แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 426

บทที่ 426 แต่งออกไปไม่ได้ฉันก็จะอยู่บ้านพี่

แน่นอนว่านรมนเองก็มองเห็นท่าทางขมวดคิ้วเล็กน้อยของบุริศร์ ในขณะเดียวกันก็ได้ยินเสียงรถยนต์จากด้านนอก

เธอเอ่ยเสียงเบา ：“ฉันจะออกไปดู”

“ไม่ต้อง กินข้าว”

สำหรับบุริศร์ตอนนี้ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการรับประทานอาหารของภรรยาตนเอง

พูดเสร็จ เขาก็ตักกับข้าวใส่เพิ่มลงไปในถ้วยของนรมน

คนรับใช้ที่หลบอยู่ก่อนหน้านี้ก็โผล่ออกมา โดยเฉพาะธิดา เธอออกไปดู จากนั้นเดินกลับเข้ามาด้วยรอยยิ้ม

“ประธานบุริศร์ คุณนาย เป็นนายน้อยกับคุณหนูค่ะ”

คำพูดของธิดาทำให้นรมนไร้การตอบสนองไปเล็กน้อย

“ใครนะ？”

แต่บุริศร์กลับได้ยินอย่างชัดเจน สีหน้าดูน่าเกลียดขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

“พวกเขามาทำอะไร？ พากลับไปซะ”

ไม่ง่ายเลยที่เขาจะได้มีโลกส่วนตัวเพียงแค่สองคนกับนรมน คิดไม่ถึงว่าลูกๆของเขาจะมารบกวน แล้วเขาจะรู้สึกดีใจได้อย่างไรกัน

ในที่สุดนรมนก็รู้ว่าใครมาหา เธอรู้สึกดีใจขึ้นมาทันที

“เธอบอกว่าคนที่มาคือกานต์กับกมลเหรอ？”

“ใช่ค่ะ！”

“ฉันจะไปดู！”

นรมนรีบลุกขึ้น กลับถูกบุริศร์คว้าแขนเอาไว้

“ทำอะไรน่ะ？ไม่ได้ยินเหรอว่าลูกๆมาหา？ฉันจะไปดูพวกเขา”

นรมนไม่เข้าใจการกระทำของบุริศร์สักเท่าไหร่

บุริศร์พูดอย่างเคร่งเครียด：“พวกเขามีมือมีเท้า เดินเข้ามาเองได้อยู่แล้ว คุณนั่งลงกินข้าวซะ”

“ฉันคิดว่า……”

“คิดว่าอะไร？ นึกถึงท่าเดินตอนนี้ของคุณสิ”

คำพูดของบุริศร์ทำให้นรมนหน้าแดงขึ้นอย่างน่าดึงดูดใจ

“พูดอะไรของคุณ”

เธอชำเลืองมองธิดา ธิดารีบยิ้มและถอยหลังออกไปอย่างรู้งาน

นรมนไม่สบายใจเล็กน้อย

“บุริศร์ ต่อจากนี้คุณจะพูดอะไรอย่าทำให้มันโจ่งแจ้งแบบนี้ได้ไหม？”

“หรือว่าที่ผมพูดมันไม่เป็นความจริง ตอนนี้คุณสามารถออกไปดูได้เหรอ？”

บุริศร์พูดอย่างนิ่งเฉย ท่าทางนั้นทำให้คนแทบอยากจะชกเขาสักหมัด น่าเกลียดมากเกินไปจริงๆ

แต่นรมนก็รู้ว่าสิ่งที่บุริศร์พูดคือความจริง เธอไม่ควรจะเดินกะโผลกกะแผลกออกไปจริงไหม？ ถึงตอนนั้นจะอธิบายกับลูกๆอย่างไร？

ไม่มีทางเลือก นรมนจำต้องนั่งลง รอคอยลูกๆเข้ามาหาด้วยความกระวนกระวายใจอย่างยิ่ง

หลังจากกานต์ลงจากรถก็พากมลเข้ามา

“แด๊ดดี้ หม่ามี้！หนูกับพี่ชายมาหาค่ะ！”

เสียงหวานๆของกมลดังขึ้น นรมนแทบจะนั่งไม่อยู่จริงๆ

ทันใดนั้นเอง เธอก็ได้ยินเสียงคุณนายตระกูลโตเล็กขึ้นมาอย่างกระทันหัน

“กมล อย่ารีบวิ่งสิลูก ค่อยๆเดินนะคะ”

