แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 523

บทที่ 523 เกือบไปแล้ว!

“คุณอาป้อง ผมผิดไปแล้ว ผมสำนึกผิดแล้วจริงๆ หลังจากนี้ผมไม่กล้าทำอีกแล้ว คุณช่วยแด๊ดดี้ของผมด้วยเถอะนะ เขาอาจจะตกอยู่ในอันตรายจริงๆ ก็ได้”

กานต์ร้องไห้ออกมาทันที

เรนนี่ถ้าไม่เคยเห็นกานต์ร้องไห้เลย ตอนที่เพิ่งมาถึงสโมสรเขาก็ร้องไห้แค่ไม่กี่ครั้งเท่านั้น ทว่าก็เก็บเอาไว้ในใจได้ทุกครั้ง แต่พอได้มาเห็นกานต์ร้องไห้เหมือนคนเจ้าน้ำตาแบบนี้แล้ว ก็รีบหยิบทิชชู่มาซับน้ำตาให้เขาทันที

หากแต่เด็กชายกลับไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เขาอยากจะลุกไปขอร้องป้อง

เมื่อโพนี่เห็นสภาพนี้ของเด็กชาย ก็อดไม่ได้ที่จะถลึงตาใส่ป้องแล้วพูดว่า “เอาละ คุณก็เลิกทำให้เด็กๆ กังวลได้แล้ว จริงๆ เลยเชียว คุณจะพูดเรื่องนี้กับตาหนูนี่ไปทำไม คุณชายบุริศร์เก่งกาจขนาดนั้นย่อมเอาตัวรอดได้อยู่แล้ว”

“ผมก็แค่อยากสอนบทเรียนให้กับเขาว่าอย่าได้หนีออกจากบ้านอีก เธอจะหนีออกจากบ้านคนเดียวก็ช่างเถอะ แต่กระทั่งครอบครัวก็ยังพาไปสู่อันตรายด้วย เคยคิดถึงผลลัพธ์จากการกระทำนี้ของเธอบ้างหรือเปล่า ตอนนี้ร่องรอยแด๊ดดี้ของเธอก็ยังไม่แน่ชัด ตอนที่หม่ามี้ของเธอได้ยินว่าเธอหนีออกจากบ้านก็อาการทรุดหนักอีกครั้งทั้งที ต้องหยอดน้ำเกลือทุกวันเพื่อประคับประคองสภาพร่างกายให้เป็นปกติ กานต์ เธอก็เป็นแค่เด็กคนหนึ่ง แน่นอนว่าสามารถเอาแต่ใจได้ แต่ตอนนี้เธอได้รู้ถึงผลลัพธ์ของการเอาแต่ใจตัวเองแล้วหรือยัง”

คำพูดของป้องทำให้กานต์รู้สึกผิดอย่างมาก

เขาไม่เคยคิดถึงผลลัพธ์พวกนี้เลยจริงๆ

ถ้าไม่ใช่เพราะความเอาแต่ใจของตัวเอง บางทีก็อาจจะไม่เกิดเรื่องมากมายกับเขาเหมือนดั่งตอนนี้ก็ได้ และถ้าไม่ใช่เพราะว่าความเอาแต่ใจของตนเอง แด๊ดดี้กับหม่ามี้ก็คงไม่เป็นแบบนี้

กานต์ทั้งรู้สึกผิดและสำนึกเสียใจจะตายอยู่แล้ว

พอเห็นเด็กชายต้องเจ็บปวดแบบนี้ โพนี่ก็รู้สึกทนไม่ได้ขึ้นมา

“ป้องคะ พอเถอะนะคะ”

“เขาเป็นเด็กผู้ชาย ยิ่งไปกว่านั้นคือเขาเป็นลูกชายของบุริศร์! วันข้างหน้าต้องทำเรื่องอะไร ต้องรับผิดสิ่งใด เขาควรที่จะเริ่มเรียนรู้เรื่องพวกนี้ได้แล้ว”

“แต่เขาก็เป็นแค่เด็กอายุสี่ขวบ!”

