แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 442

บทที่ 442 คุณจะโกรธไปถึงเมื่อไหร่

พ่อนรมนมองดูดวงตาของเขาที่มองตามนรมนเข้าไปในห้องครัวและยังคงไม่ถอนสายตากลับมา เป็นแบบนี้แล้วจึงได้กระซิบว่า : “มีเรื่องกันเหรอ?”

“อ๊ะ?”

บุริศร์ดึงสติกลับมาอย่างรวดเร็ว : “เปล่าครับ”

“อย่ามาโกหกผมเลย ผมเลี้ยงลูกสาวมาด้วยตัวเองย่อมรู้ดีที่สุด แม่หนูนี่ชอบคุณมาก ซ้ำร้ายตอนนี้ยังต้องมาเจอเรื่องแบบนี้อีก ตอนนี้ควรอยากจะอยู่กับคุณใจแทบขาดชัดๆ แต่วันนี้เธอกลับมาพร้อมกับลูกสาวและกระเป๋าเดินทาง คุณบอกกับผมว่าไม่มีอะไร? นอกจากนี้กมลยังเกือบจะถูกคนฉกเอาตัวไปที่หน้าประตู มันเกิดอะไรขึ้น?”

คำพูดของพ่อนรมนทำให้บุริศร์ขมวดคิ้วเล็กน้อย

“เรื่องของกมลผมก็ยังไม่ทราบแน่ชัดครับ เมื่อกี้นี้ได้ยินพฤกษ์พูดผมเองก็ตกใจมากเพราะว่าเป็นห่วงจึงได้มาที่นี่ ส่วนนรมนนั้น ระหว่างพวกเรามีปัญหากันเล็กน้อยจริงๆครับ แต่ว่าไม่เป็นไรหรอก พ่อครับ คุณวางใจเถอะ พวกเราสามารถแก้ปัญหาได้”

“แก้ไขได้?”

พ่อนรมนจิบชาแล้วยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับพูดว่า : “ ผมเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้นเลย คุณเนี่ย ทำให้เธอเสียความรู้สึกไปแล้วแล้วก็ยังไม่รู้ว่าจะเกลี้ยกล่อมยังไงสินะ ไม่ผิดที่จะรักหญิงสาวสักคนแต่เราไม่มีทางควบคุมได้หรอกนะ ผมเห็นจิตใจของคุณทั้งหมดอยู่ที่เธอ แล้วคุณเห็นนรมนเหลือบมองคุณบ้างไหม?”

“พ่อครับ”

บุริศร์ถูกจี้ไปที่จุดอ่อนจึงรู้สึกอายอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

“ดื่มชาๆ ชาที่นรมนชงยังคงอร่อยที่สุดอยู่ดี”

พ่อนรมนจี้ตรงประเด็นแล้วก็ไม่พูดอะไรมากอีก เขายิ้มพร้อมกับยกชาขึ้นดื่ม

ตอนนี้ในใจของบุริศร์นั้นขัดแย้งกันและไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี ทำได้เพียงแค่ดื่มชาเท่านั้น แต่ถึงแม้ว่าชานี้จะเต็มไปด้วยกลิ่นหอม แต่เขากลับไม่รับรู้ถึงรสชาติเลยแม้แต่น้อย

“ผมเหนื่อยนิดหน่อยเลยจะไปพักสักครู่ คุณถือโอกาสนี้คุยกับนรมนดีๆ แม่หนูนั่นอยากจะพักที่นี่สองสามวัน ผมย่อมยินดีต้อนรับอยู่แล้ว”

พ่อนรมนพูดจบก็ลุกขึ้นแล้วตรงไปที่ห้องหนังสือ

บุริศร์นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นคนเดียวโดยที่ไม่รู้ว่าตัวเองควรจะทำเช่นไรจริงๆ

เขารู้สึกได้ว่าตนเองถูกนรมนทอดทิ้งและละเลยโดยสมบูรณ์แล้ว แม้แต่จะพูดยังคร้านที่จะคุยกับเขาเลย

ระหว่างที่แม่นรมนหันหน้าไปโดยไม่ตั้งใจก็มองเห็นสายตาที่โศกเศร้าของบุริศร์จึงอดไม่ได้ที่จะพูดกับนรมนว่า : “ไป ไปอยู่กับสามีเถอะ อย่ามาอยู่ขวางทางที่นี่”

“หนูขวางทางตรงไหนกันคะ? แม่ หนูกำลังช่วยอยู่นะคะ!”

นี่ยังเป็นครั้งแรกที่นรมนถูกแม่ของเธอรังเกียจเสียแล้ว

“ไม่จำเป็นเลย เธอสู้กมลของพวกเราไม่ได้เลย ใช่ไหมจ๊ะกมล?”

