แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 478

บทที่ 478 เขาเป็นคนที่อึดทนที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอ

หัวใจของเจตต์หล่นวูบ

แม้ว่าเขาจะไม่ค่อยชอบบุริศร์นัก แต่เขาเป็นคนที่นรมนแคร์มากที่สุด หากเขาถูกกักขังอยู่ที่นี่ไม่สามารถออกไปได้ ถ้างั้นก็ไม่แปลกที่ในเวลาที่นรมนต้องการเขามากที่สุดแต่กลับติดต่อเขาไม่ได้ เจตต์เองก็รู้สึกไม่ค่อยดีนัก

เขารู้สึกว่าตนใหญ่ช่างยิ่งใหญ่เสียเหลือเกิน

เขาสามารถรักใครคนหนึ่งได้มากถึงขนาดไม่นึกถึงตนเองแม้แต่น้อย

เจตต์รวบรวมความกล้า พร้อมกัดฟันแน่น ก่อนที่จะวิ่งไปในทิศทางที่มีเสียงร้องดังขึ้นเมื่อสักครู่

การป้องกันของที่นี่ไม่ค่อยแน่นหนานัก มีเพียงแค่คนเดียวเท่านั้นที่ยืนเฝ้าอยู่ข้างหน้า ด้วยอาการง่วงเหงาหาวนอน เสมือนกับว่าชินชาตีอเสียงกรีดร้องอย่างทรมานข้างในไปแล้ว โดยไร้ปฏิกิริยาใดทั้งนั้น

เสียงร้องของบุริศร์ เสมือนกับสัตว์ร้ายที่ถูกกักขัง เศร้าโศก และทำอะไรไม่ได้

พร้อมกับเสียงบางอย่างที่เจตต์ได้ยินไม่ค่อยชัดเจนนัก

เขาไม่รู้ว่าบุริศร์ต้องพบเจอกับความทรมานสักเพียงใดด้านใน หากแต่ขณะที่ใช้ความคิดว่าจะเข้าไปอย่างไรดีนั้น ก็ได้พบกับชายคนหนึ่งเดินออกมาจากด้านใน พร้อมกับถุงเลือดที่ถือเอาไว้ในมือ

“วันนี้เจาะเลือดไป800cc”

คนที่ยืนเวรอยู่ด้านนอกเอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นโตโน่เดินออกมา

“ใช่แล้ว เดี๋ยวฉันต้องไปสั่งแม่ครัวให้ทำอาหารที่บำรุงเลือดให้เขา หากเป็นแบบนี้ต่อไปไม่รู้ว่าร่างกายเขาจะทนไหวไหม”“ค่อยเป็นค่อยไปไม่ได้เหรอ?”

ผู้รักษาความปลอดภัยมีอาการเหนื่อยหน่ายเล็กน้อย พร้อมกับความสงสาร

“ฉันก็อยากค่อยเป็นค่อยไปเหมือนกันนั่นแหละ แต่เขารอไม่ไหวแล้ว คุณชายบุริศร์แทบอยากจะเจาะเลือดที่เหลือออกมาให้หมดตัว ไม่สนใจชีวิตเลย เฮ้อ เขาเป็นผู้ชายที่แข็งแกร่ง และอึดทนมากที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอเลย”

โตโน่ส่ายหน้า ก่อนที่จะเดินออกไปพร้อมกับถุงเลือด

เจตต์ไม่เข้าใจในสิ่งที่ได้ยินเธอโอกาสในตอนที่ไม่มีใครสังเกตเห็น วิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว

ข้างในนั้นหนาวมาก มากจนเจตต์ตัวสั่นเทา

ประหลาด!

อุณหภูมิด้านไหนและด้านนอกแตกต่างกันไม่เท่าไหร่

ทำไมถึงไม่คิดที่จะเพิ่มอุณหภูมิซะบ้างเลยนะ?

เจตต์บ่นอุบในใจ ก่อนมุ่งไปในที่แสงอาทิตย์สาดส่อง

เกินความคาดหมาย ด้านในที่ที่บุริศร์อยู่มีการ์ดน้อยยิ่งกว่าเดิม เหมือนว่าจะมีเพียงโตโน่และชายคนนั้นเท่านั้น ส่วนตรงนี้เสมือนกับว่าไม่มีใครอยู่เลยแม้แต่คนเดียว

เจตต์เข้าใกล้เป้าหมายอย่างระมัดระวัง เขานิ่งอึ้งไปเมื่อเห็นร่างของบุริศร์

เขาไม่คิดถึงเลยว่าบุริศร์จะถูกกักขังในกรงเหล็ก แขนและขาถูกมัดเอาไว้กับเตียงเหล็ก สั่นเทาไปทั่วร่างกาย

เขาร้องตะโกน ด้วยความทรมาน

ที่แขนของเขายังมีรอยเจาะเลือดหลงเหลืออยู่ ส่วนอีกด้านเป็นรอยจากการให้น้ำเหลือ

หรือว่ากำลังเปลี่ยนเลือด?