โพนี่รู้สึกว่าป้องเข้มงวดกับกานต์มากเกินไปแล้ว

แต่ป้องกลับหัวเราะออกมาพลางพูดว่า “เด็กอย่างนั้นเหรอ คุณเคยเห็นเด็กอายุสี่ขวบที่ไหนสามารถส่งข่าวมาจากสโมสรลับได้บ้าง เขาถูกลิขิตให้มีความพิเศษตั้งแต่แรกเกิด ก็ได้ ฉันจะไม่พูดเรื่องพวกนี้กับเธอแล้ว กลับไปแล้วแด๊ดดี้กับหม่ามี้ของเธอก็ต้องพูดกับเธออยู่ดี เธอไม่ต้องกังวลไปหรอก ถึงตอนนี้จะยังไม่สามารถติดต่อกับแด๊ดดี้ของเธอได้ แต่เขาก็ไม่น่าจะเป็นอันตรายมากมายนะ เธอเองก็พักฟื้นอยู่ที่นี่ดีๆ เถอะ ฉันจะบอกหม่ามี้ของเธอให้เอง”

“ผมอยากกลับไปหาหม่ามี้”

เด็กชายยังคงไม่สบายใจ

ป้องกลับพูดเสียงทุ้มต่ำว่า “เธอยังกลับไปไม่ได้ ฟังนะ เธอต้องอยู่ในการคุ้มครองของฉันกับคุณน้าโพนี่ที่นี่จนกว่าแด๊ดดี้ของเธอจะมารับตัวเธอกลับไป ขอแค่เธอสบายดี แด๊ดดี้กับหม่ามี้ของเธอก็จะสบายดีเช่นกัน เข้าใจไหม”

“แล้วกมลล่ะครับ คุณอาของผมเขา...”

กานต์ยังไม่ทันจะพูดจบก็ถูกป้องขัดเอาไว้

“กมลยังคงมีกิจจาอยู่ เธอดูแลตัวเองให้ดีก็พอแล้ว อย่ากลับไปให้หม่ามี้ของเธอเห็นเธออยู่ในสภาพเจ็บไปทั้งตัวแบบนี้เลย แบบนั้นจะทำให้นรมนปวดใจเอาได้”

เด็กชายไม่ได้พูดอะไรต่ออีก

เขารู้แล้วว่าความเอาแต่ใจของตัวเองในครั้งนี้ได้ทำร้ายคนมากมาย ดังนั้นในเมื่อตอนนี้ป้องให้เขาพักอยู่ที่นี่ เขาก็จะอยู่ที่นี่แล้วกัน

ป้องกับโพนี่เอ่ยกำชับกานต์อีกสองสามเรื่อง จากนั้นก็ค่อยพากันออกไป

เรนนี่ริมน้ำให้กานต์อย่างรวดเร็ว เธอยังคงดูแลเอาใจใส่เด็กชายดังเช่นตอนที่อยู่ในสโมสรแห่งนั้น

กานต์ยิ้มแล้วพูดออกมาว่า “ที่ฉันเคยบอกไปว่าจะพาเธอออกมา ฉันทำได้แล้วนะ รอแด๊ดดี้ของฉันกลับมาแล้ว ฉันก็จะขอให้เขาช่วยตามหาเบาะแสพี่สาวของเธอให้ วางใจเถอะ มีฉันอยู่ ไม่มีทางที่จะปล่อยให้เธอต้องเจ็บช้ำน้ำใจแน่นอน”

ดวงตาของเรนนี่เปียกชื้นขึ้นมาทันที

“ขอบคุณนะ!”

เธอแสดงท่าทางให้กานต์ แต่กานต์ยิ้มและพูดว่า “ไม่ต้องขอบคุณหรอก! ก็เธอเป็นฝ่ายดีกับฉันก่อนนี่นา”

เด็กทั้งสองคนต่างส่งยิ้มให้กันและกัน จากนั้นกานต์ก็กลับไปพักผ่อน

เขาเหนื่อยเกินไปแล้วจริงๆ

ทว่าทางฝั่งบุริศร์ที่อยู่บริเวณเมืองใกล้ๆ กลับต้องเสียเบาะแสของพวกค้ามนุษย์ไปอีกครั้ง

“คุณชายบุริศร์ครับ ผมคิดว่าพวกเราควรใช้พลังอำนาจของอาณาจักรรัตติกาลดีไหมครับ”

บุริศร์พยักหน้าเบาๆ ให้กับคำพูดของกิมจิ

“ใช้มันเถอะ จากนั้นนายก็ฉวยโอกาสตอนที่ฟ้ายังมืดกลับไปปกป้องดูแลพวกคุณนายที่ตระกูลโตเล็ก”

บุริศร์ออกคำสั่งอย่างใจเย็น

กิมจิพยักหน้าแล้วกล่าวว่า “ทางฝั่งนี้คุณสามารถจัดการคนเดียวได้ใช่ไหมคะ”

“ไม่มีปัญหา เทียบกับนรมนแล้วฉันยังถือว่าไม่เป็นไร ฉันกลัวว่าตรินท์จะลงมือกับเธอเข้า”

ไม่รู้ทำไมช่วงนี้บุริศร์ถึงได้รู้สึกจิตใจไม่สงบมากขึ้นเรื่อยๆ

“ครับ”

กิมจิส่งคนออกไปตรวจสอบข่าวคราว ส่วนตนเองหลังจากปลอมตัวเสร็จก็ขึ้นรถไฟความเร็วสูงกลับไปยังเมืองชลธี

