แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 451

บทที่ 451 ทุกอย่างบนโลกล้วนไม่รู้ร่วงหน้า

“เธอเป็นคนลักพาตัวกมลไปจริงใช่มั้ย？หล่อนเอาเธอไปไว้ไหน？”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาตึงเครียดขึ้นมา

ก่อนหน้านี้ นรมนเพื่อไปเอายาถอนพิษให้เธอได้สูญเสียลูกไปคนนึงแล้ว ตอนนี้ เธอคงไม่อยากเห็นนรมนต้องสูญเสียลูกอีกคน เพราะความโง่เขลาของตัวเองอีก เพราะถ้าเป็นแบบนั้น นรมนต้องเป็นบ้าแน่ และเธอก็จะไม่ให้อภัยตัวเองตลอดชีวิต！

ตุลยาเห็นคุณนายทวีทรัพย์ธาดากระวนกระวายขนาดนี้ อดหัวเราะไม่ได้ แล้วพูด：“ทำไมคะ ？ตอนนี้ท่านรู้จักเป็นห่วงแล้วหรอคะ ？ตอนนี้ รู้ว่าเธอเป็นหลานสาวแท้ๆแล้วหรอ？ยายแก่อย่างคุณชั้นตลกจริงๆ เลยนะ ตอนดีกับฉันๆพูดอะไรก็เชื่อหมด ใจดำกับหลานสาวตัวเองได้ขนาดนั้น ตอนนี้กลับรู้สึกผิดต่อเธอ ？อยากจะดีกับเธอขึ้นมา？คุณนึกว่านรมนจะให้อภัยคุณได้อย่างงั้นหรอ？”

ได้ยินที่ตุลยาพูดแล้ว คุณนายทวีทรัพย์ธาดาก็รู้สึกเสียหน้ามาก

“เธอหุบปากเลยนะ！”

“ให้ฉันหุบปากงั้นหรอ？เมื่อก่อน คุณชอบฟังหนูพูดมากเลยนะคะ คุณย่าแสงดีของหนู”

ตุลยาหัวเราะแล้วพูดต่อ เสียงหัวเราะที่แสบแก้วหูนั่น ทำให้สีหน้าของคุณนายทวีทรัพย์ธาดาเขียวม่วงไปหมด

ธรณีกลับสั่งให้คนอุดปากเธอไว้โดยตรง

“ฉันจะถามเธออีกรอบ เธอเป็นคนลักพาตัวกมลไปใช่มั้ย？หล่อนเอาเธอไปไว้ไหน？”

ตุลยาอื้มๆอยากจะพูดอะไร ธรณีถึงสั่งให้คนปล่อยเธอ

“ฉันจะรู้ได้ยังไง ว่ายัยเด็กนั่นไปไหน ถ้าหากอยู่ในมือของฉันจริง ฉันจะยอมปล่อยโอกาสที่จะทรมานนางนรมนไปได้ยังงั้นหรอ？ฉันจะปล่อยเลือดของยัยเด็กนั่นให้จนหมด จากนั้นค่อยถ่ายวิดีโอให้นางนรมนดู ให้เธอต้องเจ็บปวดเจียนตาย และรู้สึกผิดจนตาย！ให้เธอเห็นลูกสาวแท้ๆตายไปต่อหน้าต่อตาโดยที่ทำอะไรไม่ได้ ！”

“เธอมันสัตว์เดรัจฉาน！”

สุดท้าย คุณนายทวีทรัพย์ธาดาก็อดไม่ได้ ตบไปที่หน้าของตุลยาอีกที

เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่า ผู้หญิงอสรพิษตรงหน้า จะเป็นคนที่เธอเอ็นดูมาเป็นเวลานาน

เธอต้องตาบอดไปแน่ๆเลย ถึงได้ดูการเสแสร้งของหล่อนไม่ออก ถึงได้ทำร้ายหลานสาวแท้ๆของตัวเองไป！

ตุลยาถูกตบอีกครั้ง แล้วหัวเราะดังขึ้นมาอีกครั้ง ท่าทางดูบ้าคลั่งมาก

“ตบสิ แกแน่จริงก็ตบฉันให้ตายไปเลย！ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน ถ้าอาการติดยาของแกกำเริบขึ้นมา จะทำยังไง？ฉันจะให้ทุกคนในเมืองชลธีรู้ว่าคุณนายทวีทรัพย์ธาดาของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเสพยา！ฮ่าๆๆๆ！”

ตุลยาหัวเราะอีกครั้ง แต่คุณนายทวีทรัพย์ธาดากลับหายใจไม่ออก เกือบจะเป็นลมไป ยังดีที่ธรณีสังเกตอยู่ตลอด รีบลูบหลังให้เธอช่วยให้เธอหายใจคล่อง

“ท่านแม่ครับ ท่านอย่าโกรธเลยนะครับ เรื่องนี้ ผมจะจัดการเองครับ ท่านไม่ต้องยุ่งหรอกนะครับ”

นานสักพัก คุณนายทวีทรัพย์ธาดาถึงรู้สึกดีขึ้น จ้องตุลยาแล้วพูดอย่างดุร้าย：“เอาเธอไปขังในห้องใต้ดิน จะปล่อยให้เธอตายไปง่ายๆไม่ได้ ！ฉันจะให้เธอทรมานเหมือนตายทั้งเป็น？！”

“รู้แล้วครับ ท่านแม่ ท่านอย่ายุ่งเลยนะครับ ท่านกลับไปกับผมก่อน ร่างกายของท่านจะทนไม่ไหวเอานะครับ”

