แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 42

บทที่ 42 ฉันไม่ได้ชื่อสวัสดี2

“เอาล่ะ ไม่ใช่เธอหรอกที่อยากจะไปหาเขา เป็นฉันเองที่อยากจะพาเธอไป ดีมั้ย？ไปบอกแม่เธอก่อน แล้วฉันจะพาเธอไปหาเขา หลังจากนั้นค่อยพาเธอกลับมาส่งดีมั้ย？”

บุริศร์อมยิ้ม แต่กานต์ตกตะลึงเล็กน้อย แต่อย่างไรก็ดี เขาก็พูดอย่างเฉยเมยว่า “นี่เพราะคุณข้อร้องให้ผมไปหรอกนะ”

“ใช่แล้ว เป็นฉันที่ขอร้องให้เธอไปเอง”

เห็นอารมณ์ของกานต์แบบนี้แล้ว บุริศร์ก็อดประหลาดใจไม่ได้

กานต์ผลักประตูห้องพักผู้ป่วยและตรงไปยังด้านหน้าเตียงของนรมน

“คุณแม่ ผมขอออกไปข้างนอกหน่อยได้มั้ยฮะ？”

“ไปไหน？อยากจะกลับแล้วหรอลูก？ให้ป้าทิพย์พาลูกกลับได้นะ”

ที่จริงนรมนก็ไม่อยากให้กานต์มาโรงพยาบาล โรงพยาบาลไม่ใช่สถานที่ที่ดีเท่าไหร่

แต่กานต์ส่ายหัวแล้วพูดว่า “เพื่อนร่วมฉันเรียนของผมป่วย ผมอยากไปเยี่ยมเขา ติดรถของคุณบุริศร์ไปได้พอดี คุณแม่วางใจได้ ผมกลับมาเองได้ คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงผม”

“คุณวางใจได้ ผมจะพาเขาไปส่งอย่างปลอดภัย”

ไม่รู้ว่าบุริศร์เข้ามาตอนไหน อยู่ๆ ก็พูดขึ้นมา

“ไม่ได้！ กานต์ต้องไปที่อื่นฉันไปส่งน่ะดีแล้ว ไม่ต้องรบกวนประธานบุริศร์หรอกค่ะ"

ทิพย์ปฏิเสธทันทีพลางดึงกานต์มาไว้ข้างหลังหล่อน ท่าทางแบบนั้นช่างเหมือนแม่ไก่กำลังปกป้องลูกไก่เลย

นรมนขมวดคิ้วแล้วพูดเบาๆว่า “ทิพย์ ปล่อยให้กานต์ไปเถอะ ฉันเชื่อว่าประธานบุริศร์คงไม่ปล่อยให้ลูกของฉันเกิดเรื่องหรอก ใช่มั้ยคะ？”

“ใช่ครับ”

บุริศร์คิดไม่ถึงว่านรมนจะอนุญาต ดูจากที่เธอกันไม่ให้เขาเข้าไปแล้ว จะปล่อยให้เขารู้จักกับกานต์ได้ยังไง？

ทิพย์ก็สงสัยเช่นเดียวกัน แต่ไม่อยากถามบุริศร์ต่อหน้า ทำได้เพียงมองบุริศร์พากานต์ออกไปจากห้องพักผู้ป่วย

“นรมน เธอคิดยังไงน่ะ？เธอไม่กลัวว่าบุริศร์จะพบตัวตนที่แท้จริงของกานต์หรอ？ถึงเวลานั้นถ้าเธอหรือเขาต้องแย่งลูกกัน จะทำยังไง？”

นรมนหรี่ตาลง แล้วพูดเบาๆว่า ： “ตั้งแต่เล็กจนโต ฉันเป็นหนี้กานต์และกมลอย่างมาก แม้ว่าฉันอยากจะให้สิ่งที่ดีที่สุดกับพวกเขา แต่ฉันก็รู้ดีว่าสิ่งที่ฉันพอจะให้พวกเขาได้ตลอดมามีเพียงสิ่งที่พวกเขาขาด หลังจากกลับมาคราวนี้ ฉันอาจจะต้องจากไปอีก ตลอดชีวิตของกานต์ไม่มีโอกาสเจอบุริศร์เลย ใช้โอกาสนี้ปล่อยให้พวกเขาพ่อลูกได้รู้จักกันสักหน่อยเถอะ”