แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 447

บทที่ 447 คุณ​มีเรื่องอะไรห้ามปิดบังฉันนะ

นรมนดีอกดีใจ​โดยไม่รู้ตัว​

สิ่งที่พ่อนรมนพูดอาจจะถูก​

ตั้งแต่​เด็ก​จน​โต​บุริศร์​ก็อยู่อย่างสูงส่ง แล้วยังเป็นผู้ชายแมนๆอีกด้วย อาจจะ​ไม่เข้าใจหัวอกของผู้หญิง​ซึ่งก็​เป็น​เรื่องที่ให้อภัย​กันได้​

อีกอย่าง​เขายอมแบบนี้ แบบครั้งแล้วครั้งเล่า ยอมลดความหยิ่งผยอง​ใน​ตัวเพื่อมาขอโทษ​ตัวเอง​ นรมน​รู้สึก​ว่า​ตัวเอง​น่าจะ​ควรหยุดได้แล้วจริงๆ

ไม่ว่ายังไง​ซะ พ่อนรมนก็พูดถูกแล้ว ไม่ว่าบุริศร์​ทำอะไรก็ตาม จากพื้นฐาน​แล้วก็คือหวังดีและทำเพื่อพวกเธอกับลูกๆทั้งนั้น

นรมนสมมุติฐาน​ในใจตลอดเวลา​ จากนั้น​รับสายของบุริศร์​ขึ้น​มา​

"คุณ​ไปไหนเนี้ย​？ฉันโทรหาคุณก็ไม่รับสายเลย พ่อให้คุณกลับมาทานข้าวเย็น​ คุณ​หาเวลาว่างกลับมาเถอะนะ"

นรมนเอ่ยปากออกมา​โดยตรง​ ไม่ให้โอกาส​บุริศร์​ได้พูดอะไรบ้างเลย

บุริศร์​อึ้งไปเลยเล็กน้อย​

เขาฟังน้ำเสียงที่ให้อภัยของนรมนออกได้อย่างชัดเจนแล้ว ถึงแม้​ไม่ได้พูดออกมา​ตรงๆก็ตาม แต่ว่าน้ำเสียงและระดับเสียง​ก็ถือว่า​เร็ว​ไวและเบาๆดี

ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ บุริศร์​ต้องดีอกดีใจเป็น​อย่างมากเลยทีเดียว​ แต่ว่าตอนนี้​ อารมณ์​ของ​เขาเข้มขรึมเล็ก​น้อย

"เกรงว่า​จะไม่ได้​นะ ฉันต้องออกไปทำงานที่ต่างจังหวัด"

คำพูดข​องบุริศร์​ทำให้​นรมนอึ้งค้​างเล็กน้อย​

"มีเรื่อง​อะไรรึเปล่า​？"

เธอกังวล​

รู้สึก​มาโดยตลอด​ว่า​ตัวเอง​คือผู้ถูกกระทำ เรื่อง​ที่​กมลถูกลักพาตัวไป เธอรู้สึกว่า​บุริศร์​ทำเกินไป แต่ว่าตอนนี้คิดๆดูแล้ว บุริศร์​งานเยอะทุกวัน​ ตัวเองก็ช่วยเขาแบกภาระ​ไว้ไม่น้อยเลยทีเดียว​？

คิดถึง​ตรงนี้​ นรมนเสียใจ​ขึ้น​มา​โดยไม่รู้ตัว​

ตัวเอง​อาจจะแคร์เรื่องอะไร​บางอย่าง​มากเกินไป

บุริศร์​พูดเส​ียงทุ้มต่ำ​ว่า​"บริษัทที่​ต่างประเทศ​เกิดปัญหา​ขึ้น​มา​นิดหน่อย​ ผมต้องกลับไปจัดการ​ทันที"

"ต้องใช้เวลานานเท่าไหร่​？คุณ​จำเป็นต้องไปด้วยตัวเอง​？พฤกษ์​ไปไม่ได้หรือ​？"

