แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 483

บทที่ 483 เธอที่เป็นแบบนี้ ฉันไม่ค่อยชิน

“โทรศัพท์ดังแล้ว ทำไมเธอไม่รับล่ะ?”

คมทิพย์รู้สึกว่านรมนมีอะไรแปลก ๆ ไปบ้าง บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าเพิ่งตื่นก็ได้ เธอถึงได้มีความมึน ๆ งง ๆ อยู่บ้าง

นรมนกลับกดวางสายไปเลย แล้วพูดเสียงต่ำขึ้นว่า “ไม่มีอะไร เป็นโทรศัพท์ของกานต์ ที่เอาทิ้งไว้ให้ฉันใช้เล่นเกมตอนเวลาเบื่อ ๆ น่ะแต่ว่าคิดไม่ถึงว่าเจ้าเด็กนี่จะตั้งนาฬิกาปลุกไว้ด้วย”

“ใช่เหรอ? กานต์คิดค้นเกมใหม่ ๆ ขึ้นอีกแล้วเหรอ? ให้ฉันเล่นบ้างซิ!”

คมทิพย์รีบยื่นมือมาขอโทรศัพท์

นรมนกลับยิ้มแล้วก็พูดขึ้นว่า “ฉันยังเล่นไม่จุใจเลย เธอรอไปก่อนเถอะ อ๋อใช่แล้ว อยู่ ๆ ก็รู้สึกว่าปากไม่มีรสชาติเลย เธอช่วยไปซื้อมะม่วงมาให้ฉันกินหน่อยซิ”

คมทิพย์เบ้ปากเล็กน้อย แล้วพูดขึ้นว่า “คนขี้เหนียว! ไม่ให้ก็ไม่ให้ซิ ฉันไม่สนใจหรอก เธอว่าเธอนะ ตอนนี้เพิ่งจะดีขึ้นมาหน่อยก็จะกินมะม่วงแล้ว กินได้ด้วยเหรอ?”

“ฉันก็ไม่รู้ เธอไปถามคุณหมอโพนี่ดูซิ”

“เธอนี่ตะกละจริง”

ถึงแม้ว่าคมทิพย์จะพูดไปแบบนี้ แต่ว่าก็เดินออกไปอย่างรวดเร็ว แล้วเดินไปทางห้องทำงานของโพนี่เลย

เธอจะต้องไปถามโพนี่ก่อนว่านรมนสามารถกินมะม่วงได้หรือเปล่า ถ้าหากกินไม่ได้แล้วละก็ ตีเธอให้ตายเธอก็ไม่มีทางซื้อแน่

พอเห็นคมทิพย์ออกไปแล้ว นรมนถึงได้โทรออกไปที่เบอร์ของเจตต์

“ฉันว่านะเด็กดื้อ นี่เธอกล้ากดสายฉันทิ้งเหรอ? นี่เธอนึกว่าคุณชายอย่างฉันไม่กล้ามีอารมณ์กลับเธอหรือไง? ฉันจะบอกอะไรเธอให้นะ ถ้าเธอไม่ได้เป็นลูกของนรมนละก็ แค่สนใจเธอคุณชายอย่างฉันยังขี้เกียจเลยรู้ไหม?”

“เจตต์ ฉันคือนรมน”

พอนรมนแค่เปิดปาก เจตต์ก็อึ้งไปเลย

“นรมนเหรอ?”

เขารีบถือโทรศัพท์ของตัวเองออกห่างออกมา แล้วดูให้ละเอียดทีหนึ่ง

ก็ไม่ผิดนี่ เป็นเบอร์โทรศัพท์ของกานต์นี่!

สมองของเจตต์รู้สึกค้างไปเล็กน้อย แล้วก็ได้ยินนรมนพูดขึ้นว่า “ฉันรู้ว่าเพื่อเรื่องของบุริศร์แล้ว คุณและกานต์ได้ทำอะไรไปบ้างแล้ว”

พอคำพูดนี้พูดออกมา เจตต์ก็รู้ตัวขึ้นมาทันทีเลย

“โทรศัพท์ของเจ้าเด็กนั่นอยู่ที่คุณเหรอ?”

“อืม กานต์พูดกับฉันทุกอย่างแล้ว ขอบใจคุณมากนะ”

นรมนรู้สึกขอบคุณเจตต์มากจริง ๆ

คนทั่วไปไม่มีทางยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อทำเรื่องพวกนี้แน่

นรมนรู้สึกว่าน้ำใจที่ติดค้างเจตต์ไว้นั้นยิ่งอยู่ก็ยิ่งเยอะมากแล้ว แล้วก็ไม่รู้ว่าชาตินี้ตัวเองจะสามารถตอบแทนได้หรือเปล่า

พอนึกถึงอาการป่วยของตัวเองแล้ว นรมนก็หวังเป็นอย่างยิ่งว่าเจตต์จะสามารถมีอนาคตที่ดีได้ แล้วยิ่งหวังว่าจะสามารถมีผู้หญิงที่รักและดีกับเขาคนหนึ่งปรากฏตัวออกมา ที่สามารถมาทำให้ครึ่งชีวิตที่เหลือของเขามีความสุขได้

แต่ว่าคำพูดพวกนี้ ตอนนี้นรมนยังไม่พูด ถึงพูดไปแล้วเจตต์ก็คงจะไม่ฟังอยู่ดี

เจตต์ได้ยินสิ่งที่นรมนพูดมากที่สุดก็คือขอบคุณ ที่จริงเขาไม่อยากจะได้คำขอบคุณของเธอเลยจริง ๆ

“อย่าพูดสิ่งที่ไม่มีประโยชน์อีกเลย ถ้าคุณอยากจะขอบคุณผมจริง ๆ ต่อไปก็เลี้ยงข้าวผมเถอะ ทางที่ดีที่สุดให้บุริศร์ของบ้านคุณเข้าครัวทำอาหารให้ผมเองถึงจะดี”

“ได้!”

