แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 425

บทที่ 425 แม่คนปากแข็ง

“คุณชายบุริศร์ คุณนาย มีคนของตระกูลทวีทรัพย์ธาดามาขอพบค่ะ”

เสียงของป้าหวานดังขึ้น

นรมนตัวแข็งเพราะคำว่าตระกูลทวีทรัพย์ธาดา

“จะเป็นคุณอาหรือเปล่านะ？”

คนแรกที่นรมนนึกถึงคือธรณี

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาดื้อรั้นมาก ไม่ใช่ว่าจะมาอาละวาดถึงบ้านในเวลานี้ไม่ได้ แต่ถ้าจะพูดถึงคนที่อยู่ในความรับผิดชอบจริงๆ ควรจะเป็นธรณี

คิ้วของบุริศร์ขมวดขึ้นเล็กน้อย

“ถ้าคุณไม่อยากเจอก็ไม่ต้องเจอ ในเมื่อผมเป็นคนเริ่มสงครามของตระกูลทวีทรัพย์ธาดากับตระกูลโตเล็ก ผมรู้ว่าคุณรู้สึกอย่างไรกับธรณี เพียงแค่คุณพูดมาคำเดียว ไม่ว่าจะเป็นผลลัพธ์หรือการตัดสินใจแบบไหน ผมจะฟังคุณทุกอย่าง”

บุริศร์ให้อำนาจการตัดสินใจแก่นรมน

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือถ้านรมนพูดว่าครั้งนี้ต้องการเดินเกม บุริศร์จะไม่ลังเลที่จะถอนเงินทุนทั้งหมดเพื่อบีบบังคับตระกูลทวีทรัพย์ธาดา

ความเคารพแบบนี้ทำให้นรมนรู้สึกซาบซึ้งอย่างไม่สามารถบรรยายได้

“ฉันไม่รู้สิ แต่ฉันก็ไม่อยากทำตามความปรารถนาของคุณนายทวีทรัพย์ธาดา”

นรมนไม่อยากคิดไปไกล

บุริศร์เข้าใจทันที

เธอต้องการเพียงคำขอโทษจากคุณนายทวีทรัพย์ธาดา

“เอาเถอะ คุณเองก็เหนื่อยแล้ว พักผ่อนสักหน่อย ผมจะลงไปพบเขาเพื่อพูดเรื่องนี้”

“ค่ะ คุณเองก็อย่าโมโหมากเกินไปก็พอ”

นรมนไม่อยากลงไปเผชิญหน้ากับธรณีจริงๆ

“ทำไม่ได้！”

บุริศร์อุ้มนรมนขึ้นไปบนเตียง ห่มผ้าให้เธอ จูบลงบนหน้าผากหนึ่งที ถึงจะลุกขึ้นเดินออกไป

ความเป็นจริงในใจของนรมนรู้สึกเหมือนมีคลื่นลูกใหญ่ถาโถม เพียงแต่เธอเชื่อว่าบุริศร์จะจัดการมันได้ดี เธอรู้สึกเหนื่อยล้าเหลือเกิน จึงคลุมโปงนอนหลับไป

บุริศร์ลงมาชั้นล่าง มองเห็นธรณีมีท่าทางรีบร้อนเล็กน้อย

“เฮ้ ลมอะไรพัดคุณชายธรณีมาหาฉันถึงที่นี่？”

ตอนนี้นับว่าบุริศร์มีชีวิตชีวามากมายหลายเท่า อารมณ์กำลังดี

ธรณีตั้งใจมองไปทางด้านหลังของบุริศร์ เมื่อเขาไม่เห็นนรมน ก็รู้สึกผิดหวังเป็นอย่างยิ่ง

“นรมนล่ะ เธอสบายดีไหม？”

“ไม่ค่อยดี ช่วงนี้ร่างกายอ่อนแอมาก เมื่อวานโมโหเล็กน้อย วันนี้เลยลุกไม่ขึ้น คุณชายธรณีมาที่นี่ คงไม่ได้มาเพื่อพบภรรยาของผมใช่ไหม？ผมจำได้ว่าไม่มีการไปมาหาสู่และไมตรีจิตระหว่างตระกูลทวีทรัพย์ธาดากับภรรยาของผมแล้วไม่ใช่เหรอ？”

ตอนนี้ทุกคำพูดของบุริศร์มาพร้อมกับการประชดประชัน

ธรณีรู้ว่าเขารู้สึกแค้นเคือง จึงไม่ได้โต้เถียง

“ฉันรู้ว่าแม่ของฉันทำอะไรที่โง่เง่า และโกรธเคืองพวกเธอ ดังนั้นตระกูลโตเล็กต้องการทำอะไรกับตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ฉันก็ยอมรับมัน”

“คุณชายธรณีพูดแบบนี้ เหมือนพวกเราตระกูลโตเล็กใช้อำนาจรังแกคน ไหนเลยจะรู้ว่าพวกเราตระกูลโตเล็กคือผู้ได้รับความไม่เป็นธรรม”

บุริศร์มองธรณีอย่างเย็นชา คำที่พูดออกมาไม่หลงเหลือการให้เกียรติและไมตรีจิตระหว่างกัน

วันนี้ถูกคุณนายทวีทรัพย์ธาดาผลักเข้ามาสู่สถานการณ์ดังกล่าว ธรณีพูดอะไรไม่ออกจริงๆ

เขาถอนหายใจและกล่าวว่า：“บุริศร์ ฉันรู้ว่านายกับนรมนกำลังโกรธ และก็รู้ว่าสิ่งที่แม่ของฉันทำไม่ถูกต้อง เพียงแต่ที่ฉันมาวันนี้ เพราะต้องการให้นรมนไปหาคุณนายทวีทรัพย์ธาดา ไม่ว่าจะพูดอย่างไร ท้ายที่สุดแล้วก็คือสายเลือดเดียวกัน แม่ของฉันเธอ……”

