกัน แต่ไม่กล้าขยับแรงเกินไป กลัวทำให้กานต์ตื่น

เอาผ้าห่มมาห่มให้กานต์แล้ว เขาก็ออกจากห้องกานต์ไป เจอกับคุณนายตระกูลโตเล็กและตรินท์ตื่นพอดี เมื่อเห็นบุริศร์ออกมาจากห้องกานต์ ก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึงเล็กน้อย

“เมื่อคืนลูกนอนห้องกานต์เหรอ?”

คุณนายตระกูลโตเล็กรู้สึกเหลือเชื่อมาก

ถ้าบอกว่ากมลก็ยังพอเชื่อได้ แต่นี่กานต์ที่เป็นคนพึ่งพาตัวเองมาโดยตลอด จะไปอยู่กับบุริศร์ได้อย่างไร?

บุริศร์พูดขึ้นด้วยท่าทางสงบนิ่ง “อ่า เมื่อคืนกานต์บอกว่าเขาค่อนข้างกลัว ให้ผมไปนอนเป็นเพื่อนเขา”

“ฮะ?”

คุณนายตระกูลโตเล็กและตรินท์ตกตะลึง

เขาหมายถึงกานต์จริงๆ เหรอ?

แต่บุริศร์ไม่ได้อธิบายอะไรมากนัก แค่ยกเท้าเดินไปห้องน้ำเพื่อเริ่มอาบน้ำ

ทั้งสองคนมองหน้ากัน และไม่ได้ถามอะไรเพิ่ม อย่างไรแล้วพ่อลูกก็ต้องบ่มเพาะความรู้สึก พวกเขาก็ไม่สามารถเข้าไปยุ่งได้ใช่ไหม?

ล้างหน้าเสร็จแล้ว กานต์ก็ออกมาจากในห้อง

“คุณย่า ตอนกลางคืนให้คุณบุริศร์กลับไปนอนที่ห้องตัวเองเถอะครับ ผมชินกับการนอนคนเดียว เขามาเบียดผม มันอึดอัดจริงๆ นะ!”

กานต์บ่นอุบอิบ

คุณนายตระกูลโตเล็กและตรินท์ก็ตกตะลึงอีกครั้ง

“ไม่ใช่ว่าหลานกลัวแล้วให้แด๊ดดี้ไปนอนเป็นเพื่อนเหรอ?”

กานต์ตกตะลึงเล็กน้อย พูดขึ้นอย่างขุ่นเคือง “ไม่รู้ว่าใครกลัวกันแน่ เฮอะ!”

พูดจบเขาก็เดินไปที่ห้องน้ำอย่างขุ่นเคือง

บุริศร์ที่อยู่ข้างๆ ทำเหมือนไม่รู้ว่าหมายถึงเขา ก็พูดกับตรินท์ว่า “ฉันได้ยินว่าช่วงนี้โครงการหนึ่งของตระกูลรัตติกรวรกุลจะประมูลกับพวกเราเหรอ?”

“อ่า ใช่ ทำไม?”

ตั้งแต่มอบบริษัทให้ตรินท์ บุริศร์ก็ไม่เคยถามเรื่องบริษัทฮัวยูกรุ๊ปจำกัดอีกเลย วันนี้จู่ๆ ได้ยินบุริศร์พูดถึง ตรินท์ก็อดตกตะลึงไม่ได้ คิดว่าตัวเองทำอะไรผิดตรงไหนหรือเปล่า

บุริศร์กลับพูดขึ้นเรียบๆ “ไม่มีอะไร แค่อยากคุยกับนาย ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ธุรกิจของตระกูลรัตติกรวรกุล บริษัทฮัวยูกรุ๊ปจำกัดจะต้องเข้าไปมีส่วนร่วมทั้งหมด”

“เจตต์ทำให้คุณไม่พอใจเหรอ?”

ตรินท์คิดแล้วก็รู้ว่าหมายถึงสิ่งนี้

สำหรับเรื่องธุรกิจ แม่บุริศร์ไม่สนใจอย่างแน่นอน ให้คนเข็นเธอไปที่เรือนต้นไม้