เมื่อเห็นนรมนก็รู้สึกกังวลเป็นพิเศษ

“เป็นยังไงบ้าง บุริศร์ยังสบายดีอยู่ไหม”

“คุณนายวางใจเถอะครับ ตอนนี้คุณชายบุริศร์ยังไม่ได้เป็นอะไร เพียงแต่ระหว่างทางเกิดเรื่องขึ้นนิดหน่อยเท่านั้น”

กิมจิเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับบุริศร์ในระหว่างทางให้นรมนฟัง ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดออกมาอย่างชัดเจน แต่ก็รู้ดีว่าบุริศร์ไม่ได้สบายดีเหมือนกับที่กิมจิพูดขนาดนั้น

“ให้ผมปกป้องพวกคุณเถอะครับคุณนาย”

“รีบไปเถอะ”

นรมนให้กิมจิรีบไป

ตอนนี้เธอไม่รู้เลยสักนิดว่าตรินท์จะมีปฏิกิริยาอย่างไรหลังจากที่สโมสรถูกบุกเข้าไป แต่เธอไม่มีทางที่จะฉีกกระชากหน้ากากของเขาออกมาก่อนอย่างแน่นอน ไม่อย่างนั้นคนที่จะได้รับอันตรายมากที่สุดก็คือบุริศร์

เธอและกมลต่างก็เป็นตัวประกัน รับรองได้ว่าสามารถใช้จัดการบุริศร์ได้อย่างอยู่หมัดแน่นอน

นรมนสูดหายใจเข้าลึกๆ ตรินท์กำลังกลับมาแล้ว สิ่งที่เธอปรารถนามากที่สุดในตอนนี้ก็คือการที่บุริศร์จะกลับมาอย่างปลอดภัย

เธอเอนตัวลง ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมกายแล้วแกล้งทำเป็นหลัก

หลังจากที่ตรินท์กลับมาถึงคฤหาสน์ เขาก็ขึ้นมายังชั้นสองแล้วตรงไปที่ห้องนอนของนรมนทันที

นรมนสัมผัสได้ว่าตรินท์ขยับเข้ามาใกล้ และยิ่งสัมผัสได้อีกว่าดวงตาอันเฉียบคมคู่นั้นของเขากำลังจ้องมองตัวเธออยู่

เธอพยายามอย่างเต็มที่ที่จะหายใจให้สม่ำเสมอ ซึ่งแทบไม่ต่างอะไรกับลมหายใจของคนที่นอนหลับไปแล้ว ถึงแม้หัวใจของเธอจะเต้นเร็วมาก็ตาม แต่เธอก็ยังคงอดทน มือทั้งสองข้างที่อยู่ใต้ผ้าห่มชื้นไปด้วยเหงื่อ

ตรินท์จับจ้องนรมนอยู่นาน เมื่อเห็นว่าการหายใจของเธอมีอัตราความถี่คงที่ ก็หมุนตัวเดินออกไป

เขาเป็นคนขี้ระแวงสงสัย ตอนที่ใกล้จะออกไปจากห้องของนรมน อยู่ๆ ก็หันกลับมาเสียอย่างนั้น

ดวงตาคู่นั้นคล้ายกับจะสามารถจ้องนรมนให้ทะลุได้

โชคดีที่นรมนไม่ได้ขยับอะไร เธอยังคงอยู่ในสภาพเช่นเดิม กระทั่งลมหายใจก็ยังสงบนิ่ง

ตรินท์ถึงได้หมุนตัวเดินออกไปแล้วจริงๆ ทั้งยังช่วยปิดประตูให้เบาๆ ราวกับตนเองไม่เคยมาที่นี่อย่างไรอย่างนั้น

หลังจากที่เขาออกไปนรมนก็ถอนหายใจแรงๆ อย่างโล่งอก

เกือบไปแล้ว!

เมื่อกี้ถ้าเธออดกลั้นเอาไว้ไม่อยู่ละก็ จะต้องเผยไต๋ออกมาแน่ๆ

ถึงตอนนั้นไม่รู้ว่าเธอกับลูกจะมีจุดจบอย่างไร และเธอก็ไม่กล้าที่จะคิดด้วย

ตอนนี้เธอรู้สึกกังวลเล็กน้อย

ตรินท์มีเหตุผลอะไรที่จะต้องรีบกลับมาเพื่อดูว่าเธอตื่นอยู่ไหมด้วย

เขาจะลงมือกับพวกเด็กๆ ไหมนะ

เมื่อนึกถึงตรงนี้ นรมนก็รู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว ความรู้สึกกระวนกระวายคอยวนเวียนจนเธออยู่ไม่เป็นสุข