แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 484

บทที่ 484 ใครใช้ให้ฉันเป็นคุณนายตระกูลไฮโซล่ะ

คมทิพย์ทำท่าทางอย่างกับว่า ถ้าวันนี้เธอไม่พูดเรื่องราวออกมาให้ชัดเจน ฉันก็จะไม่มีทางปล่อยให้เธอออกไปแน่

นรมนทอดถอนใจออกมาทีหนึ่ง “ก็ได้ ฉันบอกเธอก็ได้ วันนี้เป็นวันที่กานต์และกมลจะไปเข้าโรงเรียนอนุบาลแล้ว ฉันอยากจะไปส่งพวกเขาด้วยตัวเองได้หรือเปล่า? เธอบอกว่าตอนนี้สีหน้าของฉันไม่ค่อยดี แล้วถ้ายังไม่ไปซื้อเสื้อผ้าสวย ๆ มาประดับซะหน่อย ก็จะทำให้พวกเด็ก ๆ ขายหน้าแล้วนะซิ?”

พอได้ยินนรมนพูดแบบนี้ คมทิพย์ก็จ้องเธอเขม็งทีหนึ่งแล้วพูดขึ้นว่า “ด้วยรูปโฉมของเธอแบบนี้ ใครจะกล้าพูดว่าทำให้พวกเขาสองคนขายหน้ากันล่ะ?”

“เอาล่ะ เอาล่ะ ฉันเป็นคนที่เป็นแม่คนแล้ว เธอไม่เข้าใจหรอก รอให้เธอมีลูกแล้วเธอก็จะเข้าใจเองแหละ รีบไปช่วยฉันทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลเร็ว!”

นรมนรีบผลักคมทิพย์ออกไปเลย

ในตอนแรกนั้นคมทิพย์ไม่อยากจะตอบตกลง แต่พอลองคิดดูแล้ว ก็ไปที่ห้องทำงานของโพนี่ก่อนดีกว่า กะว่าจะไปถามให้ชัดเจน ว่านรมนสามารถออกจากโรงพยาบาลได้จริง ๆ แล้วเหรอ

แล้วถือในช่วงเวลาที่ว่างนี้ นรมนก็เรียกพฤกษ์เข้ามา

“คุณนายครับ คุณมีอะไรจะรับสั่งครับ?”

นรมนจ้องมองพฤกษ์ที่อยู่ข้างหน้า แล้วอยู่ ๆ ก็พูดอย่างเข้มงวดขึ้นว่า “คุณมีวิธีให้คมทิพย์จากไปพร้อมกับคุณไหม ทางที่ดีที่สุดก็คือออกไปจากเมืองชลธีในช่วงนี้เลย”

พฤกษ์อึ้งไปเล็กน้อย

“คุณนายครับ เกิดเรื่องอะไรขึ้นแล้วเหรอครับ?”

พฤกษ์ความรู้สึกไวมาก เขาสามารถรู้สึกได้ว่านรมนมีเรื่องอะไรปิดบังทุกคนไว้ แต่ว่าในเมื่อนรมนไม่พูด เขาก็จะไม่ถาม แต่ว่าตอนนี้ถึงกับจะให้พาคมทิพย์จากไปเลย พฤกษ์จะไม่ถามก็ไม่ได้แล้ว

นรมนจ้องมองพฤกษ์ แล้วพูดเสียงต่ำขึ้นว่า “ช่วงหลายวันนี้บุริศร์เกิดเรื่องขึ้นนิดหน่อย ตอนนี้ฉันยังไม่มีวิธีที่จะพูดกับคุณให้ชัดเจน วันนี้เขาจะกลับมา แล้วพวกเราจะทำเรื่องบางอย่าง คมทิพย์อยู่ทางนี้จะไม่ปลอดภัย เพราะฉะนั้นฉันหวังว่าคุณจะพาเธอออกไปจากที่นี่ซะ”

“แต่ว่าผมเป็นผู้ช่วยพิเศษของประธานบุริศร์ ผมไม่สามารถไปจากที่นี่ได้ ผมสามารถรับปากกับคุณนายได้ว่าจะพาเธอไปไว้ในที่ที่ปลอดภัยสักแห่ง แต่ผมจะกลับมา”

