แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 422

บทที่ 422 เธอต้องการเพียงบุริศร์กับตระกูลโตเล็ก

“แม่ แม่คิดว่าผมทำอะไรกับแม่ไม่ได้จริงๆใช่ไหม？แม่อยากเห็นตระกูลทวีทรัพย์ธาดานี้ของพวกเราตกต่ำใช่ไหมครับ？”

ธรณีไม่อยากเชื่อว่าคำพูดชั่วร้ายแบบนี้จะออกมาจากปากของคุณนายทวีทรัพย์ธาดา

แม่ของเขาเคยเป็นคนในตระกูลเก่าแก่ที่มีชื่อเสียง และเป็นสมาชิกในครอบครัวของผู้เสียสละ เคยแยกแยะผิดชอบชั่วดีได้ คนทางฝั่งเมืองหลวงต่างชมเชยว่าเธอเป็นผู้หญิงที่มีความโดดเด่น แต่วันนี้เธอเป็นอะไรไปนะ？

ดูเหมือนคุณนายทวีทรัพย์ธาดาก็รู้ว่าตนเองนั้นพูดเกินไป แต่เธอกลับกัดริมฝีปากล่างด้วยความดื้อดึงและตอบกลับไปว่า：“ฉันพูดอะไรผิดไปหรือไง？ตอนนี้ฉันมันขวางหูขวางตาแกไม่ใช่เหรอ？ฉันทำอะไรแกก็เอาแต่คิดว่าฉันทำไม่ถูกต้อง มากจนเสียจนฉันไม่แยแสหลานสาวคนหนึ่ง แกก็ไม่เห็นด้วยอย่างยิ่ง ตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้ พ่อของแก พี่ชายของแกทยอยกันจากโลกนี้ไปหมด ฉันทำเพื่อแกมากมายแค่ไหน คิดไม่ถึงว่าตอนนี้แกจะพูดแบบนี้กับฉัน บอกว่าฉันต้องการทำลายตระกูลทวีทรัพย์ธาดา คำพูดนี้แกกล้าพูดต่อหน้าศาลบรรพชนของพ่อกับพวกพี่ชายแกไหม？”

“นี่มันคนละเรื่องกันไม่ใช่เหรอครับ？แม่ไม่คิดว่าสิ่งที่ทำอยู่ตอนนี้คือสิ่งที่ผิดหรือไง？แม่ไม่รู้สึกว่าทั้งหมดที่ทำกับนรมนมันมากเกินไปใช่ไหม？”

ทันใดนั้นธรณีพบว่าแม่ของตนเองเปลี่ยนไปไม่ฟังเหตุผลโดยไม่คาดคิด

“ฉันทำอะไรผิด？ยัยเด็กนั่นมันจิตใจสกปรกเอง เที่ยวพูดไปทั่วว่ามันสูญเสียลูกคนหนึ่งไปเพราะช่วยชีวิตฉัน คำพูดโกหกน่ารังเกียจแบบนั้นมันยังกล้าพูดออกมาได้！ถ้าไม่ใช่เพราะแม่หนูตุลยา ฉันคงตายไปนานแล้ว！พวกเราตระกูลทวีทรัพย์ธาดาต้องรู้จักสำนึกบุญคุณ ฉันทำอะไรผิดเหรอ？ตรงกันข้ามกับยัยเด็กนรมนนั่น ชอบหลอกลวง ทำให้คุณนายตระกูลโตเล็กหลงหัวปักหัวปำ ฉันประเมินยัยเด็กนั่นต่ำไป คิดไม่ถึงว่าจะใช้อุบายอะไรมาปั่นหัวตระกูลโตเล็ก แถมตอนนี้ยังใช้ตระกูลโตเล็กมาจัดการตระกูลทวีทรัพย์ธาดาอย่างไม่มีความเคารพกัน！เมื่อเช้านี้ มันยังพูดว่าจะลงมือกับแม่หนูตุลยา คิดไม่ถึงว่าจะลงมือกับตระกูลทวีทรัพย์ธาดาอย่างรวดเร็วแบบนี้ คนเนรคุณแบบนั้น คิดไม่ถึงว่าแกยังจะมาตำหนิฉันเพราะมัน？ฉันเป็นแม่ของแกนะ！ฉันเป็นคนคลอดแกออกมาเอง！”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดายิ่งพูดยิ่งโมโห ส่วนธรณีก็ทนฟังต่อไปไม่ไหว

