แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 510

บทที่ 510 เธอควรเชื่อใจบุริศร์

กานต์ร้องไห้เสียใจอยู่คนเดียว ไม่มีความรู้สึกมีเกียรติที่เคยเป็นผู้ที่ได้เปรียบคนอื่นอีกต่อไปแล้ว

เด็กผู้หญิงเห็นเขาเป็นแบบนี้ ก็ยื่นมือไปตบบ่าเขาอย่างช่วยไม่ได้

กานต์เงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อย เห็นเด็กผู้หญิงยิ้มให้เขา ถึงขนาดหยิบช็อกโกแลตหนึ่งชิ้นที่ไม่รู้ว่าละลายไปตั้งแต่เมื่อไรออกมาจากในกระเป๋า

เด็กผู้หญิงลังเลเหมือนมันเป็นขุมทรัพย์ จากนั้นก็ยื่นให้กานต์

เป็นครั้งแรกที่กานต์รู้ ช็อกโกแลตชินนี้เป็นไปได้อย่างมากว่าจะเป็นสมบัติทั้งหมดของเด็กผู้หญิง มันอาจจะเป็นเครื่องช่วยชีวิตสุดท้ายที่เธอเก็บไว้ด้วยซ้ำ

เขาไม่รู้ว่าตัวเองควรรับไหม

จริงๆ แล้วเขาก็หิวนิดหน่อย

ถ้าเวลานี้ คุณย่าต้องให้คนทำอาหารอร่อยๆ แน่นอน ปล่อยให้เขาและกมลเลือกกินตามใจชอบ

แต่ตอนนี้เขามองช็อกโกแลตชิ้นนี้ จู่ๆ ก็รู้สึกละอายใจเล็กน้อย

เมื่อเทียบชีวิตในอดีตกับตอนนี้ มันต่างกันราวกับฟ้ากับดินเลย

พวกเด็กรอบๆ เห็นเด็กผู้หญิงทำแบบนี้ ก็ทำท่าทางให้กานต์กินช็อกโกแลตชิ้นนั้น

กานต์ร้องไห้อีกครั้ง

กานต์รู้สึกว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่แล้วกลายเป็นคนอ่อนแอเป็นพิเศษ

พวกเด็กเหล่านี้พูดไม่ได้ แต่สีหน้าและการกระทำของแต่ละคนมันทำให้กานต์ประทับใจเล็กน้อย

“ฉันจะต้องพาพวกเธอออกไปให้ได้! ต้องทำให้ได้!”

กานต์พูดเสียงเบา

เขาไม่รู้ว่าเด็กพวกนี้ได้ยินหรือไม่ และไม่รู้ว่าโชคชะตาของตัวเองต่อไปจะเป็นอย่างไร แต่เขารู้ว่าตอนนี้ เขาไม่อยากทิ้งเด็กพวกนี้

คุกใต้ดินที่กานต์อยู่ดูเหมือนจะถูกลืมว่าอยู่ที่ไหนสักแห่งบนโลก ไม่มีใครจดจำสถานที่แห่งนี้ได้ แม้แต่ครูฝึกสมชายก็ลืมไปว่ามีสถานที่แบบนี้อยู่

เด็กเหล่านี้ถูกพวกมันเก็บมาจากข้างนอก หรือไม่ก็ซื้อมาจากพวกค้ามนุษย์ เงินที่ใช้ซื้อถูกมาก คุณภาพก็ไม่ดี

เหตุผลที่พวกมันยังเลี้ยงเด็กพวกนี้ ก็เพราะต้องการฝึกฝนพวกเขาให้เป็นเครื่องมือลอบสังหารสำหรับองค์กร

ที่นี่ พวกเขาไม่มีสิทธิมนุษยชน ไม่มีอิสรภาพใดๆ ด้านบนให้พวกเขาได้รับการฝึกฝนแบบไหนก็ต้องฝึกแบบนั้น

พวกเขาพูดไม่ได้ และไม่สามารถพูดได้ ทำได้แค่เป็นฝ่ายถูกกระทำยอมรับทุกสิ่งทุกอย่าง

กานต์ถูกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจับเข้ามา พวกมันไม่รู้แน่ๆ ว่ากานต์เป็นคนที่เบื้องบนตามหา แค่คิดว่าเป็นเด็กซนสักครอบครัวที่เข้าไปสร้างปัญหาในห้องทำงานผู้จัดการ

ตราบใดที่เอกสารผู้จัดการไม่สูญหาย ผู้จัดการไม่รู้เรื่องนี้ พวกเขาก็จะไม่ถูกลงโทษ

ดังนั้นคนพวกนั้นที่เข้าร่วมการจับกุมกานต์ ก็ร่วมมือกัน ไม่มีใครพูดเรื่องกานต์ออกมา

