แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 43

บทที่ 43 อำนาจที่จะไม่อ่อนข้อให้

กานต์และบุริศร์ออกจากโรงพยาบาล ขึ้นรถของบุริศร์แล้ว

บุริศร์มองเขาแล้ว ในใจอิ่มเอมไปด้วยความพอใจ เด็กคนนี้ยิ่งมองยิ่งเพลินจริงๆ

“อยากซื้อของไปให้กิจจาสักหน่อยมั้ย？”

เขาแค่อยากอยู่กับกานต์ต่ออีกสักหน่อย แต่หาข้ออ้างที่สมเหตุสมผลไม่ได้ ประธานคนนึงอยากซื้อของ ก็คงไม่ใช่ประโยคที่เขาจะพูดมันออกมาหรอก？

กานต์ประหลาดใจเล็กน้อย แต่ก็คิดว่าการไปมือเปล่าไม่ค่อยดีเท่าไหร่ จึงผงกหัวไปมา

ทั้งสองคนไปที่ห้างสรรพสินค้า

“กิจจาชอบอะไรหรอครับ”

กานต์เพิ่งกลับมาที่เมืองชลธี ที่จริงก็ไม่ค่อยสนิทกับกิจจาเท่าไหร่ ที่เขารู้ทั้งหมดก็มีเพียงแค่ว่าเขาเป็นลูกชายที่บุริศร์ไม่สนใจแล้ว แต่ว่าตัวตนนี้ก็ทำให้เขามีปัญหาเพิ่มมากขึ้น

บุริศร์ประหลาดใจ

กิจจาชอบอะไรงั้นหรอ？

ดูเหมือนว่าเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน

เขามักจะเอาสิ่งที่ดีที่สุดไปให้กิจจาเสมอๆ ไม่ว่าจะเป็นของเล่นที่เพิ่งผลิตออกมาใหม่หรือเสื้อผ้าแบบใหม่ในท้องตลาด เพียงแค่มันคือสิ่งที่ดีที่สุด เขาก็จะเอามันไปให้กิจจา แต่ว่าใจจริงของกิจจาชอบอะไรกันนะ เหมือนว่าแต่ไหนแต่ไรเขาก็ยังไม่เคยถามมันมาก่อน

เห็นท่าทางของบุริศร์ขณะนั้น กานต์ยิ้มเยาะพลางพูดว่า “คุณเป็นพ่อของเขาจริงๆหรือเปล่าครับ？ลูกชายตัวเองชอบอะไรยังไม่รู้เลย แบบนี้ยังนับว่าเป็นพ่อได้มั้ย？”

คำพูดประโยคนี้ทำให้บุริศร์รู้สึกขายหน้าไม่น้อย

แค่เด็กเล็กๆคนเดียว ทำไมทำให้เขาขายหน้าได้ตลอดเลยนะ？

คิดถึงฉากของห้องน้ำในสนามบินแล้ว ดูเหมือนบุริศร์จะถามประโยคนึงขึ้นมาโดยไม่ตั้งใจ

“ตอนอยู่ที่สนามบินเธอตั้งใจจับหรือเปล่า？”

“คุณพูดว่าอะไร？ผมไม่เข้าใจ อื้ม ของเล่นนั่นก็ดูดีนะ”

กานต์แสร้งทำเป็นไร้เดียงสาในทันทีและวิ่งตรงไปทางแผนกของเล่นด้านหนึ่งอย่างรวดเร็ว ซึ่งท่าทางแบบนั้นเห็นได้ชัดถึงการกลัวถูกจับได้

ถึงอย่างไรเขาก็ยังเป็นแค่เด็กคนนึงเท่านั้น สงบเสงี่ยมได้ไม่ตลอดหรอก

บุริศร์ยิ้มพร้อมกับส่ายหัว ใบหน้าปรากฏให้เห็นถึงความอ่อนโยน

เขาและกานต์มาถึงที่แผนกของเล่นแล้ว เขากำลังมองหาของเล่นสำหรับเด็กอายุ4-5ขวบ แต่ไม่คิดว่ากานต์จะไปที่แผนกหุ่นยนต์เลโก้ทันที และหยิบของเล่นชุดคำสั่งหนึ่งขึ้นมาเริ่มทำการสำรวจ

“เธอเขียนโปรแกรมได้หรอ？”

สิ่งนี้ทำให้บุริศร์คาดไม่ถึงอย่างมาก

กานต์พูดโดยไม่คิดว่า “ผมชอบตั้งแต่เด็กแล้ว คุณแม่ของผมซื้อของเล่นเลโก้ให้ผมเยอะแยะเลย”

ในระหว่างที่พูด มือของกานต์ได้หยิบชุดคำสั่งจัดให้แกนหลักเปลี่ยนไปเล็กน้อย ทันใดนั้นของเล่นตัวเดิมก็เพิ่มฟังก์ชั่นบางอย่างขึ้น

ตาของบุริศร์ส่องเป็นประกายเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้เปลี่ยนน้ำเสียงและสีหน้าใดๆ

“ชอบมั้ย？ ชอบก็ซื้อเลยสิ”

“ผมเล่นจนเบื่อแล้ว ไม่แน่กิจจาอาจจะชอบนะ งั้นก็ซื้ออันนี้แล้วกันครับ”

กานต์หยิบของเล่นส่งให้พนักงานขาย สุ่มหยิบบัตรธนาคารใบหนึ่งจากกระเป๋าของเขาแล้วส่งไปให้

“ฉันจ่ายเอง”