แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 485

บทที่ 485 แม่อย่างฉันคนนี้ แค่มีไว้ประดับเหรอ

พฤกษ์จ้องมองห้องลองชุดอยู่ตลอด

เขาอยากจะเห็นภาพที่คมทิพย์ใส่กระโปรงมากจริง ๆ ผู้หญิงคนนี้ถึงแม้ว่าจะแสดงออกอย่างแข็งกร้าวมาตลอด แต่เขานั้นรู้ดีกว่าใครทั้งนั้น ว่าภายในจิตใจของคมทิพย์นั้นอ่อนโยนมาก

นรมนเองก็สังเกตห้องลองชุด แต่ว่าหางตาก็ยังคงมองไปที่ด้านหลังอยู่

กิมจิได้เดินเข้ามาแล้ว แต่ว่าคนที่อยู่ข้างหลังเขานั้นกลับไม่ได้เดินเข้ามาด้วย แต่กลับเดินไปตามร้านขายเสื้อผ้า ดูแล้วเหมือนกับว่าไม่มีความสัมพันธ์ใด ๆ กับกิมจิเลย แต่ว่านรมนกลับรู้สึกว่าไม่ค่อยปกติเท่าไหร่

“นายหญิงครับ”

ในตอนที่กิมจิมาถึงนั้น พฤกษ์ก็อึ้งไปเล็กน้อย เขาถึงกับไม่รู้ว่ากิมจินั้นมาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่

เห็นได้ชัดว่าความระแวดระวังของเขานั้นน้อยเกินไปแล้วใช่ไหม?

หรือว่ามัวแต่มาใส่ใจอยู่ที่ตัวคมทิพย์ เพราะฉะนั้นตัวเองก็เลยเหมือนกับว่าจะลืมคนอื่น ๆ ไปแล้วเหรอ?

พฤกษ์รู้สึกผิดขึ้นมาเล็กน้อย

เหมือนกับว่านรมนจะรู้ว่าพฤกษ์นั้นกำลังคิดอะไรอยู่ จึงพูดเสียงต่ำขึ้นว่า “หน้าที่ของคุณตอนนี้คือปกป้องคมทิพย์ให้ดี ทางด้านฉันนี้คุณไม่ต้องสนใจแล้ว เมื่อเทียบกับอาณาจักรรัตติกาลแล้ว ฉันเชื่อว่าคุณน่าจะวางใจได้แล้ว”

พอได้ยินนรมนพูดแบบนี้แล้ว พฤกษ์ก็อดที่จะพยักหน้าไม่ได้

กิมจิหาที่นั่งข้าง ๆ ที่หนึ่งแล้วก็นั่งลงไป

ตอนที่คมทิพย์ออกมานั้น ก็ทำให้พฤกษ์และนรมนนั้นตะลึงค้างไปเลย

ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเธอใส่กระโปรงแล้วจะสวยขนาดนี้

“เป็นยังไงบ้าง? ไม่สวยเลยใช่ไหม? ฉันเองก็รู้สึกแปลกมากเลย ฉันว่าฉันไปใส่กางเกงยีนของตัวเองดีกว่านะ”

คมทิพย์เห็นท่าทางในตอนนี้ของพวกเขาแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกอึดอัดขึ้นมา พูดแล้วก็จะไปถอดออก แต่กลับโดนนรมนห้ามไว้ก่อน

“ไม่ต้อง ดูดีออก นี่ดูไม่ออกจริง ๆ นะ ว่าเธอจะเป็นไม้แขวนที่ดีอันหนึ่ง ชุดกระโปรงนี้ใส่อยู่บนตัวเธอนี่สุดยอดมากจริง ๆ เลยนะ”

คำพูดของนรมนทำให้คมทิพย์อึ้งไปครู่หนึ่งเลย

“เธอพูดปลอบใจฉันใช่ไหม?”

“เป็นความจริงนะ ไม่เชื่อเธอก็ถามพฤกษ์ดูซิ เอ๊ะ ไม่ใช่ซิ เธอดูพฤกษ์ซิ ตาของเขาค้างไปแล้ว”

นรมนเห็นท่าทางเอ่อ ๆ ของพฤกษ์แล้ว ก็อดที่จะยิ้มขึ้นมาไม่ได้

เมื่อคมทิพย์ได้ยินแล้วก็มองไป ก็เห็นถึงแววตาที่เป็นประกายของพฤกษ์ แล้วก็อดที่เขินอายขึ้นมาไม่ได้

ผู้หญิงไม่ว่าภายนอกจะแข็งกร้าวแค่ไหน เป็นสาวห้าวแค่ไหน แต่ว่าพอเผชิญหน้ากับคนในใจขึ้นมา ความเขินอายและความอ่อนโยนตามสัญชาตญาณของผู้หญิงก็อดไม่ได้ที่จะต้องแสดงออกมา

“สวยจริง ๆ เหรอ?”

