แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 430

บทที่ 430 เธออยากฆ่าคน

เห็นบุริศร์ไม่ตอบอะไร นรมนยิ่งลุกลี้ลุกลน

“แท้จริงแล้วเป็นอย่างไร คุณก็ตอบฉันมาสิคะ！”

นรมนคว้าแขนของบุริศร์อย่างร้อนใจ จนเล็บข่วนลงบนผิวหนังของบุริศร์โดยไม่รู้ตัว

บุริศร์รู้ว่าเธอกังวลใจ เขาตอบเสียงเบา：“พวกเขาคลาดกัน”

“หมายความว่าอะไร？”

นรมนรู้สึกรับไม่ได้กับข่าวนี้ไปชั่วขณะ

“คนของตระไม่ได้ผ่านการฝึกฝนอย่างพิเศษมาเหรอ？ทำไมถึงคลาดกันได้？แค่รถคันเดียวมิใช่เหรอ？ทำไมถึงคลาดกันได้？

นรมนแทบจะหมดอาลัยตายอยาก

กมลคือชีวิตของเธอ วันนี้กลับถูกคนจับตัวไป เดิมคิดว่าตระกูลโตเล็กมีความสามารถที่ไม่ธรรมดา จะต้องเอาตัวกมลกลับมาได้แน่นอน ถึงแม้จะไม่สามารถ ก็จะสามารถตามร่องรอยของกมลได้ แต่วันนี้เธอกำลังได้ยินอะไรอยู่นะ？

พวกเขาคลาดกับกมล！

ความรู้สึกของนรมนพังทลายทันที

“นรมน คุณอย่าเป็นแบบนี้สิ”

“จะต้องเป็นตระกูลทวีทรัพย์ธาดา！ สามารถสลัดการติดตามของคนตระกูลโตเล็กได้ นอกจากตระกูลทวีทรัพย์ธาดายังจะมีใครอีก？นี่เป็นหนึ่งในด้านที่โดดเด่นที่สุด”

นรมนสั่นไปทั้งตัว

เธออยากจะฆ่าคน！

ตอนนี้เธออยากจะหยิบมีดขึ้นมาสักเล่ม ตรงเข้าไปที่ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเพื่อฆ่าคน！

บุริศร์มองเห็นความบ้าคลั่งในแววสายของนรมน เขารู้สึกกังวลใจ

“นรมน คุณฟังผมนะ พวกเราจะไปตระกูลทวีทรัพย์ธาดากันในตอนนี้ คุณอย่าร้อนใจไป ถ้าตระกูลทวีทรัพย์ธาดาทำจริง คุณวางใจได้เลย ผมไม่ปล่อยพวกเขาไว้แน่นอน แต่คุณก็ไม่ควรจะเป็นแบบนี้เข้าใจไหม？ คุณเป็นแบบนี้ทำให้ผมรู้สึกกลัว！”

บุริศร์หวาดกลัวจริงๆ

นรมนในตอนนี้มีท่าทางเหมือนไม่สนใจทุกสิ่ง ทำให้เขาหวาดกลัวที่สุด

ราวกับว่าเธอสามารถทำเรื่องบ้าคลั่งได้ทุกอย่าง เพียงเพื่อพาลูกกลับมา

ครั้งก่อนตอนกานต์หายสาบสูญไป นรมนก็เคยบ้าคลั่งไปแล้วครั้งหนึ่ง ตอนนี้กมลถูกคนจับตัวไป เธอไม่เป็นลมหมดสติไปก็ถือว่าเข้มแข็งมากแล้วไม่ใช่หรือ？

บุริศร์ให้กำลังใจตนเองไม่หยุด แต่ในขณะเดียวกันก็สังเกตทิศทางการเคลื่อนไหวของนรมน

นรมนค่อยๆสงบสติลงภายใต้การปลอบโยนของบุริศร์

ใช่แล้ว

เธอไม่ควรร้อนใจ ไม่ควรทำอะไรบุ่มบ่าม ตอนนี้ไม่รู้ว่ากมลเป็นอย่างไร เธอควรรับรองความปลอดภัยของกมลก่อนถึงจะถูก

