แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 443

บทที่ 443 เธอหลอกคุณทั้งหมด

นรมนครุ่นคิดทบทวน คิ้วทั้งสองข้างขมวดเข้าหากันแน่น บุริศร์มองดูด้วยความเอ็นดูอยู่ไม่น้อย

“ผมจัดการเรื่องนี้ได้ ผมเตรียมคนเอาไว้เรียบร้อยแล้ว สักพักจะปลอมตัวเป็นคุณเข้าไป ไม่ว่าตุลยาจะทำอะไรก็ตาม ขอเพียงแค่เธอปรากฏตัว ผมจะให้คนจับกุมตัวทันที ดังนั้นคุณไม่ต้องกังวลใจ”

ได้ฟังการจัดเตรียมของบุริศร์แล้ว นรมนมองเขาแล้วพูดว่า : “คุณคิดว่าการดูแลทุกอย่างให้ฉันเป็นอย่างดีนั่นคือการปกป้องฉันที่ดีที่สุดงั้นเหรอ?”

“ใช่ ผมไม่ต้องการให้คุณตกอยู่ในอันตราย”

“แต่เรื่องนี้ฉันต้องการไปด้วยตัวเอง ฉันมีบางอย่างที่ต้องการถามตุลยาต่อหน้าให้ชัดเจน”

คำพูดของนรมนทำให้บุริศร์ไม่พอใจขึ้นมาเล็กน้อย

“รอจนจับตุลยาได้ คุณต้องการถามอะไรก็ตามใจคุณ แต่ตอนนี้คุณไปไม่ได้”

นรมนพูดด้วยเสียงราบเรียบว่า : “คุณคิดว่าจะจับตุลยาได้จริงๆเหรอ?”

“เธอนัดคุณแล้วและยังมีการบันทึกข้อความทางโทรศัพท์ ขอเพียงจับเธอได้ก็สามารถเอาตัวเธอไปที่สถานีตำรวจ ถึงเวลานั้นเธอก็จะบิดพลิ้วไม่ได้”

“ถ้าอย่างนั้นแล้วกมลล่ะ? หรือว่าคุณจะเอากมลไปซ่อน? กมลอยู่ในบ้านของพวกเรา คดีลักพาตัวไม่ได้เกิดขึ้นจริง คุณจับตุลยาโดยไม่มีหลักฐานที่สมเหตุสมผล ถึงจะมีบันทึกเสียงทางโทรศัพท์แล้วจะเป็นยังไง? ด้วยการปกป้องและเข้าข้างตุลยาของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา คุณคิดว่าพวกเราจะชนะโดยไม่มีการยื่นอุทธรณ์ด้วยหลักฐานที่จับต้องได้งั้นเหรอคะ?”

คำพูดของนรมนทำคิ้วของบุริศร์เป็นรอยย่นลึกมากกว่าเดิม

“ครั้งนี้ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาไม่อาจปกป้องตุลยาได้อีก ธรณีที่อยู่ทางนั้น…”

“ถ้าหากคุณชายธรณีสามารถเอาชนะคุณนายทวีทรัพย์ธาดาได้จริงๆ สถานการณ์คงไม่เป็นอย่างในตอนนี้แล้ว”

นรมนขัดจังหวะคำพูดของบุริศร์ จากนั้นก็พูดว่า : “ฉันต้องการไปพบตุลยาด้วยตัวเองค่ะ ไม่ว่าจะพูดยังไง เรื่องวันนี้แปลกมากจริงๆ ถึงแม้ตุลยาต้องการใช้เบี้ยตัวหนึ่งในการคุกคามฉัน แต่เธอเองไม่กล้าพอที่จะชิงตัวลูกของฉันกลางวันแสกๆหรอกค่ะ นอกจากนี้เธอจะคอยจ้องมองดูบ้านเราตลอดเวลางั้นเหรอ? นี่มันไม่สมเหตุสมผลเลย”

เห็นว่านรมนตัดสินใจแน่วแน่แล้ว บุริศร์รู้ว่าตนเองเกลี้ยกล่อมไปก็ไม่มีประโยชน์ แต่ก็ยังพูดด้วยความห่วงใยว่า : “ผมจะไปกับคุณ”

“ถ้าหากฉันปฏิเสธ คุณไม่ไปได้ไหม?”

