แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 509

บทที่ 509 พวกเขาจะสามารถปกป้องเขาได้นานแค่ไหน

คำถามนี้ทำให้บุริศร์ยากที่จะตอบ

ท่าทีของตรินท์ที่มีต่อกิจจาก่อนหน้านี้เขามองออก ถ้ากิจจากลับไปตอนนี้ ด้วยระดับความเข้มงวดของตรินท์ในปัจจุบัน เป็นไปได้อย่างมากว่าเขาจะลงโทษทางร่างกายกับกิจจาจริงๆ

อย่างไรแล้วเด็กคนนี้ตัวเองก็ดูเขาเติบโตมา นึกถึงความเจ็บปวดที่เขาได้รับช่วงนี้ บุริศร์ก็พูดเสียงทุ้ม “เอากิจจาไปที่คฤหาสน์เราก่อน รอเจอกานต์ก่อนค่อยว่ากัน”

“คุณระวังตัวหน่อยนะ”

จริงๆ นรมนยากเข้าไปช่วยลูกชายกับบุริศร์ด้วย แต่ก็ทิ้งกิจจาไว้ไม่ได้ สิ่งสำคัญที่สุดคือ ตอนนี้ตระกูลโตเล็กมีหูมีตามากมาย ไม่แน่ว่าคนของตรินท์อาจจะอยู่รอบๆ ก็ได้

ถ้าสิ่งที่กิจจาพูดเป็นความจริง คลับมีส่วนเกี่ยวข้องกับตรินท์ ถ้าอย่างนั้นกิจจาอยู่ที่นี่ก็ไม่ปลอดภัยจริงๆ

ถึงเธอจะเป็นห่วงกานต์ และรู้ว่าทางด้านกิจจาก็ละเลยไม่ได้

นรมนรู้ความคิดของบุริศร์ ทั้งสองอยู่ด้วยกันมานานมาก หลายๆ เรื่องไม่ต้องพูดก็เข้าใจว่าควรทำอย่างไร

เห็นนรมนเข้าใจความคิดตัวเอง บุริศร์ก็พูดเสียงทุ้ม “คุณเองก็ระวังความปลอดภัยด้วย”

“ฉันเรียกกิมจิมาเผื่อไว้แล้ว คุณไม่ต้องเป็นห่วง แต่พฤกษ์ไม่อยู่ คุณอยู่คนเดียวได้ใช่ไหม?”

นรมนยังคงเป็นห่วงบุริศร์

บุริศร์กลับยิ้มแล้วพูดขึ้น “ไม่ต้องเป็นห่วงฉัน สามีคุณไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้ เอาคำว่าได้ไหมด้านหลังทิ้งไปเลย คุณกับกิจจากลับไปที่คฤหาสน์รอฉันก่อน”

“ระวังหน่อยนะ”

“รู้แล้ว”

บุริศร์มองนรมนพากิจจาออกไป

กิจจาพูดขึ้นอย่างไม่ไว้วางใจมากๆ “หม่ามี้ คุณลุงจะช่วยกานต์ออกมาได้ใช่ไหมฮะ?”

“ได้สิ!”

นรมนให้กำลังใจกิจจาไม่หยุด จริงๆ แล้วก็คือให้กำลังใจตัวเองอยู่เหมือนกัน

หลังจากกานต์ถูกโยนเข้าไปในคุกใต้ดิน ไม่นานก็ตื่นขึ้นมา

เขามองไปรอบๆ มีเด็กหลายคนถูกจับเข้ามาในนี้ หลักๆ ที่สุดคือพวกเขาโตกว่าตัวเองนิดหน่อย แต่ตอนนี้ทุกคนมีบาดแผลกันหมด บางคนนอนขดตัวอยู่ในมุมของตัวเองอย่างไม่แยแสโดยไม่พูดไม่จา

พวกเขาไม่ใช่ไม่เห็นกานต์ แต่เห็นแล้วก็เฉยเมยอย่างมาก ไม่เดินมาถามด้วยซ้ำว่าเขาเป็นใคร

ดวงตาเด็กพวกนี้มีความเศร้าและความสิ้นหวัง

กานต์ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน แต่รู้ว่าตัวเองนั่งรอความตายอยู่ตรงนี้ไม่ได้เด็ดขาด

“พี่ชายพี่สาวทุกคน ที่นี่มันคือที่ไหนเหรอ?”