เห็นนรมนสงบลง บุริศร์ถึงจะถอนหายใจอย่างโล่งอก

ทั้งสองขึ้นรถอย่างรวดเร็ว มุ่งหน้าสู่ตระกูลทวีทรัพย์ธาดา

ธรณีไม่อยู่บ้าน เมื่อได้ยินว่าบุริศร์กับนรมนมาที่ตระกูลทวีทรัพย์ธาดา เขาก็รีบร้อนกลับมา ส่วนตุลยากลับขวางอยู่หน้าประตู ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ยอมให้นรมนเข้าไป

“พี่คะ ถึงแม้พี่จะเป็นคนตระกูลทวีทรัพย์ธาดา แต่คุณย่าเคยพูดไว้แล้วว่า พี่กับคนตระกูลทวีทรัพย์ธาดาไม่มีความเกี่ยวข้องกันอีก ดังนั้นวันนี้พี่ระดมคนมาตระกูลทวีทรัพย์ธาดาแบบนี้ แท้จริงต้องการอะไรกันแน่？คุณย่าไม่สบาย ไม่สามารถทนให้พี่ทรมานซ้ำแล้วซ้ำเล่า”

ตุลยาวางท่าเหมือนเป็นนายหญิงอย่างเห็นได้ชัด นรมนเห็นแล้วรู้สึกรังเกียจ

“หลีกไป！”

นรมนไม่พูดพร่ำเพรื่อ ความรังเกียจและไม่แยแสที่เห็นได้ชัดเจนทำให้ตุลยาอดกลั้นไว้ไม่ไหว

“นรมน แกอย่ามารังแกคนอื่นแบบนี้นะ แกอยู่ข้างนอกจะทำอะไรก็ได้ ตอนนี้วิ่งมาอวดอำนาจบารมีที่ตระกูลทวีทรัพย์ธาดา แกล้อเล่นหรือเปล่า？ เชื่อไหมว่าตอนนี้ฉันจะบอกกับสื่อมวลชน ให้พวกเขามา ถึงตอนนั้นแกจะ……”

“แกไปบอกเลย ถ้าไม่รู้เบอร์ฉันจะเอาให้แก ฉันกลัวว่าสื่อมวลชนมาแล้ว ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาของพวกแกกับแกจะรับไม่ไหว”

นรมนพูดแทรกตุลยาขึ้นมาทันที

ตอนนี้นรมนมีท่าทางแข็งกร้าว แถมยังดุดัน ตุลยาสู้ไม่ไหวสักเท่าไหร่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งด้านหลังของเธอมีการคุ้มกันจากบุริศร์ ทั้งตระกูลโตเล็กคือกำลังสนับสนุนที่แข็งแกร่งของเธอ

ตุลยารู้สึกอิจฉาอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ และยังอิจฉาจนแทบคลั่ง

นรมนไม่มีทั้งคุณธรรมและความสามารถ คิดไม่ถึงว่าจะสามารถทำให้ตระกูลโตเล็กทำเพื่อเธออย่างไม่สนใจทุกอย่างแบบนี้ ？เธอพิจารณาอยู่นาน คิดไม่ถึงว่าจะไม่พบข้อดีสักนิดเลย

สีหน้าของตุลยาดูไม่ได้สักเท่าไหร่

“ถ้าแกอยากเข้าไปจริงๆ ฉันก็คงขวางไม่ได้ เพียงแต่ฉันจำเป็นต้องบอกแกว่า คุณย่ากำลังป่วยอยู่ ตอนนี้เพิ่งจะฟื้นขึ้นมา ร่างกายค่อนข้างอ่อนแอ ถ้าแกเป็นคนกตัญญูก็อย่ายั่วโมโหคุณย่าอีก”

“แล้วถ้าฉันไม่ใช่คนที่กตัญญูล่ะ？”

การย้อนถามกลับไปของนรมนทำให้ตุลยาอึ้งไป จากนั้นจึงตอบด้วยรอยยิ้มเย็นชา：“แกไม่กตัญญูฉันก็ทำอะไรไม่ได้ แต่เข้าไปด้วยท่าทางรังแกคนแบบนี้ ฉันจำเป็นต้องทำให้ทุกคนในเมืองชลธีได้เห็น”

“ก็ดูแล้วกันว่าแกจะทำได้หรือเปล่า”