อันที่จริง ธรณีเป็นห่วงมาก

เขากลัวว่าคุณนายทวีทรัพย์ธาดาจู่ๆอาการจะกำเริบขึ้นมา

อันที่จริง คุณนายทวีทรัพย์ธาดาก็รู้สึกไม่ค่อยสบายอยู่แล้ว แต่ว่าเธอฝืนมาตลอด

“ตอนนี้ ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น ฉันจะอยู่บ้านนี่แหละ นายรีบพานางอสรพิษคนนี้ไปให้พ้นหน้าฉันซะ ฉันเห็นเธอแล้วก็อยากจะฆ่าคน”

ครับ！

ตอนนี้ คุณนายทวีทรัพย์ธาดามีอาการทางด้านความรุนแรงจริง เธออยากจะฆ่าตุลยาให้ตายไปซะจริงๆ ถ้าหากฆ่าคนไม่ผิดกฎหมายแล้วละก็

ธรณีรีบสั่งให้คนเอาตัวของตุลยาไป

ตุลยาโวยวายตลอดเวลา หัวเราะประชด เสียงนั่นราวกับเสียงของปีศาจที่ล้อมรอบอยู่ข้างหูของคุณนายทวีทรัพย์ธาดา วงเวียนไม่ไปไหน

จู่ๆ เธอก็นึกถึงนรมนขึ้นมา

“ตุลยาบอกว่า บ่ายสอง นรมนจะมาที่บ้านไม่ใช่หรอ？ตอนนี้ก็ใกล้จะบ่ายสองแล้ว ฉันอยากจะพบเธอ มีบางเรื่อง ฉันจำเป็นต้องพูดกับเธอให้รู้ เด็กคนนี้ ถูกฉันเข้าใจผิดมาตลอด ฉันติดค้างคำขอโทษเธอ”

ตอนนี้ คุณนายทวีทรัพย์ธาดารอไม่ไหวอยากจะเจอหน้านรมนไวๆ

เธอรู้ว่าตัวเองไม่มีหน้าไปสู้หน้านรมน แต่เธอก็รู้ว่า ถ้าหากตัวเองไปที่ศูนย์ฟื้นฟูกายภาพบำบัดแล้ว จะยังมีชีวิตออกมาได้หรือไม่ก็ยังไม่รู้

เธออายุมากแล้ว ทนไม่ไหวกับการทรมานซ้ำๆอีกแล้ว แต่พอนึกถึงชีวิตของตัวเอง นรมนเป็นคนใช้ชีวิตลูกตัวเองแลกมานั้น แถมเธอก็ยังเข้าใจนรมนผิดมาตลอด รู้สึกละอายใจอย่างมาก

ธรณีรู้จักนิสัยของนรมนดี ถูกคนทำร้ายมานานขนาดนั้น ตอนนี้ ไม่ว่าจะพูดอะไร นรมนก็คงไม่มีทางกลับมาแล้ว

แต่ถ้าที่ตุลยาพูดเป็นความจริง เพื่อกมลแล้ว นรมนก็อาจกลับมาก็เป็นได้

ธรณีพูดอย่างเร่งรีบ：“ผมไปสั่งให้คนไปเตรียมพร้อมไว้ ถ้านรมนกลับมา จะได้ให้เธอคุยกับท่านดีๆนะครับ”

“ดีๆๆ ฉันจำได้ว่าเธอชอบทานคุ้กกี้กับมะม่วงมาก นายสั่งให้คนไปซื้อมาหน่อย”

อารมณ์ของคุณนายทวีทรัพย์ธาดาจู่ๆก็ตื่นเต้นขึ้นมา

เห็นเธอเป็นแบบนี้แล้ว ธรณีก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี ยิ่งไม่กล้าบอกกับคุณนายทวีทรัพย์ธาดาว่า ถึงนรมนจะมา สีหน้าก็คงไม่ดีเท่าไหร่แน่

แต่คนตรงหน้าเป็นแม่ของเขานะ ตอนนี้ ขาข้างนึงก็ก้าวเข้าไปอยู่ในโลงศพแล้ว เขาจะยังทนกระทบจิตใจเธอได้ยังไง

ธรณีพาคนออกไปเตรียมพร้อม อารมณ์ของคุณนายทวีทรัพย์ธาดาตื่นเต้นมาก ความรู้สึกนี้ เหมือนตอนที่หานรมนเจอในครั้งแรก

ความรู้สึกที่อยากจะให้เธอเข้ามาเป็นคนในตระกูลทวีทรัพย์ธาดา อยากจะใกล้ชิดกับหลานสาวคนนี้มาก

ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะตุลยา ตอนนี้ พวกเธอสองคนคงสนิทกันมากแล้วสินะ？

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาอดไม่ได้รู้สึกเศร้าขึ้นมา

ตอนนี้ เธอทั้งเฝ้าหวังอยากจะเจอหน้านรมน และทั้งกลัวจะเจอหน้าหล่อนเข้าจริงๆ

เวลาผ่านไปเป็นนาทีเป็นวินาที นี่ก็ใกล้จะบ่ายสองกว่าแล้ว แต่ก็ไม่มีวี่แววของนรมนเลยแม้แต่น้อย

คุณนายทวีทรัพย์ธาดานิ่งเฉยไม่ไหวแล้ว

“ธรณี นายลองไปดูซิ ว่าใช่นรมนมาแล้วไม่กล้าเข้ามาหรือเปล่า？นายไปพาเธอเข้ามาหน่อย”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาคงแก่จนเลอะเลือนไปแล้ว

ถ้าหากนรมนมาหาเรื่องเอาความจริง ทำไมจะไม่กล้าเข้ามาล่ะ？