แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 411

บทที่ 411 ฉันดูว่างมากขนาดนั้นเลยเหรอ

เจตต์อยู่ในเมืองชลธีเป็นเวลาหลายปี และเขาถูกขนานนามว่าเป็นเพลย์บอยมาโดยตลอด ผู้หญิงทุกคนที่คบกับเขา ไม่มีเลยสักคนที่จะไม่พูดว่าเจตต์ในเรื่องอย่างนั้นเขาเก่งมากๆ นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนได้ยินว่าเขาทำเรื่องอย่างนั้นไม่ดี

ใบหน้าเขาขึ้นสี

"คุณชายบุริศร์เก็บไว้ใช้เองเถอะครับ ผมได้ยินมาว่าช่วงนี้คุณชายบุริศร์อยู่คนเดียว ไม่รู้ว่ารู้สึกยังไง? คนโสดอย่างผม วันๆ มีแต่คนอยากเข้าใกล้ แต่สำหรับคุณชายบุริศร์ คุณก็เป็นผู้ชายที่แต่งงานแล้ว คงไม่ใช่เพราะเรื่องอย่างว่าไม่ดี ภรรยาถึงหนีไปใช่ไหมครับ?"

เจตต์รู้สึกหงุดหงิดกับบุริศร์เช่นกัน ตอนนี้เขาคิดอะไรได้ก็พูดไปอย่างนั้น โดยลืมไปเลยว่านรมนยังอยู่กับเขาที่นี่ และก็ลืมไปด้วยว่าทำไมนรมนถึงกลับมาอยู่ที่นี่

ทันทีที่ประโยคนั้นพูดออกไป บรรยากาศโดยรอบก็ลดลงทันที ไม่ว่าจะเป็นพฤกษ์หรือคนที่อยู่รอบๆ ตัวของเจตต์ก็ต่างพากันสั่น เพราะใบหน้าของบุริศร์เย็นชาอย่างมาก

"ฮึฮึ คุณชายเจตต์เก่งเรื่องคารมคมคายมาก ผมเลยไม่รู้ว่าจะนำทักษะของคุณชายเจตต์มาได้อย่างไรเลย"

บุริศร์กล่าวด้วยใบหน้าที่เย็นชา

โทรศัพท์ยังคงดังอยู่

นรมนรู้สึกว่าบุริศร์ตั้งใจไม่รับโทรศัพท์ของเธอ

ผู้ชายคนนี้ต้องการจะทำอะไร?

เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าบุริศร์และเจตต์กำลังทำสงครามกันอยู่

เมื่อมองไปที่หมายเลขโทรศัพท์บนหน้าจอ ดวงตาของบุริศร์ก็เย็นชาขึ้นไปอีก

เพิ่งจะนึกได้ว่าควรโทรหาเขาตอนนี้เหรอ คงเพราะว่าเขามาหาเรื่องเจตต์แต่เช้า ดังนั้นจึงคิดอยากจะห้ามปรามเขาล่ะสิ

ภรรยาของเขา เมียของเขา เรื่องที่มาอยู่ในที่ของเจตต์กลับไม่พูดอะไร และยังคิดที่จะพูดแทนเจตต์ด้วย ในตอนนี้ถ้าบุริศร์ยังคงอารมณ์ดีอยู่คงเป็นเรื่องแปลกไปแล้ว

เขาโยนโทรศัพท์ไปให้พฤกษ์ และพูดอย่างเย็นชาว่า "บอกเธอว่า ฉันไม่มีเวลาโทรหาเธอ ให้เธอรอไปก่อน"

หลังจากพูดจบ เขาก็ยังคงหันกลับมามองเจตต์และพูดว่า "มาเลย ให้ผมดูหน่อยว่าคุณชายเจตต์มีทักษะการพนันดีแค่ไหน"

หลังจากพูดจบ ทั้งสองคนก็สู้พนันกันอีกครั้ง

พฤกษ์จำหมายเลขโทรศัพท์นี้ไม่ได้ แต่เนื่องจากบุริศร์พูดเช่นนั้น พฤกษ์ก็ไม่กล้าที่จะฝ่าฝืน ก่อนจะกดรับสาย และไม่รอฟังสิ่งที่อีกฝ่ายพูด เขาก็พูดขึ้นเลย "ประธานบุริศร์กำลังยุ่งมากครับ ให้คุณรอก่อน”

หลังจากพูดจบ พฤกษ์ก็วางสายโทรศัพท์

บุริศร์ชะงักไปครู่หนึ่ง และมองไปที่พฤกษ์อย่างครุ่นคิด

พฤกษ์รู้สึกว่าดวงตาของบุริศร์เหมือนจะมีอะไร เขาเลยอดไม่ได้ที่จะถามว่า "ประธานบุริศร์ครับ เป็นสายของใครเหรอครับ?"