เจตต์ขมวดคิ้วแน่น

“บุริศร์ บุริศร์นี่นายเป็นอะไรไป?”

เจตต์วิ่งเข้าไป แต่บุริศร์กลับไม่รู้ว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเขาเป็นใครกันแน่ ทีแรกเขาคิดว่าเป็นโตโน่

ยานี้แรงชะมัด แม้ว่าจะมาถึงด่านสุดท้ายแล้ว

เมื่ออาการกำเริบขึ้นมาเขาก็จำใครไม่ได้เลยอยู่ดี

ความรู้สึกเสมือนกันมดนับล้านตัวกำลังกัดกินเขาอยู่ เขาต้องการร้องขอชีวิต อยากจะหลุดพ้น แต่ในหัวกลับมีแต่ภาพของนรมนผุดขึ้นมาเต็มไปหมด ทำให้เขาไม่สามารถที่จะเอ่ยปากออกไปได้ และไม่สามารถเอ่ยปากออกไปได้เช่นกัน

บุริศร์เหงื่อท่วมกาย หยดลงกับพื้น เขาผอมซูบจนไม่เหลือเคร้าเดิมเลยแม้แต่น้อย

เขายังคงต่อต้าน ต่อต้านอยู่อย่างนั้น ราวกับว่าเขาตกอยู่ในความทรมานที่หาที่สุดไม่ได้ ต่อต้านเพื่อให้หลุดพ้น แต่ยากเหลือเกิน

เจตต์นิ่งอึ้งอยู่กับที่

เป็นแบบนี้ไปได้อย่างไร?

บุริศร์ที่เก่งขนาดนั้นทำไมถึงได้มีสภาพแบบนี้ไปได้?

เขาต้องการที่จะเปิดกรงนั่นออก แต่น่าเสียดายที่กรงนั่นไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย

เจตต์รู้ดีว่าเขาอยู่ที่นี่นานไม่ได้

สภาพของบุริศร์ในตอนนี้ เพียงแค่ขอคนเดียวไม่สามารถช่วยบุริศร์ออกไปได้แน่

เจตต์หยิบโทรศัพท์ออกมา ก่อนที่จะบันทึกภาพของบุริศร เอาไว้

เสียงฝีเท้าดังขึ้นกะทันหัน

เจตต์รู้ดีว่าเขาอยู่นานไม่ได้ เขาจ้องมองบุริศร์ ไม่รู้ว่าบุริศร์จะสามารถได้ยินเขาหรือไม่ “นายอดทนอีกหน่อยนะ ฉันจะกลับไปหาคนมาช่วยนาย วางใจเถอะ ฉันจะช่วยแกออกไปให้ได้ หลังจากนี้ นายก็ติดหนี้ฉัน ถึงตอนนั้นต่อให้ฉันแย่งนรมนไป นายก็คงจะไม่โกรธมากหรอกใช้ไหม?”

จบประโยค เจตต์ปิดสัญญาณโทรศัพท์ ก่อนที่จะออกจากที่

โตโน่ไม่พบความผิดปกติอะไรเมื่อเข้ามาใหม่

หลายวันมานี้บุริศร์เป็นแบบนี้เสมอ เขาชินแล้วล่ะ

เพียงแต่สองวันมานี้โทรศัพท์ของบุริศร์ไร้การเคลื่อนไหวแต่อย่างใด

โตโน่เข้ามาดูสถานการณ์ของบุริศร์ เมื่อเห็นว่าเขายังทนได้ ถึงได้นั่งลงกับที่ประจำของเขา เพื่อรอคลื่นลูกนี้ของบุริศร์ผ่านไป

หลังจากที่เจตต์หนีออกมาได้ เขาไม่รอช้า มุ่งไปทางเดิมกลับไปที่เครื่องบินส่วนตัว

เขาเปิดเครื่องปรับความอุ่นทันทีที่ขึ้นมาบนเครื่อง เขาหนาวจนร่างสั่นเทา แถมยังเปิดสัญญาณตรงนี้ไม่ได้อีก เดี๋ยวจะถูกคนอื่นค้นพบเข้า

เจตต์นิ่งอยู่นาน ก่อนที่จะเคลื่อนตัวออกจากที่อย่างหนาวเหน็บ ชายหนุ่มไม่คิดที่จะกลับไปโดยเส้นทางเดิม กลับอ้อมไปทางอื่นแทน

เมื่อบินออกมาไกลพอสมควรแล้ว เขาถึงได้เข้าสู่เส้นทางหลักกลับไปยังเมืองชลธี