“ไม่มีทาง”

นรมนไม่พูดอะไรอีกและลุกขึ้นเดินไปที่ห้องหนังสือ

“พ่อคะ หนูกับบุริศร์จะออกไปทำธุระนิดหน่อย อาจจะไม่กลับมากินข้าวเที่ยง พ่อกับแม่ให้กมลทานอยู่ที่บ้านนะคะ”

พ่อนรมนไม่แปลกใจกับสถานการณ์เช่นนี้เลยสักนิด เพียงแค่พยักหน้าและพูดว่า : “ตกลง พวกลูกระวังตัวด้วยล่ะ”

“อื้ม!”

นรมนพยักหน้า พอเปลี่ยนชุดแล้วจึงได้ออกมาจากบ้านตระกูลธนาศักดิ์ธนพร้อมกับบุริศร์

พฤกษ์เห็นพวกเขาออกมาด้วยกัน จึงคิดว่าพวกเขาต้องการกลับไปตระกูลโตเล็กเลยอดไม่ได้ที่จะถามว่า : “คุณหนูล่ะครับ?”

“นายอยู่ที่นี่เพื่อดูแลความปลอดภัยของพวกเขา ฉันกับคุณนายจะออกไปข้างนอก”

พูดจบแล้วบุริศร์ก็ออกจากที่นั่นพร้อมกับนรมนทันที

นรมนไม่พูดอะไรเลยตลอดทาง ถึงแม้บุริศร์จะรู้สึกละอายใจอยู่บ้าง แต่เขาไม่ใช่คนที่อยู่ในสถานะด้อยกว่า หลังจากที่ได้พูดอธิบายบางอย่างแล้ว เขาคิดว่าตนเองไม่ผิด นรมนที่ยังอึดอัดใจอยู่เช่นนี้ เขาเองก็ไม่มีวิธีแล้ว

บรรยากาศระหว่างคนทั้งสองนั้นค่อนข้างจะแข็งทื่อและน่าอึดอัดใจ

ในตอนที่มาถึงสวนลุมพินีนรมนตรงไปเปิดประตูรถ แต่กลับถูกบุริศร์คว้าข้อมือเอาไว้

“ไม่ว่าจะเป็นตอนไหนก็อย่าเอาชีวิตไปเสี่ยง คุณอยากจะโกรธผม อยากจะด่าผม อย่างน้อยก็ต้องมีชีวิตอยู่ ถ้าหากตุลยาคิดจะทำอะไร คุณจะต้องแจ้งให้ผมทราบทันที เข้าใจไหม?”

บุริศร์รู้สึกว่าการที่ตนเองยอมตกลงให้นรมนมาที่นี่เป็นความผิดพลาด

แต่ว่าเขาไม่อยากที่จะต้องมีความห่างเหินกับนรมนอีกแล้ว

เรื่องของกมลทำให้ระหว่างพวกเขามาถึงทางตันเรียบร้อยแล้ว ถ้าหากเขายังยืนกรานในเรื่องนี้ต่อไป เขากลัวว่านรมนจะเกิดการตอบสนองต่อความกดดันของจิตใจจริงๆ

นรมนมองท่าทางห่วงใยของบุริศร์แล้วอดไม่ได้ที่จะพยักหน้า

“ฉันรู้ค่ะ”

เธอสลัดข้อมือออกจากบุริศร์แล้วลงจากรถ

ทันใดนั้นบุริศร์รู้สึกว่างเปล่าในใจ

ความรู้สึกเช่นนี้มันช่างน่าหงุดหงิดใจจริงๆ

เห็นได้ชัดว่าเขาทั้งสองคนเป็นคนที่ใกล้ชิดกันที่สุดในโลก แต่ตอนนี้กลับดูเหมือนว่าถูกคั่นกลางด้วยหนทางที่ยาวไกลและอุปสรรคมากมาย ไม่ว่ายังไงก็ไม่สามารถสัมผัสถึงกันได้

