แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 51

บทที่51 คุณก็รู้ไม่น้อยเลยนี่

“แกทำอะไรของแก นี่ถือว่าเป็นการข่มขู่หม่ามี๊ของฉันใช่ไหม? ”

กานต์เดินปรี่เข้าไปผลักบุริศร์ แต่บุริศร์กลับจับเค้าไว้ได้อยู่มัดด้วยมือเพียงข้างเดียว แววตาที่เยือกเย็นของบุริศร์นั้นทำให้กานต์เริ่มรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาทันที จนเขาถึงกับสะดุ้ง

นรมนรู้ว่าบุริศร์โดนยั่วโมโหเข้าแล้ว และการที่ทำให้เขาโมโหนั้นผลลัพธ์ที่จะเกิดขึ้นมันไม่ใช่ว่าใครทุกคนจะทนไหวและยิ่งไปกว่านั้นในตอนนี้กานต์ยังอยู่ในเงื้อมมือของเขา

“บุริศร์ คุณต้องการจะคุยกับฉันไม่ใช่หรอคะ ฉันจะคุยกับคุณค่ะ แต่คุณปล่อยกานต์ก่อนนะคะเขายังเด็ก ทิพย์คุณพากานต์ออกไปซื้ออะไรกินก่อนไป ฉันจะอยู่คุยกับคุณบุริศร์

นรมนรีบลนกล่าว สีหน้าตึงเครียด

คมทิพย์มองนรมนอย่างกังวลใจและพูดกับเธอว่า “คุณตัวคนเดียวไม่เป็นไรแน่นะคะ？”

สีหน้าท่าทางของคมทิพย์นั้นราวกับว่าบุริศร์เป็นสัตว์ประหลาดร้ายยังไงยังงั้น มองบุริศร์ในใจก็ยิ่งไม่วางใจ

“ถ้าหากฉันจะทำอะไรนรมนขึ้นมา เธอคิดว่าเธออยู่ด้วยจะสามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้งั้นหรอ? คมทิพย์เธอเองก็รู้ดีอยู่นะว่าฉันเห็นแก่ใครและไว้หน้าใคร เธอถึงได้มีโอกาสมาอวดดีแบบนี้ต่อหน้าฉัน เธออย่าให้ฉันต้องลงมือกับเธอเลยนะ ฉันกลัวว่าเธอจะรับมือไม่ไหว”

“คุณบุริศร์ผู้น่าเกรงขาม แล้วคุณจะทำอะไรฉันหรอคะ？”

คมทิพย์เกลียดการทำตัวอยู่เหนือคนอื่นของบุริศร์เป็นที่สุด เธอยังอยากจะพูดอะไรต่อแต่กลับถูกนรมนจับแขนไว้และส่งสัญณาส่ายหัวให้เธอ เพื่อขอให้เธอหยุด

“รีบพากานต์ออกไปซะ เรื่องของผู้ใหญ่ฉันไม่อยากให้ลูกเป็นห่วง”

ประโยคนี้เองที่ทำให้คมทิพย์สงบสติอารมณ์ลงได้ หันไปมองที่กานต์ เขากำลังขมวดคิ้วจ้องบุริศร์ตาเขมง ท่าทีเหมือนว่ากำลังคิดอะไรอยู่

“กานต์จ๊ะพวกเราออกไปซื้อของกินให้หม่ามี๊กันก่อนดีกว่านะคะ”

คมทิพย์เดินนำผ่านหน้ากานต์ไป

ท่าทางการเคลื่อนไหวของบุริศร์ก็แผ่วลงไม่รุนแรงเหมือนก่อนหน้า

กานต์ถลึงตาใส่บุริศร์คงเป็นเพราะรู้สึกว่าตัวเองตกใจกลัวสายตาของบุริศร์เมื่อครู่ทำให้ตัวเองดูด้อยโมโหสู้เขาไม่ได้ก็เลยตั้งใจยกเท้าไปเหยียบเท้าบุริศร์เข้าอย่างจัง

เจ้าเด็กคนนี้แรงเยอะไม่ใช่เล่น

บุริศร์รู้สึกว่าเท้าชาๆแต่กลับทนนิ่งไว้ ไม่แสดงท่าทีว่าเจ็บ

นรมนและคมทิพย์ต่างพากันกระวนกระวายและรีบร้อนแทนกานต์

“รีบไปเถอะ ฉันหิวแล้ว”

นรมนจำเป็นต้องเร่งให้คมทิพย์รีบพากานต์ออกไปจากที่นี่

คมทิพย์พากานต์ออกไปจากห้องพักผู้ป่วยอย่างเร่งรีบ

นรมนโล่งใจ เมื่อพวกเขาเดินออกไป และบุริศร์เองก็มองเห็นได้อย่างชัดเจน และเข้าใจนรมน

“คุณกำลังปิดบังอะไรผมอยู่?”

บุริศร์ดึงเก้าอี้มานั่งข้างๆนรมน แต่พอจ้องหน้านรมน ไม่ว่าจะมองยังไงก็กลับรู้สึกว่าไอ้รอยมือที่อยู่บนใบหน้าของนรมนนั้นมันชั่งขัดหนูขัดตาเขาซะเหลือเกิน

และอยู่ๆบุริศร์ก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไป

“คุณรอผมแปปนึง”