นรมนพูดตอบตกลงคำหนึ่งไปเลย แต่กลับเป็นเจตต์ที่นิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง

“ได้เหรอ? บุริศร์บ้านคุณจะยอมทำอาหารให้ผมกินเหรอ?”

“คำพูดของฉัน เขาจะต้องเชื่อฟังแน่”

คำพูดของนรมนนั้นทิ่มแทงใจมากจริง ๆ

ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ตั้งใจแสดงความรักต่อกัน แต่ว่าพอเจตต์ได้ยินแล้วก็หมายความตามนั้น

อยู่ ๆ เขาก็รู้สึกที่ลำคอนั้นขมขื่นขึ้นมา

“อย่างงั้นก็ไม่แน่หรอก ตอนนี้เขาจะสามารถกลับมาได้หรือเปล่ายังไม่รู้เลย ถ้าหากกลับมาไม่ได้ จะทำอาหารให้ผมกินได้ยังไงล่ะ? ยังมีอีกอย่างนี่คุณหมายความว่ายังไง? จะช่วยหรือไม่ช่วย? หรือว่าให้ผมพาคนของตระกูลรัตติกรวรกุลของผมไปไหม? คุณวางใจได้เลย ถึงผมจะอิจฉาเขา ไม่ชอบขี้หน้าเขา แต่ว่าเพื่อเห็นแก่หน้าคุณ ผมก็จะทุ่มเทเต็มที่แน่”

เจตต์พูดไปอย่างภาคภูมิใจ

ในใจของนรมนรู้สึกอบอุ่นมาก

ชีวิตคนชีวิตหนึ่งสามารถมีเพื่อนรู้ใจได้อย่างนี้คนหนึ่ง ก็ถือว่าคุ้มมากจริง ๆ แล้ว

เธอพูดขึ้นเสียงต่ำ “เจตต์ เรื่องของบุริศร์คุณอย่างยุ่งอีกเลยได้ไหม?”

“อะไรนะ?”

เจตต์นิ่งอึ้งไปเลย

เขานึกว่านรมนจะร้อนใจอยากจะช่วยบุริศร์กลับมามากเป็นพิเศษซะอีก ถึงแม้ว่าในใจของตัวเองจะไม่สบายใจมาก และรู้ว่าหลังจากที่ช่วยบุริศร์กลับมาแล้ว เวลาที่นรมนอยู่กับตัวเองก็จะยิ่งลดน้อยลงแล้ว แต่ว่าเจตต์ก็ยังหวังว่านรมนจะสามารถดีใจและมีความสุขได้ แต่พอมาวันนี้อยู่ ๆ นรมนก็บอกให้ตัวเองอย่ายื่นมือเข้ามาแทรกเรื่องของบุริศร์ นี่ไม่ทำให้เจตต์รู้สึกตกใจถึงจะแปลกแล้ว

“นรมน คุณยังมีสติอยู่ใช่ไหม?”

“ฉันมีสติดี ฉันรู้สึกขอบคุณคุณมากที่สามารถวิ่งเพื่อฉันและเพื่อบุริศร์ในครั้งนี้ ฉันรู้ มีคนน้อยมากที่จะสามารถทำแบบนี้ได้ สำหรับทุกอย่างนี้ ฉันนรมนจะจดไว้ในใจ แต่ว่าเจตต์ ฉันต้องขอร้องคุณล่ะ ขอร้องคุณจริง ๆ ช่วยทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ไหม และห้ามบอกใครทั้งนั้น ใครก็บอกไม่ได้ จากนั้นก็ไม่ต้องทำอะไรแล้ว ได้ไหมคะ?”

พอเผชิญหน้ากับการขอร้องของนรมน เจตต์ก็มีความสงสัยมากมายวนเวียนอยู่ในใจ

“เพราะอะไร?”

“ตอนนี้ฉันยังบอกคุณไม่ได้ว่าเพราะอะไร แต่ฉันหวังว่าคุณจะสามารถรับปากฉันได้”

นรมนรู้ว่าตัวเองร้องขอแบบนี้นั้นค่อนข้างเกินไปหน่อย แต่ว่าเธอก็ยังคงพูดออกมา

เจตต์เงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดเสียงต่ำขึ้นว่า “คุณเองก็รู้ ขอแค่เป็นสิ่งที่คุณขอร้องมา ไม่ว่าจะเป็นการขอร้องแบบไหน ผมก็ต้องตอบตกลงทั้งนั้น คุณวางใจเถอะ ผมจะลบคลิปไปให้หมด แล้วก็จะทำเหมือนกับว่าไม่เคยมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นมาก่อน แล้วก็จะไม่มีทางพูดอะไรกับใครสักแน่ แต่ว่าผมยังอยากจะถามคุณจริง ๆ ว่านี่เป็นสิ่งที่คุณต้องการจริง ๆ เหรอ?”

“ใช่ นี่เป็นสิ่งที่ต้องการที่สุดในตอนนี้!”