แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 533

บทที่ 533 จูบจนกว่าคุณจะหุบปาก

ตอนนี้นรมนอ่อนไหวเป็นพิเศษกับเสียงโทรศัพท์

โพนี่คล้ายจะรู้ว่าตอนนี้เธอกังวลอะไร ก่อนถามเสียงทุ้ม “ต้องการให้ฉันรับโทรศัพท์ให้ไหม?”

“ไม่เป็นไร”

นรมนสูดหายใจเข้าเต็มปอด ก่อนปฏิเสธ เรื่องราวมากมายมาจากตัวเธอเองทั้งนั้น ตอนนี้บุริศร์ไม่อยู่ กมลก็ไม่รู้ว่าเป็นตายรายดีอย่างไร เธอไม่เข้มแข็งแล้วใครจะทำ?

นรมนกดรับสายเบอร์แปลกที่โทรเข้ามาโดยตรง

“ใครคะ?”

ทันทีที่เสียงของนรมนจบลง เสียงของคุณแม่บุริศร์ก็ดังออกมาจากสาย

“นรมน อย่ากลับมา ไม่ว่าตรินท์จะมีเงื่อนไขอย่างไรมาคุกคามเธอ ก็อย่ากลับมาที่ตระกูลโตเล็ก!”

“แม่? เป็นอย่างไรบ้างคะ? มีเรื่องอะไรหรือเปล่า? ตรินท์นำคนมาขังแม่ไว้ใช่ไหม? วางใจนะคะ หนูจะพยายามช่วยแม่ออกมาให้ได้”

นรมนไม่คาดคิดมาก่อนว่าคนที่โทรมาหาเธอจะเป็นคุณนายตระกูลโตเล็ก

เธอวิตกกังวลซ้ำยังร้อนใจไปหมด แต่คุณนายโตเล็กกลับพูดด้วยเสียงราบเรียบ “ไม่ต้องห่วงฉัน ตรินท์ไม่ได้ทำอะไร อย่างมากที่สุดคือฉันถูกกีดกัน เธอฟังฉันให้ดี เธออยากจะทำอะไรก็ไปทำ ไม่ต้องเป็นกังวลมากไป และไม่ต้องเป็นห่วงฉัน สำคัญที่สุดคือไม่ต้องเป็นห่วงตระกูลโตเล็ก”

“แม่ เกิดอะไรขึ้นกันแน่คะ? ทำไมตรินท์ถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้?”

นรมนไม่เข้าใจสิ่งที่คุณนายโตเล็กกำลังพูด อดไม่ได้ที่จะถามออกไป

“ฉันพูดกับเธอตอนนี้ไม่ได้ เธอคงไม่เข้าใจ จำคำแม่ไว้ อย่ากลับมาที่ตระกูลโตเล็กอีก!”

หลังจากคุณนายตระกูลโตเล็กวางสายแล้ว นรมนต่อสายโทรกลับไปอีกรอบ อีกฝ่ายก็ปิดโทรศัพท์ไปเสียแล้ว

เลขหมายนี้นรมนไม่รู้จัก เธอไม่รู้ว่ามันเป็นอีกเบอร์ของคุณนายโตเล็กหรือว่าเบอร์ของใครอื่น และท่าทางของคุณนายโตเล็กก็ทำให้เธอรู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ง่ายเลย

เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

ทำไมคุณนายโตเล็กไม่ให้เธอกลับไปบ้านรัตติกรวรกุล?

นรมนไม่เข้าใจ แต่เธอรู้ว่าคุณนายโตเล็กทำเพื่อให้เธอวางใจ บอกเธอว่าไม่มีอันตรายใดใด

เมื่อเห็นว่าสีหน้าของนรมนไม่ดี โพนี่ก็นำโทรศัพท์ไปเก็บ ก่อนพูดเสียงเบา “ในเมื่อคุณนายโตเล็กบอกไม่ให้เธอกลับไป เธอจะทำยังไงต่อ? อยู่ที่นี่ต่อไหม?”

ทันใดนรมนก็กลับมามีสติ เธอส่ายหน้า “ไม่ ฉันจะไปจากที่นี่ ถึงอย่างไรเจตต์ก็ยังโสด ฉันไม่อยากให้เขาหาภรรยาไม่ได้”

“เธออยากไปกับฉันไหม?”

โพนี่เข้าใจความหมายของนรมนทันที

นรมนพยักหน้า ก่อนกล่าวว่า “เธอแค่พาฉันออกไปจากบ้านรัตติกรวรกุลก็พอแล้ว บอกเจตต์ว่าฉันไปบ้านเธอ”

“จริงๆแล้วเธอจะไม่ไปบ้านฉันใช่ไหมละ? เพราะว่ากานต์อยู่ เธอไม่ยอมให้กานต์เข้ามาพัวพันกับเรื่องนี้แน่ แล้วเธอจะไปไหนกันแน่? ถ้าไม่ชัดเจนฉันไม่พาเธอไปนะ ถึงแม้จะถูกคนนอกเข้าใจผิด ฉันก็จำเป็น ตอนนี้ที่นี่ปลอดภัยกับเธอที่สุด”

