แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 526

บทที่ 526 ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ติดกับ

เสียงฝีเท้าหยุดลงที่หน้าประตูห้องนอนของนรมน ทว่ากลับไม่มีเสียงเคาะประตูและไม่มีคนเข้ามา

นรมนขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอลุกขึ้นอย่างรวดเร็วเดิน จากนั้นก็เดินตรงไปที่ประตู แล้วเปิดมันออกทันที

“คุณนายคะ!”

คนที่ยืนอยู่หน้าประตูก็คือป้าหวาน

ท่าทีที่ป้าหวานมองมาทำให้นรมนแปลกใจเล็กน้อย

“ทำไมป้าหวานถึงได้มาอยู่หน้าห้องฉันล่ะคะ มีอะไรหรือเปล่า”

“ไม่ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอกค่ะ ก็แค่...ก็แค่...” ป้าหวานอีกๆ อักๆ

ยิ่งป้าหวานเป็นแบบนี้ นรมนก็ยิ่งรู้สึกได้ถึงลับลมคมใน

“ตกลงแล้วมีอะไรเหรอคะ”

“คุณชายรองบอกว่าอยากจะพักผ่อนสักหน่อย ไม่ต้องการให้ใครเข้ามารบกวน แต่ว่าโทรศัพท์ของเขาตกอยู่ในห้องนั่งเล่น เมื่อกี้นี้ก็มีคนโทรมา ฉันก็เลยไม่รู้ว่าควรจะไปปลุกคุณชายรองดีหรือเปล่า ดังนั้นก็เลยมาถามคุณนายน่ะค่ะ”

ป้าหวานรีบเล่าเรื่องทั้งหมดออกมา จากนั้นก็นำโทรศัพท์ส่งให้นรมน

ทว่านรมนกลับไม่รับมันไว้

ภายในห้องมีกล้องวงจรปิด

นอกจากนี้ตรินท์จะโง่ขนาดทำโทรศัพท์ตกเอาไว้ในห้องนั่งเล่นได้ยังไง

ปัจจุบันนี้โทรศัพท์มีความสำคัญกับคนเราตั้งมากมายขนาดไหนกัน

เห็นได้ชัดว่านี่คือกับดักอย่างหนึ่ง

แล้วป้าหวานก็ยังไม่ไปหาตรินท์โดยตรง แต่กลับวิ่งมาถามเธอ เรื่องนี้หมายความว่าอะไร นรมนยังคงพอมองออกอยู่บ้าง

แต่ว่าป้าหวานไม่ใช่คนของคุณนายตระกูลโตเล็กอย่างนั้นเหรอ

ดูเหมือนว่าตรินท์จะมีความสามารถมากจริงๆ แม้กระทั่งคนของคุณนายตระกูลโตเล็กก็ยังสามารถควบคุมเอาไว้ได้

นรมนมองป้าหวานแล้วกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบว่า “นี่เป็นโทรศัพท์ของคุณชายรอง ฉันไม่มีสิทธิ์ที่จะทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ ป้าเอาไปให้คุณชายรองเขาเถอะค่ะ”

“แต่คุณชายรองกำชับไว้ว่าไม่ให้คนไปรบกวนนี่คะ”

เห็นได้ชัดว่าป้าหวานทั้งกังวลใจและอับอายมากเป็นพิเศษ

นรมนกล่าวเสียงเย็นว่า “สิ่งต่างๆ ล้วนมีลำดับความสำคัญ ตอนนี้ตรินท์เป็นประธานของฮัวยูกรุ๊ป ถ้าหากมีเรื่องใหญ่อะไรล่าช้าไปละก็ ป้ากับฉันก็คงแบกความรับผิดชอบเอาไว้ไม่ไหวแน่ ถูกตรินท์ด่าสักยกก็ยังดีกว่าทำเรื่องสำคัญเสียหาย ไปเถอะค่ะ”

ป้าหวานยังคงเป็นกังวลอยู่ไม่น้อย

“ถ้าอย่างนั้นคุณนายน้อยไปแทนดีไหมคะ ถึงยังไงคุณก็เป็นพี่สะใภ้ของคุณชายรอง เขาคงไม่ทำอะไรให้คุณลำบากใจแน่”

“ป้าหวานลืมสถานะของตัวเองไปแล้วเหรอคะ ในบ้านหลังนี้ป้ายังจะสามารถเรียกใช้ฉันยังไงก็ได้อีกงั้นเหรอ”

สีหน้าของนรมนมืดครึ้มลงในทันที

ป้าหวานหดตัวลง อาจเพราะคิดไม่ถึงว่าอยู่ๆ นรมนจะมีท่าทีเคร่งขรึมแบบนี้ จึงอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายแล้วพูดว่า “ฉันไม่ได้จะใช้งานคุณนะคะคุณนายน้อย ฉันเพียงกลัวคุณชายรองนิดหน่อยก็เท่านั้น ช่วงนี้เขามีท่าทีไม่ค่อยเหมือนกับเมื่อก่อน บางครั้งเวลาอยู่คนเดียวมองตาเขาแล้วฉันก็รู้สึกกลัวเอามากๆ”

