แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 498

บทที 498 ผมคิดถึงหม่ามี๊

บุริศร์รู้ว่าคุณนายตระกูลโตเล็กต้องโกรธ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจะโกรธถึงขนาดนี้ เขากำลังจะเข้าไปขวางไม้เท้าของคนเป็นแม่ แต่น่าเสียดายที่มันสายไปซะแล้ว

ไม้เท้ากระทบลงบนหัวของตรินท์ จนเกิดรอยช้ำขึ้นมาในทันที ดูท่าแล้วคงโดนไปแรงไม่น้อย

แต่คุณนายตระกูลโตเล็กก็ยังไม่หายโกรธ ตอนนี้เธอแทบจะทรงตัวไม่อยู่

“แค่คิดจะทำร้ายพี่ตัวเอง แกก็ไม่ใช่คนแล้ว แล้วกิจจากี่ขวบ? เขาเพิ่งสี่ขวบเองนะ! แต่ดูแกสิแกตีเด็กมันจนมีสภาพอย่างนี้เนี่ยนะ? ตอนแกสี่ขวบ ฉันเคยตีแกไหม? แกโตขนาดนี้แล้ว ฉันเคยแตะแม้แต่ปลายนิ้วแกไหม? นี่ลูกแกแท้ๆเลยนะ! แกยังทำได้ลงคอเหรอ? แกบ้าหรือแกโง่? หรือแกกินยาผิดมา?”

ดวงตาของคุณนายตระกูลโตเล็กพลันเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา

กิจจาเป็นหลานคนโตของเธอนะ

ที่ไม่ได้เจอกันช่วงนี้ เธอยังนึกว่าตรินท์พาไปติวอยู่เลย แต่คิดไม่ถึงเลยว่าหลานของเธอจะเผชิญกับความโหดร้ายขนาดนี้

“คุณแม่ ใจเย็นก่อนนะคะ นั่งลงก่อนค่ะ”

เมื่อนรมนเห็นคุณนายตระกูลโตเล็กหอบหายใจ ก็รีบเข้าไปพยุงเธอเอาไว้ แล้วหาที่ให้เธอนั่ง

ในที่สุดน้ำตาของคุณนายตระกูลโตเล็กก็ไหลออกมา

“แกโตจนปีกกล้าขาแข็ง แกผ่านอะไรข้างนอกมาเยอะ และตอนนี้แกก็เป็นประธานบริษัทฮัวยูกรุ๊ปจำกัด แกเลยคิดว่าทุกอย่างต้องเป็นไปตามที่แกต้องการงั้นเหรอ? พี่แกเป็นประธานมาหลายปี แกเคยเห็นพี่แกตีลูกบ้างไหม?”

ตรินท์เอ่ยปากพูดออกมาว่า

“แม่ครับ กิจจาไม่เหมือนกานต์ กิจจาโง่เกินไป เพราะอย่างนี้ก็ต้องเริ่มหัดบินก่อนใครเขา”

“พ่นอะไรเน่าๆของแกออกมา!”

ไม่บ่อยนักที่คุณนายตระกูลโตเล็กจะพูดแบบนี้ แต่ตอนนี้กลับสบถใส่ตรินท์ออกมาตรงๆ

"หลานฉันโง่งั้นเหรอ? หลานของฉันเป็นเด็กดีจะตาย กิจจาทำไม? ไอคิวไม่สูง? หรือว่าพยายามไม่พอ? ห๊ะ? ทำไมแกเอาแต่เปรียบเทียบกับกานต์อยู่ได้ บนโลกนี้มีแค่กานต์คนเดียวเหรอ? ทำไมแกต้องอยากให้กิจจาเหมือนกานต์ขนาดนั้น? ตรินท์ เมื่อก่อนแกไม่ใช่อย่างนี้ ตอนนี้แกเป็นอะไรไป?"

ตรินท์สูดลมหายใจแล้วพูดว่า "เป็นลูกหลานตระกูลโตเล็กเหมือนกัน ถ้าไม่เปรียบเทียบกับกานต์ แล้วจะให้ไปเปรียบเทียบกับใคร? แม่ครับ ตั้งแต่เด็กจนโตผมไม่เคยสู้พี่ผมได้เลย ตอนนี้กิจจาก็ยังจะสู้กานต์ไม่ได้อีก เขาต้องพยายามเท่านั้น ถึงจะสามารถทำให้ตัวอยู่ในระดับเดียวกันกับกานต์ได้"

"ระดับอะไร? ทางเดินในอนาคตของกานต์กับกิจจามันไม่เหมือนกันอยู่แล้ว. มันมีอะไรให้เปรียบเทียบ?"

คำพูดของคุณนายตระกูลโตเล็กทำให้กานต์เริ่มรู้สึกผิด

เป็นเพราะเขาเหรอ กิจจาถึงได้ถูกตี?

กานต์มองมาที่กิจจา แล้วพูดว่า "ขอโทษนะ"

"ไม่เกี่ยวกันเลย"

กิจจารีบส่ายหน้า "ผมโง่เองต่างหาก"

"นายไม่ได้โง่ นายเป็นคนดี ฉันชอบที่นายเป็นแบบนี้ เอาจริงๆบางครั้งนายก็ฉลาดกว่าฉันด้วยซ้ำ ยังจำตอนที่อยู่สวนหลังบ้านได้ไหม? ตอนนั้นฉันไม่รู้ว่าต้องไล่มดออกไปยังไง. แต่นายรู้ เพราะฉะนั้นนายฉลาดกว่าฉันนะ"

กานต์ไม่อยากได้ยินกิจจาต่อว่าตัวเองอย่างนี้

เป็นอะไรกันไปหมด?