เขามองดูนรมนลงจากลงและเดินไปยังสถานที่ที่ตุลยากำหนด ทันใดนั้นหัวใจของเขาก็ตึงเครียดขึ้นมา

“กิมจิ แจ้งให้ทุกคนทราบด้วยว่าจะต้องดูแลความปลอดภัยให้กับคุณนาย”

คำพูดของบุริศร์ทำให้กิมจิรู้สึกตึงเครียดขึ้นมาทันที

นรมนมาถึงสถานที่ที่กำหนดไว้แล้ว และพบว่าที่นี่มีผู้คนที่หลากหลาย มันมีผู้คนทุกแบบ และมีพ่อค้าแผงลอยเป็นจำนวนมาก ไม่ง่ายเลยที่จะเป็นที่สะดุดตาคน

เธอมองไปรอบๆและพบกับใบหน้าที่คุ้นเคยสองสามคนอย่างรวดเร็วทั้งหมดล้วนแต่เป็นคนที่แฝงตัวอยู่อย่างลับๆ

นรมนรู้โดยทันทีว่าที่นี่ได้ถูกบุริศร์เหวี่ยงตาข่ายครอบไว้แล้ว ความปลอดภัยของเธอจะไม่เป็นไร

เธอหยุดยืนพิงอยู่ที่ราวบันไดแล้วมองไปที่พื้นสนามหญ้าสีเขียวที่อยู่อีกด้านของราวบันได มีเด็กสามสี่คนกำลังเล่นฟุตบอลอยู่ในสนาม ท่าทางที่มีความสุขทำให้เธออดไม่ได้ที่จะคิดถึงกานต์และกิจจา

เจ้าตัวแสบสองคนนั่นก็ชอบเล่นฟุตบอลมากเช่นกัน

อีกด้านหนึ่งของสนามฟุตบอล มีเด็กสองคนกำลังเล่นโดรนอยู่ และมีคนหนึ่งที่ดูเหมือนจะเพิ่งเล่นเลยยังบังคับโดรนไม่ได้ ทำยังไงโดรนก็ไม่บินขึ้น

นรมนนึกถึงกานต์อีกครั้ง ตอนที่เพิ่งเริ่มเล่นเจ้าตัวเหม็นก็เป็นอย่างนี้เหมือนกัน แล้วในชั่วพริบตาเขาก็กลายเป็นยอดฝีมือ

คิดๆดูแล้ว เธอก็นึกถึงคำพูดที่เจตต์พูดกับเธอขึ้นมาอีกครั้ง

นาครเป็นคนติดยา สินค้าของเขาส่งผ่านตังเมมอบให้ตุลยา

ในตอนนี้ นรมนเกิดความลังเล ว่าที่จริงแล้วเธอสนใจความเป็นความตายของคุณนายทวีทรัพย์ธาดาหรือไม่

จะว่าไปคุณนายทวีทรัพย์ธาดาสำหรับเธอแล้วไม่มีความรักใดๆหลงเหลืออยู่เลย ยิ่งกว่านั้นสำหรับความเห็นเชิงลึกของเธอถึงแม้เธอจะพูดเรื่องนี้ มันก็ไม่สามารถทำให้คุณนายทวีทรัพย์ธาดาเชื่อเธออยู่ดี

นอกจากนี้เธอยังไม่มีหลักฐานที่แสดงให้เห็นเด่นชัดว่าตุลยาเอาของไปให้คุณนายทวีทรัพย์ธาดากิน

แต่ถ้าจะให้เพิกเฉยแบบนั้น นรมนก็รู้สึกว่าไม่อาจก้าวข้ามมโนธรรมไปได้

ไม่ต้องพูดถึงความสัมพันธ์ที่ยังคงตัดไม่ขาดและยังวุ่นวายกับตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ถึงแม้ว่าจะเป็นคนธรรมดา ในตอนที่รู้เรื่องนี้เธอควรจะแจ้งเตือนใช่หรือเปล่า?