ตอนนี้แม่นรมนมองไปที่กมลว่าดูดีแค่ไหนและเธอชอบมากแค่ไหน

“คุณยาย กมลรักคุณยายที่สุดเลยค่ะ!”

กมลตอบกลับอย่างรวดเร็ว

มองดูการแสดงที่ยอดเยี่ยมของทั้งคนแก่และเด็กน้อยสองคนนี้แล้ว นรมนก็ทอดถอนใจพร้อมกับส่ายหัว ไม่มีที่ให้เธอยืนอยู่ตรงนี้จริงๆ

“โอเคๆๆ หนูจะออกไป”

เธอถอนหายใจแล้วหมุนตัวเดินออกจากห้องครัว

ทันทีที่ออกจากห้องครัวก็มองเห็นสายตาของบุริศร์ ดูเหมือนมีบางคำอยากจะพูดกับเขา แต่ก็ลังเลและไม่ได้พูดออกไป

นรมนไม่ได้คิดไว้ว่าจะคุยกับเขา แต่ทว่าเรื่องเกี่ยวกับกมล เธอเองก็ไม่อาจที่จะไม่ถามได้

พอคิดแล้วเธอก้าวเท้าเดินไปหาบุริศร์

เห็นนรมนเดินมาหาตนเองแล้ว บุริศร์ก็เกิดความประหม่า

“นรมน”

บุริศร์รู้สึกว่าเสียงของตนเองนั้นสั่นขึ้นมาเล็กน้อย

ไม่บ่อยนักที่นรมนจะเห็นบุริศร์เป็นเช่นนี้

เขาเคยเป็นคนที่อยู่เหนือทุกคน ยิ่งกว่านั้นยโสโอหังอย่างยิ่ง แล้วกลายมาเป็นคนที่ปฏิบัติต่อใครสักคนอย่างระมัดระวังตัวเมื่อไหร่กัน?

ถึงแม้ว่าในใจจะเจ็บปวดอยู่ไม่น้อย แต่ว่านรมนยังคงไม่ละทิ้งสีหน้าของเธอ

“พฤกษ์พูดกับคุณเรื่องของกมลแล้วใช่ไหม?”

“อืม พูดแล้ว ผมจะรีบไปตรวจสอบ คุณวางใจได้ ผมย้ายบอดี้การ์ดที่ยอดเยี่ยมที่สุดของตระกูลโตเล็กมาที่นี่หมดแล้ว จะต้องไม่เกิดเรื่องอะไรกับกมลแน่นอน”

บุริศร์กล่าวอย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นว่าเขาจัดเตรียมทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว นรมนก็หันหลังกลับเดินไปทันที

“นรมน พวกเราจะคุยกันดีๆได้ไหม?”

บุริศร์คว้าข้อมือของนรมนเอาไว้

เขารู้ว่าตอนนี้นรมนยังโกรธอยู่และอาจจะไม่ฟังคำอธิบายของเขา แต่ว่าเขาไม่มีทางทนช่วงเวลาแบบนี้ได้อีกแล้ว

เดิมทีเขานึกว่านรมนจะทะเลาะกับเขา หากว่าทะเลาะกันก็ยังดี แต่ตอนนี้นรมนไม่พูดไม่โวยวาย ความเงียบสงบทำให้คนรู้สึกไม่สบายใจและกดดัน

เขาไม่ได้พูดว่าหนึ่งวันนานนับหนึ่งปี มันเป็นหนึ่งวินาทีเท่ากับหนึ่งปีเลยต่างหาก

นรมนมองไปที่มือขนาดใหญ่อันทรงพลังบนข้อมือของเธอและคิดว่าที่นี่คือตระกูลธนาศักดิ์ธน เมื่อเงยหน้าขึ้นอีกครั้งก็มองเห็นแม่และกมลกำลังแอบมองพวกเธออยู่ในครัว เธอจึงลดเสียงต่ำลงอย่างช่วยไม่ได้

“ปล่อยมือค่ะ”

บุริศร์ได้ยินคำพูดนี้แล้วลังเลอยู่ชั่วครู่ แต่ก็ปล่อยมือนรมน

นรมนหันกลับมาแล้วนั่งลง แต่กลับอยู่ห่างจากบุริศร์มาก

“พูดมาสิ”

ที่จริงแล้วนรมนไม่ต้องการฟังคำอธิบายของเขาเลย เรื่องนี้ชัดเจนมากแล้วยังจำเป็นต้องต้องอธิบายงั้นเหรอ?