“อย่าดีกว่า นรมนของพวกเราไม่สามารถทนต่อความโปรดปรานอะไรของพวกนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดาได้ และไม่สามารถไปหาแม่ของนายได้ คุณนายทวีทรัพย์ธาดาก็มีหลานสาวคอยดูแลแล้วไม่ใช่เหรอ？”

คำพูดของบุริศร์ทำให้สีหน้าของธรณีดูไม่ได้ขึ้นมาอีกครั้ง

“แม่ของฉันป่วย สลบไปยังไม่ฟื้นขึ้นมา คุณหมอตรวจดูไม่พบปัญหาอะไร ฉันกำลังคิดว่า บางทีถ้านรมนไปหาอาจจะสามารถทำให้แม่ของฉันมีสติเล็กน้อย ดังนั้น……”

“ดังนั้นนายจึงมาขอร้องนรมน？คุณชายธรณี นายนี่มันเป็นคนที่น่าสนใจจริงๆ ครั้งก่อนคุณนายทวีทรัพย์ธาดาเป็นลมหมดสติไป นรมนของครอบครัวฉันก็ไปเอายาถอนพิษกลับมาให้ โดยไม่ห่วงความปลอดภัยของตนเอง เธอต้องสูญเสียอะไรไปสำหรับสิ่งนี้ พวกนายยังไม่เข้าใจอีกเหรอ？แต่ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาของพวกนายมีใครขอบคุณเธอบ้างไหม？มากเสียจนคุณนายทวีทรัพย์ธาดาของนายไม่ชอบขี้หน้านรมน ดูถูกภรรยาของฉันต่างๆนานา ตอนนี้เธอหมดสติไปอีกครั้ง ก็มานึกถึงนรมนของพวกเรา พวกนายเห็นนรมนของพวกเราเป็นอะไร？ครั้งที่แล้วเสียลูกของพวกเราไปคนหนึ่ง ตอนนี้ต้องการให้นรมนของพวกเรามอบชีวิตให้ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเลยใช่ไหม พวกนายถึงจะพอใจ？”

บุริศร์พูดออกมา ธรณีรู้สึกรับไม่ได้ทันที

ทุกอย่างที่นรมนทำเพื่อคุณนายทวีทรัพย์ธาดา คิมเคยพูดแล้ว คุณนายตระกูลโตเล็กก็พูดแล้ว แต่ไม่ว่าอย่างไรเธอก็ไม่ยอมเชื่อ

ไม่เพียงแค่นั้น เรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นในช่วงนี้ ยิ่งทำให้หัวใจของนรมนแหลกสลาย ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาไม่ควรจะมาขอร้องให้นรมนทำอะไร

แต่ธรณียังอยากพยายามอีกสักครั้ง

“บุริศร์ แม่ของฉันแก่มากแล้ว และยังถูกคนอื่นหลอกลวง ไม่รู้จักคนอย่างแท้จริง ฉันเชื่อว่า ไม่ช้าก็เร็วแม่ของฉันจะต้องกลับมาเข้าใจคนอย่างนรมน”

“ไม่ช้าก็เร็วคือนานแค่ไหน？สิบปี？ยี่สิบปี？ฉันทนเห็นนรมนของพวกเราได้รับความไม่เป็นธรรมมาหลายปีแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งคุณนายทวีทรัพย์ธาดาก็พูดเองว่า นรมนของครอบครัวพวกเราไม่มีความเกี่ยวข้องกับตระกูลทวีทรัพย์ธาดาอีกต่อไป ดังนั้นเชิญคุณชายธรณีกลับไปเถอะ ช่วงนี้นรมนสุขภาพไม่ดีมากๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งข่าวฉาวที่รบกวนจิตใจ จึงไม่สามารถออกไปจากประตูคฤหาสน์ได้ คุณชายธรณีไม่จำเป็นต้องเสียเวลาพูดอีก ตระกูลโตเล็กกับตระกูลทวีทรัพย์ธาดาไม่มีอะไรต้องพูดกันแล้ว ป้าหวาน ส่งแขก！”

บุริศร์ปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย ถึงแม้จะเป็นไปตามที่ธรณีคาดการณ์เอาไว้ แต่ยังคงรู้สึกสลดใจอยู่บ้าง

คนในครอบครัวแตกแยกเป็นเสี่ยงๆ เขารู้สึกแย่ยิ่งกว่าใครทั้งนั้น

“นายสบายใจได้ ฉันจะจัดการเรื่องของตุลยา”

คำพูดของธรณีไม่อาจทำให้บุริศร์เปลี่ยนการตัดสินใจได้สักนิดเดียว

“เรื่องของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาของพวกนาย ไม่มีความเกี่ยวข้องกับฉัน อย่าคิดว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะปล่อยตระกูลทวีทรัพย์ธาดาไป การเผชิญหน้าในโลกธุรกิจของพวกเราสองตระกูลยังคงไม่จบลง หวังว่าคุณชายธรณีจะสามารถประคับประคองไปได้ถึงตอนสุดท้ายก็ดี”

บุริศร์พูดจบอย่างเยือกเย็น ป้าหวานตรงเข้ามาส่งแขก

ธรณีทำอะไรไม่ได้ เหลือบมองไปทางห้องนอนบนชั้นสอง ถึงจะถอนหายใจและเดินออกไป

ถึงแม้นรมนจะอยากนอนหลับ แต่พลิกตัวไปพลิกตัวมา ทำอย่างไรก็นอนไม่หลับ เห็นได้ชัดว่าร่างกายเหนื่อยล้ามาก แต่จิตวิญญาณกลับตื่นตัวอย่างผิดปกติ