แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 508

บทที่ 508 แกหยุดนะ

นรมนรีบรับสายอย่างรวดเร็ว

เธอคิดว่าบุริศร์โทรมา

“บุริศร์ คุณรีบออกมาจากที่นี่ มีคนกลับมา เข้าไปในคลับแล้ว”

หลังจากนรมนรับสายก็พูดประโยคนี้ขึ้นมาทันที

เมื่อกิจจาได้ยินนรมนพูดแบบนี้ก็ตกตะลึงทันที จากนั้นก็ถามโดยไม่รู้ตัว “หม่ามี้ แด๊ดดี้เข้ามาเหรอ?”

“กิจจา? เธออยู่ข้างในเหรอ?”

นรมนกังวลใจอย่างมาก

“อืม ผมกับกานต์อยู่ที่นี่ เราอาจจะติดกับดัก เลยอยากบอกคุณกับคุณลุงให้มาช่วยพวกเราออกไปฮะ”

กิจจารีบบอกนรมนเกี่ยวกับสถานการณ์ในปัจจุบัน

“พวกเธออยู่ที่ไหน? ฉันจะบอกบุริศร์ ให้เขาไปรับพวกเธอ”

ตอนนี้นรมนไม่คิดจะตำหนิกิจจาและกานต์ หลักๆ คือให้เด็กสองคนปลอดภัย

กิจจารีบบอกที่อยู่นรมน

หลังจากวางสายไปแล้ว กานต์ก็ถามขึ้นเสียงทุ้ม “หม่ามี้ว่ายังไงบ้าง?”

“หม่ามี้บอกว่าแด๊ดดี้เข้ามาแล้ว แต่เธอก็บอกว่า คนในคลับกลับมาแล้วเหมือนกัน เข้ามาแล้วด้วย เราจะทำยังไงดี? อยู่ที่นี่รอคุณลุง หรือว่าออกไป?”

กิจจาไม่ค่อยแน่ใจแล้ว

กานต์ได้ยินเสียงฝีเท้าด้านนอก ก็รีบดึงกิจจามาซ่อนใต้โต๊ะ

ตอนนี้อยากจะปีนขึ้นไปช่องระบายอากาศก็เป็นไปไม่ได้แล้ว

หัวใจกิจจาเต้นระรัว

หวังว่าอีกฝ่ายจะไม่เข้ามาในห้องทำงาน

อีกด้านหนึ่ง นรมนกำลังติดต่อบุริศร์ น่าเสียดายโทรศัพท์บุริศร์ไม่รู้ไปแตะโดนโหมดเครื่องบินตอนไหน โทรหาไม่ติดเลย

นรมนร้อนรนใจอย่างมาก และไม่สามารถเข้าไปได้ด้วย

ประตูห้องทำงานเปิดออกแล้ว

มือกานต์และกิจจาจับกันแน่น รู้สึกค่อนข้างประหม่า

คนที่มาเดินมาด้านหน้าโต๊ะทำงาน ต้องการเปิดลิ้นชักเพื่อหาอะไรบางอย่าง

สุดท้ายกิจจาก็รู้สึกกลัวนิดหน่อย หดตัวเข้าไปข้างในอย่างอดไม่ได้ ไม่คิดว่าจะโดนโต๊ะ

แย่แล้ว!

กานต์แอบพูดกับตัวเอง จากนั้นก็ขยิบตาให้กับกิจจาทันที

คนที่มาก็รู้สึกว่าใต้โต๊ะมีใครบางคน อดไม่ได้ที่จะโน้มตัวลงไปตรวจสอบ

ในตอนนี้ กิจจาก็ต่อยไปทันที โดนที่ดวงตาคนคนนั้นพอดีอย่างเที่ยงตรง

“โอ๊ย! เจ้าเด็กแสบคนไหนมันชกฉัน?”

คนที่มาตะโกนร้อง กานต์รีบออกไปต่อยและเตะ ถึงขนาดเอาผ้าขนหนูมาปิดปากคนคนนั้นเลยด้วยซ้ำ

“รีบวิ่ง!”

กานต์กำลังวุ่นวายกับคนมาเยือน ตะโกนบอกกิจจาที่ค่อนข้างตกตะลึง

“แล้วนายล่ะ?”

“ไม่ต้องสนใจฉัน ฉันออกไปได้ นายรีบไปซะ!”