“พฤกษ์”

อยู่ ๆ นรมนก็เปิดปากพูดขึ้น

“ฉันรู้ความรู้สึกและความซื่อสัตย์ที่คุณมีต่อบุริศร์ แต่ว่าถ้าหากว่าคุณหวังดีต่อพวกเราจริง ๆ ก็เชื่อฟังฉัน ปกป้องคมทิพย์ให้ดี แล้วก็หยุดสนใจเรื่องทั้งหมดของเมืองชลธีไปก่อนชั่วคราว ต่อไปบุริศร์จะติดต่อคุณไปเอง ตอนนี้คุณก็จำศีลไปก่อน การพาคมทิพย์ไปจากเมืองชลธีก็ถือได้ว่าเป็นป้ายเบิกทางอันหนึ่ง ต่อไปบุริศร์จะได้ทำงานสะดวกได้ เข้าใจไหม?”

พอนรมนพูดมาแบบนี้ ถึงแม้ว่าพฤกษ์จะไม่ชัดเจนว่าเป็นเรื่องอะไร แต่ว่าก็ทำได้แค่เพียงพยักหน้า

“อันนี้พูดง่าย จะให้พาเธอจากไปนั้นผมมีวิธีแน่นอน เพียงแต่ว่าถ้าผมจากไปแล้ว คุณตัวคนเดียวถ้าหากเจอกับอันตรายเข้าจะทำยังไงล่ะ?”

“ไม่มีทางหรอก ฉันติดต่อกิมจิแล้ว กิมจิจะมาคุ้มกันฉันเอง”

คำพูดของนรมนทำให้พฤกษ์มีความวางใจขึ้นมาเสี้ยวหนึ่ง

“ประธานบุริศร์ไม่ต้องให้ผมไปรับเหรอครับ?”

“ไม่ต้องหรอก ฉันไปเองก็พอแล้ว อีกเดี๋ยวฉันกับคมทิพย์จะไปเดินซื้อของ ซื้อเสื้อผ้า คุณช่วยคิดวิธีหนึ่งมาพาคมทิพย์จากไปหลังจากที่ซื้อเสื้อผ้าเสร็จแล้ว แล้วก็พูดว่าทุกอย่างเป็นความคิดของฉันเอง บอกว่าที่ฉันให้เธอจากไปก่อนเพราะว่าพอผ่านไปช่วงหนึ่งแล้วจะได้ต้อนรับฉันที่ข้างนอกได้ สำหรับเกิดเรื่องอะไรขึ้นนั้น คุณก็บอกว่าตัวคุณเองก็ไม่รู้ ฉันไม่ให้คุณรู้ แล้วก็ไม่ให้เธอถามมากด้วย พฤกษ์ ฉันเอาคมทิพย์ฝากฝังไว้กับคุณแล้ว ถ้าหากว่าเธอเกิดอันตรายอะไรขึ้น ฉันจะไม่มีทางให้อภัยคุณแน่ คุณจะต้องรู้ไว้นะว่า เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน”

นรมนนั้นทนทำใจให้คมทิพย์จากไปไม่ได้ แต่ว่าเธอไม่สามารถให้คมทิพย์อยู่ต่อไปได้จริง ๆ

เมืองชลธีในตอนนี้เธอดูไม่เข้าใจเลยสักนิด

ถ้าหากว่าแม้แต่บุริศร์ก็ยังสามารถโดนคนปองร้ายอย่างไม่มีร่องรอยสักนิดได้ ถ้าอย่างงั้นคมทิพย์ที่ใสซื่อทำไมถึงจะโดนคนหลอกใช้ไม่ได้ล่ะ?