บุริศร์ไม่ได้พูดอะไร และหันกลับไปหาเจตต์ต่อ

พฤกษ์รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย ดวงตาของเขาดูแปลกไป ทำไมถึงมีกลิ่นอายของจิตสังหารอยู่

ถ้าไม่ใช่คนสำคัญ ก็ไม่ควรมีเบอร์โทรศัพท์ใช่ไหม แต่ถ้าเป็นคนสำคัญจริงๆ ทำไมประธานบุริศร์ถึงไม่ใส่ชื่อสักหน่อยล่ะ?

ยิ่งคิดถึงเรื่องนี้เขาก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจ พฤกษ์ถือโทรศัพท์ของบุริศร์แล้วออกไปเงียบๆ แล้วโทรกลับหาอีกฝ่ายอีกครั้ง

นรมนตัวสั่นด้วยความโกรธหลังจากถูกพฤกษ์พูดอย่างนั้น

ให้ตายเถอะบุริศร์ เมื่อวานนี้เขารังแกเธออย่างไม่ออมแรง วันนี้เขากลับไม่สนเธอแล้วใช่ไหม?

และยังให้เธอรออีก!

ได้!

เธอจะรอ!

แค่กลัวว่าใครจะเป็นคนรับอารมณ์เธอต่อจากนี้ต่างหาก

ขณะที่นรมนกัดฟันด้วยความโกรธ บุริศร์ก็โทรกลับมาอีกครั้ง

นรมนตัดสายโดยทันที

มีไม่กี่คนที่กล้าตัดสายโทรศัพท์ของบุริศร์ และพฤกษ์ก็เริ่มเอะใจขึ้นมา

ไม่ใช่หรอก?

เขาคงจะไม่ซวยขนาดนั้นหรอก?

ยิ่งคิดถึงเรื่องนี้ พฤกษ์ก็ยิ่งกังวล และรีบโทรกลับอีกครั้ง

หลายสายที่ติดต่อมา ยิ่งทำให้ความโกรธของนรมนเพิ่มขึ้น

เมื่อรับโทรศัพท์ นรมนไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไร เธอก็ใส่อารมณ์ไปทันที

"บุริศร์ คุณนี่สุดๆ ไปเลย! คุณไม่ได้บอกให้ฉันรอเหรอ? แล้วจะโทรหาฉันอีกทำไม? ฉันจะบอกอะไรคุณให้นะ วันนี้คุณอย่าได้มาให้ฉันเห็นหน้า ไม่งั้นเราสองคนไม่จบแน่ๆ!"

หลังจากพูดจบ นรมนก็วางสายทันที

ขาของพฤกษ์ตอนนี้อ่อนแรงไปหมด

เป็นคุณนาย!

ไม่คิดเลยว่าจะเป็นคุณนาย!

พระเจ้าช่วย!

นี่เขาวางสายโทรศัพท์ของคุณนาย และยังให้คุณนายรออีกเหรอ?

พฤกษ์คิดว่าเป็นเพราะช่วงนี้ตัวเองต้องมาที่คาสิโนกับบุริศร์ เลยลืมสมองทั้งหมดไว้ที่บ้าน

ทำยังไงดี?

ถ้าบุริศร์และคุณนายเกิดอะไรขึ้นมา เขาจะทำอย่างไร?

พฤกษ์แทบจะร้องไห้โดยไร้น้ำตา

เขากลับไปหาบุริศร์ด้วยความหดหู่ใจ ถึงพบว่าชิปที่อยู่ตรงหน้าบุริศร์ได้เพิ่มขึ้นอีกแล้ว

ใครบอกว่าทักษะการพนันของบุริศร์นั้นไม่ดี?

เมื่อเจอกับเจตต์ ยิ่งเป็นคู่ที่ต่อกรยากจริงๆ

ใบหน้าของเจตต์ดูแย่ลงเล็กน้อย

เขาถูกคนลากมาตั้งแต่เช้ายังไม่พอ และเพียงครู่เดียวเขาก็ยังสูญเสียเงินกว่าสิบล้านอีก ทั้งๆ ที่เขาก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาแพ้ได้อย่างไร

มันผิดธรรมดาจริงๆ

บุริศร์กล่าวอย่างเย็นชา "คุณชายเจตต์ ยังสู้ต่อไหมครับ?"

"คุณหมายความว่ายังไง?"