แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 424

บทที่ 424 ให้โอกาสเธออีกครั้งหนึ่ง

รู้สึกคุ้นกับเบอร์ที่โทรเข้ามาอยู่บ้าง นรมนรู้ได้โดยปริยาย ว่าเป็นคุณนายตังเมที่โทรเข้ามา

คุณนายตังเมโทรหาเธอตอนนี้ คิดจะทำอะไรอีกนะ？

ธิดากับนาวินได้ยินเสียงมือถือ พวกเขารีบหันมาทันที จึงพบเข้ากับนรมน

“คุณนาย ทำไมคุณตื่นเช้าจังเลย？ เมื่อกี้พวกเราพูดจาไร้สาระ คุณอย่าเชื่อเลยนะคะ”

ธิดาไม่รู้ว่านรมนได้ยินไปมากน้อยเพียงใด เพียงแต่มองเห็นสีหน้าของนรมนยังคงดูไม่เลว

นรมนตอบด้วยรอยยิ้ม ：“ไม่เป็นไรจ๊ะ ขอบคุณพวกเธอนะ”

พูดจบ เธอหันตัวจากไป

ส่วนสายเรียกเข้าจากคุณนายตังเม เธอทำเป็นมองไม่เห็นมัน

ในเมื่ออีกฝ่ายไม่อยากให้เธอรู้ที่อยู่ของพวกเขา ถึงแม้จะเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะสืบหาเบาะแสตำแหน่งของอีกฝ่ายอีกครั้ง วันนี้เธออารมณ์ค่อนข้างดี ไม่อยากรู้สึกผิดหวังเพราะคำพูดของคุณนายตังเม

ตอนนี้สิ่งที่เธออยากทำที่สุดคือทำของอร่อยๆให้บุริศร์ทาน

ผู้ชายคนนี้นะ ไม่รู้ว่าเมื่อวานยุ่งถึงกี่โมง เพื่อเรื่องนี้ของตนเองจึงนำตระกูลโตเล็กมาเข้ากับบริษัทร่วมทุนทั้งหมด จะให้เธอทำอย่างไร？

มือถือของนรมนดังอยู่นาน ในที่สุดก็เงียบลง

เธอก็ไม่ได้สนใจมอง โยนทิ้งลงข้างๆ และเดินไปห้องครัว เพื่อทำอาหารเช้าให้บุริศร์ด้วยตนเอง

คนรับใช้เห็นสิ่งเหล่านี้จนชิน ต่างยิ้มและมาเป็นลูกมือของเธอ

เมื่อบุริศร์ลืมตาขึ้นมา เตียงก็ว่างเปล่าไปเรียบร้อย เพียงแต่ความอบอุ่นบนผ้าห่มบอกเขาว่า นรมนเพิ่งจะออกไปได้ไม่นาน

ในบรรยากาศยังคงเต็มไปด้วยกลิ่นอายของนรมน มันช่างหอมหวานและอบอุ่น

เขาสูดลมหายใจเข้าลึก จากนั้นเดินไปล้างหน้าแปรงฟันด้วยความอิ่มเอมใจ เปลี่ยนเสื้อผ้าลงไปชั้นล่าง ก็มองเห็นผู้หญิงคนนั้นกำลังยุ่งอยู่ท่ามกลางแสงในยามเช้า

บนใบหน้าของเธอมีรอยยิ้มที่แสนสงบ มันช่างมีความสุข ความสบายใจ กลายเป็นทิวทัศน์ที่สวยงามที่สุดในยามเช้าทันที มันช่างดึงดูดบุริศร์จนถึงที่สุด

บุริศร์อดใจไม่ไหวก้าวเดินไปข้างหน้า

คนรับใช้เห็นเขาเดินมา กำลังคิดจะพูดอะไรสักอย่าง กลับถูกบุริศร์หยุดเอาไว้ แต่ละคนพากันอมยิ้มและเดินออกไป ให้โลกใบนี้เหลือเพียงแค่พวกเขาสองคนสามีภรรยา