“อืม สวย”

พฤกษ์คิดไม่ถึงว่า หลังจากที่คมทิพย์เปลี่ยนชุดกระโปรงแล้วจะเหมือนกับเปลี่ยนเป็นคนละคนไปเลย ความรู้สึกแบบนั้นเขาบรรยายออกมาไม่เป็นจริง ๆ เลย พอเห็นว่าพวกเขาทั้งสองคนต่างก็พึงพอใจมาก คมทิพย์ก็กัดฟันแล้วพูดขึ้นว่า “แต่ว่าชุดกระโปรงนี้มันแพงเกินไปนะ”

“ฉันพูดไว้แล้ว ว่าฉันซื้อให้เธอ ก็ถือซะว่าเป็นของขวัญและฉลองที่เธอสามารถหาผู้ชายที่ดีมากอย่างพฤกษ์ได้ละกัน”

นรมนพูดแล้วก็ไปรูดการ์ดเลย

คมทิพย์อยากจะห้าม แต่กลับโดนพฤกษ์กอดไว้ซะก่อนเลย

“คุณ คุณจะทำอะไร? นี่มันที่สาธารณะนะ คุณรีบปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!”

คมทิพย์รู้สึกว่าวันนี้พฤกษ์ค่อนข้างเปิดกว้าง

ถึงแม้จะบอกว่าในร้านขายเสื้อผ้านั้นคนไม่เยอะ แต่ว่าที่เขาทำแบบนี้ก็ทำให้เธอโดนมองอยู่ไม่น้อยเหมือนกันนะ?

พฤกษ์กลับเหมือนกับว่าปลดปล่อยทุกอย่างแล้วยังไงอย่างงั้น แล้วก็พูดเสียงต่ำขึ้นว่า “คุณสวยมากจริง ๆ คมทิพย์ ผมรู้สึกว่าสายตาของผมละจากไปไม่ได้แล้ว”

เขาพูดคำที่ซาบซึ้งแบบนี้น้อยมาก พูดจนคมทิพย์รู้สึกแต่ว่าบนหน้านั้นร้อนผ่าวอยู่ ความรู้สึกดีใจอย่างหนึ่งที่พูดไม่ชัดเจนพวยพุ่งขึ้นมาจากก้นบึ้งหัวใจ

“เมื่อก่อนฉันไม่สวยเหรอ?”

“เมื่อก่อนก็สวย แต่ว่าตอนนี้ยิ่งสวยมากกว่า”

พฤกษ์กอดเอวของคมทิพย์เอาไว้ แล้วก็ค่อย ๆ ชิดเข้าไปใกล้ใบหน้าของเธอ

อุณหภูมิที่อุ่นร้อนค่อย ๆ คืบคลานเข้ามา

คมทิพย์เหมือนกับว่าจะเดาออกแล้วว่าพฤกษ์จะทำอะไร เธอตื่นเต้นจนรีบจับเสื้อของพฤกษ์เอาไว้แน่น รู้สึกเหมือนกับว่าใจทั้งดวงก็จะเต้นออกมาแล้ว

เธอหลับตาลงอย่างอัตโนมัติ

จูบของพฤกษ์ประทับลงมาแล้ว

ตัวทั้งตัวของคมทิพย์นั่นสั่นเทาอยู่

ความรู้สึกของชั่ววินาทีนี้นั้นช่างสวยงามมากจริง ๆ กระทั่งเธอมีความรู้สึกเหมือนล่องลอยอยู่ที่ไม่เป็นความจริงอยู่ด้วย

พฤกษ์จูบคมทิพย์ไป และในตอนที่เธอกำลังเคลิบเคลิ้มอยู่นั้น เขาก็ใช้มือสับให้คมทิพย์หมดสติไปเลย

จ้องมองคมทิพย์ค่อย ๆ ตัวอ่อนและล้มลงมาพิงอยู่กับอกของตัวเอง พฤกษ์ก็ช้อนตัวเธอขึ้นมาอุ้มไว้ แล้วมองนรมนที่ไปจ่ายเงินกลับมาและกิมจิ แล้วพูดขึ้นว่า “คุณนาย กิมจิ ผมจะพาคมทิพย์ไปแล้วนะครับ พวกคุณรักษาตัวด้วยนะครับ”

“ระหว่างทางระวังตัวด้วย เมื่อกี้ฉันเห็นมีคนสะกดรอยตามกิมจิมา ถ้าคุณสามารถสลัดออกไปได้ก็ดี แต่ถ้าสลัดไม่ออก ก็พยายามกลับไปที่บ้านใหญ่ตระกูลโตเล็กให้ได้ แล้วพวกเราค่อยคิดหาหนทางอื่นกันต่อไป”

คำพูดของนรมนทำให้กิมจิอึ้งไปเล็กน้อย

“ตามผมมาเหรอครับ? เป็นไปไม่ได้มั้ง?”

แต่ว่ากิมจิเห็นความเคร่งเครียดที่อยู่ในดวงตาของนรมน

เขาก็อดไม่ได้ที่จะตกใจขึ้นมา

คนที่สามารถสะกดรอยตามเขาแต่กลับไม่โดนเขาพบเห็น นี่มันจะเป็นใครกันนะ?

ความรู้สึกของกิมจิเหมือนจะหนักหน่วงขึ้นมาทันที

พฤกษ์พยักหน้า แล้วก็อุ้มคมทิพย์ออกไปจากร้านขายเสื้อผ้าเลย

นรมนจ้องมาคมทิพย์และพฤกษ์จากไป ในใจก็ทนทำใจไม่ได้มาก แต่ว่าก็ไม่ได้เสียใจที่ตัดสินใจแบบนี้ไป

“ไปเถอะ พวกเราไปรับกมลและกานต์ไปโรงเรียนอนุบาลกัน”

“ครับ!”