แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 506

บทที่ 506 นายจะขอโทษทำไม

หลังจากตรินท์ออกไปแล้ว ผู้จัดการก็ไม่ได้อยู่นานเช่นกัน รีบออกไปเตรียมกำลังคน

หลังจากกิจจารอให้ทุกคนออกไปแล้ว ก็พูดขึ้นเสียงทุ้ม “กานต์ สิ่งที่ฉันได้ยินเมื่อกี้คือความจริงเหรอ?”

“ฉันก็อยากรู้”

การโจมตีที่กานต์ได้รับไม่ใช่เรื่องเล็กน้อยเลย

ไม่คิดว่าคุณอาอยากจะฆ่าเขา!

ตอนแรกที่ตนได้เรียนและฝึกฝนกับคุณอาในค่ำคืนมืดมิดนั้น คุณอาดีกับเขามากๆ สั่งสอนเขาเหมือนลูกชายแท้ๆ ตัวเองด้วยซ้ำ ตอนนี้ทำไมอยากฆ่าเขา?

กานต์คิดไม่ออก ยิ่งไม่แน่ใจ

กิจจาพูดขึ้นอย่างหวาดกลัวนิดหน่อย “เรากลับบ้านกันดีกว่านะ ฉันฟังออกว่าที่นี่เป็นที่ของแด๊ดดี้ฉัน เป็นไปได้อย่างมากว่าคลับยิงปืนนี้แด๊ดดี้ฉันก็เปิดมันลับๆ ตอนนี้เราอันตรายมาก ฉันได้ยินว่าคุณลุงกับหม่ามี้ก็ออกมาตามหาพวกเราแล้ว แค่เราโทรหาพวกเขา ก็กลับได้แล้วใช่ไหม? แค่กลับไปตระกูลโตเล็ก บางทีแด๊ดดี้ของฉันก็ทำอะไรนายไม่ได้”

แต่กานต์ไม่พูดอะไรทั้งนั้น

เขาขมวดคิ้ว ราวกับยังไม่ตอบสนองกับเมื่อครู่นี้ ราวกับกำลังคิดเรื่องอื่นอยู่

“กานต์ นายได้ยินฉันพูดหรือเปล่า?”

กิจจารีบเขย่าเขา

กานต์ขมวดคิ้วพูดขึ้น “โทรศัพท์ห้ามโทรจากที่นี่ ที่นี่ไม่รู้ว่ามีสัญญาณรบกวนอะไรหรือเปล่า และแด๊ดดี้กับหม่ามี้ก็ไม่รู้อยู่ที่ไหน พูดเรื่องพวกนี้กับพวกเขา พวกเขาไม่น่าเชื่อเรา เราต้องหาหลักฐานแล้วค่อยพูด”

“หลักฐานเหรอ? หลักฐานอะไร?”

กิจจาฟังแล้วไม่ค่อยเข้าใจ

กานต์มองกิจจา แววตาสับสนนิดหน่อย

“นายตามฉันมาก็พอ”

กานต์ไม่ได้พูดอะไรอีก

กิจจาจับมือกานต์แล้วพูดขึ้น “นายไม่ต้องเป็นห่วงนะ ฉันจะไม่มีทางให้นายได้รับอันตรายอะไรแน่นอน”

คราวก่อนเพราะเรื่องเขมิกา เขาทำกานต์หายตัวไป ช่วงเวลานั้นเขาอยากฆ่าตัวเองมาก

ตอนนี้ไม่รู้ทำไมตรินท์ต้องการฆ่ากานต์ กิจจายิ่งไม่อยากเห็นอะไรเกิดขึ้นกับการ

“นายไม่กลัวแด๊ดดี้นายเหรอ?”

คำถามกานต์ทำให้กิจจาตกตะลึง แต่ก็พูดเสียงทุ้ม “กลัว แต่ถึงจะกลัว ฉันก็จะปกป้องนาย นายเป็นพี่น้องของฉันนี่หน่า”

ได้ยินกิจจาพูดแบบนี้ กานต์ก็ยิ้มแล้วพูดขึ้น “สบายใจได้ ฉันไม่ตายง่ายๆ หรอก”

เด็กทั้งคู่คุยกันสักพัก ตอนที่ตัดสินใจปีนลงมา ประตูห้องทำงานก็เปิดขึ้นอีกครั้ง

ครั้งนี้ผู้จัดการเข้ามา พร้อมครูฝึกหนึ่งคน

ตอนกานต์เห็นครูฝึกคนนี้ก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง

นี่มันครูฝึกสมชายที่มาหยุดตัวเองกับหม่ามี้ที่สนามเด็กเล่นไม่ใช่เหรอ?

“ผู้จัดการ คุณเรียกผมมามีอะไร?”