กานต์นั่งขึ้นมา รู้สึกปวดคอนิดหน่อย

เด็กคนอื่นๆ แค่เหลือบมองเขา ไม่ได้พูดอะไร

กานต์รู้สึกกลัดกลุ้มเล็กน้อย

“พี่ชายพี่สาว ฉันโดนจับตัวมา พวกคุณไม่อยากหนีออกไปเหรอ? พวกคุณบอกฉันได้ไหมว่าที่นี่มันที่ไหน? ฉันจะหาวิธีบอกแด๊ดดี้ฉัน ให้เขามาช่วยเรา”

กานต์หวังว่าจะขอความช่วยเหลือได้

แต่เด็กเหล่านั้นก็ยังเฉยๆ ไม่สะทกสะท้าน

ขณะที่กานต์ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร ก็มีเด็กผู้หญิงที่อายุเยอะกว่าเขาไม่มากเดินเข้ามาใกล้

“พี่สาว พี่รู้ไหมว่าที่นี่มันคือที่ไหน?”

กิจจารีบเอ่ยปาก เงยหน้ายิ้มขึ้นมาด้วยซ้ำ หวังว่าอีกฝ่ายจะเห็นแก่ความน่ารักตนแล้วจะบอก

เด็กผู้หญิงอ้าปาก ชี้ไปที่ลิ้นตัวเอง

กานต์นั่งบนพื้น สีหน้าเปลี่ยนไป

เขาเห็นลิ้นในปากเด็กผู้หญิงคนนั้นถูกตัดครึ่ง สภาพนั้นมันทำให้เขากลัว

กานต์นึกถึงสิ่งที่สมชายเคยพูดอย่างอดไม่ได้

สมชายจะคิดหาวิธีทำให้เขาลืมสถานะตัวเอง ให้เขาเป็นแค่เครื่องมือสังหาร หรือว่าเหมือนเด็กผู้หญิงคนนี้?

หัวใจกานต์เริ่มเต้นระรัวอย่างบ้าคลั่ง

ไม่!

เขาห้ามเป็นใบ้!

“พี่ พวกพี่เป็นแบบนี้หมดเลยใช่ไหม?”

กานต์ชี้ไปยังเด็กเหล่านั้นที่อยู่รอบๆ

เด็กผู้หญิงพยักหน้า

ทันใดนั้นกานต์ก็รู้สึกว่าร่างกายเย็นเฉียบ

ทำอย่างไรดี?

เขาจะสามารถออกไปจากที่นี่ได้ไหม?

หรือว่าตัวเองจะกลายเป็นแบบพวกเขา?

ไม่!

เขาไม่ต้องการ!

กานต์ตกใจจนรีบลุกขึ้นมา วางแผนจะไปดึงประตูคุกใต้ดิน แต่เมื่อมือเขาสัมผัสประตูเหล็ก กระแสไฟฟ้าก็พุ่งเข้ามาทันที ทำให้เขากระเด็นออกไปไกล

“อ๊ะ!”

กานต์นั่งลงบนพื้น เจ็บจนรู้สึกเหมือนก้นจะแตก

เด็กผู้หญิงรีบก้าวเข้ามาช่วยพยุงเขา

“นายหนีออกไปไม่ได้”

เด็กผู้หญิงพูดไม่คล่องอย่างมาก ต้องตั้งใจฟังถึงจะได้ยินว่าเธอพูดอะไร

กานต์ตกใจแทบแย่แล้ว

ถึงเขาจะเป็นเด็กฉลาด พึ่งพาอาศัยกำปั้นและการเตะของตัวเองได้ แต่เขาไม่เคยสัมผัสกับความโหดร้ายแบบนี้มาก่อน

โหดร้ายขนาดนี้ได้อย่างไร?

ตัดลิ้นพวกเขา พวกเขาเพิ่งอายุเท่าไรเอง? เหมือนจะอายุมากกว่าตนไม่เท่าไร