ทุกคนต่างพูดว่านรมนช่วยชีวิตคุณนายทวีทรัพย์ธาดา แต่เธอไม่เชื่อ หัวเด็ดตีนขาดก็เชื่อว่าตุลยาเป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตตนเอง การยืนกรานนี้ก็ทำให้ธรณีรู้สึกจนปัญญาเสียจริง

“แม่ ผมให้คนซื้อตั๋วรถให้แม่แล้ว คืนนี้จะส่งแม่ไปเมืองหลวง ทางนั้นจะมีคนดูแลแม่อย่างแน่นอน แม่ไม่ต้องสนใจทางฝั่งเมืองชลธี ต่อจากนี้ความเจริญรุ่งเรืองหรือความเสื่อมถอยของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาคือความรับผิดชอบของผม แม่อายุมากแล้ว ไปเมืองหลวงใช้ชีวิตบั้นปลายอย่างมีความสุขเถอะครับ”

ธรณีไม่อยากทำแบบนี้เลย แต่เขาจำเป็นต้องทำ

ปล่อยให้คุณนายทวีทรัพย์ธาดาอยู่ในเมืองชลธีต่อไป ไม่รู้ว่าเธอจะก่อเรื่องวุ่นวายอะไรขึ้นมาอีก

ก่อนหน้านี้เขาเอาแต่ลังเลใจ คิดว่าชีวิตแม่ของตนเองไม่ใช่เรื่องง่าย อายุมากแล้ว ไม่อยากทำให้เธอต้องจากบ้านไกลเมือง แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่ส่งไปก็ไม่ได้แล้ว

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาชะงักงัน

“แกคิดจะกักบริเวณฉันเหรอ？แกมันอกตัญญู！”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาโมโหจนอยากจะหยิบสิ่งของขว้างใส่ธรณี แต่บรรดาคนรับใช้ต่างพากันเก็บข้าวของออกไปจากตรงนี้ล่วงหน้าแล้ว

ธรณีมองเห็นคุณนายทวีทรัพย์ธาดาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเหมือนลูกระเบิด จึงเอ่ยอย่างเย็นชา：“แต่ไม่ว่าอย่างไร ตุลยาต้องอยู่ที่เมืองชลธี เรื่องทั้งหมดนี้เริ่มต้นขึ้นเพราะเธอ เธอจึงต้องเป็นคนออกหน้าแก้ไข ในเมื่อแบกความรับผิดชอบในฐานะหลานสาวของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ก็ต้องทำอะไรเพื่อตระกูลทวีทรัพย์ธาดา แม่วางใจได้ ผมจะให้แม่บ้านหลิวไปเมืองหลวงกับแม่ ไม่ทำให้แม่ได้รับความลำบากแม้แต่นิดเดียว”

ตุลยาสีหน้าเปลี่ยนทันที

“คุณอาคะ ฉันจะไปกับคุณย่า เธออายุมากแล้ว ฉันไม่สะดวกใจให้คนอื่นดูแลเธอ ยิ่งไปกว่านั้นฉันเป็นแค่ผู้หญิงอ่อนแอคนหนึ่ง ทำอะไรก็ไม่เป็น ยิ่งไม่สามารถไปเปรียบเทียบกับตระกูลโตเล็กได้ ฉันไปอยู่เป็นเพื่อนคุณย่าจะดีกว่า”

“เธอต้องอยู่ที่เมืองชลธี ！พูดอะไรไม่น่าฟังเลย ถ้าเธอจะตาย ก็ตายให้ฉันดูที่เมืองชลธี！”

คำพูดของธรณีทำให้ตุลยาหน้าซีดขึ้นมาทันที

“คุณอา……”