ตอนนี้​นรมนไม่อยากจากบุริศร์​ไปไหนเลยจริงๆ

ไม่ใช่ว่ารู้สึกอะไรหรอกนะ ก็แค่จากกันอย่างกะทันหัน​แบบนี้ ทำให้​เธอไม่ค่อยชิน

ความจริงเมื่อห้าปีก่อน บุริศร์​ก็ขึ้นเหนือล่องใต้​ และเป็นคนในอวกาศ​อยู่​บ่อยๆ​ เพียงแต่ว่​าห้าปีก่อนหลังจากพวกเขาได้อยู่​ด้วยกัน​แล้ว บุริศร์​เฝ้าอยู่​ข้างกายเธอมาโดยตลอด​ ทำให้​เธอเคยชินกับการที่มีบุริศร์​อยู่​ข้างๆ นี่จู่ๆก็พูด​ว่าต้องออกไปทำงานที่ต่างประเทศ​ นรมนจึงกระวนกระวาย​อย่างกระทันหัน​

ถ้าทำได้ บุริศร์​ก็ไม่อยากจากนรมนไปไหน แต่ว่าเขา........

เขามองดูร่างกาย​ของ​ตัวเอง​ และพูดเสียงทุ้มต่ำ​ว่า​"เรื่อง​นี้​ผมต้องไปจัดการด้วยตัวเอง​ เพราะฉะนั้น​ช่วงนี้ผมไม่อยู่​ข้างกายคุณ​ คุณ​ต้องระมัดระวังตัวด้วยนะ​ ผมจะพูดกับพฤกษ์เองว่า ให้คนที่บ้านฟังคำสั่งของคุณ คุณ​อยากอยู่ที่บ้านธนาศักดิ์​ธนก็อยู่ไป หากอยากกลับไปที่บ้านก็กลับไปอยู่เป็นเพื่อนของคุณแม่ ตอนนี้​สถานการณ์​ที่​ข้างนอก​วุ่นวาย​มากเลย​ คุณ​ไม่มีธุระ​อะไร​ก็​อย่าออกจากบ้าน หากมีธุระ​อะไรจริงๆ คุณ​สามารถ​ไปหาธรณี ผมคิดว่าเขาต้องช่วยเหลือ​คุณ​แน่ หรือว่าไปหาเจตต์ก็ได้ คนคนนั้นถึงจะเชื่อถือไม่ค่อยได้ แต่ว่าดีกับคุณมากเลยทีเดียว ซึ่ง​ก็​น่าจะช่วยเหลือคุณอย่างสุดความสามารถ​แน่นอน​"

ได้ยินบุริศร์​พูดคำพูดเหล่านี้ จู่ๆนรมนรู้สึก​ถึงความผิดปกติ​

"ทำไม​คุณ​ต้อง​พูดแบบนี้？ต้องไปนานมากเลยหรือ？หรือว่าธุระ​ทางโน้นจัดการอย่างยากเย็น​แสนเข็ญ​？ที่ผ่านมาคุณไม่ชอบฉันไปมาหาสู่​กับเจตต์ไม่ใช่หรือ？ทำไม​ตอนนี้ฉันฟังคำพูดคุณแล้วเหมือนกำลังสั่งเสีย​อะไรสัก​อย่าง​？บุริศร์​ คุณ​มีเรื่องอะไรปิดบัง​ฉันอยู่？"

เซนส์​ของนรมนทำให้บุริศร์กลัวเล็กน้อย​

"ไม่มีอะไรหรอก นี่ผมกำลังล้อมคอก​ก่อนวัวหายไง ธุระ​ทางโน้นผมก็ไม่รู้ว่าต้องจัดการนานแค่ไหน ผมรับรองผมต้องพยายาม​กลับมาให้เร็วที่สุด คุณ​อย่าคิดมากนะ ถ้าเป็นไปได้ คุณ​ก็รู้นี่ ผมไม่จากคุณ​กับลูกๆไปในเวลาแบบนี้​หรอก​"