สิ่งเหล่านี้ นรมนไม่สามารถสงบจิตสงบใจได้อีกต่อไป คิ้วของบุริศร์ขมวดขึ้นอีกครั้ง

นี่ไม่เพียงแค่เด็กมา ผู้ใหญ่ก็ยังมาด้วยเหรอ？

นรมนอยากลุกขึ้นออกไปต้อนรับ บุริศร์รีบหยุดเอาไว้ และเป็นคนเดินออกไปเอง

“แม่ แม่มาได้อย่างไรครับ？”

การปรากฏตัวของบุริศร์ดึงดูดความสนใจของกมลในทันที

“แด๊ดดี้！”

เธอรีบโผเข้าไปหาบุริศร์อย่างรวดเร็ว

บุริศร์รีบอุ้มกมลขึ้นทันที

สาวน้อยคนนี้ตัวหนักขึ้นเยอะตั้งแต่หายป่วย แทบจะกลายเป็นลูกหมูแล้ว

“แด๊ดดี้ หนูคิดถึงแด๊ดดี้จังเลยค่ะ！ หม่ามี้ล่ะคะ？ หนูอยากเจอหม่ามี้！”

กมลไม่เห็นนรมนในช่วงเวลานี้ เธอจึงรู้สึกคิดถึงนรมนจริงๆ

ได้ยินเสียงลูกสาวตะโกนเรียกตนเอง นรมนก็นั่งอยู่ไม่เป็นสุขอีกครั้ง เธอลุกขึ้นทันที ถึงแม้จะปวดกล้ามเนื้อขาทั้งสองข้าง แต่ยังคงพูดด้วยรอยยิ้ม ：“แม่ สวัสดีค่ะ？”

คุณนายตระกูลโตเล็กเป็นคนแบบไหนกันนะ？

แค่มองแวบเดียวก็สามารถเห็นว่านรมนไม่สบายและดูแปลกๆ เธออดถลึงตาใส่บุริศร์ไม่ได้ ด้วยความหมายที่ค่อนข้างจะตำหนิ

บุริศร์กระแอมไอสองทีอย่างขวยเขิน มองเห็นคุณนายตระกูลโตเล็กรีบก้าวขึ้นมาข้างหน้า จับมือของนรมนและถามว่า：“ไม่สบายอยู่ อย่าขยับไปขยับมามาก ได้ยินว่าเธอเป็นหวัด ปวดกล้ามเนื้อไปทั้งตัว เป็นอย่างไรบ้าง ？ดีขึ้นหรือยัง？”

คำพูดเหล่านี้ทำให้เท้าที่กำลังก้าวไปข้างหน้าของกานต์หยุดชะงักทันที จากนั้นจึงถามด้วยความเป็นห่วง：“หม่ามี้ หม่ามี้ไม่สบายเหรอ？ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้างครับ？”

นรมนสามารถฟังออกว่าคุณนายตระกูลโตเล็กกำลังปกป้องตนเอง เธอเขินอายจนหน้าแดงทันที แถมยังต้องเผชิญหน้ากับสายตาห่วงใยอันไร้เดียงสาของลูกชาย จนเธอค่อนข้างทำตัวไม่ถูกขึ้นมาอย่างฉับพลัน

“ไม่เป็นอะไรจ๊ะ ไม่ต้องเป็นห่วง”

“ผมจะไปเอาน้ำอุ่นมาให้หม่ามี้ หม่ามี้รีบนั่งลงเถอะครับ”

กานต์รีบหันตัว วิ่งไปที่ห้องรับแขกด้านนอก

“หม่ามี้ไม่สบายเหรอคะ？หาคุณหมอหรือยัง？ กินยาหรือยังคะ？”

กมลก็รู้สึกกังวลขึ้นมา

ตอนนี้นรมนแทบอยากจะหาหลุมมุดเข้าไปจริงๆ แต่เธอยังคงตอบด้วยรอยยิ้ม：“ไม่เป็นไรจ๊ะลูก หม่ามี้พักผ่อนสักพักก็ดีขึ้นแล้ว”

“แด๊ดดี้ แด๊ดดี้คงจะไม่แหย่ให้หม่ามี้โมโหใช่ไหมคะ？”

กมลกำชับบุริศร์เหมือนผู้ใหญ่ตัวน้อย