เมื่อได้ยินป้าหวานพูดแบบนี้ นรมนก็ไม่รู้ว่าคนคนนี้ตั้งใจจะบอกอะไรเธอหรือเปล่า แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เธอก็ไม่สามารถที่จะไปพบตรินท์ได้

นี่มันกับดักที่ตรินท์วางไว้ชัด ๆ ในเมื่อรู้แล้วว่ามันเป็นกับกัดแต่ก็ยังคงก้าวเท้าเข้าไป หากทำแบบนั้นเธอคงโง่มากจริงๆ

“พูดไร้สาระอะไรกันคะ ตรินท์ยังคงเป็นคนที่อ่อนโยนและสง่างามเช่นเดิม ป้าอย่าได้พูดว่าร้ายคุณชายรองอีกนะ ระวังคุณแม่จะกลับมาลงโทษป้าล่ะ แล้วก็รีบเอาโทรศัพท์ไปให้คุณชายรองเร็วเข้าเถอะค่ะ”

“ได้ค่ะๆ”

ป้าหวานรีบหมุนตัวออกไปด้วยสีหน้าลำบากใจ

นรมนก็ไม่คิดจะรั้งอยู่ที่นี่ต่อให้นาน เธอรีบปิดประตูแล้วเดินตรงไปยังห้องน้ำ

เธอกลัวว่าในห้องน้ำจะมีกล้อง จึงสำรวจอยู่พักหนึ่ง ยังดีที่ไม่มีอะไร

ตกลงแล้วตรินท์กำลังคิดจะทำอะไรกันแน่

นรมนรีบอาบน้ำ ตอนที่ออกมาก็ได้ยินเสียงสตาร์ทรถยนต์ดังขึ้นมาจากข้างนอก

“ใครไปไหนเหรอคะป้าหวาน”

นรมนเช็ดผมพลางเดินไปเปิดประตู จึงพบกับป้าหวานที่ห้องนั่งเล่นเข้าพอดี เลยถือโอกาสถามไปสักประโยค

“พอคุณชายรองรับโทรศัพท์แล้วเหมือนจะมีเรื่องเกิดขึ้นที่บริษัท จึงออกไปแล้วค่ะ”

คำพูดของป้าหวานทำให้นรมนหรี่ตาลงเล็กน้อย

บังเอิญมีเรื่องด่วนต้องไปขนาดนี้เชียวเหรอ

นี่เป็นการหาเวลาให้เธอได้ไปพบกับคนของประธานเคนใช่หรือเปล่า

นรมนรู้สึกว่าเรื่องทั้งหมดนี้มันบังเอิญเกินไป

เธอก็ไม่ใช่เด็กๆ แล้ว เป็นธรรมดาที่จะพอมองออกว่ามีลับลมคมใน

บางทีที่ตรินท์พาพวกเด็กๆ ออกไปเล่นก็เพื่อสร้างโอกาสให้คนของประธานเคนมาพบเธอก็ได้

แล้วประธานเคนเป็นคนของใครกันล่ะ

ตรินท์อย่างนั้นเหรอ

ถ้าเป็นคนของตรินท์ละก็ การที่เธอออกไปตามนัด นั่นก็แปลว่าเธอกำลังสงสัยตรินท์อยู่ และยังเป็นการเปิดโปงตัวเองอีกด้วย

แต่ถ้าหากไม่ไป แล้วประธานเคนกลับเป็นคนของบุริศร์ขึ้นมา แบบนั้นก็จะต้องพลาดข่าวคราวเกี่ยวกับบุริศร์ไป

อย่างไรตอนนี้บุริศร์ก็ขาดการติดต่อไปแล้ว บางทีประธานเคนคนนั้นอาจจะรู้อะไรบางอย่าง

นรมนรู้สึกยุ่งเหยิงในใจ ไม่รู้ว่าควรตัดสินใจอย่างไรจึงจะดี

เวลาแต่ละนาทีผ่านไป ในที่สุดกมลที่หลับไปจนถึงบ่ายสามก็ตื่นขึ้นมาแล้ว และยังอยากจะไปหากิจจา

นรมนไม่อาจเปลี่ยนใจลูกสาวได้ จึงจำต้องพาเธอไปที่ห้องของเด็กชาย

ทว่ากิจจายังไม่ตื่น

นรมนรู้สึกปวดใจเล็กน้อย เธอกล่าวกับกมลว่า “พี่กิจจายังไม่ตื่น ลูกอย่าเพิ่งไปรบกวนพี่เขาเลยนะ กลับไปวาดภาพที่ห้องกับหม่ามี้ดีไหมคะ”

“ไม่เอาค่ะ หนูอยากอยู่เป็นเพื่อนพี่กิจจ้า พี่เขายังคงบาดเจ็บอยู่”

ตอนนี้กมลชอบอยู่กับกิจจามากเป็นพิเศษ

นรมนเองก็พูดอะไรไม่ได้

“ถ้าอย่างนั้นลูกก็เป็นเด็กดีนะ อย่าไปรบกวนพี่กิจจา นั่งดูการ์ตูนคนเดียวไปก่อนดีไหมเอ่ย”

“ดีค่ะ”