และพวกเด็กๆ ในคุกใต้ดินนี้มีไม่กี่คน จริงๆ แล้วก็ไม่มีคนสนใจ เพราะบางคนไม่สามารถอยู่รอดได้และตายจากไป บางคนก็เติมเข้ามา ไม่มีใครสนใจมากเกินไป

สุดท้ายกานต์ก็เอาช็อกโกแลตชิ้นนั้นมากิน

เขาต้องการแรงกาย ต้องการโอกาส พาเด็กพวกนี้ออกไปจากที่นี่

หลังจากกานต์กินเสร็จแล้ว เด็กรอบๆ เอาเลือดบนร่างกายตัวเองลูบบนร่างกายกานต์ บางคนเอาเลือดลูบหน้ากานต์ด้วยซ้ำ

เขารู้สึกว่ากลิ่นเลือดเต็มโพรงจมูก เกือบจะอาเจียน แต่ตอนนี้กานต์ตระหนักอย่างลึกซึ้งว่าเด็กพวกนี้กำลังปกป้องเขาอยู่

พวกเขาวางแผนจะเอาเลือดตัวเองซ่อนกานต์

กานต์อยากร้องไห้อีกครั้ง

หลังจากทำทุกอย่างเสร็จแล้ว เหล่าเด็กๆ ก็ล้อมรอบกานต์ไว้ด้านในสุด ล้อมรอบเป็นวงกลมเหมือนเดิม เหมือนเป็นร่มปกป้อง ทำให้กานต์รู้สึกประทับใจนิดหน่อย

เด็กผู้หญิงจับมือกานต์ตลอดเวลา

เธอชอบหัวเราะมาก แต่ไม่มีเสียง

ที่นี่คือโลกที่ไร้เสียง

ไม่ว่าคุณจะเจ็บปวดแค่ไหน ทนทุกข์แค่ไหน ต้องอดทนไว้ อดทนไม่ได้ก็ต้องอดทน เพราะคุณสูญเสียสิทธิในการเปล่งเสียงและการพูดคุยไปแล้ว

กานต์รู้ ก่อนที่บุริศร์จะตามหาตน เอาตนกลับไปที่ตระกูลโตเล็ก เป็นไปได้อย่างมากว่าเขาจะเป็นใบ้

ถึงจะบอกว่ามันยากมากที่จะยอมรับ แต่กานต์ก็ปรับอารมณ์ได้อย่างรวดเร็ว พยายามทำให้ตัวเองกลมกลืนไปกับเด็กๆ เหล่านี้

นรมนพากิจจากลับไปที่คฤหาสน์ ให้ธิดาและนาวินดูแลเขา ตัวเองยังไม่ค่อยวางใจต้องการออกไปต่อ แต่ก็ได้รับสายจากบุริศร์

“ห้ามออกจากบ้าน อยู่ที่บ้านเฉยๆ นั่นแหละ”

“แต่ฉันเป็นห่วงคุณ เป็นห่วงกานต์”

คำพูดนรมนทำให้บุริศร์รู้สึกแย่อยู่บ้าง

“ฉันก็เป็นห่วงสุขภาพคุณเหมือนกัน”

ประโยคนี้ทำให้นรมนพูดไม่ออก

จริงด้วย

สุขภาพเธอทนไม่ไหวแล้ว

เป็นเวลานานมากแล้วที่ไม่มีเส้นทางยาวไกลแบบนี้ ไม่มีกิจกรรมมากมายแบบนี้ ตอนนี้เธอรู้สึกว่าเซลล์ทั้งร่างกายเธอกำลังประท้วงอยู่

แต่ลูกชายเธอยังตามหาตัวไม่เจอ ไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง ถ้าตัวเองไม่ไปตามหา เธออยู่บ้านก็ไม่สบายใจ

ยิ่งไปกว่านั้นเธอรู้ว่าตรินท์ต้องการฆ่าลูกชายเธอ เธอจะนั่งนิ่งได้อย่างไร?

“บุริศร์ ฉันนั่งนิ่งๆ อยู่บ้านไม่ได้หรอก คุณให้ฉันออกไปเถอะ”

“นรมน ตอนนี้กานต์อยู่ที่ไหนไม่รู้ คุณอย่าทำให้ฉันเป็นห่วงอีกได้ไหม? คุณเชื่อใจฉันกับกิมจินะ เราจะพยายามพาลูกกลับไปให้ได้”

นรมนไม่ใช่ไม่เชื่อใจคำสัญญาของบุริศร์ แค่รู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก เสียใจอย่างมาก