สมชายเหงื่อแตกพลั่ก เห็นได้ชัดว่าเมื่อครู่นี้กำลังทำอะไร

ผู้จัดการเอารูปกานต์กับกิจจาออกมาแล้วพูดขึ้น “ประธานตรินท์สั่งไว้ว่าให้ตามหาเด็กสองคนนี้ให้เจอ คนนี้ให้เอากลับไปแบบสลบ ส่วนคนนี้หาโอกาสฆ่าทันที”

สมชายมองกานต์ในรูปภาพ ก็อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น “เมื่อวานผมเจอเด็กคนนี้ อยู่ที่สนามเด็กเล่นไม่ไกล เด็กคนนี้แม่นปืนมาก ผมให้นามบัตรพวกเขาไป ผมเห็นเด็กคนนั้นสนใจเรื่องยิงปืนมาก ไม่รู้ว่าสนใจมากขนาดที่โทรมาหรือเปล่า”

“งั้นเหรอ? ตอนนี้เด็กสองคนนี้หนีออกจากบ้าน ลูกพวกคนรวยมักจะฟุ่มเฟือย วันนี้ทางที่ดีนายฟังโทรศัพท์แล้วกัน ถ้าพวกเขาโทรมา เราจะได้สร้างผลงานที่ดี”

ใบหน้าผู้จัดการมีรอยยิ้มเล็กน้อย

สมชายกลับขมวดคิ้วแล้วพูดขึ้น “ทำไมประธานตรินท์ต้องการชีวิตเด็กคนนี้ด้วย?”

“ฉันจะไปรู้ได้ยังไง”

“ผู้จัดการ เด็กคนนี้เป็นเมล็ดพันธุ์ที่ดีมาก ฆ่าแล้วรู้สึกเสียดายเกินไป”

คำพูดสมชายทำให้ผู้จัดการถอนหายใจแล้วพูดขึ้น “เมล็ดพันธุ์ที่ดีมีอยู่ทุกที่ แต่นายก็รู้ คลับยิงปืนของเราประธานตรินท์เป็นคนสนับสนุนเงิน ถ้าพูดให้ไม่น่าฟังคือ ทั้งคลับนี้เป็นของประธานตรินท์ทั้งหมด เขาอยากให้พวกเราทำอะไร เราก็ต้องทำ”

“แต่ผู้จัดการครับ เมล็ดพันธุ์ที่ดีแบบนี้ ในอนาคตจะเป็นตัวเลือกที่ยอดเยี่ยมสำหรับผู้สังหาร จุดเริ่มต้นที่เราทำคลับยิงปืน ไม่ใช่เพราะจะสร้างทีมลอบสังหารให้ประธานตรินท์เหรอครับ คุณเชื่อผมสิ ผมมองคนไม่ผิดหรอก เด็กคนนี้เป็นเมล็ดพันธุ์ที่ดีจากหนึ่งในหมื่น แค่พวกเราทำลายหน้าเขา ให้เขาสูญเสียความทรงจำ จากนั้นก็เลี้ยงเป็นนักฆ่าของเรา เขาจะเป็นอาวุธให้เราในอนาคตได้แน่ๆ คุณลองคิดดู ประธานตรินท์ให้เวลาพวกเราไม่เยอะ ตอนนี้เรามีมือสังหารดีๆ กี่คน?”

คำพูดสมชายทำให้ผู้จัดการขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น

“สมชาย นายคิดดีๆ นี่ลูกของตระกูลโตเล็ก ถ้าในอนาคตเลี้ยงขึ้นมา เขาจำพื้นเพครอบครัวตัวเองได้ ถึงตอนนั้นเราจะลำบาก”

คำพูดผู้จัดการก็มีเหตุผลเช่นกัน

สมชายพูดเสียงทุ้ม “เรามียาไม่ใช่เหรอ แค่ทำให้เขาลืมไปว่าเป็นคุณชายตระกูลโตเล็กตลอดชีวิตก็พอแล้ว”

“เรื่องนี้นายไปจัดการเองเถอะ อย่าให้คนอื่นเห็นข้อบกพร่องแล้วกัน”

“ครับ!”

สมชายออกไปอย่างรวดเร็ว

กิจจาและกานต์ฟังบทสนทนาของพวกเขาได้อย่างชัดเจน

ดวงตาของกานต์เย็นชาเล็กน้อย

คนพวกนี้ทำไมเลวได้แบบนี้?

ที่แท้ครูฝึกสมชายคนนี้ก็ไม่ใช่คนดีจริงๆ

ไม่คิดว่าเขาแค่อยากให้ตนเป็นอาวุธในการสังหารเท่านั้น และอยากทำให้เขาสูญเสียความทรงจำ ลืมคนในครอบครัวตัวเอง ซึ่งไม่สมควรอย่างยิ่ง

กิจจาค่อนข้างตกใจจนสับสนหวาดกลัวแล้ว