บุริศร์เข้ามากอดเธอจากด้านหลัง

นรมนสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อสังเกตเห็นว่าเป็นใครที่เข้ามา ก็อดกล่าวด้วยรอยยิ้มไม่ได้：“เช้าขนาดนี้ยังจะมาสวีทกัน คุณไม่กลัวพวกคนรับใช้หัวเราะเยาะเหรอคะ？”

“ไม่กลัว ผมกอดเมียของตัวเองอยู่ ใครจะกล้าหัวเราะผม？”

บุริศร์วางคางไว้บนไหล่ของนรมนเหมือนเด็กคนหนึ่ง เมื่อเห็นอาหารทุกอย่างที่เธอทำคือของโปรดของตนเอง หัวใจของเขาละลายจนกลายเป็นแอ่งน้ำอย่างช่วยไม่ได้

“เช้าตรู่แบบนี้มีของกินอย่างเพียบพร้อมให้ผม บอกมานะ มีเรื่องอะไรปิดบังผมใช่ไหม？ หรือว่ามีอะไรจะขอผม？”บุริศร์เอ่ยถามอย่างไม่ได้คิดอะไร แต่นรมนกลับพยักหน้าอย่างจริงจัง

“ฉันเคยคิดว่าการชอบคุณคือเรื่องที่มีความสุขที่สุดในชีวิต ไม่คิดว่าตอนนี้จะค้นพบว่า การได้รับความรักจากคุณคือเรื่องที่มีความสุขที่สุด”

นรมนไม่ค่อยพูดคำหวาน คำสารภาพที่ออกมาอย่างไม่ทันตั้งตัวทำให้บุริศร์ตกตะลึงไปเล็กน้อย

“เมื่อวานคุณไม่สบายหรือเปล่า？”

“ไปให้พ้นเลย！”

นรมนชายตามองเขา กล่าวเสียงเบาว่า：“คุณนายทวีทรัพย์ธาดามาพูดโน้มน้าวใจให้ฉันหย่ากับคุณ พูดตามตรงว่าฉันรู้สึกโกรธจริงๆ ตอนนั้นก็คิดว่า ถ้าตระกูลทวีทรัพย์ธาดาไม่มีอำนาจคงจะไม่มารังแกคนแบบนี้？แต่หลังจากนั้นฉันก็เข้าใจ ถึงแม้ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาจะยากจน แต่ตราบใดที่คุณนายทวีทรัพย์ธาดาไม่ชอบขี้หน้าฉัน ฉันจะทำอะไรมันก็ไม่ถูกต้อง แล้วทำไมฉันจะต้องลงโทษตนเองเพราะความผิดของคนอื่นด้วยล่ะ？”

ได้ยินนรมนพูดแบบนี้ บุริศร์รู้สึกได้ว่าเธอต้องรู้อะไรสักอย่าง

“ต้องการขอความเมตตาเพื่อตระกูลทวีทรัพย์ธาดา？”

“เปล่าค่ะ”

นรมนหันกลับมา บุริศร์กลับไม่ปล่อยเธอ โดยไม่ทันระวังทำให้เธอเผชิญหน้ากับตนเอง

ดวงตาคู่สดใสของเธอมองบุริศร์ด้วยความรักอย่างสุดหัวใจ

“มองผมแบบนี้ คุณไม่กลัวความอยากอาหารตอนเช้าของผมดีเกินไป จนกินคุณเหรอ ？”

“ไม่กลัว！ฉันอยู่ในก้นบึ้งของหัวใจของคุณ อยู่ในกำมือของคุณ จะไม่เต็มใจทำให้ฉันลำบากได้อย่างไร”

คำพูดของนรมนทำให้บุริศร์ลำบากใจเล็กน้อย

“มันไม่ได้เป็นอย่างที่คุณพูด”