ในเมื่อคนที่รู้ว่าเธอและคมทิพย์มีความสัมพันธ์ที่สนิทชิดเชื้อกันนั้นมีอยู่ไม่น้อย

ถึงแม้ว่าพฤกษ์จะไม่อยากจากไปอยู่บ้าง แต่ว่าพอเห็นท่าทางที่ระมัดระวังเช่นนี้ของนรมนแล้ว ก็อดที่จะพยักหน้าไม่ได้

“คุณนายคุณวางใจเถอะ ผมจะดูแลเธอให้ดีเอง เธอเป็นแฟนของผม เป็นภรรยาในอนาคตของผม ผมจะใช้ชีวิตของผมไปปกป้องเธอเอง แต่ว่าทางด้านคุณกับประธานบุริศร์ ถ้าหากว่าต้องการความช่วยเหลือจากผม ก็จะต้องบอกผมนะครับ”

“วางใจเถอะ บุริศร์แยกออกจากความช่วยเหลือของคุณไม่ได้หรอก”

หลังจากที่นรมนสั่งกำชับหมดแล้ว ก็กลัวว่าพอคมทิพย์กลับมาจะมารู้เรื่องพวกนี้เข้า ก็เลยรีบให้พฤกษ์ออกไปก่อน

ถือโอกาสในช่วงที่คมทิพย์ยังไม่กลับมา นรมนก็เขียนจดหมายให้คมทิพย์ฉบับหนึ่ง หลังจากนั้นก็หาโอกาสยัดใส่มือพฤกษ์ไว้

“อีกเดี๋ยวพาเธอจากไปแล้วค่อยให้เธอดูนะ”

“ได้ครับ!”

หลังจากที่จัดแจงทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว นรมนก็นั่งรออยู่บนเตียง

เวลาที่บุริศร์บอกกับเธอว่าจะกลับมาถึงประเทศคือช่วงสายเวลาสิบโมง

ตอนนี้เป็นเวลาเจ็ดโมงกว่า ทั้งสองคนไปซื้อเสื้อผ้า แล้วเธอก็ยังทันไปส่งลูก ๆ เข้าโรงเรียนอนุบาลได้

นี่เป็นวันแรกที่พวกเขาไปโรงเรียนอนุบาล นรมนนั้นไม่อยากจะทำหน้าที่นี้ขาดไป

โรงเรียนอนุบาลในครั้งนี้เป็นโรงเรียนที่คุณนายตระกูลโตเล็กใช้ความสัมพันธ์หามา คนทั้งหมดต่างก็เป็นคนใหม่

ฟังจากที่แม่ของเธอพูดมานั้น ตอนที่กมลรู้ว่าตัวเองจะได้เข้าโรงเรียนอนุบาลก็ดีใจมากเป็นพิเศษเลย

นรมนลองนึกภาพที่ลูกสาวดีใจ แล้วก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

ตอนที่คมทิพย์กลับมาถึงนั้น ก็เห็นนรมนนั่งยิ้มอยู่บนเตียง

“กำลังคิดอะไรอยู่? กลางวันแสก ๆ ยิ้มหวานซะขนาดนี้”

“คิดถึงกมลน่ะ เด็กคนนี้ตั้งแต่เกิดมาก็มีเพื่อนอยู่ไม่เท่าไหร่ ตอนนี้พอได้ยินว่าจะได้ไปโรงเรียนแล้ว ก็ดีใจอย่างกับอะไรดี”

คำพูดนรมนทำให้คมทิพย์นิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วถามขึ้นว่า “เธอติดต่อกับแม่ของเธอแล้วเหรอ?”

“อืม จะมาปิดบังแม่ฉันตลอดก็ไม่ได้ ฉันก็แค่บอกกับแม่ว่าช่วงนี้ร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงนัก ก็เลยมานอนโรงพยาบาลอยู่ ตอนนี้ดีขึ้นมากแล้ว ให้เธอไม่ต้องเป็นห่วงนัก”

“แม่ของเธอคงจะว่าเธอแล้วล่ะซิ?”

คมทิพย์รู้ว่านรมนนั้นรักและเป็นห่วงแม่ ไม่มีทางบอกเรื่องที่ตัวเองโดนจับตัวไปแน่ แต่ว่าระดับความใส่ใจที่แม่นรมนมีต่อนรมนนั้น ก็คงจะต้องว่าเธอสักชุดแน่

“ยังไงก็เป็นเธอที่เข้าใจแม่ฉันที่สุด”

นรมนยิ้มเล็กน้อย แต่ก็ไม่พูดอะไรมาก