โพนี่บ่งชี้ไปโดยตรง

นรมนกัดริมฝีปากล่างก่อนพูด “กานต์ยังเด็ก ถึงแม้เขาจะสุขุม และจัดการเรื่องต่างๆได้ดีกว่าเด็กวัยเดียวกัน ในเมื่อเขาสามารถตอนนี้อยู่กับเรนนี่ได้ มีชีวิตที่มีความสุขเหมือนเด็กทั่วไป ฉันไม่อาจให้เขาตกอยู่ในอันตราย เธอพูดมันก็ถูก ฉันไปบ้านเธอไม่ได้ อันที่จริง ฉันก็ไม่รู้ว่าตัวเองสามารถไปที่ไหนได้ เมืองชลธีใหญ่ขนาดนี้ แต่ราวกับไม่มีที่สำหรับฉัน ฉันอยากจะไปหาบุริศร์ น่าเสียดายที่กมลสาบสูญไร้ร่องรอย ในเมื่อแม่สามีของฉันบอกว่าไม่ต้องเป็นห่วงเธอ ในสถานการณ์ที่ถูกคนของตรินท์จับตามอง เธอยังสามารถโทรมาหาฉันได้ ฉันเชื่อว่าความสามารถของเธอจะต้องปกป้องตัวเองได้และไม่เกิดปัญหาอะไรแน่ ตอนนี้สิ่งที่ฉันอยากทำมากที่สุดคือหากมลและกิจจาให้กลับมา ส่วนเรื่องที่จะออกไปจากที่นี่ เธอมีคำแนะนำอะไรไหม?”

เมื่อได้ยินว่าคำถามของนรมนโพนี่ก็รู้ว่าเธอไม่ได้ตึกตรองตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเลย

“ทำไมไม่ไปหาธรณีละ?”

นรมนหันหน้าหนี พูดเสียงต่ำ “ฉันไม่อยากติดต่อตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ฉันไม่มีความเกี่ยวข้องกับตระกูลนั้น”

“ยังมีปัญหากับคุณนายทวีทรัพย์ธาดาอีกเหรอ?”

โพนี่รู้เรื่องของคนทั้งหมด เข้าใจอย่างแจ่มแจ้งว่าใจของนรมนอยู่ที่ใด

นรมนก็ไม่ได้งอแงไรเหตุผล เธอพยักหน้า “ฉันรู้ ว่าครอบครัวเป็นความสัมพันธ์ที่ตัดไม่ขาด แต่เธอกลับเอาความรู้สึกสุดท้ายที่ฉันมีต่อตระกูลทวีทรัพย์ธาดาทิ้งไปเสียแล้ว เรื่องของตุลยาฉันไม่มีทางที่จะไม่สนใจ”

“ถ้าฉันบอกเธอว่า ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาส่งคนไปปกป้องพ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธนละ? พวกเขาถูกส่งไปยังที่ที่ปลอดภัยแล้ว จะไม่โดนลากไปพัวพันกับปัญหาภายในของตระกูลโตเล็ก เธอจะเปลี่ยนทัศนคติต่อตระกูลทวีทรัพย์ธาดาไหม? ”

นรมนตกใจเล็กน้อยกับคำพูดของ โพนี่

“ธรณีเป็นคนทำหรือ?”

“ทั้งใช่ และก็ไม่”

โพนี่ที่นั่งข้างๆนรมน พูดเสียงเบา “หลังจากที่ธรณีและเจตต์ไขคดีและยึดของกลางกันได้เรื่องสโมสร และนำเรื่องนี้ไปบอกคุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ก็เป็นคุณนายทวีทรัพย์ธาดานี่แหละที่ให้ธรณีเตรียมการล่วงหน้านำพ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธนของเธอส่งไปยังที่ที่ปลอดภัย ท่านบอกตอนนี้เธอต้องตกอยู่ในสภาพที่น่าอึดอัดแน่ ที่นั่นคงยุ่งมาก ท่านหวังจะทำเรื่องนี้ให้เธอ ไม่สนว่าเธอจะซาบซึ้งในพระคุณหรือไม่”

นรมนนิ่งเงียบ

ไม่พูดไม่ได้ว่า คุณนายทวีทรัพย์ธาดาคิดได้ค่อนข้างรอบคอบ มีประสบการณ์จริงๆ แต่นรมนก็ยังคงไม่มีทางที่จะรู้สึกดีกับเธอได้

“ฝากขอบคุณแทนฉัน แต่คราวหลังจะตอบแทนให้เรื่องอื่น”

เมื่อได้ยินสิ่งที่นรมนพูดโพนี่ก็รู้ว่านรมนคงไม่มีวันให้อภัยคุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดา

ว่ากันว่า นำร่างกายที่เจ็บช้ำมาอย่างไม่สิ้นสุด ทั้งยังเป็นคนที่ตัวเองทั้งรักทั้งห่วง เป็นใครก็ทนไม่ได้ นรมนสามารถใจเย็นได้อย่างตอนนี้ก็นับว่าดีมากแล้ว

“ฉันรู้แล้ว ก่อนแต่งงานฉันมีห้องหลังหนึ่ง เอาไว้ให้พ่อแม่ท่านอยู่ แต่ตอนนี้พวกเขาไม่อยู่แล้ว ถ้าเธอไม่มีที่ไป เธอไปอยู่ได้นะ”

คำพูดของ โพนี่ ทำให้นรมนค่อนข้างแปลกใจ

“ถึงแม้ฉันจะอยากพูดมากแค่ไหนว่าขอโทษที่ต้องรบกวนเธอ แต่ตอนนี้ฉันต้องการจริงๆ ดังนั้นขอบคุณเธอมากเลยนะโพนี่”

“ไม่ต้องเกรงใจหรอก ห้องของพ่อแม่ก็เก่ามาก เธอไม่รังเกียจก็ดีแล้ว แถมห้องของพ่อแม่ฉันแถวนั้นเป็นบริเวณบ้านของทหารด้วย คนธรรมดาเข้าไปไม่ได้ รับประกันความปลอดภัยเธอได้ ฉันก็เบาใจไปได้เยอะ”