“ถึงอย่างไรฉันก็คิดว่าคุณดีอยู่แล้ว ฉันได้รับความไม่เป็นธรรม ไม่เคยมาบ่นกับคุณ คุณก็แก้แค้นแทนให้ฉันเองโดยที่ไม่ได้ร้องขอ เพื่อตัดการพึ่งพาของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา คุณปิดกั้นบริษัทที่ร่วมทุนกับตระกูลโตเล็กทั้งหมด ยอมให้พ่ายแพ้ไปทั้งสองฝ่าย ส่วนคุณแม่ก็พูดถากถางคุณนายทวีทรัพย์ธาดาอย่างไม่เกรงใจ คุณกับคุณแม่ทำให้ฉันรู้สึกว่าถึงแม้ฉันจะได้รับความไม่เป็นธรรมอย่างมากมาย ตราบใดที่มีพวกคุณอยู่ ฉันก็ไม่ใช่หมาหัวเน่า”

นรมนพูดไปพูดมาขอบตาแดงก่ำ

“ทำไมเป็นแบบนี้ไปล่ะเนี่ย？พูดปลุกอารมณ์ตั้งแต่เช้าตรู่แบบนี้ คุณคิดจะให้ผมร้องไห้ให้คุณดูใช่ไหม？”

บุริศร์รีบประคองใบหน้าของนรมน และพูดด้วยรอยยิ้ม อย่างไรเสียเขาไม่สามารถปิดบังความเสน่หาที่อยู่ลึกลงไปในแววตาได้

นรมนกอดเอวของบุริศร์เอาไว้ และซุกใบหน้าเข้าไปในอ้อมกอดของเขา

“บุริศร์ ชีวิตนี้ที่มีคุณอยู่มันช่างดีจริงๆ”

ประโยคนี้เหมือนกับลมที่พัดผ่านเข้าไปในจิตใจของบุริศร์ จากนั้นเกิดเป็นระลอกคลื่นอยู่พักหนึ่ง แผ่กระจายออกเป็นวงกว้าง

“เด็กโง่ คุณคือผู้หญิงของผม ถ้าผมไม่ทำเพื่อคุณแล้วจะให้ทำเพื่อใคร หื้อ？”

นรมนได้ยินเสียงหัวใจเต้นของบุริศร์ จิตใจรู้สึกสงบเป็นอย่างยิ่ง ความไม่สบายใจและความระแวงทั้งหมดในวันเหล่านั้น มลายหายไปในทันที

“คุณนายตังเมโทรหาฉัน ถึงแม้จะไม่ได้พูดอะไร แต่ฉันสามารถฟังออก เธอต้องการฆ่าฉันกับตระกูลโตเล็ก เพื่อแก้แค้นให้กับเขมิกา ดังนั้นฉันคงไม่อาจหลุดออกไปจากข่าวฉาวได้ในระยะเวลานี้ ขอโทษด้วยค่ะ ที่เพิ่มความยุ่งยากให้กับตระกูลโตเล็ก”

คำพูดของนรมนทำให้บุริศร์รู้สึกสงสารอย่างจับใจ

“เรื่องนี้คือความผิดของผม เพราะห้าปีก่อนผมไม่จัดการให้ดี ทำให้ตอนนี้คุณกลายเป็นฝ่ายถูกกระทำ คุณวางใจเถอะ ผมจะรีบจัดการเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด”

“ฉันไม่กลัว ตราบใดที่ในหัวใจของคุณมีฉัน ฉันไม่กลัวอะไรทั้งนั้น บุริศร์ ขอบคุณนะคะ”

นรมนเงยหน้าขึ้น เขย่งปลายเท้า จูบลงบนริมฝีปากบางๆของบุริศร์

บุริศร์ราวกับถูกฟ้าผ่า

นรมนไม่ใช่คนที่ชอบเป็นฝ่ายเริ่มก่อน วันนี้ถูกกระทำเช่นนี้อย่างไม่ทันตั้งตัว บุริศร์บีบเอวของนรมนแน่นอย่างไม่รู้ตัว ทำให้เธอเข้ามาแนบชิดตนเองอย่างยิ่ง