เมื่อก่อนทุกคนยังดีๆกันอยู่ไม่ใช่หรือไง?

เมื่อตรินท์ได้ยินแบบนั้น ก็แสยะยิ้มออกมา "แม่ได้ยินหรือยัง? กานต์ยังเด็กขนาดนี้ แต่สามารถออกแบบคอมพิวเตอร์ได้เอง แล้วกิจจาล่ะ? รู้จักแค่วิธีไล่มด นี่ไงความแตกต่าง! ผมไม่ยอมปล่อยให้ลูกของผมรั้งท้ายตั้งแต่เด็กขนาดนี้หรอกนะ ผมต้องฝึกฝนเขา"

"แล้วแกจำเป็นต้องตีให้ตายเลยหรือไง? ห๊ะ? นั่นลูกแกนะ ไม่ใช่ทหารของแก!"

คุณนายตระกูลโตเล็กโกรธจนตัวสั่น

"แกไปนั่งคุกเข่าต่อหน้าพ่อแกที่ศาลบรรพบุรุษเลยนะ กลับไปสำนึกตัวเองซะ"

คุณนายตระกูลโตเล็กโกรธจนแทบบ้า

ตรินท์ไม่ได้พูดอะไรออกมา เพียงแค่ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปทันที

"ตรินท์!"

บุริศร์กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ตรินท์ก็เดินออกไปจากห้องหนังสือไปแล้ว

"แด๊ดดี้!"

กิจจากำลังจะตามไป แต่กลับถูกตรินท์ถลึงตาใส่ให้ยืนอยู่นิ่งๆเสียก่อน

เขากลัวแด๊ดดี้!

ตอนนี้กิจจากลัวตรินท์มากๆ!

นรมนเห็นความหวาดกลัวในสายตาของกิจจา

เป็นความหวาดกลัวที่ถูกส่งออกมาจากเบื้องลึก

หัวใจของเธอบีบรัดในทันที

"คุณแม่ อย่าเพิ่งเดือดนะคะ ค่อยๆหายใจ ฉันจะบอกคนมาทำความสะอาดห้องหนังสือให้"

นรมนรีบส่งสายตาให้บุริศร์

บุริศร์จึงรีบดึงสติกลับมา

"แม่ นั่งลงก่อนครับ ทำใจเย็นๆไว้ เรื่องวันนี้ผมทำไม่ดีเอง ผมจะให้คนมาทำความสะอาดที่นี่ ส่วนนรมนคุณพากิจจาไปทายาไป มีเรื่องอะไรไว้ค่อยคุยทีหลังนะ โอเคไหม?"

เมื่อเห็นบุริศร์พูดมาอย่างนี้ คุณนายตระกูลโตเล็กก็ยอมพยักหน้า

"กิจจา ให้คุณป้าเขาทายาให้นะ ไม่อย่างนั้นย่าคงเป็นห่วงแย่""

"ขอบคุณครับคุณย่า"

กิจจาสูดน้ำมูก

นรมนรีบบอกให้กานต์พากิจจาไปรอที่ห้องของตัวเอง

หลังจากที่เด็กๆออกไป นรมนจึงหันมาพูดกับบุริศร์ว่า "ที่ห้องรับแขกชั้นล่างมีกล่องยา สักพักคุณเอามาทาด้วยล่ะ ตอนนี้ก็นั่งกับคุณแม่ไปก่อน"

"ผมรู้. คุณไปเถอะ"

บุริศร์รู้ว่านรมนเป็นห่วงตัวเอง. ตอนนี้เธอไม่สามารถแยกตัวมาดูแลเขาได้ เพราะแผลบนตัวของกิจจามีเยอะเกินไป มีทั้งแผลใหม่และแผลเก่า จำเป็นต้องดูแลดีๆ

"บนตัวเขาอาจจะยังมีอีก คุณลองถอดกางเกงเขาดูนะ ไม่รู้ว่าข้างล่างจะมีหรือเปล่า"

คำพูดของบุริศร์ทำให้ดวงตาของนรมนเริ่มชื้น

"รู้แล้ว"

คุณนายตระกูลโตเล็กกำลังจะพูดอะไรออกไป. สุดท้ายก็อดเอาไว้

นรมนออกไปจากห้องหนังสือด้วยความรวดเร็ว เพื่อมาที่ห้องนอนของตัวเอง

กานต์เป็นกังวลจนใกล้จะร้องไห้ เมื่อเข้ามาในห้องก็ดึงเสื้อตัวนอกของกิจจาออกทันที

"ถอดเสื้อออกให้ฉันดูหน่อย"

"ผมไม่เป็นอะไรจริงๆ"

กิจจาเริ่มหลบ ให้ตายยังไงก็ไม่ให้กานต์ถอดเสื้อตัวเองออก

กานต์โมโหจนร้องไห้ออกมาเป็นครั้งแรก