นึกได้ว่ากานต์ฉลาดขนาดนั้น ตัวเองอยู่ก็อาจจะเป็นภาระของเขา กิจจาจึงรีบยกเท้าวิ่ง

มาถึงทางเข้าประตูห้อง เขาพูดเสียงทุ้ม “ฉันจะไปตามหาคุณลุง ให้คุณลุงมาช่วยนายออกไป”

“รีบไป!”

กานต์รู้สึกว่าผู้มาเยือนมีปืนบนตัว

ตอนที่เขาต้องการสัมผัส คนมาเยือนก็ตอบสนอง หลุดพ้นจากพันธนาการของกานต์

ถึงแม้เด็กคนนี้จะมีทักษะบางอย่าง แต่อย่างไรก็เป็นเด็ก ความแข็งแกร่งจะเทียบกับผู้ใหญ่ได้อย่างไร

โดนผู้ชายคนนั้นโยนออกไปทันที

ศีรษะกานต์กระแทกบนโต๊ะ เจ็บปวดแสบปวดร้อน

เขาไม่กล้ายืดเยื้อ ลุกขึ้นแล้ววิ่งออกไปข้างนอก

ผู้ชายคนนั้นไม่คิดว่าเด็กคนนี้จะฉลาดได้แบบนี้ ถึงขนาดไม่สนใจความเจ็บปวดของร่างกายตัวเองด้วยซ้ำ

เขารีบกดสัญญาณเตือนภัย

สัญญาณเตือนภัยทั้งคลับก็ดังขึ้นมาทันที

บุริศร์ที่เพิ่งเข้ามาในคลับ ก็ได้ยินสัญญาณเตือนดังขึ้น อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว รู้สึกว่าอาจจะมีบางอย่างผิดปกติ

เขารีบเคลื่อนตัวไปยังจุดสัญญาณเตือนที่หนาแน่นที่สุด

เมื่อกานต์ยังวิ่งไม่ถึงประตูห้องก็โดนผู้ชายคนนั้นคว้าคอเสื้อเอาไว้ทันที

“เจ้าเด็กแสบ ดูสิแกจะวิ่งไปไหน”

ในขณะที่กานต์รีบร้อน ก็ถอดเสื้อโค้ตของตัวเองออกโดยตรง ใช้กลยุทธ์จักจั่นลอกคราบ ออกมาเหมือนปลาไหล

“ไอ้บ้าเอ๊ย! เจ้าเด็กแสบ แกหยุดนะ!”

ชายคนนั้นรู้สึกว่าตัวเองโกรธแทบบ้าแล้ว

เป็นแค่ไอ้เด็กเมื่อวานซืน ไม่คิดว่าจะหลอกเขาทีละอย่าง นี่มันเกินความคาดหมาย!

ชายคนนั้นโยนเสื้อโค้ตกานต์ทิ้งไปด้วยความโกรธ จากนั้นก็ตามออกไป

กานต์ก็ไม่รู้ว่าตัวเองควรวิ่งไปทางไหน เลือกวิ่งไปทางขวาโดยไม่รู้ตัว

“เร็ว! จับมัน!”

ชายคนนั้นตะโกนเสียงดังอยู่ด้านหลัง

มีชายร่างหนาใหญ่สองสามคนวิ่งมาหาเขา

กานต์รู้สึกตื่นตระหนกอย่างสมบูรณ์แล้ว

เขาสู้กับคนพวกนี้ไม่ได้จะทำอย่างไร?

กานต์ลังเลว่าต้องกระโดดออกจากที่นี่ไหม?

ถ้าตามท่อน้ำด้านนอก น่าจะปีนลงไปได้

กำลังคิดแบบนี้ กานต์ก็โยนของข้างกายใส่คนที่เดินมา และไม่สนว่ามันคืออะไร แค่หยิบขึ้นมาได้ก็จับแล้วโยนมันไปทันที

ฉวยโอกาสตอนที่คนพวกนี้หลบ กานต์รีบวิ่งไปที่หน้าต่างอย่างรวดเร็ว

“อย่าให้มันวิ่งไป! เจ้าเด็กนี้มันแอบเข้าไปในห้องทำงานผู้จัดการ ไม่รู้ว่าทำอะไรไปบ้าง”

ประโยคหนึ่งของชายที่ตามมาด้านหลังทำให้การกระทำอื่นๆ ของทุกคนยืดตรง ไล่ตามกานต์ไปกันหมด