“เธอจะทำอะไร？ฉันจะบอกเธอไว้นะ ถ้าเธอกล้าทำอะไรนรมน ฉันกับเธอจะได้เห็นดีกันแน่！”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาเผชิญหน้ากับธรณีโดยตรง

เมื่อก่อนธรณียังไว้หน้าคุณนายทวีทรัพย์ธาดา แต่วันนี้เขาจำต้องแข็งใจ จัดการแยกคุณนายทวีทรัพย์ธาดากับตุลยาออกจากกัน จึงไม่สนใจท่าทางในตอนนี้ของคุณนายทวีทรัพย์ธาดาไปโดยปริยาย

“ใครก็ได้ พาคุณนายไปส่งที่สถานี！”

ธรณีออกคำสั่ง คนจากด้านนอกเดินเข้ามาทันที ตรงมาที่คุณนายทวีทรัพย์ธาดา

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาโกรธจนตัวสั่น

“ธรณี แกต่อต้านฉัน！”

“แม่ ขอโทษที่ทำให้ไม่พอใจครับ”

ธรณีโบกมือ มีคนก้าวขึ้นไปข้างหน้าเพื่อพาตัวของคุณนายทวีทรัพย์ธาดาไปทันที

ตุลยารีบดึงเสื้อของคุณนายทวีทรัพย์ธาดา และกระซิบว่า：“คุณย่า แกล้งเป็นลมค่ะ เพียงแค่คุณย่าเป็นลมตอนนี้ คุณอาก็จะไม่กล้าส่งคุณย่าไปตามอำเภอใจ”

เสียงของเธอเบามาก เบาจนได้ยินแค่เพียงคุณนายทวีทรัพย์ธาดา

คุณนายนิ่งไปชั่วคราว จากนั้นมองทอดสายตาออกไป ทั้งตัวล้มลงไปด้านหลัง

“คุณนายทวีทรัพย์ธาดา！”

“แม่！”

ธรณีตกใจกับท่าทางของคุณนายทวีทรัพย์ธาดา

“รีบเรียกคุณหมอมา！”

ธรณีอุ้มแม่ของตนเองขึ้นมา ผลักล้อรถนำเธอไปส่งในห้อง

ลูกน้องรู้สึกลังเลใจอยู่บ้าง

“คุณชายธรณี ตอนนี้คุณนายทวีทรัพย์ธาดายังต้องไปอยู่ไหมครับ？”

ตุลยาได้ยิน ก็รีบพูดขึ้นมาทันที：“คุณอา ช่วงนี้หัวใจของคุณย่าไม่ค่อยแข็งแรงมากๆ คุณหมอก็บอกแล้ว คุณย่าไม่สามารถเจอกับเรื่องสะเทือนจิตใจได้ วันนี้คุณย่าเจ็บปวดหัวใจหลังจากกลับมาจากการพบกับพี่สาว เธอจึงไม่ค่อยสบาย ถ้าตอนนี้ยังบังคับส่งคุณย่าไปอีก ฉันกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับคุณย่าระหว่างทาง ถึงตอนนั้นคุณอาจะเสียใจนะคะ”

สีหน้าของธรณีน่าเกลียดอย่างยิ่ง

ช่วงนี้สุขภาพของคุณนายทวีทรัพย์ธาดาไม่ดีจริงๆ ในจุดนี้เขารู้ดี โดยเฉพาะอย่างยิ่งการดึงดันส่งเธอไปเช่นนี้ ถึงแม้ธรณีจะตัดสินใจแล้ว ก็อดลังเลใจไม่ได้

“คุณอา ถ้าต้องการจะส่งคุณย่าไปจริง รอพรุ่งนี้ช่วงกลางวันไม่ดีกว่าเหรอคะ ให้คุณหมอดูอาการของคุณย่าว่าแท้จริงเป็นอย่างไร ในใจของคุณอาก็คงคิดแบบนี้ใช่ไหมคะ？”

ตุลยาเห็นธรณีผ่อนคลายขึ้น จึงรีบพูดต่อเล็กน้อย