แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 50

บทที่ 50 เขมิกาไม่ใช่ผู้หญิงของผม2

บุริศร์รู้สึกเจ็บที่อุ้งมือ แต่เขาไม่กล้าเคลื่อนไหวสุ่มสี่สุ่มห้า กลัวไปทำให้กานต์เจ็บ

นรมนมองตอนนี้แล้วคิ้วก็ขมวดเล็กน้อย พูดกับทิพย์ที่ตกตะลึงอยู่อีกด้านนึงว่า “ไปพากานต์ออกมา เขาไม่ได้เป็นคนทำจริงๆ”

“ไม่ใช่จริงหรอ？”

เห็นได้ชัดว่าทิพย์ไม่เชื่อ

เวลาที่เธอออกไปนรมนก็ยังโอเคดีอยู่เลย กลับมาครั้งนี้ก็เป็นแบบนี้แล้ว และบุริศร์ก็มาถึงก่อนพวกเขา ไม่ใช่เขาแล้วจะเป็นใครได้ล่ะ?

นรมนรู้ข้อสันนิษฐานของทิพย์ จึงพูดเบาๆว่า “ไม่ใช่เขา แต่เป็นเขมิกา มีของที่เขมิกาเอามาให้ยังอยู่เลย”

ทิพย์มองไปเห็นยาบำรุงที่วางอยู่บนโต๊ะ มีบางอย่างที่ยังไม่ได้ปรุง อันไหนดิบก็โยนทิ้งตรงนี้ทันทีเลย

“เขมิกา? นั่นไม่ใช่คนของบุริศร์หรอกหรอ? กานต์ กัดให้แรงๆ ฆ่าเขาเลย！”

ทิพย์พูดพร้อมกับถอนหายใจ

เมื่อกานต์ได้ยินแม่พูดว่าไม่ใช่บุริศร์ก็ตั้งใจจะปล่อยปาก แต่พอได้ยินทิพย์พูดอย่างนี้ จู่ๆก็รู้สึกว่าตัวเองช่างเหมือนหมาที่ทิพย์เลี้ยงเอาไว้อะไรขนาดนั้น?

เขาปล่อยบุริศร์แล้ว มองเห็นวงรอยฟันที่หลังมือของเขา และยังนำมาซึ่งรอยเลือด หันหัวกลับไปอีกด้านหนึ่งทันทีพลางพูดว่า “อย่าคิดว่าไม่ใช่คุณแล้วผมจะขอโทษ คุณและผู้หญิงของคุณใครทำผลลัพธ์ก็เหมือนกัน”

“เขมิกา ไม่ใช่ผู้หญิงของผม！”

บุริศร์พูดอย่างเย็นชา แต่น้ำเสียงทั้งก้องกังวานและมีพลัง

นรมนและทิพย์ตกตะลึงทันที

คำอธิบายนี้ดูเหมือนจะไม่ใช่สถานการณ์ที่พวกเขาเป็นอยู่ตอนนี้

อีกทั้งระหว่างเขมิกาและบุริศร์ก็มีลูกเกิดขึ้นมาแล้ว จะไม่ใช่ผู้หญิงของเขาได้ยังไงกัน？

ไอ้คนขี้โกหกนี่！

นรมนโบกมือไปมาไปทางกานต์

“กานต์มานี่”

“คุณแม่ เป็นยังไงบ้างครับ? เจ็บมั้ยครับ？ ผมให้หมอสั่งก้อนน้ำแข็งมาให้ลดความเจ็บสักหน่อยดีมั้ยครับ?”

กานต์อยู่ต่อหน้านรมน จากสิงโตน้อยที่กำลังโกรธก็กลายมาเป็นหมาบ้านตัวน้อยๆ ที่แสนเชื่องในทันที ทิพย์ผู้มีท่าทางอบอุ่นหวังจะสวมกอดและปลอบประโลมหนูน้อยคนนี้

นรมนลูบหัวลูกชายของเธอแล้วพูดว่า “แม่ไม่เป็นไร คงจะบวมหน่อย ไปกับคุณป้าทิพย์ซื้อของกินมาให้แม่หน่อย แม่หิวแล้ว”

“แต่คุณแม่ ถ้าผมไปแล้วมีคนมาแกล้งคุณแม่อีกจะทำไงล่ะครับ？”

ตาของกานต์จ้องไม่เป็นมิตรไปทางบุริศร์

“ฉันสัญญาว่าจะไม่ปล่อยให้แม่ของเธอบาดเจ็บตรงไหนอีก”