นรมนได้ยินบุริศร์​พูดแบบนี้ นิ่งไปทันที

"บุริศร์​ คุณ​มีเรื่องอะไรห้ามปิดบัง​ฉันนะ"

"ผมจะมีเรื่อง​อะไรกันเล่า？"

บุริศร์​อ่อนล้า​เล็กน้อย​

ผู้หญิง​เซนซิทีฟ​ต่อด้านนี้มากเกินไปรึเปล่าเนี้ย？

นรมนไม่ค่อยสบายใจนัก พูด​เสียงทุ้มต่ำ​ว่า​"เรื่อง​ของกมลฉันหวังว่าเป็นครั้งสุดท้าย​ ฉันรู้ว่าคุณหวังดี แต่ว่าฉันเป็นคนนะ และเป็นภรรยา​ของคุณ​อีกด้วย ไม่ใช่อุปกรณ์​เสริม​ของคุณนะ ยิ่งไม่ใช่นกขมิ้น​ที่คุณเลี้ยงเอาไว้ ฉันต้องการผ่านร้อนผ่านหนาวไปกับคุณ และจับมือก้าวไปข้างหน้าพร้อม​กับคุณ​เข้าใจ​รึเปล่า​？ฉันต้องการร่วมทุกข์ร่วมสุข​กับคุณ ฉันหวังว่าเวลาที่คุณต้องการความช่วยเหลือ​ที่สุด ซึ่ง​จะเป็นฉันที่อยู่ข้างกายคุณ เราเป็นสามีภรรยา​กัน​นะ​ และเป็นร่างกาย​เดียวกัน ไม่ว่าเกิดเรื่อง​อะไร​ขึ้น​มา​ก็ตาม ฉันก็มีสิทธิ์​รับรู้​ บุริศร์​ คุณ​อย่าปิดบัง​ฉันเด็ดขาดเชียวหล่ะ​！"

บุริศร์​ทรมาน​ใจ​อย่างกะทันหัน​

เขาอยากบอกอาการ​ของตัวเองในตอนนี้ให้กับนรมนเหลือเกิน​ แต่ว่าสุดท้าย​ก็อดกลั้น​เอาไว้

ตอนนี้​นรมนมีธุระ​เยอะแยะ​มากมาย​ อีกอย่างร่างกาย​ของเธอก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ไม่ง่ายเลยกว่าที่เรื่องของกมลจะทำให้เธอผ่อนคลายบ้าง รู้เรื่องราว​ของ​ตัวเอง​อีกจะรับไหวได้ยังไง？

บุริศร์​บอกกับตัวเอง​ใน​ใจอย่างไม่ขาดสาย​ นี่เป็นครั้งสุดท้าย​

เพียงแค่เขาผ่านครั้งนี้ไปได้อย่างปลอดภัย​ เขาต้องใช้ชีวิต​กับนรมนอย่างมีความสุขแน่นอน​ วันข้างหน้า​ไม่ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา​ก็ตามเขาจะไม่ปิดบังเธออีกแล้ว​

"คุณ​คิดอะไรอยู่เนี้ย​？ผมจะปิดบัง​คุณ​เรื่อง​อะไร​？อย่าคิดฟุ้งซ่าน​เลยนะ ผมเป็นคนแบบไหนคุณ​ยังไม่รู้อีกหรือ​？"

บุริศร์​พยายาม​ทำให้เสียงของตัวเองฟังดูแล้วไม่ต่างจากปกติ​

ถึงแม้​นรมนไม่สบายใจก็ตาม เพียงแต่ว่ากลับพูดเสียงทุ้มต่ำ​ว่า​"ถ้าอย่างนั้น​คุณ​อย่าทำงานหนักเกินไปก็แล้วกัน มีอะไรก็โทรหาฉัน ใช่แล้ว ฉันกลับไปเก็บสัมภาระ​ให้คุณดีกว่า"